Avantasia - Journey to Arcadia

 

Κυριακή Β Λουκά

 Είπε ο Κύριος: «Όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να συμπεριφέρεστε κι εσείς σ’ αυτούς. Γιατί, αν αγαπάτε αυτούς που σας αγαπούν, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Αφού και οι αμαρτωλοί αγαπούν αυτούς που τους αγαπούν. Κι αν κάνετε καλό σ’ αυτούς που σας κάνουν καλό, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Και οι αμαρτωλοί το ίδιο κάνουν. Αν δανείζετε σ’ όσους ελπίζετε να σας τα επιστρέψουν, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Και οι αμαρτωλοί δανείζουν στους ομοίους τους για να τα πάρουν πίσω. Αντίθετα, εσείς ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να κάνετε το καλό και να δανείζετε, χωρίς να περιμένετε να πάρετε πίσω τίποτα. Έτσι, ο Θεός, που είναι καλός ακόμα και με τους αχάριστους και τους κακούς, θα σας ανταμείψει με το παραπάνω και θα σας κάνει παιδιά του. Να είστε λοιπόν σπλαχνικοί, όπως σπλαχνικός είναι κι ο Θεός Πατέρας σας».

Η σημερινή περικοπή περιλαμβάνει αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε ως Χρυσό Κανόνα: "Όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να συμπεριφέρεστε κι εσείς σ’ αυτούς." Ένας κανόνας φαινομενικά πολύ απλός και εύκολος αλλά τελικά στην εφαρμογή του πάρα πολύ δύσκολος. Το βλέπουμε σε οικογένειες, σε γειτονιές, σε σε χωριά, σε κράτη μεταξύ τους. Τα πάθη που μας ταλανίζουν και οι διάφοροι πειρασμοί μας οδηγούν να επιζητούμε όχι την ειρηνική συνύπαρξη μέσω της αγάπης αλλά της επιβολής αυτού που εμείς θεωρούμε σωστό και δίκαιο μέσω της δύναμης. Και αυτό γίνεται σε όλες τις προαναφερθείσες κλίμακες. Η δύναμη και η επιβολή μοιάζουν πολύ θελκτικότερες στα μάτια μας από την αγάπη και τη συνύπαρξη. Και μας οδηγούν σε ένα φαύλο κύκλο ανταγωνισμού και βίας. 

Και είναι αυτό ακριβώς που μας ζητά ο Κύριος να σπάσουμε. Αυτό τον φαύλο κύκλο. Πολύ συχνά παίρνουμε κατά γράμμα τα λόγια του Χριστού και προσπαθούμε να τα εφαρμόσουμε ακριβώς. Αγαπώντας τους εχθρούς μας ή αυτούς που μας έκαναν κακό για παράδειγμα. Μα πώς να γίνει αυτό; Πώς να αγαπάς, για παράδειγμα, έναν γείτονα που σε βρίζει μόλις σε βλέπει. Ή έναν καταπιεστικό γονιό; Δε πάω σε πιο περίπλοκες καταστάσεις, γιατί ακόμα και αυτές οι φαινομενικά απλές είναι εξαιρετικά δύσκολες. Πράγματι, δύσκολα αγαπάμε και συγχωρούμε τους εχθρούς μας. Άλλωστε η συγχώρηση είναι ένας δρόμος διπλής κατεύθυνσης. Τον μισό τον διανύουμε εμείς αλλά τον άλλον μισό πρέπει να τον διανύσει ο άλλος. Το ίδιο και η αγάπη.   

Ε λοιπόν, ας διανύσουμε το δικό μας μισό. Ας πάψουμε να μισούμε τον όποιον εχθρό. Και αν δεν μπορούμε να τον αγαπήσουμε ή να τον συγχωρήσουμε ας δείξουμε έστω μια αδιαφορία. Να μη τον κακολογούμε, να μην τον βρίζουμε σε διάφορες συζητήσεις. Να μην απαντάμε στις όποιες προκλήσεις. Κατά το παράδειγμα των Μαρτύρων οι οποίοι δε ζήτησαν εκδίκηση για τους άδικους βασανισμούς και τις εκτελέσεις που υπέστησαν. 

Δεν μπορούμε εμείς να σώσουμε και να μεταμορφώσουμε όλον τον κόσμο από μόνοι μας. Αυτό μόνο ο Κύριος μπορεί να το κάνει. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε το άμεσο περιβάλλον μας. Τις συζυγικές σχέσεις και τις σχέσεις με τα παιδιά μας. Μπορούμε να σταματήσουμε να διαιωνίζουμε, εμείς μονομερώς έστω το κακό και τη φαυλότητα. Μπορεί να φαίνεται μικρό και ασήμαντο αλλά είναι μια αλλαγή. Μπορεί να μας φαίνεται σταγόνα στον ωκεανό αλλά και ο κατακλυσμός της εποχή του Νώε με μια πρώτη σταγόνα ξεκίνησε.   

Ο Χριστός δεν ήταν ανόητος και δε ζητά από εμάς να γίνουμε ανόητοι. Όποιος νομίζει ότι θα πάψουν οι κόντρες και συγκρούσεις στη ζωή μας αν αρχίσουμε σαν χαζοχαρούμενοι να μοιράζουμε σε όλους ανεξαιρέτως αγκαλιές και φιλιά πλανάται. Αν όμως σταματήσουμε αρχικά να απαντάμε στις διάφορες προκλήσεις, αν επιφέρουμε γαλήνη μέσα στα σπίτια μας έχουμε ήδη κάνει ένα πρώτο βήμα. Έχουμε ήδη φυτέψει ένα σπόρο. Και ο Χριστός θα βοηθήσει και ο σπόρος αυτός να μεγαλώσει αλλά και εμείς να μπορέσουμε τελικά να φτάσουμε σε σημείο που θα αγαπήσουμε ακόμα και τους εχθρούς μας. Θα φτάσουμε δηλαδή στην αγιότητα.

Myrath - Silent Cries

 

Οι δύο Ιωάννηδες

 

Συχνά πυκνά ακούω σε εκκλησιαστικά περιβάλλοντα πως λείπει στις μέρες μας ένας Ιωάννης Βαπτιστής, με την έννοια φυσικά του καταγγελτικού λόγου, όπως τον έχουμε διαμορφώσει στη θρησκευτική φαντασία μας και όπως άσχημα το εκφράζουν διάφοροι κληρικοί και λαϊκοί στις μέρες μας. Αντίθετα κανείς δε λέει πως λείπει ένα Ιωάννης Θεολόγος, δηλαδή ένας λόγος με επίκεντρο την αγάπη, με βάση την εντολή του Ιησού "αγαπάτε αλλήλους". Θεωρούν άραγε πως ως χριστιανοί έχουμε πετύχει το επιθυμητό επίπεδο αγάπης προς τον συνάνθρωπο και τον Θεό και τώρα οφείλουμε να επιστρατεύσουμε τον αυστηρό λόγο του Ιωάννη του Προδρόμου(τον προδρομικό λόγο και όχι την προδρομική ζωή, την αυστηρά ασκητική, την μακριά από κάθε εξουσία, η οποία βιώνεται στην ελευθερία της άγριας ερήμου). Ο δε προδρομικός λόγος, όπως τον φανταζόμαστε περιορίζεται στην καταγγελία των "υψηλών προσώπων", βολικά ξεχνιέται και το μοίρασμα των ρούχων αλλά και των τροφών ισόποσα ανάμεσα σε εκείνον που έχει και εκείνον που δεν έχει. Από την άλλη ο λόγος του Ιωάννη του Θεολόγου, λόγος μυστικός, λόγος αγάπης προς όλους, φαντάζει αδύναμος στους χριστιανούς αυτούς. όπως αδύναμη φαντάζει και η αγάπη. Δεν την καταλαβαίνουν και δεν αισθάνονται τη δύναμη μιας τέτοιας ζωής διότι αγάπη δε γνώρισαν με κανένα τρόπο.  Η μεταμόρφωση όμως δεν έρχεται (μόνο) μέσα από τον λόγο τον καταγγελτικό. Ένας τέτοιος λόγος, ο οποίος προϋποθέτει κι αυτός αγάπη αλλά και ανάλογη ζωή, μπορεί να ξυπνήσει αλλά όχι να μεταμορφώσει ενώ αναλόγως και των ιστορικών συνθηκών μπορεί να οδηγήσει σε μεθόδους αντίθετες από αυτές που πρεσβεύει ο χριστιανισμός(και που αρκετές φορές χρησιμοποίησε τελικά). Ενώ ο λόγος της αγάπης, ο λόγος ο ειρηνικός, ο μυστικός, είναι αυτός που ενώνει με τον Χριστό και αυτός που μεταμορφώνει ακόμα και την πιο σκληρή πέτρα. Δε πιστεύω πως ένας Πρόδρομος μας λείπει τόσο σήμερα. Ο τρόπος ζωής του ναι, πιθανότατα. Αυτός που μας λείπει πραγματικά, είναι ένας Ιωάννης Θεολόγος. Και σαν τρόπος ζωής και σαν λόγος και σαν σκέψη...

ΥΓ. Όποιος με γνωρίζει ή έχει διαβάσει κείμενα που έχω ανεβάσει, ξέρει πόσο αγαπώ τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, αυτό για να μη μου γράψει κανείς καμιά βλακεία 

Scorpions - No One Like You

 

Μετάσταση του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου

 

Τη μετάσταση του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου γιορτάζει σήμερα η Εκκλησία. Του Ευαγγελιστή της αγάπης όπως ονομάστηκε επειδή στα τελευταία χρόνια της ζωής του επαναλάμβανε σε όλους την ίδια φράση: «τεκνία μου, αγαπάτε αλλήλους». Τον ρωτούσαν, γιατί μόνο αυτό διαρκώς λέει, και απαντούσε ότι είναι εντολή του Κυρίου και αυτό είναι αρκετό. Πολλοί σημερινοί αυτόκλητοι διαπρύσιοι υπερασπιστές της Ορθοδοξίας θα τον απέρριπταν ως αγαπολόγο, όμως όλοι αυτοί, παραζαλισμένοι από τον τυφλό τους ζήλο έχουν εκπαιδευτεί να βλέπουν όλο τον κόσμο ως εχθρό και ύποπτο αδυνατώντας να κάνουν πράξη τον μεταμορφωτικό ρόλο της Εκκλησίας ο οποίος μόνο μέσω της αγάπης μπορεί να πραγματωθεί.

Ο Άγιος Ιωάννης είναι και ο συγγραφέας της Αποκάλυψης την οποία έγραψε κατά την εξορία του στην Πάτμο. Ενός βιβλίου που έχει πέσει θύμα άπειρων λανθασμένων ερμηνειών , εξαιτίας των οποίων έχουν γεννηθεί και πολλές αιρέσεις, οι λεγόμενες χιλιαστικές, κι αυτό επειδή πολλοί υπέπεσαν στο λάθος να ερμηνεύσουν το βιβλίο είτε υπερβολικά κυριολεκτικά είτε υπερβολικά αλληγορικά. Άλλο ένα συχνό λάθος είναι πως ερμηνεύτηκε η Αποκάλυψε με αυστηρή χρονολογική σειρά ενώ στην πραγματικότητα το βιβλίο αυτό είναι μια συλλογή οραμάτων εντελώς αυτόνομων μεταξύ τους τα οποία δεν έχουν χρονολογική συνέχεια. Ακόμα πολύ συχνά μπερδεύονται οι διάφοροι επίδοξοι ερμηνευτές και αποδίδουν περιγραφές του πνευματικού κόσμου, που υπάρχουν σε αυτό το βιβλίο, στον υλικό κόσμο. Η Αποκάλυψη είναι ένα βιβλίο που δεν μπορεί να ερμηνευτεί σωστά χωρίς γνώση του ορθόδοξου δόγματος και της ορθόδοξης εσχατολογίας. Επιπλέον πρέπει να μελετάται με ψυχραιμία και νηφαλιότητα και όχι με θερμοκέφαλο ζήλο και φαντασιοπληξία. Επιπλέον χρειάζεται και μια κάποια γνώση τόσο της εποχής και της γλώσσας της εποχής(των εκφράσεων που χρησιμοποιούνταν και του νοήματός τους) αλλά και της ιστορίας(Ο Χίτλερ δεν ήταν λιγότερο Αντίχριστος από αυτόν που περιγράφεται στην Αποκάλυψη και τέτοιου είδους Τύραννοι- Αντίχριστοι εμφανίζονταν και θα εμφανίζονται συχνά στην ιστορία γιατί τι άλλο από Αντίχριστος είναι κάποιος που χύνει αίμα ανθρώπων για να κατακτήσει τον κόσμο;) Χωρίς αυτά προκύπτουν ερμηνείες ευφάνταστες και τρομακτικές μεν εντελώς λανθασμένες δε. 

Τέλος πολλοί πιστεύουν πως ο Ιωάννης δεν πέθανε αλλά μετατέθηκε στην αιώνια ζωή όπως ο Ενώχ και ο Ηλίας. Αλλά ο Ιωάννης ο Θεολόγος πέθανε σε βαθιά γεράματα στην Έφεσο, εκεί έγινε και η ταφή του αλλά τρεις μέρες μετά αναστήθηκε και μετέβηκε στην αιώνια ζωή όπως και η Παναγία. Έτσι όταν οι μαθητές του πήγαν στον τάφο λίγες μέρες μετά, τον βρήκαν άδειο. 

Το έργο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, βαθιά μυστικό και θεολογικό, με επίκεντρο την αγάπη στον Θεό και τους ανθρώπους, αξίζει να μελετηθεί προσεκτικά και με νηφαλιότητα στις μέρες μας. Είναι ένα έργο το οποίο και σωστές κατευθύνσεις θα μας δώσει αλλά και ελπίδα και δύναμη για τις δύσκολες εποχές που ζούμε. 

Fates Warning - Life in Still Water

 

Η υποχώρηση στη μιζέρια

 

Αυτό που δε μου αρέσει στους κληρικούς(όχι σε όλους προφανώς) και είναι κάτι που για χρόνια έκανα κι εγώ, πέφτοντας σε αυτή τη λούμπα, είναι η υπερβολική σοβαρότητα-σοβαροφάνεια και καχυποψία ή και ο φόβος που έχουμε στην καθημερινότητά μας. Από αυτό εξαιρούνται κάτι βλαμμένοι φανατικοί που έτσι κι αλλιώς έχουν το ακαταλόγιστο και λένε ό,τι προλάβουν. Αυτοί είναι άλλη κατηγορία, έχω ασχοληθεί και παλιότερα με τούτους. Αλλά όλοι οι υπόλοιποι βγάζουμε μια κάπως θλιβερή εικόνα. Πασχίζουμε να βγάλουμε μια σοβαρή εικόνα-δε σκίζουμε κι από χιούμορ οι παπάδες- και έχουμε ένα ύφος λες και έχουμε φάει πολύ ρύζι κι έχουμε στουμπώσει. Τα παίρνουμε όλα πολύ σοβαρά, λείπει η απαραίτητη ελαφρότητα, με αποτέλεσμα σε όποιο χώρο κι αν μπαίνουμε να χαλάμε την ατμόσφαιρα(το είχε πει και ο Αρχιεπίσκοπος κάποτε). Επιπλέον μπαίνουμε σε ένα γαϊτανάκι όπου προσέχουμε τι θα πούμε, πώς θα ερμηνευτεί αυτό που θα πούμε, ποιος θα το διαβάσει, πού και πώς θα το μεταφέρει κλπ. Έτσι σιγά σιγά υποκύπτουμε σε μια δηλητηριώδη μιζέρια η οποία απλώνεται σε όλη την ύπαρξή μας και μολύνει τα πάντα. 

Όλα τα παραπάνω-τα οποία δεν τα υιοθετούμε από μόνοι μας οι κληρικοί, αλλά σε τέτοιου είδους συμπεριφορά μας ωθούν άλλοι κληρικοί, ο κόσμος που εκκλησιάζεται και ο καθένας έχει και μια ηλίθια εικόνα και απαίτηση για και από τον παπά,  αλλά και τα πάμπολλα "εκκλησιαστικά" βιβλία που κυκλοφορούν και από τα οποία το 99% είναι για πέταμα- με ταλαιπώρησαν για πολλά χρόνια μέχρι που κάποια στιγμή, αφού κόντεψα να σκάσω αποφάσισα να επανέρθω σε εργοστασιακές ρυθμίσεις. Δεν έγινα παπάς για να προσποιούμαι ότι είμαι κάποιος άλλος ούτε για να φοβάμαι τι λέω, με ποιον και πως. Αυτά για σήμερα. Όταν μου ξανάρθει έμπνευση τα λέμε.

Λειτουργία της 9ης Προσκυνηματικής Ευλογίας των Κρανών, παρουσία του Πατριάρχη της Λισαβόνας, Δ. Ρουί Βαλέριο

 

https://www.in.gr/2024/09/23/inview/eylogison-ta-krani-paraklisi-180-000-motosikletiston-stin-panagia/

Γιώργος Μαζιάς

Η Παναγία της Φάτιμα στην Πορτογαλία υποδέχθηκε πάνω από 180.000 (!) μοτοσικλετιστές για τη Λειτουργία της 9ης Προσκυνηματικής Ευλογίας των Κρανών, παρουσία του Πατριάρχη της Λισαβόνας, Δ. Ρουί Βαλέριο. Είχε ιδιαίτερο συμβολισμό λόγω των πρόσφατων πυρκαγιών που έπληξαν τη χώρα της Ιβηρικής.

Η ετήσια συγκέντρωση μοτοσικλετιστών για να πάρουν ευλογία για τα κράνη και την ασφάλειά τους αποτελεί μια από τις πιο εντυπωσιακές θρησκευτικές εκδηλώσεις της χώρας. Συνδυάζει την πίστη και την παράδοση με τη λατρεία της μοτοσικλέτας, προσελκύοντας χιλιάδες μοτοσικλετιστές από όλη την Πορτογαλία και το εξωτερικό.

Η εκδήλωση Bênção dos Capacetes έχει αποκτήσει μεγάλη φήμη τα τελευταία χρόνια και συμβολίζει την προστασία των μοτοσικλετιστών, με τη Φάτιμα να θεωρείται ιερός τόπος για όσους ταξιδεύουν.

Η συγκέντρωση των μοτοσικλετιστών έχει βαθιές ρίζες στη θρησκευτική παράδοση της Πορτογαλίας και στη λατρεία της Παναγίας της Φάτιμα. Αποτελεί μια πράξη πίστης και ευλάβειας, με στόχο την αναγνώριση της σημασίας της προστασίας όχι μόνο της σωματικής ακεραιότητας αλλά και της ψυχικής και πνευματικής ευημερίας.

Η φετινή εκδήλωση ήταν ιδιαίτερα σημαντική, καθώς συνδέθηκε με τα δεινά των πυρκαγιών που ξέσπασαν στην Πορτογαλία, καταστρέφοντας χιλιάδες εκτάρια γης και προκαλώντας σοβαρές απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και περιουσίες.

Στην ομιλία του, ο Πατριάρχης Βαλέριο τόνισε τη σημασία της προσευχής και της αλληλεγγύης προς τους πυροσβέστες και όλους όσους ρίσκαραν τη ζωή τους για να προστατεύσουν άλλους.

Η Ευλογία του κράνους στη Φάτιμα έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια σε έναν θεσμό που προσελκύει όλο και περισσότερους μοτοσικλετιστές, οι οποίοι βλέπουν αυτή την εκδήλωση ως ευκαιρία για περισυλλογή και ανανέωση της πίστης τους. Η Φάτιμα, ως τόπος θρησκευτικού προσκυνήματος, προσφέρει το ιδανικό πλαίσιο για τέτοιου είδους εκδηλώσεις, που συνδυάζουν την πνευματική αναζήτηση με την κοινωνική αλληλεγγύη.

Είναι εντυπωσιακό ότι, παρά τις προκλήσεις και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα, η εκδήλωση συνεχίζει να προσελκύει μεγάλο αριθμό συμμετεχόντων, αναδεικνύοντας τη σημασία της πίστης και της κοινότητας στη σύγχρονη κοινωνία. Οι μοτοσικλετιστές που συμμετέχουν σε αυτήν την εκδήλωση αντιπροσωπεύουν ένα ευρύ φάσμα ανθρώπων, από διαφορετικές ηλικίες και κοινωνικά στρώματα, που συνδέονται μέσω της αγάπης για τις μοτοσικλέτες και της πίστης τους στην Παναγία.

Η σημασία της ευλογίας των κρανών πηγαίνει πέρα από την απλή θρησκευτική τελετή. Για πολλούς από τους συμμετέχοντες, αντιπροσωπεύει την ανάγκη για προστασία σε ένα κόσμο που συχνά είναι γεμάτος κινδύνους και αβεβαιότητες.

Πνευματική προστασία

Η μοτοσικλέτα, σύμβολο ελευθερίας και περιπέτειας, συνδέεται άμεσα με την αίσθηση της ασφάλειας, και η ευλογία των κρανών προσδίδει μια επιπλέον αίσθηση πνευματικής προστασίας.

Σε καιρούς κρίσης, όπως οι πρόσφατες πυρκαγιές, οι εκδηλώσεις όπως η Ευλογία των Κρανών αποκτά έναν ακόμα πιο βαθύ συμβολισμό. Είναι ένας τρόπος για τους ανθρώπους να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη και τον σεβασμό τους προς αυτούς που προσφέρουν υπηρεσίες για το κοινό καλό, όπως οι πυροσβέστες, και να ζητήσουν πνευματική υποστήριξη και καθοδήγηση για το μέλλον.

Δεν είναι απλώς μια θρησκευτική εκδήλωση. Είναι μια συμβολική πράξη πίστης, ελπίδας και ευγνωμοσύνης, που συνδέει τους μοτοσικλετιστές με τις κοινότητες και τους θρησκευτικούς θεσμούς της Πορτογαλίας, ενώ ταυτόχρονα προωθεί την έννοια της αλληλεγγύης και της προστασίας.

Τεράστια συμμετοχή

Η φετινή συμμετοχή ήταν η μεγαλύτερη από ποτέ. Με σύνθημα «Διαμορφωνόμαστε και καθοδηγούμαστε από αυτό που αγαπάμε!», το προσκύνημα ξεκίνησε με την παρέλαση μιας ομάδας μοτοσικλετιστών που κουβαλούσαν το άγαλμα της Παναγίας της Φατίμα δίπλα στη Βασιλική της Αγίας Τριάδας και ακολούθησε Λειτουργία κατά την οποία οι μοτοσυκλετιστές ζήτησαν την ευλογία για τα κράνη τους.

Το προσκύνημα διοργανώνεται από το Blessing of Helmets Association και από πολυάριθμους εθνικούς και διεθνείς συλλόγους μοτοσυκλέτας. Διάφορες αστυνομικές δυνάμεις ενώνονται και υποστηρίζουν την εκδήλωση.

Πολλοί από αυτούς τους μοτοσικλετιστές πηγαίνουν για να ζητήσουν την προστασία του Θεού και της Παναγίας για τα ταξίδια τους.

Παράλληλα, πηγαίνουν για να θυμηθούν και προσευχηθούν και για εκείνους που έχουν ήδη «φύγει», πολλοί από αυτούς σε δυστυχήματα, αλλά και για αυτούς που έχουν τραυματιστεί, γενικά για όλους όσους χρειάζονται βοήθεια.

Σύμφωνα με εθνικά στοιχεία, σημειώθηκαν 8.936 ατυχήματα με μοτοσικλέτες στην Πορτογαλία το 2023, με αποτέλεσμα 124 θανάτους και 766 σοβαρούς τραυματισμούς.

180.000 μοτοσικλετιστές

Στην εκδήλωση περίπου 180.000 μοτοσικλετιστές ήταν παρόντες, καθιστώντας την ευλογία των κρανών μία από τις κύριες ετήσιες εκδηλώσεις του ιερού, αλλά και σε όλη τη χώρα. Ο πατέρας Κάρλος υπογράμμισε τη σημασία της προσευχής και την ανάγκη ενίσχυσης της ασφάλειας στην κυκλοφορία, για τους μοτοσικλετιστές.

Η ημέρα ξεκίνησε με τη συγκέντρωση στις 10:30 π.μ., κοντά στη Βασιλική της Αγίας Τριάδας και ακολούθησε λειτουργία στις 11 το πρωί στο τοπικό ιερό.

Αυτή η συνάντηση διατηρεί επίσης την παράδοση αλληλεγγύης, με την πώληση ειδών για τη συγκέντρωση κεφαλαίων για την αγορά προσαρμοσμένου αναπηρικού αμαξιδίου για έναν 23χρονο νεαρό, ο οποίος έμεινε παραπληγικός μετά από ατύχημα με μοτοσικλέτα.

Στη συνάντηση με τους δημοσιογράφους που προηγήθηκε της γιορτής, ο Πορτογάλος Πατριάρχης αναφέρθηκε και στην πνευματική διάσταση που εγείρει το ταξίδι με μοτοσυκλέτα.

Παράλληλα, έχει επιμνημόσυνη δέηση για τα θύματα των πρόσφατων δασικών πυρκαγιών στην Πορτογαλία.

Η Φάτιμα είναι μια μικρή πόλη στην κεντρική Πορτογαλία, περίπου 130 χιλιόμετρα βόρεια της Λισαβόνας. Είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο ως σημαντικό κέντρο καθολικού προσκυνήματος, λόγω των εμφανίσεων της Παναγίας το 1917 σε τρία μικρά παιδιά. Σήμερα, χιλιάδες προσκυνητές επισκέπτονται το Ιερό της Φάτιμα κάθε χρόνο, ειδικά κατά τις κύριες θρησκευτικές εορτές, όπως η 13η Μαΐου και η 13η Οκτωβρίου.

 

Metallica - Metal Militia

 

Κυριακή Α΄ Λουκά - Σε βαθιά νερά

 

Ο Ιησούς τότε είπε στο Σίμωνα: «Μη φοβάσαι, από τώρα θα ψαρεύεις ανθρώπους». Ύστερα, αφού τράβηξαν τα ψαροκάικα στη στεριά, άφησαν τα πάντα και Τον ακολούθησαν. Και κάπως έτσι, με αυτή τη φράση του Κυρίου ξεκινά η ιστορία που έμελλε να αλλάξει τον κόσμο. Έτσι κάπως άνοιξε ο δρόμος για την επιστροφή του ανθρώπου στον Θεό, έτσι ξεκίνησε το σχέδιο για τη σωτηρία μας. Ένα σχέδιο, ένα έργο που συνεχίζει η Εκκλησία ακόμα και σήμερα. 

Πριν όμως, ο Χριστός λέει κάτι άλλο στους μελλοντικούς μαθητές Του. Όταν τους βρίσκει αποκαμωμένους και απογοητευμένους για την αποτυχημένη ψαριά τους, τους λέει: «Πήγαινε στα βαθιά και ρίξτε τα δίχτυα σας για ψάρεμα». Αυτοί Τον ακούν, παρά τις όποιες αμφιβολίες τους και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Έπιασαν πάρα πολλά ψάρια, τόσα που το δίχτυ τους άρχισε να σκίζεται. Δεν είναι ένα τυχαίο περιστατικό αυτό, και έχει δύο όψεις. 

Η πρώτη, η πιο πεζή ας πούμε, είναι ότι ο Χριστός, νοιάζεται και ενδιαφέρεται για τις υλικές ανάγκες των ανθρώπων. Δεν ασχολείται αποκλειστικά με το πνεύμα όπως οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι από ένα σημείο και μετά, αλλά νοιάζεται και για το σώμα. Ο πλούτος δε θεωρείται ευλογία και η φτώχεια τιμωρία από τον Θεό όπως συνέβαινε στη Παλαιά Διαθήκη. Θεωρούνται και τα δύο ως αποτέλεσμα της πτώσης του ανθρώπου και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Γι' αυτό και το "ο έχων δύο χιτώνας να δίνει τον έναν" του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, γι΄ αυτό και η Κυριακή προσευχή για τον άρτον τον επιούσιον γι΄ αυτό και πολλά άλλα που έχουν γραφτεί στην Καινή Διαθήκη. Γι' αυτό και στις πρώτες χριστιανικές κοινότητες τα υλικά αγαθά διανέμονταν ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός. Ώστε να έχουν όλοι όσα χρειάζονται. Ο άνθρωπος έχει οριστεί από τον Θεό διαχειριστής και προστάτης του περιβάλλοντος και του πλούτου που αυτό κρύβει. Οι ανισότητες είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας μας και τίποτα άλλο. Όσο κι αν το εξωραΐζουμε με διάφορες ευγενείς διατυπώσεις. 

Δεύτερη και πιο πνευματική όψη. Η Εκκλησία γεμίζει τα δίχτυα της όταν ψαρεύει σε βαθιά νερά, σε καθαρά νερά. Όταν στηρίζεται στον λόγο της και τη διδασκαλία της και μόνο. Όταν πείθει με τη ζωή και τον αγώνα των μελών της. Όταν έχει ξεκάθαρη θέση. Αντιθέτως όταν ψαρεύει σε θολά νερά, όταν στηρίζεται στη βία, όταν αποζητά τη συνδρομή κρατικών μηχανισμών, όταν αφήνει να παρεισφρήσουν στο σώμα της οι συνωμοσίες, η μισαλλοδοξία και κάθε είδους ξένες ιδεολογίες και φιλοσοφίες αλλά και όταν νοθεύει το κήρυγμά της ώστε να ταιριάξει και να γίνει αρεστή σύμφωνα με το πνεύμα της κάθε εποχής, η ψαριά και πενιχρή είναι αλλά και τα ψάρια, τα λιγοστά δεν είναι φρέσκα. Δεν φτιάχνονται έτσι χριστιανοί με πίστη αλλά χριστιανοί που χαρακτηρίζονται είτε από χλιαρή πίστη είτε από τυφλό και παράλογο φανατισμό. Όταν όμως ο λόγος της Εκκλησίας είναι καθαρός, ανεπηρέαστος από εξωτερικές συνθήκες και εγκόσμιες φιλοδοξίες τότε ανθίζει πνευματικά  και γεννά αγίους. 

Τα βαθιά νερά βέβαια ενέχουν κάποιους κινδύνους. Είναι άγνωστα και πολλές φορές επικίνδυνα. Εμπεριέχουν κάποιο ρίσκο. Έτσι και η Εκκλησία όταν ανοίγεται στον κόσμο ρισκάρει. Και ο κάθε χριστιανός που κάνει το έργο του. Γι' αυτό και υπάρχουν τα σωσίβια των κανόνων. Ώστε να μη χαθούμε στα βαθιά. Οι κανόνες είναι οδοδείκτες και σωσίβια για το ψαροκάικο και όχι κανόνια πολεμικού καραβιού για να χτυπάμε τους όποιους εχθρούς μας. 

Ο Κύριος σήμερα μας ζητά να ψαρέψουμε στα βαθιά. Να ανοιχτούμε στον κόσμο και με τη χριστιανική ζωή μας να τον νοηματοδοτήσουμε εκ νέου. Όπως έκαναν οι πρώτοι Χριστιανοί. Όπως έκαναν οι Άγιοι και οι Αγίες, οι Πατέρες, οι Μάρτυρες , οι Ασκητές και οι Ασκήτριες της Εκκλησίας μας. Μας καλεί σε ένα ταξίδι που έχει  κινδύνους αλλά αξίζει ακόμα και το μικρότερο ρίσκο του. 

Το ράπισμα του πρώην γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν, στου πλούσιους και τα μέτρα που προτείνει για το Κλίμα πριν είναι πολύ αργά.

 

https://www.in.gr/2024/09/21/world/pyra-mpan-ki-moun-se-apeitharxous-kroisous-eseis-xalate-klima-doste-lefta-na-ftiaksoume/

Επιμέλεια

Βαγγέλης Γεωργίου

Λίγο πριν τη Σύνοδο Κορυφής του ΟΗΕ για το κλίμα στη Νέα Υόρκη την επόμενη εβδομάδα και ενόψει της Διάσκεψης του ΟΗΕ για τη Κλιματική Αλλαγή τον Νοέμβριο, ο πρώην γ.γ. του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν, ξεσπαθώνει και τελείωσε πλέον η ώρα για δικαιολογίες για τους κύριους ρυπαντές του πλανήτη: τους πλούσιους.

«Η επιλογή είναι σαφής: Είτε διασφαλίζουμε ότι οι πλουσιότεροι θα συνεισφέρουν το μερίδιο που τους αναλογεί στην αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης είτε όλοι αντιμετωπίζουμε ένα μέλλον όπου οι συνέπειες της αδράνειας θα είναι καταστροφικές» αναφέρει ο Μπαν Κι Μουν σε παρέμβασή του στο περιοδικό Foreign Policy.

Επικαλούμενος πρόσφατα συγκλονιστικά στοιχεία για το κλίμα και τις ευθύνες των πλουσίων, ο Μπαν Κι Μουν μιλάει έξω από τα δόντια. «Ας είμαστε ξεκάθαροι: Το πλουσιότερο 1 % είναι υπεύθυνο για τόση ρύπανση από άνθρακα όσο και τα φτωχότερα 2/3 της ανθρωπότητας, σύμφωνα με την Oxfam. Οι δισεκατομμυριούχοι, μέσω των επενδύσεών τους, παράγουν 1 εκατ. φορές περισσότερες εκπομπές από τον μέσο άνθρωπο».

Μόνο το 2023, ο κόσμος επένδυσε πάνω από 1 τρισ. δολ. σε υποδομές ορυκτών καυσίμων.

Ωστόσο, όπως αναφέρει, όταν πρόκειται για τη διόρθωση της κλιματικής καταστροφής, το βάρος φαίνεται να πέφτει σε όλους, εκτός από αυτούς που έχουν τη δύναμη και τους πόρους για να κάνουν ουσιαστικές αλλαγές.

«Κατά μέσο όρο, τα μέλη της G-20 εισπράττουν μόνο το 7,6% των φορολογικών εσόδων τους μέσω των φόρων περιουσίας, σε σύγκριση με το 32,3% από φόρους σε αγαθά και υπηρεσίες, γεγονός που μετατοπίζει περισσότερο τη φορολογική επιβάρυνση στα νοικοκυριά με χαμηλότερο εισόδημα. Σε χώρες όπως η Βραζιλία, η Γαλλία, η Ιταλία, το Ην. Βασίλειο και οι ΗΠΑ, οι εξαιρετικά πλούσιοι έχουν χαμηλότερους πραγματικούς φορολογικούς συντελεστές από τον μέσο εργαζόμενο».

Η τρέχουσα προσέγγιση -όπου οι τακτικοί φορολογούμενοι επωμίζονται τα δισ. δολ. που απαιτούνται για την αντιμετώπιση των ζημιών που προκαλούνται από την κλιματική κατάρρευση και την επιδότηση του κόστους κατασκευής νέων υποδομών ανανεώσιμων πηγών ενέργειας- είναι τόσο άδικη όσο και μη βιώσιμη.

Ακόμη πιο ανησυχητικό, για τον ίδιο, είναι ότι οι κυβερνήσεις συνεχίζουν να χρησιμοποιούν χρήματα φορολογουμένων για να επιδοτούν την παραγωγή ορυκτών καυσίμων. «Μόνο το 2023, ο κόσμος επένδυσε πάνω από 1 τρισ. δολ. σε υποδομές ορυκτών καυσίμων. Οι εταιρείες έχουν διπλασιάσει τη βρώμικη ενέργεια, δίνοντας προτεραιότητα στα κέρδη έναντι των ανθρώπων και του πλανήτη. Οι εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου ξοδεύουν μόνο το 2,5% περίπου του κεφαλαίου τους σε τεχνολογίες καθαρής ενέργειας» λέει.

Τα τρία μέτρα του Μπαν Κι Μουν

Για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση, ο πρώην. γενικό γραμματέας του ΟΗΕ προτείνει τρία βασικά μέτρα.

Πρώτον, λεέι ότι τα κράτη θα πρέπει να διασφαλίσουν ότι οι εξαιρετικά πλούσιοι πληρώνουν μεγαλύτερους φόρους εισοδήματος και περιουσίας. Όπως λέει χαρακτηριστικά, σε χώρες υψηλού εισοδήματος, μόνο ένας μέτριος φόρος περιουσίας θα μπορούσε να αποφέρει περισσότερα από 1,2 τρισ. δολ. ετησίως.

Δεύτερον, προτείνει στις κυβερνήσεις να επιβάλουν μόνιμους φόρους στα κέρδη των εταιρειών ορυκτών καυσίμων και άλλων μεγάλων ρυπογόνων που εδρεύουν ή δραστηριοποιούνται στις χώρες τους—καθώς και στις πληρωμές των μετόχων τους. «Οι 21 μεγαλύτερες εταιρείες ορυκτών καυσίμων αναμένεται να προκαλέσουν κλιματικές βλάβες μεταξύ 2025 και 2050 που θα κοστίσουν 5,4 τρισ. δολ.. Εν τω μεταξύ, το 2021 και το 2022, μόλις 45 ενεργειακές εταιρείες εισέπραξαν κατά μέσο όρο 237 δισ. δολάρια ετησίως» προσθέτει.

Τρίτον, συστήνει οι κυβερνήσεις να υποστηρίξουν διεθνείς συμφωνίες στην σύνοδο του Νοέμβρη (COP29) και σε άλλα φόρα του ΟΗΕ για τον συντονισμό της φορολογίας των ρυπαινόντων και την κάλυψη της ανάγκης του παγκόσμιου Νότου για χρηματοδότηση για το κλίμα και την ανάπτυξη. Οι φόροι στους πλουσιότερους ρυπαίνοντες και ο αναπροσανατολισμός των επενδύσεων σε πράσινες πρωτοβουλίες δεν είναι μόνο λογικοί αλλά και ουσιαστικοί, καταλήγει.

The Offspring - The Kids Aren't Alright

 

Νοσταλγία...

 

Φωτογραφία από τις παλιές καλές εποχές. Τότε που οι καλοί κύριοι έδιναν τα παπούτσια τους στα ξυπόλητα και νηστικά παιδάκια να τους τα γυαλίσουν. Μπορεί να ζούσαμε μέχρι τα 45 με 60 αλλά οι καρδιές ήταν ζεστές, οι αγκαλιές ανοιχτές και οι πόρτες ξεκλείδωτες. Οι νέες γενιές δυστυχώς δε θα ζήσουν τέτοιες όμορφες στιγμές, χωμένες στα κινητά και τις οθόνες...ε, δε θα με τρελάνετε εσείς με τις χαζονοσταλγίες σας φαντασιακών εποχών. Θα σας τρελάνω εγώ!

H ανωριμότητα που λείπει

 

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μέχρι και που παντρεύτηκα οι γύρω μου, όταν μιλούσα για τα σχέδιά μου(του γάμου συμπεριλαμβανομένου), μου έλεγαν σαν συνεννοημένοι ότι σκεφτόμουν με τρόπο ανώριμο. Τα σχέδια μου πράγματι ήταν πάντα κάπως περίεργα και περιλάμβαναν κάπως παλαβούτσικα πράγματα αλλά ποια ήταν τα ώριμα σχέδια; Μια δουλειά με καλό μισθό, ακόμα κι αν είναι ανυπόφορη, μια ζωή τακτοποιημένη, ακόμα κι αν είναι πνιγμένη στη ρουτίνα και προσμονή του Σαββατοκύριακου ή κάποιου τριημέρου ή των θερινών διακοπών για να θυμηθούμε ότι είμαστε άνθρωποι που έχουν ανάγκη να ζήσουν κιόλας κι όχι απλώς να επιβιώνουμε άνετα ή λιγότερο άνετα. Κι αυτό να θεωρείται κανονικότητα για να χρησιμοποιήσω και μια προσφιλή κυβερνητική έκφραση. Με ρωτούσε μια φίλη πρόσφατα, την οποία εκτιμώ πολύ, πώς την παλεύει ο κόσμος βλέποντας τις τιμές στα σούπερ μάρκετ. Είναι απλό. Είμαστε μια γενιά που εξασκήθηκε νωρίς στην ωριμότητα και την κανονικότητα και δεν αντέχουμε να τις χάσουμε προς χάριν ανωριμοτήτων και οραματισμών...

Mastodon, Lamb of God - Floods of Triton

 

Κάποτε στη τράπεζα

 

Πίσω, κάπου στο 2002, κάνω πρακτική στη Γενική Τράπεζα στη Λάρισα, στο Β' υποκατάστημα. Ωραίες εποχές ακόμα, δάνεια για ηλίθιους σκοπούς, όπως ταξίδια και ψώνια, η αύρα του εκσυγχρονισμού ακόμα κρατούσε και οι Έλληνες χαρούμενοι και καταναλωτικοί όπως ήταν τότε, ξεπερνούσαν και ξεχνούσαν με άνεση "λεπτομέρειες" όπως τα Ίμια, την προδοσία του Οτσαλάν, τη συμμετοχή στον βομβαρδισμό της Σερβίας και άλλα πολλά που τα κανάλια τους έλεγαν πως είναι ψιλοπράγματα. Στο θέμα μας. Μετά από μια εβδομάδα ήμουν σαν λύκος σε κλουβί. Δεν είχα κανένα ενδιαφέρον για τα τραπεζικά πράγματα, καμία όρεξη να τα μάθω, οι δουλειές που μου ανέθεταν ήταν βαρετές και ανούσιες κι εγώ σκεφτόμουν πως θα περάσει το ρημάδι το εξάμηνο. Κάποια στιγμή μου λέει μια από τις προϊσταμένες που είχαν εκεί, κάθε κατάστημα είχε και πέντε έξι προϊσταμένους κανονικούς και κάμποσους υφισταμένους που νόμιζαν ότι ήταν προϊστάμενοι και θα έκαναν μεγάλη καριέρα στον κόσμο των τραπεζών. Γιατί ως γνωστόν αυτό περίμενε ο τραπεζιτικός κόσμος, την κάθε φαντασμένη από τη Λάρισα για να τις παραδώσει τη διοίκηση των τραπεζών. Τέλος πάντων. Μου λέει λοιπόν η θείτσα εκείνη, έχουμε και εξωτερικές δουλειές που αναλαμβάνει αυτός που κάνει πρακτική από το ΤΕΙ αλλά εσύ δεν έχεις ούτε αυτοκίνητο ούτε μηχανάκι ούτε ποδήλατο, πώς θα τις κάνεις; Τη κοιτάζω με βλέμμα που αστράφτει. Με το βλέμμα του ναυαγού που βλέπει καράβι να πλησιάζει. Με βλέμμα νηστικού που βλέπει φούρνο να μοιράζει δωρεάν καρβέλια. Της λέω λοιπόν "και τα πόδια τι τα έχω;". "Μα με τα πόδια θα τρέχεις στο Κέντρο;". Τη ξανακοιτάζω. "Όσο είναι η Λάρισα από εδώ ως το κέντρο της είναι η γειτονιά μου" της λέω, "οπότε μάλλον θα τα καταφέρω". "Καλά, κοίτα μην αργήσεις" μου λέει ελαφρώς ξινισμένη και από τότε ανέλαβα τις εξωτερικές εργασίες κατά τις οποίες προλάβαινα και τις δουλειές να κάνω και κανένα καφέ να πίνω που και που ή να κόβω και καμιά βόλτα. Ένα από τα συνηθισμένα δρομολόγια ήταν προς το κεντρικό κατάστημα της Γενικής στη Λάρισα. Εκεί είχαν κλητήρα, στον οποίο παρέδιδα τα έγγραφα, πολύ καλός άνθρωπος κι αυτός και η γυναίκα του, η οποία δούλευε κι αυτή εκεί. Γνωριστήκαμε και πιάναμε τη κουβέντα συχνά. Κάποια μέρα μου λέει "έχουμε κι εμείς ένα παιδί εδώ από το ΤΕΙ που κάνει πρακτική. Πήγαινε να τους πεις μια καλημέρα. Στο πάνω πάτωμα είναι". Ανέβηκα με έναν κάποιο δισταγμό σκεπτόμενος τι σόι άνθρωπος θα ήταν και τούτος. Βέβαια, όσοι κάναμε πρακτική σε τράπεζες, ήμασταν αυτοί που δεν είχαμε και πολύ καλή σχέση με τη λογιστική, οι άλλοι πήγαιναν σε λογιστικά γραφεία και τέτοιες αηδίες. Ανεβαίνω πάνω λοιπόν, μπαίνω στο γραφείο και βλέπω έναν τύπο, αδύνατο, ξανθό να έχει βάλει τα χέρια του πάνω στο γραφείο και το κεφάλι ακουμπισμένο πάνω τους, η ίδια η εικόνα της απελπισίας. "Δε τη παλεύεις ούτε εσύ, ε;" ρώτησα. Αυτός σήκωσε αργά το κεφάλι του, με κοίταξε και είπε: "Είσαι αυτός που κάνει πρακτική στην Ηρ. Πολυτεχνείου;". "Φαίνομαι, ε;" του απάντησα. "Ξέρεις", συνέχισε, "τι έκανα τη πρώτη μέρα που ήρθα εδώ; Μόλις πέρασαν τα πρώτα πέντε λεπτά κοίταξα το ρολόι, έπιασα το κεφάλι μου και είπα: πώς θα περάσει αυτό το εξάμηνο;". Γέλασα. Ο τύπος είχε περάσει ένα δυο εξάμηνα πιο μετά από εμένα, προφανώς λόγω του τότε συστήματος εξετάσεων, χωρίς να έχει καμιά διάθεση να ακολουθήσει τον κλάδο. " Είσαι αδερφός" του λέω "και επειδή είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος θα σου πω δυο λέξεις μαγικές ως πιο έμπειρος: εξωτερικές δουλειές. Τις αναλαμβάνεις και γλιτώνεις". "Τις κάνει ο κλητήρας εδώ" παραπονιέται. "Είναι καλός άνθρωπος ρε, κι αυτός και η γυναίκα του, πες τους και θα στις δίνουν εσένα". Έλαμψε το πρόσωπό του. "Θα το δοκιμάσω", μου είπε. Την επόμενη φορά που πήγα, ρώτησα τον κλητήρα πώς ήταν ο συνάδελφος. Γέλασε. "Του έκανα τη χάρη και του έδωσα κάποιες εξωτερικές δουλειές. Εγώ βλέπεις ετοιμάζομαι για σύνταξη, γέρασα". "Είσαι ωραίος τύπος. Έσωσες έναν νέο άνθρωπο από τα ψυχοφάρμακα" του είπα, χαιρέτισα και έφυγα χαϊδεύοντας τη νοητή γενειάδα μου ως άλλος σοφός γέροντας, ως ένας Γκάνταλφ των απελπισμένων σπουδαστών λογιστικής.... 

Disturbed - Stricken

 

Κυριακή μετά του Σταυρού

 

Είπε ο Κύριος: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί. Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει· όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει. Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει τη ζωή του; Τι μπορεί να δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα για τη ζωή του; Όποιος, ζώντας μέσα σ΄ αυτή τη γενιά την άπιστη κι αμαρτωλή, ντραπεί για μένα και για τη διδασκαλία μου, θα ντραπεί γι΄ αυτόν και ο Υιός του Ανθρώπου, όταν έρθει με όλη τη λαμπρότητα του Πατέρα του, μαζί με τους αγίους αγγέλους». Τους έλεγε ακόμη ο Ιησούς: «Σας βεβαιώνω πως υπάρχουν μερικοί ανάμεσα σ΄ αυτούς που βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δε θα γευτούν το θάνατο, πριν δουν να έρχεται δυναμικά η βασιλεία του Θεού». 

Τον Χριστό μπορούμε να Τον ακολουθήσουμε με έναν και μόνο τρόπο. Ελεύθερα, με τη θέλησή μας και με όλο μας το είναι. Με το ζόρι χριστιανός δε γίνεται κανείς. Κι αν γίνει, αυτό είναι επιφανειακό και πρόσκαιρο. Τον χριστιανό δεν μπορεί να τον κάνει η βία και τη χριστιανική ζωή δε μπορεί να τη διαφυλάξει ούτε η νομοθεσία ούτε το όποιο κράτος. 

Αν ακολουθήσει κάποιος το Χριστό δε θα βαδίσει σε ένα δρόμο απέραντης ευτυχίας στρωμένο με μυρωδάτα ροδοπέταλα. Θα σηκώσει σταυρό όποιος και όποια πάρει τέτοια απόφαση. Θα χάσουν τη ζωή τους, δηλαδή θα χάσουν την άνεση, τη βολή, την καθημερινότητά τους. Η χριστιανική ζωή είτε σε καίει από μέσα είτε δεν είναι χριστιανική. Ακολουθώντας τον Χριστό αφήνεις στην άκρη τις κοινωνικές υποχρεώσεις, τις οικογενειακές απαιτήσεις, το ίδιο σου το θέλημα. Όλα αυτά μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Τι ζητά η κοινωνία, τι απαιτεί η οικογένεια, τι θέλει, μάλλον τι ήθελε ο ίδιος ο άνθρωπος. Και τότε, απαρνούμενος και αδιαφορώντας για όλα αυτά,  μπαίνει ο άνθρωπος στην ουσία της χριστιανικής ζωής της πραγματικής ζωής. Μιας ζωής όχι αδιάφορης και απόμακρης αλλά ελεύθερης από όλα αυτά που κρατούν τον άνθρωπο δεμένο. Ελευθερώνεται ο άνθρωπος όχι αδιαφορώντας για τα παραπάνω αλλά βλέποντας ανεπηρέαστος τι έχει πραγματικά σημασία. Πετώντας τα ανθρώπινα κατασκευάσματα βρίσκει την πνευματική ουσία στη κοινωνία, την οικογένεια αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του. 

Έτσι αποκαλύπτεται και κερδίζεται η πραγματική ζωή. Με αγώνα και δουλειά. Τότε που δεν ντρεπόμαστε επειδή ακολουθούμε ή έστω προσπαθούμε να ακολουθήσουμε τον Χριστό. Και δεν μας ενδιαφέρει που οι περισσότεροι, όχι μόνο δεν θέλουν να ακολουθήσουν αυτή τη ζωή, όχι μόνο θέλουν να γεύονται τον θάνατο  αλλά και που θέλουν κι εμείς να ακολουθήσουμε αυτούς και όχι τον Χριστό. Δεν δεχόμαστε να δεθούμε με τα δεσμά του θανάτου αλλά επιλέγουμε την ελευθερία που ο Χριστός προσφέρει. 

Η λέξη κλειδί είναι η επιλογή. Διαλέγουμε ελεύθερα τον δρόμο που οδηγεί στον Χριστό και αναλαμβάνουμε τον κόπο, τις δυσκολίες και τις υποχρεώσεις που έχει αυτός ο δρόμος αδιαφορώντας για τη γνώμη του κόσμου αλλά και για όσα απατηλά ο κόσμος προσφέρει. Εξουσία, χρήμα, γνωριμίες, εγκώμια και χαιρετούρες. Αδιαφορούμε και για τις επιθέσεις και τις κακολογίες που θέλουν να μας κάνουν να ντραπούμε για τη χριστιανική μας ιδιότητα. Διαλέγουμε τον δύσκολο δρόμο του χριστιανού και τον ακολουθούμε. Και αυτός ο δρόμος θα μας οδηγήσει στην αγκαλιά του Χριστού, στη ζωή στην οποία δε θα γευτούμε τον θάνατο. 

Metal Church - Perfect Crime

 

Παγκόσμιος ύψωση του Τιμίου Σταυρού

 

Σήμερα γιορτάζουμε την εύρεση και την ύψωση του Τιμίου Σταυρού από την Αγία Ελένη. Ο σταυρός είναι το κατ' εξοχήν σύμβολο του χριστιανού. Είναι το όπλο μας εναντίον των δαιμόνων, της επιρροής τους και κάθε κακού. Είναι το σύμβολο που μας δίνει δύναμη και θάρρος. 

Ο σταυρός βέβαια, μας παραπέμπει στα βασανιστήρια και τον σταυρικό θάνατο του Κυρίου μας. Συμβολίζει ακόμα τα βάσανα που καλούμαστε να υπομείνουμε στη ζωή μας, αυτό σημαίνει και η έκφραση "σηκώνει το σταυρό του" που λέμε για κάποιον που περνάει δύσκολες καταστάσεις.  Μήπως τελικά οι χριστιανοί είμαστε κάποιου είδους μαζοχιστές που λατρεύουμε τον θάνατο; 

Όχι, άλλωστε όποιος χριστιανός πέφτει σε κάποιου είδους θανατολατρεία περιμένοντας την επόμενη ζωή έρχεται σε αντίθεση με την ίδια τη δράση του Χριστού επί της γης. Ποτέ δεν έδειξε κάποιου είδους αντιπάθεια ο Χριστός στην εδώ ζωή. Το αντίθετο. Γι' αυτό και οι Φαρισαίοι τον κατηγόρησαν ως "φάγο και οινοπότη", διότι βρισκόταν δίπλα σε κάθε εκδήλωση της ζωής. 

Ο σταυρός άλλωστε ήταν σύμβολο του θανάτου πριν την Ανάσταση του Κυρίου. Από τη στιγμή εκείνη και μετά έγινε σύμβολο της ήττας του θανάτου, της κατάλυσης του βασιλείου του Άδη. Και όχι μόνο. Έγινε σύμβολο δύναμης και αντοχής. Βρίσκεται εκεί για να μας θυμίζει ότι οι δυσκολίες της ζωής, όσο άσχημες κι αν φαίνονται δε μπορούν να μας λυγίσουν. Θα περάσουν με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Και δε μπορούν να μας λυγίσουν όχι επειδή έχουμε κάποια αξιοθαύμαστη δύναμη εμείς αλλά επειδή είναι εκεί δίπλα μας ο Χριστός. Αυτός που κουβάλησε τον σταυρό Του στον Γολγοθά και από θανατοποιό τον έκανε ζωοποιό. "Ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό" λένε κάποιοι επικαλούμενοι τα λόγια του Γερμανού φιλοσόφου αλλά ο χριστιανός δε πιστεύει κάτι τέτοιο. Και δεν πιστεύει κάτι τέτοιο διότι ακόμα και αυτό που μπορεί να μας σκοτώσει μπορεί να μας κάνει δυνατότερους. Γιατί ο σταυρικός θάνατος του Κυρίου και η Ανάσταση του Κυρίου μας διέλυσαν το σκοτάδι του θανάτου και οι χριστιανοί γινόμαστε πιο δυνατοί ακόμα και μέσα από το θάνατο. 

Σήμερα, γιορτάζοντας την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, γιορτάζουμε την οριστική ήττα του θανάτου. Τον θρίαμβο της ζωής. Την διάλυση των βασάνων και των στεναχωριών ως δεσμών που μειώνουν τη χαρά της ζωής. Είναι μια γιορτή της πραγματικής ελευθερίας.

Flotsam and Jetsam - The Head of the Snake

 

Ταπείνωση και ταπεινολογία

 

Άλλο είναι η ταπείνωση και άλλο το κόμπλεξ κατωτερότητας που εκφράζεται με την ταπεινολογία. Η ταπείνωση έχει μέσα της ένα μεγαλείο, μια λεβεντιά, κι ενώ ο ταπεινός δεν περηφανεύεται γνωρίζει και τη δική του κατάσταση αλλά και των άλλων. Από την άλλη η ταπεινολογία, η ψεύτικη ταπείνωση στα λόγια δηλαδή, στην πραγματικότητα είναι ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας συνοδευόμενο με δόσεις μνησικακίας, μιζέριας και κακομοιριάς. Γι' αυτό και πολλές φορές η ταπεινολογία, σε αντίθεση με την ηρεμία της ταπεινότητας, οδηγεί σε εξάρσεις υστερίας, μισαλλοδοξίας και φανατισμού. Αυτά είναι στην ουσί αένα αντίβαρο στην έλλειψη πραγματικής πίστης και στην καταπιεζόμενη περηφάνια, την οποία ο ταπεινολόγος κρατά με νύχια και με δόντια ενώ στην πραγματικότητα θέλει να την  επιδείξει και στον Θεό τον ίδιο αν είναι δυνατόν. Περιττό να πούμε πως ενώ η ταπεινότητα σπανίζει, ταπεινολογία ανθίζει...Έι, αυτό το τελευταίο έκανε ομοιοκαταληξία

VOIVOD - Morgöth Tales

 

Κινούμενοι εκτός του κεντρικού δρόμου

 

Πολλές φορές έχω δει ανθρώπους που προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή τους έξω από τις συνηθισμένες κοινωνικές νόρμες να συνθλίβονται στη προσπάθειά τους αυτή. Η αλήθεια είναι ότι βλέπω πάντα με συμπάθεια τέτοιες προσπάθειες. Όμως το να προσπαθείς να παρεκκλίνεις από τα καθιερωμένα δεν είναι μια απλή επιλογή. Είναι η έναρξη ενός πολέμου. Η μάζα μικρή ανεκτικότητα έχει προς κάποιον που θέλει να κινηθεί διαφορετικά. Και όταν κάποιος/α το κάνει θα κινηθεί εναντίον του. Μα με το κουτσομπολιό, μα με την απομόνωση, μα με την περιθωριοποίηση. Επιπλέον κι αυτοί οι ίδιοι οι άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν εκτός των πλαισίων που θέτει η όποια κοινωνία σπανίως είναι έτοιμοι πνευματικά για κάτι τέτοιο. Νομίζουν πως η ζωή τους θα είναι σαν μια χολυγουντιανή ταινία ή ίσως ένα ροκ τραγούδι. Ανακαλύπτουν όμως κάπως απότομα πως και τις δικές τους δυνάμεις και διαθέσεις δεν υπολόγισαν και δεν τις μέτρησαν σωστά αλλά και την επιθετικότητα του κοινωνικού περιβάλλοντος υποτίμησαν. Με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να μην αντέξουν το βάρος της ίδιας τους της επιλογής. Οι επιλογές μας έχουν και επιπτώσεις. Όλες. Από τις πιο ασήμαντες ως τις πιο κρίσιμες. Όταν αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε έναν δρόμο θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι και για το κακοτράχαλο μονοπάτι που βαδίζουμε αλλά και για τη μαλθακότητα των ποδιών μας και για τις πέτρες που θα μας πετάξουν αυτοί που ακολουθούν τον κεντρικό δρόμο, κρυμμένοι στους θάμνους. Και κυρίως, να μην πέσουμε θύματα των ίδιων των φαντασιώσεών μας...

Όποιος πιστεύει πως η χριστιανική θρησκεία μας προτρέπει να είμαστε βλάκες, πλανάται πλάνην οικτράν.

 Όποιος πιστεύει πως η χριστιανική θρησκεία μας προτρέπει να είμαστε βλάκες, πλανάται πλάνην οικτράν. Οικτρά πλανάται επίσης όποιος πιστεύει πως ο χριστιανισμός είναι το σχολείο της αδυναμίας και της κλάψας.

Να τι λέει γι' αυτό ο χριστιανός συγγραφέας Ζωρζ Μπερνανός, δίνοντας ένα μάθημα πρακτικού χριστιανισμού, ένα μάθημα θάρρους.: "Ο μόνος κίνδυνος που παραμονεύει έναν απελπισμένο άνθρωπο, όταν αντιμετωπίζει το μίσος ή την περιφρόνηση,  είναι να συγκινηθεί για τη δική του μοίρα".

Ο χριστιανισμός (έπρεπε να το ξέρει αυτό ο Ανρί ντε Μοντερλάν) είναι ιπποτισμός. Απαιτεί την ίδια ορμή, την ίδια καρτερικότητα, την ίδια αυτοκυριαρχία και σωστή συμπεριφορά, την ίδια απάθεια για ό,τι λέγεται και γίνεται, την ίδια προσπάθεια κάθε μέρα, την ίδια προπόνηση ακριβώς όπως σε κάθε άθλημα, ακριβώς όπως σε κάθε στρατιωτικό σύστημα, όπως σε κάθε ηθική τύπου bushido και τύπου γκρουπ(Σ. Πεγκύ, H. Frank)   

Μόνο που, επιπλέον, ο χριστιανισμός διακρίνεται από ευγένεια, την ευγένεια της καλοσύνης και της αγάπης. Ο χριστιανισμός, αυτή τη ψυχρότητα ή την αποστροφή του ιππότη ή του στωικού δεν την έχει. Η συνείδηση της ματαιότητας αυτού του κόσμου δεν έχει να κάνει με τη μελαγχολία, ενώ η περιφρόνηση, που πολλές φορές αντιμετωπίζει ο χριστιανός, δεν μπορεί να του στερήσει τη χαρά, μια χαρά που πηγάζει από ευφορία, την οποία δε μπορεί να γευτεί ο συνοφρυωμένος στωικός, ο πεισμωμένος πρωταθλητής, ο επιφυλακτικός γυμνοσοφιστής. 

Νικολάε Στάινχαρτ, Το Ημερολόγιο της Ευτυχίας, εκδ. Μαϊστρος

Black Label Society - The Gallows

 

Όμορφες στιγμές...

 

Θυμάστε κάτι τραπεζώματα στις αυλές, που μαζευόταν όλο το σόι κι όλη η γειτονιά??

Τώρα τα καταργήσαμε όλα! Πότε θα ξαναζήσουμε τέτοιες όμορφες στιγμές..!!

(To παραπάνω κείμενο κυκλοφορεί συνοδευόμενο από παλιές φωτογραφίες με σόγια ολόκληρα γύρω από το τραπέζι και η ανάρτηση έχει καθαρά ειρωνικό-σατιρικό χαρακτήρα. Παρομοίως θα αντιμετωπιστεί και όποιος το πάρει τοις μετρητοίς και γράψει σοβαρά για τις παλιές καλές εποχές. Απαίσιες ήταν, γεμάτες υποκρισία και μικροψυχία. Αυτά!)

Πίστη και ασθένεια

 

Υπάρχει ένας ύπουλος πειρασμός,(ο π.Κλεόπας τον λέει πειρασμό εκ δεξιών)-θα μπορούσα να τον ονομάσω πειρασμό της πίστεως-που θεωρείται πανάκεια για καθετί που απασχολεί τον άνθρωπο,που αντικαθιστά όλες τις ανθρώπινες αρετές και που κατά βάθος αποτελεί μια τετραπλή υπόσταση της αλαζονείας, σε συνδυασμό με την αφέλεια:

Η πεποίθηση ότι με την πίστη δεν αρρωσταίνουμε ποτέ ,ότι δεν είναι δυνατόν να ξαναρρωστήσουμε ή ότι, αν παρ' όλ' αυτά αρρωστήσουμε, δεν έχουμε ανάγκη από γιατρούς και φάρμακα, τη στιγμή που μπορούμε να θεραπευτούμε ανά πάσα στιγμή με τις προσευχές.

Μια τέτοια πεποίθηση, η οποία μας θυμίζει αυτό που είπε ο Ζακ Μαριταίν(θα πάρω τον Χριστό στο τηλέφωνο), είναι το ίδιο με την πεποίθηση που έχουν κάποιοι οι οποίοι δέχονται την ύπαρξη του Θεού μόνο μέσα από κάποιο θαύμα.Ο άνθρωπος που πιστεύει κάτι τέτοιο μοιάζει με τον μηνυτή,που,αντί να καταφύγει σε πρωτοβάθμιο δικαστήριο,κάνει προσφυγή.

Ταυτόχρονα όμως είναι και έλλειψη ταπεινότητας.Οι γιατροί,τα φάρμακα,του Θεού δώρα είναι.Ο πιστός αρρωσταίνει,όπως ακριβώς αρρωσταίνει όλος ο κόσμος και ακριβώς με τον ίδιο τρόπο θεραπεύεται,με τη βοήθεια δηλαδή των γιατρών και των φαρμάκων(αν βέβαια του είναι γραφτό να θεραπευτεί).

Ο Θεός βέβαια κάνει και θαύματα αλλά μόνο όταν Εκείνος το θελήσει.Η ιστορία της Εκκλησίας μας δείχνει πως τα θαύματα δεν γίνονται ένα κάθε μέρα,ούτε ο Θεός μας προειδοποιεί πότε θα κάνει θαύμα,για να πάμε να το παρακολουθήσουμε.(Ο Sadu Sundar Singh είναι αλήθεια πως ζήτησε από τον Κύριο να του φανερωθεί,και η προσευχή του εισακούστηκε.Δεν ζήτησε όμως κάποια σωματική θεραπεία για τον εαυτό του,αλλά σε όλη τη ζωή του βάδισε στο δρόμο του Ευαγγελίου και της βίας(όπως την αναφέρει ο Ματθαίος στο 11,12)για να συναντήσει την πίστη.Σύμφωνα με τη Λούρδη,ο αριθμός των θεραπειών που έγιναν με θαυμαστό και ανεξήγητο τρόπο και που αναγνώρισε επίσημα η ιατρική επιτροπή συναγωνίζεται τον αριθμό που αναφέρει η επίσημη Εκκλησία.Η Εκκλησία μάλιστα,δείχνει πιο προσεκτική σε τέτοια θέματα, από την ιατρική,όπως για παράδειγμα η σινδόνη του Τουρίνου,θέμα για το οποίο έδωσε προτεραιότητα στα ιστορικά επιχειρήματα,σε σχέση με τα επιστημονικά(υπεριώδεις ακτίνες)

Ο Απόστολος Παύλος έμεινε με την παλιά του αρρώστια(στα μάτια;)και μετά τη δωρεά της Χάριτος(...εδόθη μη σκόλωψ τη σαρκί, άγγελος σατάν ίνα με κολαφίζη...),δηλαδή,...μου δόθηκε ένα αγκάθι στο σώμα,ένας άγγελος του Σατανά,για να με ραπίζει...

Άρα λοιπόν;Ο πιστός άνθρωπος ξέρει πως μπορεί κι αυτός σαν όλους τους άλλους ανθρώπους να αρρωστήσει κάποια στιγμή και τότε να προσευχηθεί να τον βοηθήσει ο Θεός,αλλά να βοηθήσει και τον γιατρό που πρέπει να επισκεφθεί και να ευλογήσει τη θεραπεία,που εκείνος ως ειδικός θα προτείνει. 

Νικολάε Στάινχαρτ,Το Ημερολόγιο της Ευτυχίας,εκδ.Μαΐστρος

Motorhead - Ace of Spades

 

Γενέθλιο της Θεοτόκου

 

Την γέννηση της Θεοτόκου γιορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας. Πρόκειται ουσιαστικά για μια πρώτη, ανεπίσημη(αν μπορούμε να το πούμε) έναρξη του σχεδίου του Θεού για την ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου Του, του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος, που θα ανοίξει το δρόμο για τη σωτηρία του ανθρώπου. Η Θεοτόκος θα αποτελέσει τη γέφυρα την οποία θα διαβεί ο Λόγος για να γίνει άνθρωπος και να επιτελέσει το σωτήριο έργο Του. 

Στο κοντάκιο της γιορτής διαβάζουμε: "Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα ὀνειδισμοῦ ἀτεκνίας, καὶ Ἀδὰμ καὶ Εὔα, ἐκ τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου, ἠλευθερώθησαν, Ἄχραντε, ἐν τῇ ἁγίᾳ γεννήσει σου". Η Παναγία με τη γέννησή της ελευθέρωσε τον Ιωακείμε και την Άννα, τους γονείς της, από την ντροπή της ατεκνίας. Γιατί όμως ήταν ντροπή η ατεκνία; Ο Ιωακείμ και η Άννα, καταγόμενοι από τη γενιά του Δαβίδ, από τη γενιά που θα ερχόταν ο Μεσσίας, μη μπορώντας να αποκτήσουν παιδί, αποκλείονταν από το σχέδιο του Θεού για τον ερχομό του Μεσσία. Με τη γέννηση της Θεοτόκου, όχι μόνο μετέχουν στο σχέδιο αυτό αλλά και το εκπληρώνουν. Και η γέννηση της Παναγίας θέτει τέλος, όχι μόνο στη ντροπή του Ιωακείμ και της Άννας εξαιτίας της ατεκνίας αλλά δίνει και ένα τέλος στο να θεωρείται η ατεκνία ντροπή. Μπορεί εμείς οι άνθρωποι να το θεωρούμε ακόμα "πρόβλημα" -και ειδικά στην Ελλάδα, αλίμονο στο ζευγάρι που δεν έκανε παιδιά, το τι άκουγε από γονείς, συγγενείς και φίλους είτε άμεσα είτε έμμεσα(φυσικά το βάρος έπεφτε στη γυναίκα ανεξάρτητα αν οφειλόταν σε αυτή η ατεκνία ή όχι) - αλλά για την Εκκλησία αυτό έχει πάψει να ισχύει από τη γέννηση της Θεοτόκου και φυσικά αργότερα τη γέννηση του Χριστού. Ο Μεσσίας ήρθε και εκτός του ότι μας ελευθέρωσε από τα δεσμά της αμαρτίας και του θανάτου, μας ελευθέρωσε και από την ανοησία μας. Γιατί μόνο ανοησία μπορεί να θεωρηθεί οποιαδήποτε κακεντρέχεια για ένα ζευγάρι που δεν καταφέρνει να αποκτήσει παιδιά. Και αυτή η απελευθέρωση ξεκινά με τη γέννηση της Θεοτόκου. 

Σήμερα λοιπόν, γιορτάζουμε τριπλά. Γιορτάζουμε την απαρχή του σχεδίου της σωτηρίας μας, γιορτάζουμε τη γέννηση της Θεοτόκου, γιορτάζουμε τέλος την κατανίκηση της ανοησίας μας. Αυτά φυσικά δε νικήθηκαν σε μία μέρα μόνο αλλά οφείλουμε να τα νικάμε και καθημερινά. Έτσι συμβαίνει άλλωστε με όλη τη χριστιανική ζωή. Αποτελεί μια συνεχή μάχη και επανάληψη της Γέννησης, της Σταύρωσης και της Ανάστασης. 

Metal Church - Fake Healer

 

Θλιβερή εικόνα

 

Δεν υπάρχει πιο στενάχωρη εικόνα από έναν έφηβο/μια έφηβη που αντί να ονειρεύεται πως να αλλάξει τον κόσμο, τις αδικίες και την ανισότητα, σκέφτεται πώς να βρει μια καλή θέση και έναν ικανοποιητικό μισθό. Τα παιδιά αυτά αν και σφύζουν από ζωή και νεότητα στην πραγματικότητα-ακόμα κι αν πετύχουν το στόχο τους- είναι αδύναμα και γερασμένα. Μια κοινωνία της οποίας οι έφηβοι δεν ονειρεύονται έχει ήδη πεθάνει και της ετοιμάζουν και το μνημόσυνο

Metallica - Master of Puppets

 

Λογιστικής ανάγνωσμα

 

Θα σας πω όσο γίνεται πιο σύντομα γιατί αντιπαθώ τη λογιστική. Όχι μόνο επειδή έπρεπε να τη σπουδάσω χωρίς να έχω κανένα ενδιαφέρον και αυτό γεννά μια κάποια αντίδραση αλλά για τον τρόπο με τον οποίο εκπαιδεύει το μυαλό όπως διδάσκεται. Έστω όπως διδασκόταν όταν ήμουν εγώ φοιτητής. Παρένθεση. Στη λογιστική πέρασα λόγω του ηλίθιου συστήματος των πανελληνίων επειδή έγραψα σχεδόν 20 στην ιστορία. Πήγα στη σχολή επειδή όνειρο των γονιών μου ήταν ένα πτυχίο, ένα γραφείο, πολλά λεφτά και γυναίκες(από όλα αυτά τίποτα δεν με ενδιέφερε, όχι σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον)-και θεωρούσαν πως μέσω της λογιστικής θα τα αποκτούσα- κι επειδή εγώ ήθελα να απομακρυνθώ από το σπίτι για να βρω την ησυχία μου. Κλείνει η παρένθεση. Η σύνδεσή της με το ισχύον χρηματοοικονομικό σύστημα, αφού αντικείμενο έχει τη λειτουργία αυτού του συστήματος και όχι την αναζήτηση νέων συστημάτων, και η επικέντρωσή της στο κέρδος δημιουργεί και την ανάλογη νοοτροπία σε αυτούς που διδάσκουν και σε αυτούς που διδάσκονται. Ο τρόπος σκέψης που προωθείται, επικεντρώνεται στη μείωση του κόστους και την αύξηση του κέρδους. Οπότε το συμφέρον, της εταιρείας, του οργανισμού και τελικά του ατόμου(όχι του ανθρώπου, του ατόμου) αποκτά κεντρική θέση στη σκέψη του σπουδαστή. Αφού λοιπόν το κέρδος επικρατεί τι γεννά; Τον ατομικισμό. Αν θέλετε να δείτε γιατί αυξήθηκε ο ατομισμός στην εποχή μας, δείτε πόσοι στην ηλικία μου σπούδασαν σε σχολές λογιστικής, διοίκησης επιχειρήσεων κλπ. Προφανώς δεν έγιναν όλοι ατομικιστές, αλλά η επιρροή είναι φανερή και η αναλογία της αύξησης όσων σπούδασαν σε τέτοιου είδους οικονομικές σχολές(στο λύκειο μας είχαν πιπιλίσει το μυαλό με αυτές τις σχολές και την επαγγελματική αποκατάσταση που θα προσέφεραν) με την εδραίωση του ατομικισμού στην (έτσι και αλλιώς ατομικιστική σε μεγάλο βαθμό έστω και κεκρυμμένα) ελληνική κοινωνία. Το "μην ανακατεύεσαι, θα μπλέξεις" σύνθημα των γονιών μας αποκτά κύρια θέση και υπόσταση στην επαγγελματική και καθημερινή μας σκέψη. Ο 18χρονος που θα έπρεπε να έχει ως όραμα την αλλαγή του κόσμου, τον αγώνα κατά των αδικιών κλπ μεταλλάσσεται σε ένα καθαρά συμφεροντολογικό ον σε βαθμό -στις σχολές αυτές- πολύ μεγαλύτερο από οποιαδήποτε άλλη αφού εκεί διδάσκεται αποκλειστικά η επίτευξη κέρδους. Αυτά τα ολίγα περί λογιστικής...

ΥΓ. Με τα παραπάνω δεν τα βάζω με όσους σπουδάσανε λογιστική. Θα ήταν σαν να τα βάζω με τον εαυτό μου. Δεν έχει νόημα. Το γράφω επειδή υπάρχουν άνθρωποι που έχουν το κακό συνήθειο να παίρνουν πολύ σοβαρά τις επιλογές τους και να θεωρούν πως έχουν απόλυτη ισχύ για όλους. Άλλωστε σαν λογιστής μπορεί να σκέφτεται κάποιος που δεν έχει σχέση με τη λογιστική ενώ κάποιος που είναι χρόνια λογιστής μπορεί να έχει μια πολύ πιο οικουμενικό και ανθρωπιστικό τρόπο σκέψης 

ΥΓ2. Κάμποσες φορές μου λένε πως κάποια από αυτά που γράφω είναι πολύ προσωπικά και εκτίθομαι και λοιπά. Δεν με φοβίζει η έκθεση και δεν με ενδιαφέρει. Ούτε αν συμφωνούν πολλοί μαζί μου ή αν με διαβάζουν πολλοί. Το γράψιμο είναι τρόπος έκφρασης και όχι τρόπος διασημότητας ή έστω απόκτησης φίλων. Και προφανώς όταν γράφει κάποιος θα εκτεθεί. Μεγάλη δουλειά. Δεν έχω τέτοιου είδους φοβίες. Μόνο μία. Μη μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μα τον Τουτατή!!

Λογιστική

 

Το να σκέφτεται κανείς σαν τους λογιστές παραμένει για μένα ο μεγάλος εχθρός, η κόκκινη γυναίκα της Βαβυλώνας, η τέλεια υπόσταση του διαβόλου. 

Το νόμο και την κατάρα του τον εκφράζει τέλεια η λογιστική.

Νικολάε Στάινχαρτ, Το Ημερολόγιο της Ευτυχίας, εκδ. Μαϊστρος

Iced Earth - Dante's Inferno

 

Αρχή της Ινδίκτου

 

Εκείνο τον καιρό, ήρθε ο Ιησούς στη Ναζαρέτ, όπου είχε μεγαλώσει. Το Σάββατο πήγε όπως συνήθιζε στη συναγωγή και σηκώθηκε να διαβάσει τις Γραφές. Του έδωσαν το χειρόγραφο με τα λόγια του προφήτη Ησαΐα. Ο Ιησούς το ξετύλιξε και βρήκε το σημείο όπου ήταν γραμμένο το εξής: Το Πνεύμα του Κυρίου με κατέχει, γιατί ο Κύριος με έχρισε και μ’ έστειλε ν’ αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς, να θεραπεύσω τους τσακισμένους ψυχικά, στους αιχμαλώτους να κηρύξω λευτεριά και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους· να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους, να αναγγείλω του καιρού τον ερχομό που ο Κύριος θα φέρει τη σωτηρία στο λαό του. Ύστερα τύλιξε τα χειρόγραφο, το έδωσε στον υπηρέτη και κάθισε. Τα μάτια όλων στη συναγωγή ήταν προσηλωμένα πάνω του. Άρχισε τότε να τους λεει: «Σήμερα βρίσκει την εκπλήρωση της η προφητεία που μόλις ακούσατε». Όλοι συμφωνούσαν μαζί του· θαύμαζαν για τα γεμάτα χάρη λό­για που έβγαιναν από το στόμα του.

Υπάρχει μια αντιγνωμία για το αν το κήρυγμα του Ιησού περιείχε και κάποιο κοινωνικό ή και εθνικό μήνυμα ή ήταν μόνο πνευματικό. Στη σημερινή περικοπή ο ίδιος ο Κύριος, επιλέγοντας το συγκεκριμένος απόσπασμα του προφήτη Ησαϊα απαντά από μόνος Του σε όλα αυτά τα ψευτοδιλήμματα που θέτουν φιλόσοφοι, πολιτικοί, ιδεολόγοι, θεολόγοι και πάσης φύσεως σοφοί, οι οποίοι συχνά υποκύπτουν στον πειρασμό να προσπαθήσουν να φέρουν την αλήθεια και την πραγματικότητα σε μέτρα που να βολεύεται η κοσμοθεωρία τους. Τι λέει λοιπόν αυτό το απόσπασμα; " Το Πνεύμα του Κυρίου με κατέχει, γιατί ο Κύριος με έχρισε και μ’ έστειλε ν’ αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς, να θεραπεύσω τους τσακισμένους ψυχικά, στους αιχμαλώτους να κηρύξω λευτεριά και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους· να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους, να αναγγείλω του καιρού τον ερχομό που ο Κύριος θα φέρει τη σωτηρία στο λαό του."

Το κήρυγμα του Χριστού φέρνει χαμόγελο στους φτωχούς, ελευθερία στους φυλακισμένους, αλλά και θεραπεία στους τσακισμένους ψυχικά. φως στους τυφλούς σωτηρία στον λαό του Θεού. Αν το μήνυμα του Χριστού ήταν μόνο κοινωνικό, ασχολούταν μόνο με τις αδικίες στον κόσμο τούτο θα ήταν όπως τα παρόμοια τέτοιου είδους μανιφέστα. Κολοβό. Αν ήταν μόνο πνευματικό σαν τις new age δήθεν πνευματικές διδασκαλίες που κυκλοφορούν με το κιλό, θα ήταν εντελώς ανούσιο και ακίνδυνο. Αν το κήρυγμα του Ιησού δεν είχε και εθνικό(όχι όπως το εννοούμε από την ίδρυση των εθνών-κρατών κι έπειτα αλλά με την έννοια του έθνους του Θεού, του λαού του Θεού) θα ήταν γυμνό. Θα έμοιαζε με τα σημερινά δικαιωματιστικά κινήματα που όσο κι αν παιδεύονται κάποιοι να τα μπολιάσουν με άλλα κοινωνικά χαρακτηριστικά, είναι αυτονομημένα και ασχολούνται αποκλειστικά με ένα κομμάτι μονάχα της ζωής, το οποίο πασχίζουν να το αναδείξουν σε ζήτημα ταυτότητας. 

Ο Ιησούς κυνηγήθηκε, βασανίστηκε και  σταυρώθηκε επειδή θεωρήθηκε επικίνδυνος από το τότε ιερατικό και κοσμικό κατεστημένο. Θεωρήθηκε ταραχοποιός επειδή το κήρυγμά του άναβε φωτιές. Πνευματικές, κοινωνικές, εθνικές. Δεν καλούσε όμως σε μια επανάσταση βίας κατά των αντιπάλων. Καλούσε σε μια επανάσταση που ξεκινούσε πρώτα από την κακία που κρύβουμε μέσα μας. Δε στόχευσε στην καταστροφή της κακίας των άλλων, κάτι που θα κόστιζε και τις ζωές τους όπως έχουμε δει σε τόσες επαναστάσεις, αλλά στην καταστροφή της κακίας μέσα μας και στη μεταμόρφωση του κόσμου. Μια επανάσταση που θα ήταν παντοτινή. Και κοιτάξτε σήμερα ακόμα. Ο Χριστιανισμός που έχει διωχθεί από ιδεολογίες, θρησκείες, ΜΜΕ, διανοούμενους, τρομοκράτες, κυβερνήσεις και ακόμα διώκεται είτε φανερά είτε ύπουλα είναι ακόμα εδώ. Μέσα από φθορά και παρακμή, συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, η φλόγα του ακόμα καίει και συχνά πυκνά αναζωπυρώνεται. Και σαν φάρος άσβεστος, οδηγεί ανθρώπους προς τη σωτηρία. Συνεχίζει και μεταμορφώνει, έστω και ανεπαίσθητα τις πιο πολλές φορές τον κόσμο. 

Αυτή την άσβεστη φλόγα γιορτάζει η Εκκλησία μας σήμερα, στην αρχή της Ινδίκτου, στην αρχή δηλαδή του νέου Εκκλησιαστικού έτους. Χρόνια πολλά και καλή δύναμη.