Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου δεν είναι μία απλή γιορτή που αφορά τη ζωή της Παναγίας. Δεν είναι μια γιορτή που μπορούμε να τη προσπεράσουμε έτσι εύκολα με κάποιους πανηγυρικούς λόγους.
Η Θεοτόκος ακούει το χαρμόσυνο άγγελμα του αρχαγγέλου Γαβριήλ πως θα γεννήσει τον Υιό του Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος που αποφάσισε να περπατήσει ως άνθρωπος στη γη ώστε να συμφιλιώσει τον Θεό μα τους ανθρώπους και να ανοίξει το δόμο για επιστροφή μας στους κόλπους του Πατρός, σπάζοντας το φράγμα του θανάτου, καταργώντας τον τελειωτικό χαρακτήρα του τελευταίου.
Η Θεοτόκος, η νεαρή τότε Μαριάμ αποδέχεται αυτόν τον ρόλο και αυτό είναι το κλειδί. Η αποδοχή του ρόλου, η συνεργασία με τον Θεό, η ταύτιση του ανθρώπινου θελήματός της με το θεϊκό θέλημα.
Θα μπορούσε άραγε να αρνηθεί; Μας φαίνεται δύσκολο, σε εμάς που τα διαβάζουμε αυτά τώρα, αλλά να η ξεχνάμε τούτο. Η Μαριάμ είχε αφιερωθεί στον Ναό. Εκεί που βρισκόταν, δεν έμπαινε κανείς. Η ίδια τρεφόταν με ό,τι τις έφερναν οι άγγελοι του Κυρίου. Αυτά μας λέει η παράδοση και τα αναφέρω, όχι για να ονειρευόμαστε αγγέλους να ανεβοκατεβαίνουν από τον ουρανό στη γη και το ανάποδο αλλά για να καταλάβουμε πόσο μεγάλη εξοικείωση είχε η Μαρία με το θείο στοιχείο. Οπότε ναι, θα μπορούσε να αρνηθεί. Αλλά, δεν το έκανε. Δεν αρνήθηκε.
Και αυτό μας φέρνει ενώπιον των ευθυνών μας. Ένα νεαρό κορίτσι, σε μία σκληρή και ανδροκρατούμενη κοινωνία, δε φοβήθηκε να αναλάβει τον ρόλο που της επιφύλασσε ο Θεός ώστε να πραγματωθεί το θέλημά Του στη γη. Εμείς; Εμείς που καλούμαστε να κάνουμε και να ρισκάρουμε πολύ λιγότερα, τι κάνουμε; Όταν προσευχόμαστε και ζητάμε να επικρατεί η δικαιοσύνη, η ειρήνη, η αγάπη, κάνουμε κάτι γι' αυτό; Όταν, με άλλα λόγια, η απάντηση στις προσευχές μας είμαστε εμείς οι ίδιοι, όπως λέει και ο π.Λεβ Ζιλέ, τι κάνουμε; Ακούμε αυτή την απάντηση και κάνουμε όσα μας αναλογούν ή κωφεύουμε και κάνουμε πως δεν καταλάβαμε, κάνουμε με άλλα λόγια τους ανόητους; Μια τέτοια ανοησία όμως, είναι αμαρτία που δύσκολα συγχωρείται και ακόμα πιο δύσκολα διορθώνεται...
Γίνεται πολύς λόγος για ελευθερία τούτη τη μέρα. Η Μαρία αποδεχόμενη το θέλημα του Θεού, απελευθερώθηκε πραγματικά. Απελευθερώθηκε από τους περιορισμούς της κοινωνίας, από τον πειρασμό της αμαρτίας, από κάθε γήινη εξουσία. Ποιος μπορούσε να τη τρομοκρατήσει πια, να τη περιορίσει, να καταστρατηγήσει την ελευθερία της; Κανείς. Όμως, τούτη η ελευθερία απαιτεί και μεγάλη ευθύνη. Κόπο, πόνο και μόχθο. Και γι' αυτό οι άνθρωποι πολύ συχνά προτιμούμε να την πετάξουμε όσο πιο μακριά μας γίνεται. Ή να την αλλάξουμε με μια επίπλαστη δήθεν ελευθερία.
Την ημέρα τούτη, γιορτάζουμε λοιπόν τη συνεργασία του Θεού με τον άνθρωπο, την απελευθέρωση του ανθρώπου, την ανάληψη των ευθυνών του ως το κορυφαίο δημιούργημα. Τούτη τη μέρα σκεφτόμαστε παράλληλα αν εμείς συνεργαζόμαστε με τον Θεό. Αν αναλαμβάνουμε το έργο που μας αναθέτει. Αν ταυτιζόμαστε με το θέλημά Του. Αν τελικά γινόμαστε πραγματικά ελεύθεροι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου