Περνάμε δύσκολα όλοι.

 https://www.facebook.com/AndreasKonanosPage/


Περνάμε δύσκολα όλοι.
Μακάρι κι εσύ κι εγώ και όλοι μας να γίνουμε μέρος της λύσης και όχι της κρίσης.
Στο σχολείο που δίδαξα για 20 χρόνια, μάλιστα στο λύκειο, τα παιδιά με βοήθησαν να προσεγγίσω τον Θεό στο εδώ και τώρα, και όχι στο χώρο της φαντασίας μου.
Κάθε μέρα με τις ερωτήσεις, τις αντιρρήσεις και αντιδράσεις τους, με ανάγκαζαν πιεστικά, να φέρνω τον αιώνιο και διαχρονικό και αναλλοίωτο Θεό, στο σήμερα, και όχι απλά «τω καιρώ εκείνω».
Ζήσε τον Θεό λοιπόν αυτό τον καιρό, σήμερα, ως ειρήνη, ως ψυχική δύναμη, ως αγιότητα προσωπική και ενότητα μυστική με όλους και όλα.
Μη βγάζεις γκρίνια αυτό τον καιρό, όσο μπορείς.
Ειδικά αυτές τις δύσκολες μέρες, άσε στην άκρη τον όποιο φανατισμό, τις απολυτότητες, τις ακρότητες, προς όλες τις κατευθύνσεις.

Έχουμε μια φοβερή κατάσταση μπροστά μας: κίνδυνος- θάνατος, ασθένεια, πανδημία.
Πρέπει να προσαρμοστούμε σ’ αυτά τα δεδομένα, και να φτιάξουμε τη συνταγή της ευτυχίας, με τα «υλικά» που σήμερα έχουμε διαθέσιμα.
Να πάμε πίσω από σχήματα, τύπους, δευτερεύοντα πράγματα, και να εστιάσουμε στην ουσία: Την ενότητα, την αγάπη, τον Θεό που κατοικεί παντού, που μετέχεται με πολλούς τρόπους, και κυρίως με την προσευχή, το συντονισμό στις εντολές και το ήθος Του, και, εννοείται!, και με την θεία Κοινωνία (που αυτό τον καιρό, όμως, θα στερηθούμε για λίγο, με πόνο και θλίψη, αλλά και ταπείνωση- αν έχουμε φυσικά).
Η κατάκριση, η κακία, η αυθάδεια σε γιατρούς, πολιτικούς, κληρικούς κλπ, που αυτό τον καιρό κάνουν το καλύτερο που μπορούν, όσο μπορούν, δεν βοηθούν καθόλου. Όποιος θέλει να κοινωνά με τέτοια ψυχική κατάσταση, σίγουρα θα νιώσει μεγάλη ταραχή και κενό, ακόμα και αν κοινωνήσει.
Ο Χριστός δεν είναι κάτι μαγικό, παρόλο που μας «μαγεύει» κι ομορφαίνει τη ζωή μας.
Δεν είναι μια τυπική πράξη, δεν σημαίνει απλά ότι επειδή μετέλαβα το Σώμα και το Αίμα Του, είμαι αυτομάτως ενωμένος μαζί Του. Εδώ ξέρω εκατοντάδες ανθρώπους που θέλουν να κοινωνήσουν διακαώς, ενώ δεν μιλούν με τη γυναίκα τους, βρίζονται με τον άντρα τους, έχουν απόσταση απ’ τα παιδιά τους, ζουν με φοβερό εγωισμό και έπαρση. Και όμως, τώρα ειδικά, απαιτούν να κοινωνήσουν. Μια παράνοια.

Σοκ και δέος.
1. Δέος: Με συγκινείς και νοιώθω δέος αυτές τις μέρες με τη θλίψη της αγνής και ωραίας ψυχής σου που δέχεται με υπομονή τη στέρηση αυτής της ένωσης με τον Χριστό, δια των Μυστηρίων. Είμαι σίγουρος όμως ότι ο Θεός γεμίζει την ψυχή σου με πολλή ευλογία, δύναμη, ενίσχυση και πνευματική αγαλλίαση, και νιώθεις τον Χριστό να κατοικεί πάλι στην καρδιά σου με άλλο τρόπο, με την άκτιστη χάρη της αγάπης και του ελέους Του. Άλλωστε, η προηγούμενη και τελευταία μας θεία Κοινωνία – θα το ξέρεις φαντάζομαι- συνεχίζει να δρα και να είναι παρούσα μέσα μας!! Δεν έφυγε ο Χριστός, Τον οποίο κοινώνησες, για παράδειγμα τον Ιανουάριο ή τον Φεβρούαριο. Συνεχίζει να ζει μέσα σου! Το ερώτημα είναι: Εσύ, Τον νιώθεις;;;!!! Το αισθάνεσαι αυτό; Κρατάς αναμμένη την αγάπη Του από τότε; Πιστεύω πως ναι. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση εσύ να ανήκεις στην κατηγορία των ανθρώπων αυτών που νομίζουν ότι έτσι απλά και τυπικά, με συνεχόμενες απροϋπόθετες προσεγγίσεις στο άγιο Ποτήριο, θα λύσουν όλα τους τα προβλήματα. Ξέρεις πόσοι σπουδαίοι μοναχοί μένουν χωρίς να μεταλάβουν για ολόκληρους μήνες, μόνο και μόνο επειδή σκέφτηκαν κάτι κακό, ή επειδή είπαν μια λέξη με θυμό;;! Και εμείς εδώ – σε καιρό μάλιστα πανδημίας- αγνοούμε τι θα πει ενότητα, σεβασμός και αγάπη, ενώ παράλληλα όλη μέρα βριζόμαστε αντιπαθώντας ο ένας τον άλλο, εκπέμποντας μίσος και δηλητήριο στο διαδίκτυο, στα τηλέφωνα και παντού!! Και την ίδια στιγμή θέλουμε τόσο εύκολα και απαιτητικά να κοινωνήσουμε!!! Ίσως είναι και αυτό σημείο τον καιρών, και όχι μόνο το ότι έκλεισαν για λίγο οι ναοί. Κάτι δεν πάει καλά με την πνευματικότητά μας. Έχουμε όντως τη «μόρφωση» της ευσέβειας, μα αγνοούμε την «δύναμή» της, την ποιότητα και το πνευματικό περιεχόμενό της. Και ενώ οι μεγάλοι άγιοι που επικαλούμαστε, σε δύσκολες στιγμές έπαιρναν επάνω τους την ευθύνη, και έλεγαν «είμαι αμαρτωλός και ανεύθυνος, εγώ φταίω για όλα», εμείς πετάμε διαρκώς το μπαλάκι σε άλλους, χωρίς καμία αίσθηση συμμετοχικής ευθύνης για ό, τι τραγικό εκτυλίσσεται γύρω μας. Πάντα φταίνε κάποια άλλα κέντρα, κάποιοι μας πολεμούν, το πρόβλημα είναι αλλού, και ποτέ, μα ποτέ!!!, εμείς οι ίδιοι!!! Εμείς θέλουμε να κοινωνήσουμε! Τέλος. Μόνο αυτό. Κι όλα θα λυθούν! (Όπως λύθηκαν όλα τα άλλα, τα προηγούμενα χρόνια που κοινωνούσες, πάλι μαγικά! Ειρωνικά μιλάω, εννοείται).
2. Σοκ και δέος. Νιώθω δέος λοιπόν για τις αγνές αυτές ψυχές που θέλουν να κοινωνήσουν, το αξίζουν όντως, μα δεν μπορούν για λίγες ίσως μέρες. Με σοκάρει απ’ την άλλη η αυθάδεια του ύφους και η «απαιτητικότητα» κάποιων άλλων ανθρώπων, που θέλουν να κοινωνήσουν, ενώ η επίσημη Εκκλησία πήρε τις ξεκάθαρες αποφάσεις της, και το κράτος κάνει τον δικό του αγώνα με ευθύνη. Αισθάνομαι ότι οι άνθρωποι αυτοί, με τέτοιο χαρακτήρα και τέτοιο ήθος και ύφος που έχουν, δεν επιτρέπεται να κοινωνήσουν, ακόμα και αν είναι ανοιχτοί οι ναοί! Ακόμα και όταν γίνεται κανονικά και απρόσκοπτα η θεία Λειτουργία, αυτοί οι άνθρωποι είναι εντελώς ανέτοιμοι.
Διότι, με τόσο δηλητήριο που κουβαλούν μέσα τους, με τόσο «δικαίωμα» που νομίζουν ότι έχουν, τα χάνουν όλα, όσο κι αν κοινωνήσουν, ακόμα και όλο το άγιο Ποτήριο να πιουν!!! (Αν θες, διάβασε πώς σχολιάζει ο αββάς Δωρόθεος, τι σημαίνει το «δικαίωμα» στην ασκητική γλώσσα, και πόσο βουλιάζει έναν άνθρωπο και οδηγεί σε ψυχικό μαρασμό και πτώση, στο έργο του «Έργα Ασκητικά, αββά Δωροθέου, εκδόσεις Ετοιμασία»).
Είδα πολλούς αυτές τις μέρες να απαιτούν ετσιθελικά να κοινωνήσουν, αγνοώντας τους κινδύνους του συνωστισμού στο ναό, από τον οποίο απειλούνται να μολυνθούν συνάνθρωποί μας από τον θανατηφόρο ιό. Μα δεν είδα ακόμα κάποιον να το ζητάει με μάτια δακρυσμένα. Με πόθο σα βέλος πληγωμένης καρδιάς! Για ποια καρδιά πληγωμένη μιλάμε, τη στιγμή που μόνοι μας πετάμε βέλη ο ένας στον άλλο!!
Τελικά, μόνο ο αληθινός άνθρωπος, όχι ο προσποιητός, μα ο αυθεντικός και συνδεδεμένος με την αλήθεια του είναι του, αυτός που μπορεί να γελάει και να κλαίει μπροστά στο Χριστό, τα έχει όλα του αλλιώς. Και μέσα του και έξω του. Άλλο ήθος και άλλο ύφος αυτός ο πιστός. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που λείπουν σήμερα.
Και σήμερα και πάντα, και εις τους αιώνας των αιώνων, αυτοί θα είναι οι αληθινοί «αιμοδότες» του κόσμου μας, που αντλούν Αίμα και Πνεύμα και Ζωή από το μεγάλο Αιμοδότη του κόσμου μας, τον Χριστό.
Τον ταπεινό και θαυματουργό Ιησού, που για λίγες μέρες μας «αιματώνει» κάνοντας Αίμα Του, το δάκρυ μας, το κλάμα μας, τους στεναγμούς της καρδιάς μας.