Την γέννηση της Θεοτόκου γιορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας. Πρόκειται ουσιαστικά για μια πρώτη, ανεπίσημη(αν μπορούμε να το πούμε) έναρξη του σχεδίου του Θεού για την ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου Του, του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος, που θα ανοίξει το δρόμο για τη σωτηρία του ανθρώπου. Η Θεοτόκος θα αποτελέσει τη γέφυρα την οποία θα διαβεί ο Λόγος για να γίνει άνθρωπος και να επιτελέσει το σωτήριο έργο Του.
Στο κοντάκιο της γιορτής διαβάζουμε: "Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα ὀνειδισμοῦ ἀτεκνίας, καὶ Ἀδὰμ καὶ Εὔα, ἐκ τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου, ἠλευθερώθησαν, Ἄχραντε, ἐν τῇ ἁγίᾳ γεννήσει σου". Η Παναγία με τη γέννησή της ελευθέρωσε τον Ιωακείμε και την Άννα, τους γονείς της, από την ντροπή της ατεκνίας. Γιατί όμως ήταν ντροπή η ατεκνία; Ο Ιωακείμ και η Άννα, καταγόμενοι από τη γενιά του Δαβίδ, από τη γενιά που θα ερχόταν ο Μεσσίας, μη μπορώντας να αποκτήσουν παιδί, αποκλείονταν από το σχέδιο του Θεού για τον ερχομό του Μεσσία. Με τη γέννηση της Θεοτόκου, όχι μόνο μετέχουν στο σχέδιο αυτό αλλά και το εκπληρώνουν. Και η γέννηση της Παναγίας θέτει τέλος, όχι μόνο στη ντροπή του Ιωακείμ και της Άννας εξαιτίας της ατεκνίας αλλά δίνει και ένα τέλος στο να θεωρείται η ατεκνία ντροπή. Μπορεί εμείς οι άνθρωποι να το θεωρούμε ακόμα "πρόβλημα" -και ειδικά στην Ελλάδα, αλίμονο στο ζευγάρι που δεν έκανε παιδιά, το τι άκουγε από γονείς, συγγενείς και φίλους είτε άμεσα είτε έμμεσα(φυσικά το βάρος έπεφτε στη γυναίκα ανεξάρτητα αν οφειλόταν σε αυτή η ατεκνία ή όχι) - αλλά για την Εκκλησία αυτό έχει πάψει να ισχύει από τη γέννηση της Θεοτόκου και φυσικά αργότερα τη γέννηση του Χριστού. Ο Μεσσίας ήρθε και εκτός του ότι μας ελευθέρωσε από τα δεσμά της αμαρτίας και του θανάτου, μας ελευθέρωσε και από την ανοησία μας. Γιατί μόνο ανοησία μπορεί να θεωρηθεί οποιαδήποτε κακεντρέχεια για ένα ζευγάρι που δεν καταφέρνει να αποκτήσει παιδιά. Και αυτή η απελευθέρωση ξεκινά με τη γέννηση της Θεοτόκου.
Σήμερα λοιπόν, γιορτάζουμε τριπλά. Γιορτάζουμε την απαρχή του σχεδίου της σωτηρίας μας, γιορτάζουμε τη γέννηση της Θεοτόκου, γιορτάζουμε τέλος την κατανίκηση της ανοησίας μας. Αυτά φυσικά δε νικήθηκαν σε μία μέρα μόνο αλλά οφείλουμε να τα νικάμε και καθημερινά. Έτσι συμβαίνει άλλωστε με όλη τη χριστιανική ζωή. Αποτελεί μια συνεχή μάχη και επανάληψη της Γέννησης, της Σταύρωσης και της Ανάστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου