Η Κοίμηση της Θεοτόκου

 

Σύμφωνα με την παράδοση, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ ήρθε τρεις ημέρες πριν την κοίμηση της Παναγίας και την ενημέρωσε πως το τέλος της επίγειας ζωής της είχε φτάσει. Αυτή, χαρούμενη που θα συναντούσε ξανά τον Υιό και Θεό της, τον Ιησού Χριστό, πήγε και προσευχήθηκε στο όρος των Ελαιών και στη συνέχεια επέστρεψε στο σπίτι του Ιωάννη, ο οποίος είχε αναλάβει κατ' εντολή του Κυρίου να προσέχει την Παναγία σαν μητέρα του, και έκανε γνωστή την επικείμενη κοίμησή της. 

Ένας Ιάπωνας φιλόσοφος έγραψε κάποτε πως την ώρα του θανάτου αποκαλύπτεται ο πραγματικός άνθρωπος και εκείνη την ώρα δοκιμάζονται οι φιλοσοφίες και οι πεποιθήσεις του. Ο σπουδαίος άνθρωπος φεύγει ήρεμος και γαλήνιος ενώ ο μικρός άνθρωπος κλαίει σαν το παιδάκι τρομαγμένος. 

Πραγματικά, η Παναγία δεν μας άφησε σοφές ρήσεις, δεν άφησε διδακτικά μακροσκελή κείμενα, δεν άφησε φιλοσοφικά και θεολογικά πονήματα. Τι άφησε; Υπόδειγμα ταπεινότητας αφού δε διεκδίκησε κανέναν ηγετικό ρόλο στη πρώτη χριστιανική κοινότητα,  παράδειγμα σιωπής αφού αυτή που είχε το δικαίωμα να μιλά σχεδόν με αυθάδεια στον Αρχάγγελο Γαβριήλ δεν μίλησε ποτέ με κάποιου είδους αυθεντίας στους μαθητές και αποστόλους του Χριστού, άφησε την αντοχή και την υπομονή ως παρακαταθήκη βλέποντας τον Υιό της να καταδικάζεται άδικα σε θάνατο βασανιστικό και απάνθρωπο, έδειξε απαράμιλλο θάρρος όταν δέχτηκε αυτή να γίνει κομμάτι του λυτρωτικού σχεδίου του Θεού και να φέρει στον κόσμο τον Υιό του Θεού, που όμως στα μάτια των ανθρώπων γύρω της θα ήταν απλά ένα παιδί χωρίς γνωστό πατέρα. Και μάλιστα εκείνη την εποχή! Κάθε περιστατικό της ζωής της Παναγίας είναι ένα μάθημα. 

Κι όμως όλα αυτά θα έσβηναν χωρίς την κοίμησή της. Αν εκείνες τις ώρες έκλαιγε και παρακαλούσε τον Θεό να την αφήσει να ζήσει κι άλλο. Αν της έκοβε τα πόδια η ιδέα του θανάτου. Τότε όλα τα παραπάνω περιστατικά θα ερμηνεύονταν ως αποτέλεσμα της θέσης της γυναίκας στον τότε κόσμο της Μέσης Ανατολής και ίσως και ως δειλία αφού η σιωπή πολλές φορές δε κρύβει μεγαλείο ψυχής αλλά φόβο. Αλλά είναι η αντιμετώπιση του επικείμενου θανάτου που επιστεγάζει και φωτίζει τον τρόπο με τον οποίο έζησε η Παναγία. Η χαρά της συνάντησης με τον Υιό της, η ευκολία της εγκατάλειψης τούτου εδώ του κόσμου, η σιγουριά για την πραγματική ζωή που ξεκινά είναι αυτά που αποδεικνύουν πως ό,τι έκανε όσο ζούσε την επίγεια ζωή της η Θεοτόκος κάθε άλλο παρά αποτέλεσμα φόβου και συμβιβασμού ήταν. 

Οι χριστιανοί δε λατρεύουμε τον θάνατο. Αγαπούμε τη ζωή. Τη ζωή που μας έφερε ο Χριστός. Και είναι Εκείνος που ήρθε να μας χαρίσει ζωή όχι μόνο στον κόσμο τούτο αλλά και που μετέτρεψε και τον θάνατο ακόμα σε αιώνια ζωή. Και δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη γι΄αυτό από τον τρόπο με τον οποίο δέχτηκε η Παναγία το νέο της επικείμενης κοιμήσεώς της.