Ποια δικαιώματα;

xristianiki.gr


Έχει γραφτεί από Σενέρ Λεβέντ

Διάβασα με ενδιαφέρον τη μετάφραση στα τουρκικά του άρθρου του Ελληνοκύπριου ιστορικού Γεώργιου Διονυσίου στον «Πολίτη». Παράλληλα, με τις αξιόλογες ιστορικές αναφορές, που κατέγραψε, υπάρχουν δύο πράγματα που έλκυσαν την προσοχή μου. Το πρώτο είναι το εξής: «Στην καρδιά του κυπριακού προβλήματος υπάρχει η επίμονη άρνηση των Ελληνοκυπρίων για αποτελεσματική συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων στη διακυβέρνηση». Το δεύτερο είναι το εξής: «Το Κυπριακό δεν είναι πρόβλημα μόνο εισβολής και κατοχής. Είναι, ταυτόχρονα, και πρόβλημα δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων. Η μόνη μέθοδος που δεν χρησιμοποίησε η ελληνοκυπριακή πλευρά για να πετύχει επανένωση του νησιού είναι η πλήρης αναγνώριση των δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων».


Πρώτα θέλω να ευχαριστήσω τον Διονυσίου, επειδή μας υπενθύμισε τα δικαιώματα που δεν μας δίδει η ελληνοκυπριακή πλευρά. Όμως να με συγχωρεί, εγώ είμαι Τουρκοκύπριος και δεν ξέρω ποια δικαιώματα πρέπει να μας δώσει και δεν μας δίδει η ελληνοκυπριακή πλευρά. Τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό είναι τα συνεταιρικά μας δικαιώματα στη Δημοκρατία. Αλλά δεν είμαι βέβαιος αν εννοεί αυτά ο Διονυσίου. Δηλαδή, η κριτική του Διονυσίου αφορά το γεγονός ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν μας απηύθυνε έκκληση λέγοντας «επιστρέψτε στη Δημοκρατία, σας ανήκουν οι 24 από τις ογδόντα έδρες στη Βουλή, σας ανήκει ένας Αντιπρόεδρος που έχει το δικαίωμα του βέτο, ελάτε να ξαναρχίσουμε απ’ εδώ»; Δεν το νομίζω. Διότι αυτό δεν είναι ένα δικαίωμα που θέλει και δεν κατάφερε να αποκτήσει η πλειοψηφία των Τουρκοκυπρίων. Κανείς εκτός από μια μειοψηφία δεν επιθυμεί την επιστροφή στην Κυπριακή Δημοκρατία. Μετά την κατάκτηση του μισού νησιού από τον τουρκικό στρατό το 1974, η τουρκική πλευρά έθεσε μεγαλύτερους στόχους. Πλέον θέλει περισσότερα δικαιώματα από αυτά του 1960, περισσότερες εξουσίες, περισσότερο έδαφος. Πλέον της φαίνεται λίγη η αντιπροεδρία. Και γι’ αυτό θέλει εκ περιτροπής προεδρία. Στο εδαφικό ζητάει πέραν του 29%. Απαιτεί υπηκοότητα για τον πληθυσμό που μεταφέρθηκε στο νησί μετά το 1974. Και εγγυήσεις, στις οποίες θα διατηρείται το δικαίωμα μονομερούς επέμβασης. Άραγε αυτά τα δικαιώματα εννοεί ο Διονυσίου ότι δεν μας δίδονται; Υπάρχει και το εξής: Η τουρκική πλευρά επιδιώκει μια λύση, στην οποία θα διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και στη θέση της θα ιδρυθεί ένα νέο συνεταιρικό κράτος. Και αυτή είναι η κατάσταση που ανησυχεί πιο πολύ την ελληνοκυπριακή πλευρά. Η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι μια από τις μεγαλύτερες συμφορές που θα μπορούσε να μας συμβεί, τουλάχιστον τόσο μεγάλη όσο η εισβολή και η κατοχή. Η τουρκική πλευρά είχε πλησιάσει πολύ σε αυτό με το σχέδιο Ανάν. Αν είχε γίνει αποδεκτό εκείνο το Σχέδιο, δεν θα είχαμε στα χέρια μας την Κυπριακή Δημοκρατία. Και, δυστυχώς, ούτε το ομοσπονδιακό Κράτος που προέβλεπε εκείνο το Σχέδιο θα υπήρχε. Διότι η Τουρκία δεν θα τηρούσε τις δεσμεύσεις της. Ούτε στρατεύματα θα απέσυρε ούτε έδαφος θα έδιδε. Και κανείς δεν θα μπορούσε να την αναγκάσει να το κάνει αυτό. Αυτό μπορεί να φανεί πολύ πιο καθαρά κοιτάζοντας τα πράγματα μέσα από τη σημερινή κατάσταση. Ιδού η Τουρκία. Ένα Κράτος που δεν αναγνωρίζει το Διεθνές Δίκαιο και εκμηδενίζει τη δικαστική εξουσία και τα ανθρώπινα δικαιώματα μέσα στην ίδια τη χώρα της. Κανείς δεν μπορεί να σώσει από τα χέρια της ακόμα και τους ξένους, οι οποίοι φυλακίζονται με φτιαχτές κατηγορίες. Και θα εκπλήρωνε τις δεσμεύσεις της που υπήρχαν στο σχέδιο Ανάν;

Ο κ. Διονυσίου πρέπει να διευκρινίσει αυτά που λέει σε σχέση με τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων. Τι δικαιώματα είναι αυτά; Αφού στην καρδιά του Κυπριακού βρίσκεται η μη αποδοχή των δικαιωμάτων αυτών από την ελληνοκυπριακή πλευρά, τότε πρέπει να ξέρουμε. Μήπως αυτά είναι δικαιώματα που απαιτούμε εμείς ως Τουρκοκύπριοι; Δηλαδή, εμείς τα απαιτούμε, αλλά η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν μας τα δίδει, έτσι δεν είναι; Αυτό ουσιαστικά θέλω να μάθω. Ελπίζω ο κ. Διονυσίου να με διαφωτίσει πάνω σε αυτό το θέμα. Εγώ νόμιζα ότι συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο. Η λύση εμποδίζεται, επειδή η τουρκική πλευρά δεν δίδει τα ελληνοκυπριακά δικαιώματα. Δεν δίδει έδαφος. Περιορίζει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελληνοκυπρίων πολιτών στον Βορρά. Στο περιουσιακό θέλει να παραμείνουν οι περιουσίες στα χέρια εκείνων που τις κρατούν. Απαιτεί να έχει ο τωρινός χρήστης και όχι ο πραγματικός ιδιοκτήτης της περιουσίας τον πρώτο λόγο στις περιουσίες. Όταν συγκριθούν τα τουρκικά δικαιώματα, που καταπατούνται στο νησί από ο 1963, με τα ελληνοκυπριακά δικαιώματα, θεωρείται πολύ μεγάλη η διαφορά υπέρ των Ελληνοκυπρίων. Δηλαδή, εδώ υπάρχουν περισσότερα ελληνοκυπριακά δικαιώματα από τα τουρκικά δικαιώματα που δεν δίδονται. Εγώ πλέον δεν κοιτάω τα δικαιώματα στο νησί ως τουρκικά και ελληνικά. Τα κοιτάω ως κυπριακά δικαιώματα. Δεν τα διαχωρίζω. Μπορείτε να το αποκαλέσετε «ρομαντισμό» αυτό, όπως κάνετε με καθετί σωστό και ωραίο. Αποκαλέστε το. Δεν έχει σημασία. Δεν αποτελεί ουτοπία να είναι κανείς Κύπριος. Και στη ζυγαριά της δικαιοσύνης δεν λαμβάνονται υπόψη η εθνικότητα και η θρησκεία. Κύριε Διονυσίου, ευχαριστώ που μας υπενθύμισες τα δικαιώματα, τα οποία δεν μας δίδει η ελληνοκυπριακή πλευρά. Αλλά θέλω να ξέρω ποια είναι αυτά τα δικαιώματά μας. Για να μπορέσουμε να τραβήξουμε και να βγάλουμε το χαντζάρι που καρφώθηκε στην καρδιά αυτού του προβλήματος!

*Ο Σενέρ Λεβέντ γεννήθηκε το 1948 στην Λευκωσία, όπου και ολοκλήρωσε την δημοτική και μέση εκπαίδευσή του. Το 1969 μετέβη στην Σοβιετική Ένωση για να σπουδάσει δημοσιογραφία στο Κρατικό Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ στην Μόσχα. Αποφοίτησε το 1975 αποκτώντας τον τίτλο «μάστερ». Από το 1979 μέχρι το 1990 διατέλεσε διευθυντής σύνταξης σε διάφορες εφημερίδες στην Κύπρο. Εργάστηκε στις εφημερίδες “Söz”, “Kıbrıs Postası” και “Ortam”. Το 1990 μετέβη ξανά στην Μόσχα ως διαπιστευμένος ανταποκριτής. Το 1997 επαναπατρίστηκε και εξέδωσε την εφημερίδα “Avrupa”. Από το 2001 εκδίδει την εφημερίδα “Afrika”.