Θαρρώ- και σίγουρα ξεκινώντας με τέτοιο ρήμα τράβηξα την προσοχή σας- πως η κυβέρνηση...συγγνώμη λάθος...η δικαιοσύνη δε δίνει άδεια εκταφής, αυτή που τόσο επίμονα ζητά ο απεργός πείνας Πάνος Ρούτσι αλλά και άλλοι συγγενείς των θυμάτων, για ένα λόγο που δε συζητείται. Και δεν πρόκειται ούτε για την πιθανή ύπαρξη χημικών στα οστά αλλά ούτε καν για την ακόμα πιθανότερη ανάμειξη οστών και λειψάνων διαφορετικών ανθρώπων.
Όλα αυτά, η κυβέρνηση, η οποία είναι ταυτόσημη με το σύστημα "δικαιοσύνης" -ας μη κρυβόμαστε, με την ίδια γλώσσα μιλάνε οι ανακοινώσεις τους - μπορεί να τα δικαιολογήσει. Έχει το απαραίτητο σύστημα δημοσιογράφων, μιντιαρχών, επιστημόνων και διαφόρων προθύμων, οι οποίοι εύκολα θα γελοιοποιηθούν για χάρη του πρωθυπουργού και των συνεργατών του.
Ο λόγος της άρνησης, ακόμα και μετά την δυσαρέσκεια που έχει προκαλέσει στη κοινωνία(ναι, μέχρι εκεί φτάνει, τη δυσαρέσκεια, ούτε αναβρασμός είναι ούτε οργή), είναι διαφορετικός. Είναι η εμπέδωση της αντίληψης ότι όσο υπάρχει αυτή η κυβέρνηση, θα γίνεται αυτό που θέλει αυτή. Αυτή άλλωστε είναι και η γραμμή που βγάζει προς τα έξω, ο υπουργός υγείας παίζοντας ξεδιάντροπα το ρόλο του γελωτοποιού του βασιλιά, ουσιαστικά. Δε γίνεται τυχαία ρεζίλι στα κανάλια. Επίτηδες το κάνει.
Αυτό που λέει η κυβέρνηση στον κ. Ρούτσι και στην κοινωνία όλη, είναι ότι μπορεί να έχεις ένα δίκαιο αίτημα, μπορεί να φτάνεις στα άκρα για να γίνει δεκτό, αλλά εμείς όσο δε θέλουμε να το πραγματοποιήσουμε θα στο αρνούμαστε. Χωρίς καμία αιτιολόγηση. Χωρίς κανένα ενδιαφέρον ή συναισθηματισμό. Το αρνούμαστε απλά επειδή έτσι θέλουμε. Και αν το κάνουμε αυτό σε έναν απεργό πείνας, φανταστείτε τι θα κάνουμε στα άλλα αιτήματα.
Για τούτο είναι και αναγκαία η έντονη αντίδρασή μας. Όχι μια τυφλή βίαιη αντίδραση -αυτό πολύ θα βόλευε τη κυβέρνηση φέρνοντας πίσω πολλούς συντηρητικούς πολίτες που τρομάζουν με εικόνες χάους- αλλά με ένταση, επιμονή και υπομονή. Μια τέτοια ειρηνική αντίδραση απαιτεί δέσμευση και διάθεση θυσίας. Δεν είναι εύκολο πράγμα. Όπως και να έχει, πρέπει να υπάρξει άμεση και έντονη έκφραση της αντίθεσής μας σε αυτό που πάει να μας επιβληθεί.
Δεν μου αρέσει να γράφω πολιτικά και κοινωνικά. Αυτά τα θέματα όσο και αν νομίζουν πολλοί που με γνωρίζουν το αντίθετο, δεν είναι τα αγαπημένα μου. Είναι μια έκφανση των αναζητήσεων μου στη μυστική θεολογία της Εκκλησίας και στο μυστικό βίωμα άλλων θρησκειών. Το πως και το γιατί, θα προτιμούσα να μην το αναλύσω στο παρόν κείμενο καθώς θα χανόταν το παραπάνω κυρίως νόημα.
Όμως, δε μπορεί κανείς να βλέπει αυτό που εκτυλίσσεται στη χώρα μας σήμερα και να μην υψώνει τη φωνή του -το ελάχιστο είναι αυτό- απέναντι σε αυτή τη χυδαιότητα και τον κυνισμό με τον οποίο η εξουσία συνθλίβει κάθε τρόπο σκέψης που δεν έχει ως κέντρο του τον άκρατο ατομισμό ενώ ταυτόχρονα καλλιεργεί έναν αδυσώπητο συμφεροντολογικό τρόπο ύπαρξης και πορείας.
Όσοι δε μιλούν, όσοι δεν αντιτίθενται, θεσμοί, διανοούμενοι, επιστήμονες, καλλιτέχνες, άνθρωποι του πνεύματος με την όποια έννοια -θρησκευτική, φιλοσοφική - είναι σε μικρό ή μεγάλο βαθμό συνένοχοι της σήψης η οποία διαχέεται στη κοινωνία μας και τα αποτελέσματα της δε ξέρουμε πόσο μοιραία θα σταθούν.
Βάρυνε το κείμενο, θα προτιμούσα να γράψω κάτι χιουμοριστικό αλλά οι καιροί δεν το επιτρέπουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου