Λοιπόν,οφείλω να ομολογήσω ότι μου λείπουν,ώρες ώρες,τα φοιτητικά μου χρόνια.Όχι,δεν μου έλειψε ξαφνικά η λογιστική(πόσο το αντιπαθώ αυτό το τερατούργημα),ούτε τα ξενύχτια,τα πιώματα και οι λοιπές βλακείες της εποχής,που ωστόσο τότε φάνταζαν πολύ σπουδαία πράγματα.
Μου λείπει όμως εκείνη η απλότητα και η ειλικρίνεια με τις οποίες αντιμετωπίζαμε,ως έφηβοι,τα προβλήματα που παρουσιάζονταν στις διαπροσωπικές μας(λέμε τώρα)σχέσεις.
Με ένα "αει γ******* ρε μ*****,ξεμπέρδευες.Άντε και καμιά σπρωξιά.Ή καμιά μπουνιά πιο σπάνια(δε μου έτυχε ποτέ).
Ωραίες εποχές.Όχι όπως τώρα που πρέπει κόσμια να ανέχεσαι κάθε γέννημα του υπονόμου.Γιατί πρέπει να κρατήσεις ισορροπίες,να μην εκτραχυνθείς,να μη φας και καμιά μήνυση.
Α,ρε!Ωραίες εποχές τότε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου