Ξαναπηγαίνοντας στο χωριό μου μετά από πάνω από δέκα χρόνια, όπως ήταν φυσικό, συγκινήθηκα. Ήταν κάπως παράξενο να πηγαίνεις με τα παιδιά σου στα μέρη που έπαιζες μικρός. Συνήθιζα να περνάω το μεγαλύτερο, αν όχι όλο, μέρος του καλοκαιριού αλλά και των διακοπών του Πάσχα εκεί.
Έτσι, σαν να ξαναζωντάνεψαν τα παιχνίδια, οι εξερευνήσεις, τα γέλια, οι παρέες αλλά κυρίως...οι θρύλοι. Οι νεράιδες και τα στοιχειά.
Δυστυχώς, ζούμε πια σε ένα κόσμο, που αυτά τα πλάσματα της φαντασίας(;) και των θρύλων έχουν σχεδόν εκλείψει. Τα μονοπάτια στα βουνά δεν έχουν πια το στοιχειό τους να τα φυλάει, με τη μορφή ζώου, ανθρώπου ή και...καπνού. Τα αλώνια, οι πηγές και τα ποτάμια δε φιλοξενούν πια τους πανέμορφους αλλά και επικίνδυνους για τον θνητό "εισβολέα", χορούς των νεραϊδών. Στα γεφύρια δε συναντάς πια μικρά δαιμόνια με μορφή μωρού και δόντια κοφτερά και βροντερή φωνή (χαμόδρακες τα λέμε στο χωριό). Οι δράκοι δεν σέρνονται απειλητικά σε πυκνά δασώδη μέρη.
Η μαγεία, έχει χαθεί από τον κόσμο. Η αόρατη ομορφιά και το μυστήριο υποχωρούν. Μόνο ότι είναι ορατό και απτό μπορεί πια να γίνεται αντικείμενο θαυμασμού. Δεν είναι λίγο κι αυτό, αλλά δεν είναι ολοκληρωμένο. Δεν είναι πλήρες.
Πάντως, όσο καιρό ήμουν εκεί, φρόντισα με κάποιους συγχωριανούς μου να "αναβιώσουμε" κάπως το παλιό αυτό μεγαλείο, το παλιό μυθικό στοιχείο, διηγούμενοι για μια ακόμα φορά όλες αυτές τις ιστορίες που σιγά σιγά ξεχνιούνται. Σαν εκτός χρόνου παραμυθάδες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου