Γνώριζα κάποτε ένα νεαρό.Αυτός ήταν πολύ ερωτευμένος με μια κοπέλα.Πάρα πολύ όμως.Κάποια στιγμή η κοπέλα αρρώστησε.Όχι κάτι φοβερό αλλά ήταν μια αρκετά κολλητική ασθένεια.Βρεθήκαν λοιπόν να κάθονται δίπλα και ο νεαρός δίψασε.Πήρε λοιπόν το ποτήρι της κοπέλας,από το οποίο εκείνη είχε ήδη πιει,για να πιει κι αυτός.Η κοπέλα τον προειδοποίησε αλλά αυτός χαμογέλασε και ήπιε.Ήταν σίγουρος πως δε θα μπορούσε να κολλήσει κάτι από την κοπέλα που αγαπούσε τόσο.Πράγματι δεν κόλλησε.
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα με τον κορωνοϊό και τις εκκλησίες.Αν έχουμε τέτοια αγάπη για το Χριστό,πράγματι δεν θα κολλήσουμε.Έχουμε όμως;Γιατί μια τέτοια αγάπη δεν διατυμπανίζεται όπως κάνουν ηλιθιωδώς μέσω κειμένων και κηρυγμάτων κληρικοί και λαϊκοί.Μια τέτοια αγάπη σε καταναλώνει εσωτερικά.Δεν κομπάζεις πως έχεις τέτοια αγάπη και δεν κατηγορείς όσους δεν την έχουν.
Όπως λοιπόν οποιοσδήποτε άλλος έπινε από εκείνο το ποτήρι θα αρρώσταινε έτσι μπορεί να αρρωστήσει και μέσα στην εκκλησία.Η ιερότητα δεν προστατεύει μαγικά.Η αφιέρωση και η αγάπη μέχρι θυσίας ίσως να προστατεύουν.Και τέτοια φαινόμενα σπανίζουν...
Αντίστροφα, θα σου πω για ζευγάρι υποχονδριων εν Πειραιει που απλό το Μάρτη ζουν έγκλειστοι με μάσκες και αντισηπτικά, βγαίνουν έξω μόνο για προμήθειες και κόλλησαν αμφότεροι (ό,τι τέλος πάντων μπορεί να κόλλησαν..)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμπέρασμα: ο φόβος σκοτώνει, η πίστη σώζει.
Δεν το λέω εγώ, αλλά ο Μίκυ:
https://youtu.be/GYELQ7_LlzE
Μάλλον η υπερβολή σκοτώνει...
Διαγραφήtragoudiglarou.blogspot.com
ΑπάντησηΔιαγραφήvery nice
ΑπάντησηΔιαγραφή