Παρατηρείται ότι το τελευταίο διάστημα ανακινήθηκε πάλι το ζήτημα της αποτέφρωσης των νεκρών. Φαίνεται ότι ορισμένοι πολίτες εκδηλώνουν την επιθυμία της συγκεκριμένης μεταθανάτιας διαχείρισης του σώματός τους, ενώ οι αντίστοιχες υποδομές οι οποίες πρέπει να δημιουργηθούν σε επίπεδο Δήμων, παρά το ότι υπάρχει το νομοθετικό πλαίσιο από την εποχή της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή ακόμη, είναι γενικά ανύπαρκτες ή βρίσκονται σε εμβρυώδες επίπεδο, λόγω βέβαια και του υψηλού τους κόστους.
Για εμάς τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, θα έπρεπε να είναι απολύτως αυτονόητο (για λόγους ελευθερίας του προσώπου, ελευθερίας της συνείδησης, που είναι απαράβατες χριστιανικές αρχές) ότι πρέπει να επιτρέπεται η αποτέφρωση των νεκρών,με μέριμνα ασφαλώς της Πολιτείας και της Δημοτικής Αρχής και να μην προβάλλονται εμπόδια. Η χριστιανική αρετή σε προσωπικό επίπεδο προϋποθέτει, όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά ο Μέγας Βασίλειος, αλλά και σύνολη η Ορθόδοξη Θεολογία, την ελεύθερη προαίρεση και επιλογή. Επιλογή «ορθή» χωρίς ελευθερία δεν είναι αρετή, αλλά φόβος, που δεν έχει σε θέση σε προσωπικού χαρακτήρα ζητήματα. Ταυτόχρονα στην Ανατολική Ορθόδοξη Θεολογία δεν ισχύει καθόλου το«βίασον εισελθείν εις την πίστιν» του ι. Αυγουστίνου, αλλά το αντίθετό του.
Για εμάς τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, θα έπρεπε να είναι απολύτως αυτονόητο (για λόγους ελευθερίας του προσώπου, ελευθερίας της συνείδησης, που είναι απαράβατες χριστιανικές αρχές) ότι πρέπει να επιτρέπεται η αποτέφρωση των νεκρών,με μέριμνα ασφαλώς της Πολιτείας και της Δημοτικής Αρχής και να μην προβάλλονται εμπόδια. Η χριστιανική αρετή σε προσωπικό επίπεδο προϋποθέτει, όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά ο Μέγας Βασίλειος, αλλά και σύνολη η Ορθόδοξη Θεολογία, την ελεύθερη προαίρεση και επιλογή. Επιλογή «ορθή» χωρίς ελευθερία δεν είναι αρετή, αλλά φόβος, που δεν έχει σε θέση σε προσωπικού χαρακτήρα ζητήματα. Ταυτόχρονα στην Ανατολική Ορθόδοξη Θεολογία δεν ισχύει καθόλου το«βίασον εισελθείν εις την πίστιν» του ι. Αυγουστίνου, αλλά το αντίθετό του.
Παράλληλα, ως συνειδητοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ασφαλώς πρέπει να διατηρήσουμε την παράδοση της εκκλησιαστικής ταφής. Παρά το ότι ζούμε συχνά μια εκκλησιαστική ζωή που μέχρι και κυριαρχείται από «εντάλματα ανθρώπων»(Μκ 7,1-13) και την «παράδοσιν τῶν πρεσβυτέρων», αντί για την αυθεντική Ορθόδοξη Παράδοση και το πνεύμα της, στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλούμε για μια γνήσια παράδοση, η οποία περισσότερο συνάδει με την ορθόδοξη θεολογία, καθώς και με την αντίστοιχη πρακτική(εκκλησιαστική ταφή), η οποία άλλωστε ακολούθησε και αυτή του ίδιου του Χριστού.
Ταυτόχρονα, παρατηρείται το φαινόμενο ορισμένοι «εκκλησιαστικοί ταγοί» να εκφράζουν μια κριτική υπερβολική έως «μηδενιστική» για τις εν λόγω επιθυμίες, κριτική η οποία παλαιότερα συνδεόταν εν μέρει και με την επιθυμία απαγόρευσής τους. Η επιθυμία αποτέφρωσης από ανθρώπους μη-ανήκοντες, καθόλου ή ουσιαστικά, στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν μπορούμε εντίμως, αλλά και εμπράκτως, με βάση τις μαρτυρίες τους, να πούμε ότι υποδηλώνει απαραιτήτως τον μηδενισμό η την «αποθρησκευτικοποίηση της κοινωνίας». Θα παρατηρήσουμε βέβαια ότι μια τέτοια πρακτική συναντάται στο ναζιστικό καθεστώς, το οποίο διακρίθηκε για τον μηδενιστικό χαρακτήρα του. Ταυτόχρονα, όμως, συναντάται σε άλλη μορφή στα ομηρικά έπη. Παρατηρούμε ειδικότερα ότι στην κοινωνία της εποχής, έχουμε καύση του σώματος και ταφή του Έκτορα, το νεκρό σώμα του οποίου ο πατέρας του Πρίαμος είχε πάρει από τον Αχιλλέα καταβάλλοντας το βάρος του σε χρυσό, αλλά και αποτέφρωση του Πάτροκλου, με τους Νεκρικούς Αγώνες υπέρ του οποίου(Ω’ Ραψωδία) κλείνει η Ιλιάδα. Ίσως η αποτέφρωση μοιάζει σε κάποιους ως πράξη αφανισμού, αλλά ασφαλώς και η ταφή οδηγεί σταδιακά στο ίδιο αποτέλεσμα, εφόσον το άψυχο σώμα οδηγείται βαθμιαία στην ολοκληρωτική αποσύνθεση που περατώνεται με την «κατατριβή των οστών». Ο άγιος Ιουστίνος απαντούσε σε σχετικές απορίες εθνικών τον 1ο αι. μ.Χ. ότι δεν έχει σημασία εάν ένα νεκρό σώμα φαγωθεί και από ψάρια, διότι σε κάθε περίπτωση ο Θεός θα το αναστήσει ως«πνευματικό σώμα».
Η Εκκλησία, όπως έχει προ δεκαετιών επισημάνει ο μεγάλος Ορθόδοξος συγγραφέας και λόγιος Γ. Θεοτοκάς στα κείμενά του για τις σχέσεις Εκκλησίας-ελληνικού έθνους, «δεν πρέπει να στηρίζει πολλές ελπίδες στην επικράτησή της με εξωτερικά μέσα», εάν επιθυμεί να «ξαναβρεί το πατροπαράδοτο γόητρό της» μέσα στην ελληνική κοινωνία. Ας ελπίσουμε ότι κάποτε θα ακουστούν σοβαρότερα οι σοφές προτροπές του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου