Όποιος έχει την εμπειρία του ότι ένα και μόνο "Κύριε,ελέησον" είναι πολύ πιο πλούσιο σε περιεχόμενο από κάθε συμφωνικό κοντσέρτο,από κάθε καλλιτεχνική έκθεση ή μυθιστόρημα,δεν θέλει ευχαρίστως να γυρίσει σε αυτά.Νύχτα και μέρα παραμένει σταθερά σ'αυτό το "Κύριε ελέησον" και αποφεύγει κάθε τι που τραβάει μακρυά απ'αυτό την προσοχή και δημιουργεί σκορπισμό του νου.
Ξέρει ποια εκλογή έκανε και δε νιώθει πως του λείπει κάτι από όσα συνειδητά άφησε πίσω του.Έκανε την εκλογή του και πήρε την απάντηση και αφουγκράζεται.Δεν θέλει να είναι αυτός η αφορμή να διακοπεί η συμπαρουσία.Κάτι που γίνεται με την εισβολή του θυμού ή της κολακείας ή της επιθυμίας.Και προσέχει άγρυπνα.Το να παρασυρθεί από μέθη των αισθήσεων δεμένη με τον χώρο και τον χρόνο εξαιτίας ηδονής ή επιθυμίας σημαίνει γι'αυτόν το ίδιο σαν να ξεριζώνεται από τον πνευματικό χώρο όπου ήθελε να παραμένει διαρκώς.
Συνήθως εγκαταλείπει κανένας το χειρότερο για το καλλίτερο.
Τίτο Κολλιάντερ,Κουβεντιάζοντας με τον πόνο,εκδ.Ακρίτας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου