Κάποια ημέρα,καθώς ο π.Αθανάσιος κοίταζε από το Ηγουμενείο προς την θάλασσα,είδε ένα αντικείμενο να διαγράφει μια καμπύλη και να πέφτει στα βράχια της ακτής.Παρατηρώντας προσεκτικά διεπίστωσε πως ήταν μια χαλασμένη σκούπα.
Επέρασαν λίγα λεπτά,οπότε μεταξύ του γέροντος και ενός μοναχού έλαβε χώρα ο παρακάτω διάλογος:
-Εσύ την πέταξες την σκούπα;
-Εγώ,Γέροντα.
-Γιατί την πέταξες;
-Διότι χάλασε και δεν μπορούσε άλλο να χρησιμοποιηθεί.
-Ναι,αλλά το μακρύ σκουπόξυλο δεν έχει πάθει τίποτε.
Γιατί να το πετάξεις;
-Ευλόγησον,Γέροντα.Δεν το σκέφθηκα.
-Έπρεπε να το σκεφθείς.Κάποιος αδελφός επήγε στο δάσος,το έκοψε από το δένδρο,το ξεφλούδισε,το πελέκησε,το ομόρφυνε...κατέβαλε τόσο κόπο!Και συ,σαν να μη συνέβαινε τίποτε,του έδωσες μια και το εξαφάνισες.Μπορούσαμε κάλλιστα να το τοποθετήσουμε σε άλλη σκούπα.(Ας σημειωθεί ότι εκείνη την εποχή οι μοναχή κατασκεύαζαν μόνοι τους τις σκούπες χρησιμοποιώντας ειδικά θαμνώδη φυτά).Τώρα πρέπει να κατέβεις στον γκρεμό και να την ανεβάσεις επάνω.
Ο καημένος ο μοναχός!Χρειαζόταν να κάνει ολόκληρο κύκλο για να βρει διάβαση προς τα βράχια της ακτής.Χρειαζόταν να προσέχει πολύ μη τυχόν και παραπατήσει πουθενά.Χρειαζόταν ακόμη να υπομένει και την έντονη εσωτερική του αντίδραση.Όπως ο ίδιος ομολογούσε αργότερα,οι λογισμοί τον είχαν ζαλίσει."Τι παράλογη εντολή,του έλεγαν,σου έδωσε ο Γέροντας!Εσύ αντί να ανεβάσεις αυτή την άχρηστη σκούπα,κινδυνεύεις να γκρεμιστείς ο ίδιος στη θάλασσα"!
Τελικά ξεπέρασε όλες τις εσωτερικές και εξωτερικές δυσκολίες,και σώος και αβλαβής ανέβηκε στο Μοναστήρι κρατώντας στα χέρια την περίφημη σκούπα.
Από την ημέρα εκείνη-περιττεύει να το πούμε-υπελόγιζε πολύ τις κινήσεις του,και μάλιστα αν επρόκειτο να πετάξει κάτι ως δήθεν άχρηστο.Η αγωνιώδης εκείνης κατάβασις,ο φόβος,το σκαρφάλωμα στα απόκρημνα βράχια,η βοή των κυμάτων...είχαν γίνει οι πιο αποτελεσματικοί κήρυκες συνέσεως και οικονομίας.
Η περίπτωσίς του είχε σοβαρή απήχηση και στους άλλους Πατέρες της Μονής.Η πεταγμένη σκούπα και η περιπέτεια του μοναχού που την πέταξε τους εδίδαξαν όλους.Τι τους εδίδαξαν;Να είναι προσεκτικοί στη διαχείριση των πραγμάτων της Μονής.Και να ηχούν συνεχώςστα αυτιά τους τα λόγια του Ευαγγελίου,"ίνα μη τι απόληται",έστω κι αν αυτό φαίνεται μικρό και ασήμαντο.
Αρχιμανδρίτου Χερουβείμ,Αθανάσιος Γρηγοριάτης(Σύγχρονες αγιορείτικες μορφές 1),εκδ.Ι.Μ.Παρακλήτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου