Εκείνο τον καιρό, είδε ο Ιησούς πολύν κόσμο και τους σπλαχνίστηκε, και γιάτρεψε τους αρρώστους των. Όταν έπεσε το δειλινό, τον πλησίασαν οι μαθητές του και του είπαν: «Ο τόπος είναι ερημικός, και η ώρα είναι περασμένη. Διώξε τον κόσμο να πάνε στα χωριά για ν’ αγοράσουν φαγητά να φάνε». Ο Ιησούς τους είπε: «Δεν υπάρχει λόγος να φύγουν, δώστε τους εσείς να φάνε». Κι αυτοί του λένε: «Δεν έχουμε εδώ παρά πέντε ψωμιά και δύο ψάρια». Κι αυτός είπε: «Φέρτε μού τα εδώ». Κι αφού πρόσταξε τον κόσμο να καθίσει για φαγητό πάνω στο χορτάρι, πήρε τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια, έστρεψε το βλέμμα του στον ουρανό, τα ευλόγησε, έκοψε τα ψωμιά σε κομμάτια και τα έδωσε στους μαθητές κι οι μαθητές στο πλήθος. Έφαγαν όλοι και χόρτασαν. Και μάζεψαν τα περισσεύματα από τα κομμάτια, δώδεκα κοφίνια γεμάτα. Αυτοί αφού έφαγαν ήταν περίπου πέντε χιλιάδες άντρες, χωρίς τις γυναίκες και τα παιδιά. Αμέσως ύστερα ο Ιησούς υποχρέωσε τους μαθητές να μπουν στο καΐκι και να πάνε να τον περιμένουν στην απέναντι όχθη, ωσότου αυτός διαλύσει τα πλήθη.
Να λοιπόν ένα μεγάλο θαύμα! Σε έναν τόπο έρημο πάνω από πέντε χιλιάδες άνθρωποι τράφηκαν με πέντε άρτους και δύο ψάρια. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά τα περισσεύματα γέμισαν και δώδεκα κοφίνια! Δεν είναι αυτός λόγος αρκετός να δοξάσουμε τον Θεό; Δεν είναι λόγος αυτός να υποκλιθούμε στον Ιησού;
Όχι, δεν είναι. Αν μείνουμε σε αυτό και γι' αυτό προσκυνήσουμε τον Κύριο δεν έχουμε περισσότερη πίστη από έναν άθεο ούτε πιο πολύ μυαλό από έναν ανόητο. Το θαύμα είναι αλλού. Η διδασκαλία του Χριστού, αυτό που θέλει ο Κύριος να μάθουμε, βρίσκεται αλλού.
Οι μαθητές λένε στον Ιησού να διώξει τα πλήθη για να πάνε να βρουν φαγητό. Και ο Χριστός τους λέει όχι, δώστε τους εσείς να φάνε από αυτά που έχετε. Μα τα τρόφιμα είναι λίγα ανταπαντούν αυτοί, πέντε άρτοι και δυο ψάρια. Ο Κύριος τους λέει πως αυτά είναι αρκετά και αφού τα ευλογεί τα δίνει να τα μοιράσουν και τότε συντελείται το θαύμα!
Όταν οι μαθητές αποφασίζουν να μοιραστούν τα λιγοστά τους τρόφιμα τότε αυτά αποδεικνύονται υπεραρκετά. Όταν πείθονται να δώσουν από τα δικά τους τότε ο έρημος και αφιλόξενος τόπος γίνεται ένας μικρός παράδεισος. Όλοι τρέφονται και υπάρχει και μεγάλο περίσσευμα.
Ακούμε συχνά αν λένε πως οι άνθρωποι στη γη είναι πολλοί και δεν θα επαρκέσει η τροφή για όλους και μάλιστα έχουν αρχίσει κάποιοι να λένε πως καλό θα ήταν να κοιτάξουμε στο διάστημα να βρούμε πλανήτες άλλους να κατοικήσουμε. Μα και όλο το σύμπαν να κατοικήσουμε όσο ο άνθρωπος δε μοιράζεται, όσο υπάρχουν αυτοί που θέλουν αν συγκεντρώνουν και όχι να διαχειρίζονται πλούτη ούτε τα τρόφιμα θα είναι αρκετά και ο τόπος πάντα έρημος. Μόνο αν οι άνθρωποι αποφασίσουμε να μοιραζόμαστε και όχι να κρατάμε για το εαυτό μας, να δωρίζουμε και όχι να κλέβουμε, μόνο τότε η γη θα μας τρέφει όλους και μάλιστα θα περισσεύει κιόλας.
Μπορούμε να φτιάχνουμε φράχτες, μπορούμε να ενισχύουμε τις φρουρές, να σκάβουμε στη γη και στη θάλασσα για πρώτες ύλες, να τις αναζητούμε ακόμα και σε άλλους πλανήτες, να ανακαλύπτουμε νέες τεχνολογίες πιο αποδοτικές, όλα αυτά είναι μάταια. Ούτε ο χώρος θα είναι αρκετός, ούτε οι ύλες ούτε και οι άνθρωποι θα πάψουν αν προσπαθούν να αρπάξουν κάτι από αυτά που έχουν οι άλλοι άνθρωποι. Μόνο όταν αποφασίσουμε αυτά τα λίγα που υπάρχουν αν τα μοιραστούμε, μόνο όταν σκεφτόμαστε τους άλλους και όχι μόνο τους δικούς μας, θα μπορέσουμε να ζήσουμε σε τούτο το τόπο που ονομάζεται Γη. Και που δεν είναι και έρημος στο κάτω κάτω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου