Ο τρόπος με τον οποίο οι σημερινοί άνθρωποι μετρούν το χρόνο δεν είναι ο δικός σου Κύριε.Οι άνθρωποι σαν εξ ενστίκτου βάζουν το πρωί για ξεκίνημα της ημέρας.
Η ημέρα αρχίζει έτσι με τα χαράματα.Έπειτα έρχεται η χαρά της αυγής,η ανατολή του ήλιου,η δόξα του μεσημεριού,η δύση και η σκιά,η λύπη του δειλινού και τέλος η φυσική τραγωδία και ο τρόμος του σκότους.
Με σένα Κύριε,δεν είναι έτσι.Συ διακηρύττεις ότι πρώτα ήταν το βράδυ κι έπειτα το πρωί.
Η ημέρα σου αρχίζει από το βράδυ,στο νυχτερινό σκοτάδι,και κινείται προς το πρωί,προς το φως,προς το φεγγοβόλημα της Φλεγομένης Βάτου και του ήλιου του μεσημεριού.
Έτσι κι η αγάπη μας,πάντα αρχίζοντας,πάντα αδύνατη,αβέβαιη και απειλούμενη,θα προχωρεί και θ'αναπτύσσεται προς τη λάμψη της Αγάπης χωρίς όρια.
Ασφαλώς το βράδυ θα ξανάρθει.Μια άβυσσος όμως χωρίζει το όραμα μιας ημέρας που κατεβαίνει προς τη νύχτα και κείνο μιας ημέρας που ανεβαίνει προς το πρωί.
Εκείνο που ενδιαφέρει,Κύριε,είναι το νόημα που δίνεις στην κίνηση των ημερών.Από την τάξη που ακολουθούν κάνεις για μας ένα σύμβολο.Από την αρχή έχεις προσανατολίσει την εξέλιξη του χρόνου προς το φωτεινό σου πλήρωμα.Μας προσανατολίζεις προς το πρωί.
Κύριε,δός μου πιο πολλή συνείδηση για το γίγνεσθαι των ημερών μου.Παρ'όλα τα σκοτάδια της στιγμής δός μου την ενόραση της αυξήσεως του Ήλιου της Αγάπης.Άνοιξε διάπλατα την ελπίδα μου στη προσέγγιση και στην πρόσκληση της ανέσπερης ημέρας της Βασιλείας σου.
(π.Λεβ Ζιλέ,Αγάπη δίχως όρια,εκδ.Έλαφος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου