Η αφήγηση του Χριστιανισμού για την ενανθρώπιση του Θεού του έχει ως κέντρο βάρους την πιο αποφασιστική αλληλεγγύη προς τους απόκληρους.Αλληλεγγύη που εκδηλώνεται όχι με κάποιες χειρονομίες,αλλά με την ταύτιση μαζί τους.Ο Χριστός δεν στηρίζει απλώς τους απόκληρους· γίνεται απόκληρος.Η αλλαγή του εαυτού είναι τρόπος αλλαγής του κόσμου.Ο Χριστός δεν γεννιέται σε παλάτι,αλλά ούτε καν σε σπιτικό.Γεννιέται καθ'οδόν(την Παναγία,λέει,την έπιασαν οι πόνοι μεσοστρατίς)και στα άκρα της ανθρώπινης συνθήκης.........
Στη γέννηση του Χριστού δεν συμμετείχε στο παραμικρό η πολιτική ελίτ και το θρησκευτικό κατεστημένο.Συμμετείχαν,όμως,οι απρόσμενοι:Κάμποσοι τσοπάνηδες και τρεις αλλοδαποί(οι τρεις μάγοι,αναζητητές που δεν ανήκαν στον Ισραήλ).
Και συμμετείχαν μετακινούμενοι,αποδεχόμενοι μια μυστήρια πρόσκληση και μεταβαίνοντας στον στάβλο.Με την ελεύθερη ανταπόκρισή τους,ο χώρος ο πέρα και των "μη-τόπων"(χώροι που δεν δημιουργούν ούτε προσωπική ταυτότητα ούτε σχέσεις,όπως αυτοκινητόδρομοι,πολυκαταστήματα,αυτοκινητόδρομοι,ξενοδοχεία κλπ)μετατρέπεται σε "ανθρωπολογικό τόπο"."Πολίζεται",μετατρέπεται σε πόλη και σε χώρο πολιτών,σύμφωνα με μια ωραία έκφραση της ασκητικής γραμματείας.Δεν έχουμε,δηλαδή,φυγή από την κοινωνία,αλλά μια αντιπρόταση για μιαν άλλη κοινωνία,η οποία έχει ως βασικό της χαρακτηριστικό την ανατροπή της κατεστημένης ιεραρχίας.Στην ευαγγελική αφήγηση ο "ανθρωπολογικός τόπος" δεν φυτρώνει,δεν προκύπτει με αυτοματισμούς,αλλά φτιάχνεται με την πράξη.Τι θα απομείνει από τον Χριστιανισμό,αν χαθεί αυτή η τρέλα και ισοπεδωθεί από μία ατσαλάκωτη αστική θρησκευτικότητα;
Θανάσης Ν. Παπαθανασίου,Η ρήξη με το μηδέν,εκδ.Αρμός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου