Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή ο Ιησούς,ο Λόγος του Θεού,κάνει διάλογο με μια Σαμαρείτιδα.Συζητά με μια γυναίκα,η ζωή της οποίας μπορεί να χαρακτηριστεί στην καλύτερη περίπτωση άστατη.Κι όμως,ο Χριστός δεν διώχνει από κοντά Του αυτή τη γυναίκα,η οποία είχε πέντε άντρες όπως της λέει χωρίς να έχει επίσημη σχέση με κανέναν.Ούτε καν μια παρατήρηση δεν της κάνει.Απλά της αποκαλύπτει ότι γνωρίζει την αμαρτία της και συνεχίζει να της μιλά για τον Θεό ανάβοντάς της έτσι την επιθυμία για αλλαγή.
Και το πετυχαίνει αυτό γιατί Αυτός είναι η Ζωή και η Χαρά και η Σωτηρία.Είναι το πηγάδι που ποτέ δεν στερεύει.Γιατί όταν δεν έχουμε να δώσουμε το νερό που ξεδιψάει αιώνια τότε καταφεύγουμε σε νομικές διατάξεις και στείρο ηθικισμό εξουθενώνοντας αυτούς που θεωρούμε αμαρτωλούς.Μοιάζουμε έτσι με τους τρεις φίλους του Ιωβ,οι οποίοι όταν τον βρίσκουν κατεστραμμένο,με τα παιδιά του και την περιουσία του χαμένα,με το σώμα του γεμάτο πληγές και καθισμένο μέσα σε ακαθαρσίες,αντί να του πουν ένα λόγο παρηγορητικό του επιτίθενται για τα αμαρτήματα τα οποία φαντάζονται ότι έχει κάνει και για τα οποία τον τιμωρεί ο Θεός.Ή με τον Φαρισαίο που σκανδαλίστηκε επειδή ο Χριστός άφησε την πόρνη να του πλύνει τα πόδια και να τα σκουπίσει με τα μαλλιά της.
Αυτή η πρακτική όμως δεν είναι η πρακτική της Εκκλησίας και του κάθε χριστιανού ξεχωριστά.Δεν φανερώνουμε στον κόσμο τα αμαρτήματα του άλλου ούτε τον κυνηγάμε σαν δικαστές για να τον τιμωρήσουμε.Εμείς,αναγνωρίζοντας πρώτα τη δική μας αμαρτωλότητα,αγκαλιάζουμε τον αμαρτωλό αδελφό μας ώστε να τον βοηθήσουμε να συνδεθεί και πάλι με την πηγή της ζωής,με τον Χριστό.Τότε και μόνο τότε,μπορούμε κι εμείς να ξεδιψάσουμε με το Νερό το ζωντανό που είναι ο Κύριός μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου