Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μέχρι και που παντρεύτηκα οι γύρω μου, όταν μιλούσα για τα σχέδιά μου(του γάμου συμπεριλαμβανομένου), μου έλεγαν σαν συνεννοημένοι ότι σκεφτόμουν με τρόπο ανώριμο. Τα σχέδια μου πράγματι ήταν πάντα κάπως περίεργα και περιλάμβαναν κάπως παλαβούτσικα πράγματα αλλά ποια ήταν τα ώριμα σχέδια; Μια δουλειά με καλό μισθό, ακόμα κι αν είναι ανυπόφορη, μια ζωή τακτοποιημένη, ακόμα κι αν είναι πνιγμένη στη ρουτίνα και προσμονή του Σαββατοκύριακου ή κάποιου τριημέρου ή των θερινών διακοπών για να θυμηθούμε ότι είμαστε άνθρωποι που έχουν ανάγκη να ζήσουν κιόλας κι όχι απλώς να επιβιώνουμε άνετα ή λιγότερο άνετα. Κι αυτό να θεωρείται κανονικότητα για να χρησιμοποιήσω και μια προσφιλή κυβερνητική έκφραση. Με ρωτούσε μια φίλη πρόσφατα, την οποία εκτιμώ πολύ, πώς την παλεύει ο κόσμος βλέποντας τις τιμές στα σούπερ μάρκετ. Είναι απλό. Είμαστε μια γενιά που εξασκήθηκε νωρίς στην ωριμότητα και την κανονικότητα και δεν αντέχουμε να τις χάσουμε προς χάριν ανωριμοτήτων και οραματισμών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου