Dropkick Murphys - Johnny, I Hardly Knew Ya

 

Αποτομή της κεφαλής του Ιωάννου του Προδρόμου

Μερικές σκέψεις με αφορμή την αποτομή της κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου: 

Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος άσκησε σκληρή κριτική στον Ηρώδη ο οποίος παντρεύτηκε τη γυναίκα του  αδελφού του, την Ηρωδιάδα(οι Ρωμαίοι δεν πρέπει να είχαν και μεγάλη φαντασία στα ονόματα) ενώ ακόμα εκείνος ζούσε.  Και το πλήρωσε αυτό, όταν ο Ηρώδης υποσχέθηκε, μαγεμένος από το χορό της Σαλώμης, κόρη της Ηρωδιάδας, στη νεαρή να της πραγματοποιήσει οποιαδήποτε επιθυμία της. Εκείνη παρακινούμενη από τη μάνα της, ζήτησε το κεφάλι του Ιωάννη του Προδρόμου. 

Η αδυναμία των αντρών, σε οποιαδήποτε θέση, να συγκρατήσουν την ορμή και την ανοησία τους μπροστά σε μια όμορφη γυναίκα είναι γνωστή ήδη από τα ομηρικά έπη. Ο Πάρης απαγάγει την Ελένη και προκαλεί τον πόλεμο Τροίας και Ελλάδας με αποτέλεσμα την καταστροφή της πατρίδας του. Εδώ ο Ηρώδης δίνει τρομερή υπόσχεση στην όμορφη Σαλώμη και τελικά σκοτώνει έναν άγιο άνθρωπο, ακόμα και ο ίδιος θεωρούσε τον Ιωάννη άνθρωπο του Θεού, και χάνει τη ψυχή του. Και ας θυμηθούμε εδώ, συγκρίνοντας τους δύο...ασυγκράτητους, πως ο Χριστός είπε πως η ψυχή ενός ανθρώπου έχει μεγαλύτερη αξία από ολόκληρο τον κόσμο και την κατάκτησή του. 

Η κριτική από την άλλη, πόσο δύσκολα γίνεται ανεκτή! Εύκολα κάνουμε κάτι κακό αλλά δύσκολα αποδεχόμαστε την κριτική που μας γίνεται για το κακό που κάναμε. Μαινόμαστε και εξεγειρόμαστε εναντίον αυτού που θα μας υποδείξει το λάθος μας. Δεν αρπάζουμε την ευκαιρία για να διορθώσουμε ό,τι μπορούμε αλλά αντίθετα το βλέπουμε σαν πολεμικό κάλεσμα ώστε να συντρίψουμε αυτόν που τόλμησε να μας θίξει. 

Οι άνθρωποι της εξουσίας. Αυτοί οι λαμπροί και ισχυροί άνθρωποι με τους μεγάλους τίτλους, τα πολλά πλούτη και την ισχύ, πόσο γελοίοι και τιποτένιοι είναι τελικά. Πόσο άθλια ζωή διάγουν και με τι γλοιώδη τρόπο υποκύπτουν σε κάθε λογής πειρασμό. Άνθρωποι που τολμούσαν κάποτε να αυτοαναγορεύονται θεοί, αργότερα ηγέτες ελέω Θεού, και τελικά εκπρόσωπο των λαών. Ανθρωπάρια με εντυπωσιακό περιτύλιγμα. Χρυσές φούσκες που αργά ή γρήγορα σπάνε. 

Οι ζηλωτές. Αυτοί που καθοδηγούμενοι από λειψή πίστη και περίσσευμα συμπλεγμάτων, μη μπορώντας να ζήσουν τη ζωή τους, προσπαθούν μέσω της θρησκείας να βάλουν εμπόδια και στις ζωές των άλλων. Αυτοί που νομίζουν πως εμπνέονται από το ζήλο του Ιωάννη του Προδρόμου. Αυτοί που ασκούν προδρομική κριτική, χωρίς όμως να τολμήσουν να ζήσουν προδρομική ζωή. Γιατί ο ζήλος του Προδρόμου ήταν αυθεντικός ως αποτέλεσμα της πνευματικής του ζωής ενώ αυτών των κακέκτυπων ο ζήλος προέρχεται από την αδυναμία τους να κατανικήσουν τα συμπλέγματα που τους τρώνε εσωτερικά. Ο Πρόδρομος δεν επιζητά εξουσία ενώ αυτοί διψούν για να εξουσιάσουν τη ζωή των άλλων.

Η γιορτή της Αποτομής της Κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου είναι μια γιορτή που δίνει αν μη τι άλλο τροφή για  σκέψη. Αρκεί να υπάρχει και διάθεση για σκέψη από μέρους μας ώστε να την εκμεταλλευτούμε. Αλλιώς έχουμε χάσει κι εμείς από καιρό το κεφάλι μας. 

Uriah Heep - Return to fantasy

 

ο Όσιος Μωυσής ο Αιθίοπας και ο Μ.Λ. Κινγκ

 

Ο Μωυσής ο Αιθίοπας είναι ένας από τους αγίους που αγαπώ και ευλαβούμαι προσωπικά. Αυτό φυσικά δε λέει τίποτα και δεν ενδιαφέρει κανέναν. Η ζωή όμως του Οσίου είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα. Αρχικά δούλος κάποιου πολιτικού ο οποίος τον έδιωξε λόγω του βίαιου χαρακτήρα και της κακίας του, ήταν ένας από τους πιο επίφοβους ληστές στην Αίγυπτο. Όταν κάποτε ένας βοσκός τον αντιλήφθηκε σε μια προσπάθειά του να ληστέψει και έβαλε τις φωνές χαλώντας του τη δουλειά, ο Μωυσής τον έβαλε στο μάτι. Κολύμπησε ένα βράδι κάθετα τον Νείλο, σε περίοδο πλημμυρών, για να σκοτώσει τον βοσκό. Εκείνος όμως τον κατάλαβε και έφυγε τρέχοντας. Τότε τι έκανε ο "ευγενής" Μωυσής; Έσφαξε τέσσερα κριάρια, τα έδεσε, τα πέρασε πάλι από τον Νείλο, από τη μία όχθη στην άλλη και τα έφαγε με τους συντρόφους του ληστές και πούλησε τα δέρματά τους. Τέτοιος χαρακτήρας ήταν. Πιο σκληρός και από τον Ουέσλι Σνάιπς σε ταινία της δεκαετίας του '90 και των αρχών του 2000. 

Πώς άλλαξε αυτός ο άνθρωπος; Όχι με κάποιο θαυμαστό τρόπο, ούτε με θεϊκή παρέμβαση όπως την έχουμε στο μυαλό μας αλλά με τρόπο αρκετά κινηματογραφικό. Κάποτε, κυνηγημένος από τις αρχές του τόπου, το έσκασε βαθιά μέσα στην έρημο και βρήκε καταφύγιο ανάμεσα σε σπουδαίους ασκητές. Εκεί, με τη συναναστροφή μαζί τους σιγά σιγά άλλαξε χαρακτήρα και τελικά έγινε κι αυτός μοναχός. Δεν αποκήρυξε απλά τη βία, που ήταν συνυφασμένη με τη ζωή του και την αγριότητα, αλλά έγινε παράδειγμα ταπείνωσης και ηρεμίας. Χωρίς βέβαια να χάνει τη δύναμή του. Το λέω αυτό για να διηγηθώ το εξής περιστατικό: Ένα βράδυ πήγαν τέσσερις ληστές να τον κλέψουν στο κελί του χωρίς να ξέρουν ποιος είναι. Με άνεση μεγάλη τους έδεσε χειροπόδαρα και τους πήγε στους άλλους μοναχούς για να αποφασίσουν εκείνοι την τιμωρία των ληστών αφού ο ίδιος δεν θεωρούσε τον εαυτό του άξιο να βγάλει απόφαση για κανέναν. Άλλη μια φορά, όταν τον κάλεσαν οι άλλοι μοναχοί, να δικάσουν κάποιον μοναχό που είχε υποπέσει σε κάποιο αμάρτημα, ο Μωυσής, πήγε με ένα κοφίνι από το οποίο χυνόταν άμμος λέγοντας πως "ήρθα εγώ με τις αμέτρητες αμαρτίες μου να κρίνω τον αδελφό που έχει μία". Περιττό να αναφέρω πως εκείνος ο μοναχός αθωώθηκε. 

Ο Όσιος Μωυσής ο Αιθίοπας ήταν ένα σκληρό καθίκι  σε όλη του τη ζωή και τελικά έγινε ο πιο μειλίχιος, ήρεμος και πράος μοναχός.  Μπορούσε άνετα να συντρίψει το κρανίο ενός μέσου ανθρώπου αλλά δε χρησιμοποίησε ούτε καν λεκτική βία σε άλλον άνθρωπο από τη μεταστροφή του και μετά. Και σε περίπτωση που κάποιος είναι τόσο μπούφος και δεν το κατάλαβε από το όνομά του ήταν Αφρικανός. Αιθίοπας. Πράγμα το οποίο κανέναν δεν ενόχλησε ούτε όταν έγινε μοναχός ούτε όταν αργότερα έγινε πρεσβύτερος. Αυτό μπας και ξυπνήσουν κάποιοι που αυτοαποκαλούνται χριστιανοί και γεμίζουν το διαδίκτυο με τα σκουπίδια που έχουν στο κεφάλι τους περί καθαρότητας της φυλής και άλλες βλακείες. Στον χριστιανισμό δεν υπάρχουν φυλές και έθνη ανώτερα ή καθαρότερα. Υπάρχουν μόνο οι αδελφοί μας χριστιανοί αλλά και οι άλλοι αδελφοί μας που προσευχόμαστε να γίνουν κάποτε κι αυτοί χριστιανοί.

Τέλος, υπάρχει και κάτι άλλο αξιοσημείωτο. Η ζωή παίζει όμορφα παιχνίδια κάποιες φορές. Ή μάλλον ο Θεός ζωγραφίζει καταπληκτικής έμπνευσης πίνακες. Την ημέρα μνήμης του Αγίου Μωυσή του Αιθίοπα, 28 Αυγούστου, εκφώνησε ένας άλλος Αφρικανός στη καταγωγή, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, τον περίφημο λόγο του "Έχω ένα όνειρο". Ένας άνθρωπος, ιερέας μιας προτεσταντικής εκκλησίας του Νότου των ΗΠΑ, ο οποίος αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών, αποκηρύσσοντας τη βία, όπως ο Μωυσής, καλώντας όχι σε μίσος εναντίον των λευκών αλλά σε συγχώρηση και συνύπαρξη μαζί τους, και δεχόμενος σφοδρή κριτική και από τους δικούς του για προδοσία αφού ποτέ δεν υπέκυψε στο γλυκό αλλά και δηλητηριώδες ποτήρι της χρήσης βίας για την επίτευξη των σκοπών του. Πραγματικά πολύ όμορφη σύμπτωση για όποιον πιστεύει σε συμπτώσεις τυχαιότητες και άλλες τέτοιες ανοησίες. 

Η μεταμόρφωση του Οσίου Μωυσή, ο αγώνας του Μ.Λ.Κινγκ, η αποκήρυξη της βίας, η συγχωρητικότητα, η πραότητα και η ταπείνωση, αλλά κυρίως το θάρρος είχαν ως κέντρο τους τον Χριστό και την πίστη σε αυτόν. Έστω και αν τον Μ.Λ.Κινγκ θα τον χαρακτήριζαν με χαρακτηριστική λύσσα και ακαμψία ως αιρετικό οι σύγχρονοι άτεγκτοι φύλακες της καθαρότητας της πίστης μας, προσπερνώντας τους λόγους του αλλά και τον αγώνα του. Δόξα σοι ο Θεός που έχουμε κι αυτούς και μας προφυλάσσουν...

Όμορφες, παλιές εποχές

 

Α! Οι παλιές καλές εποχές! Επαφή με τη φύση, πόρτες ανοιχτές, καρδιές ζεστές, οικογένειες να γλεντούν. Χωρίς κινητά, χωρίς tattoo, χωρίς πλαστικά στήθη και χείλια! Τότε που οι άνθρωποι ζούσαν ευτυχισμένοι και υγιείς μέχρι τα 25 τους, άντε και τα 30!

Stryper - Mercy Over Blame

 

Φανουρόπιτες

Μέρα που είναι, ας το γράψω όσο πιο μαλακά γίνεται. Η παρασκευή και προσφορά φανουρόπιτας για υγεία, για να βρεθούν τα χρήματα που έκρυψε ο παππούς πριν πεθάνει και δεν το είπε σε κανέναν, να βρεθούν τα κλειδιά ή ακόμα χειρότερα να βρεθεί γαμπρός, νύφη κλπ, από ανθρώπους που δεν πηγαίνουν στην εκκλησία παρά μόνο Πάσχα και Χριστούγεννα, δεν κοινωνούν, δεν εξομολογούνται, δεν έχουν εκκλησιαστική ζωή, δεν είναι πίστη. Είναι μαγγανείες και ειδωλολατρία ντυμένες τον μανδύα της θρησκευτικότητας. Το αυτό ισχύει και για τη συμμετοχή σε διάφορες λιτανείες, στη προσφορά  ταμάτων που σκεπάζουν τις εικόνες κλπ. Τώρα όσοι που έχουν την παραπάνω εκκλησιαστική ζωή, τις φανουρόπιτες τις φτιάχνουν προς τιμή του Αγίου και μόνο. Είτε βρήκαν κάτι είτε δεν το έχασαν καν. Γιατί στο τέλος θα χάσουμε τα μυαλά μας...

Rainbow - Tarot Woman

 

Ανάμεσα σε ταραγμένα νερά

 

Εκείνο τον καιρό, ο Ιησούς υποχρέωσε τους μαθητές να μπουν στο καΐκι και να πάνε να τον περιμένουν στην απέναντι όχθη, ωσότου αυτός διαλύσει τα πλήθη. Κι αφού διέλυσε τα πλήθη, ανέβηκε μόνος του στο βουνό να προσευχηθεί. Όταν βράδιασε ήταν μόνος του εκεί. Το καΐκι στο μεταξύ βρισκόταν κιόλας στη μέση της λίμνης και το παίδευαν τα κύματα, γιατί ήταν αντίθετος ο άνεμος. Κατά τα ξημερώματα, ήρθε ο Ιησούς κοντά τους περπατώντας πάνω στη λίμνη. Οι μαθητές, όταν τον είδαν να περπατάει πάνω στη λίμνη, τρόμαξαν• έλεγαν πως είναι φάντασμα κι έβαλαν τις φωνές από το φόβο τους. Αμέσως όμως ο Ιησούς τους μίλησε και τους είπε: «Έχετε θάρρος, εγώ είμαι, μη φοβάστε». Ο Πέτρος του αποκρίθηκε: «Κύριε, αν είσαι εσύ, δώσε μου εντολή να έρθω κοντά σου περπατώντας στα νερά». Κι εκείνος του είπε: «Έλα». Κατέβηκε τότε από το πλοίο ο Πέτρος κι άρχισε να περπατάει πάνω στα νερά για να πάει στον Ιησού. Βλέποντας όμως τον ισχυρό άνεμο φοβήθηκε, κι άρχισε να καταποντίζεται• έβαλε τότε τις φωνές: «Κύριε, σώσε με!». Αμέσως ο Ιησούς άπλωσε το χέρι, τον έπιασε και του λέει: «Ολιγόπιστε, γιατί σ΄ έπιασε η αμφιβολία;». Και μόλις ανέβηκαν στο καΐκι κόπασε ο άνεμος. Κι όσοι ήταν στο καΐκι ήρθαν και τον προσκύνησαν λέγοντας: «Αληθινά, είσαι ο Υιός του Θεού!». Αφού διασχίσανε τη λίμνη, ήρθαν στην περιοχή της Γεννησαρέτ.

H προσπάθεια του Πέτρου να περπατήσει στα νερά και η βύθισή του σε αυτά είναι ένα πολύ συνοπτικό και πλήρες παράδειγμα της πνευματικής πορείας του χριστιανού. Η πίστη στον Χριστό και η προσπάθεια να βρεθούμε κοντά Του δε θα μπορούσε να παρομοιαστεί καλύτερα με τίποτα άλλο από το περπάτημα πάνω σε ταραγμένα νερά. Όχι ήρεμα και γαλήνια, μαγευτικά και χαλαρωτικά στο βλέμμα, αλλά άγρια και απειλητικά. Ο χριστιανός που παίρνει στα σοβαρά την ιδιότητά του και δεν τη θυμάται μόνο σε γάμους, πανηγύρια, Χριστούγεννα και Πάσχα μια τέτοια πορεία καλείται να ακολουθήσει. Να περπατήσει πάνω σε ταραγμένα νερά. Χωρίς σταθερή βάση να περπατήσει ανάμεσα σε κύματα που θέλουν να τον πνίξουν. Θέλετε αυτά να είναι η γενική αδιαφορία για τέτοια θέματα, η κοροϊδία, η ψευτοεπαναστατικότητα και ο ψευτοπροοδευτισμός που επικαλούνται οι περισσότεροι σήμερα επηρεαζόμενοι από κινηματογραφικές ταινίες και διάφορες άλλες τέτοιας σοβαρότητας πηγές; Θέλετε να είναι τα εσωτερικά κύματα, η τάση μας δηλαδή να υποκύπτουμε σε πάσης φύσεως πειρασμούς; Θέλετε σε χώρες που κυριαρχούν άλλες θρησκείες, οι διωγμοί, οι απαγωγές και οι φόνοι; Θέλετε οι διάφορες αιρέσεις και οι πνευματικότητες της κακιάς ώρας που όμως έχουν ένα πολύ γοητευτικό περιτύλιγμα; Θέλετε να είναι όλα αυτά μαζί; Ίσως αυτό το τελευταίο είναι καλύτερο. Ανάμεσα σε όλα αυτά καλείται να περπατήσει ένας χριστιανός σήμερα για να φτάσει κοντά στον Χριστό. 

Σε αυτή τη πορεία, συνήθως πράγματι ξεκινάμε με τη θέρμη και την ορμή που είχε και ο Πέτρος στη σημερινή περικοπή. Και όπως και αυτός, στη συνέχεια της πορείας μας κουραζόμαστε, τρομάζουμε από τα κύματα που φαίνονται ανίκητα και τελικά βυθιζόμαστε. Και τότε είτε παραδινόμαστε στον φόβο και πνιγόμαστε πνευματικά είτε κάνουμε αυτό που διδάσκει η Εκκλησία. Καλούμε τον Χριστό να μας βοηθήσει και αφήνουμε κάθε ελπίδα μας σε Αυτόν. Και αφήνοντας κάθε ελπίδα μας στον Χριστό παράλληλα Του αφήνουμε και κάθε φόβο. Κάθε βάρος. Κάθε κακία μας. Και Αυτός απλώνει το χέρι Του, μας βγάζει από τα νερά και θεραπεύει όλες τις πληγές μας.

Υπάρχει εδώ όμως ένα σημείο κλειδί. Ο Πέτρος ένιωσε ότι βυθίζεται και πνίγεται και φώναξε σε βοήθεια του τον Κύριο. Πολλές φορές βυθιζόμαστε και δεν το καταλαβαίνουμε καν. Θεωρούμε πως βαδίζουμε πάνω από τα νερά ενώ κοντεύουμε να φτάσουμε στον βυθό. Θαρρούμε πως αν ζούμε μαζεύοντας χρήματα και ασχολούμενοι μόνο με την οικογένειά μας και τα συμφέροντά της, εξασφαλίζοντας μια άνετη ζωή στα παιδιά μας και αδιαφορώντας για ο,τιδήποτε άλλο πνευματικό ή κοινωνικό, διάγουμε τον σωστό βίο. Και όμως, το μόνο που κάνουμε είναι να έχουμε παραδοθεί με χαρά στα κύματα που θέλουν να μας πνίξουν και όλο χαρά και ευδαιμονία γεμίζουμε τα πνευμόνια μας με νερό. Οπότε το πιο κρίσιμο σημείο της πορείας μας είναι να καταλάβουμε πως βυθιζόμαστε, κάτι που φαίνεται απλό μα δεν είναι. 

Υπάρχει μια μόδα, μια τάση στον δυτικό κόσμο που προβάλλει την πνευματικότητα απέναντι στη θρησκεία, υποστηρίζοντας μια πνευματική ζωή μακριά από φανατισμούς και δογματισμούς, όπως λένε. Επίσης μακριά από κάθε κόπο και θυσία που -επίσης όπως λένε- επιβάλλουν κακόβουλα οι θρησκείες. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει μια πιο πολύπλοκη σκέψη από το να προσθέτει ένα και ένα και να βρίσκει πως κάνει δύο, μπορεί να καταλάβει πως ένα τέτοιο είδος πνευματικής ζωής είναι στην καλύτερη περίπτωση απάτη και στη χειρότερη πλάνη. Η πνευματική ζωή έχει τη μορφή της σημερινής περικοπής. Μια πορεία με κινδύνους, θυσίες, κόπο και μόχθο. Μια πορεία που αν προσπαθήσουμε να τη βαδίσουμε μόνοι μας χωρίς τον Χριστό θα βυθιστούμε και θα πνιγούμε. Αλλά είναι αυτοί οι κίνδυνοι και οι κόποι, και μόνο αυτοί, που θα μας δείξουν την αδυναμία μας και θα μας οδηγήσουν στην παράδοσή μας σε αυτόν που πρώτα απ' όλα μας αποκάλεσε φίλους Του. Στον μόνο που μπορεί να μας τραβήξει από τα νερά. Στον Χριστό. 

ROUGH SILK - Subway Angels Caravan

Someday - time will tell - you will see

What a gift this life is - we

Are meant to be

Free

When we leave this world behind

The magic of the night

Leads the naked and the blind

To the other side

Of a dreamer's golden mind

And forevers burn so bright

Turn around and you will find

Another shinin' light

Down on senseless avenue

All your fantasies come true

Welcome home, my chosen few

When your hot gets a little cold

When your young gets a little old

Your now gets a little then

- subway angel's caravan

When your hot gets a little cold

When your young gets a little old

Lost souls will be found again

- subway angel's caravan

There's a seat that knows your name

When things have gone astry

And there's no one left to blame

'cause your friends all went away

I'm your destiny tonight

Got a billion songs to play

I'm the reason you've denied

And the clown of life's decay

Down on senseless avenue.....

"love rules" says the neon sign

"trust calls when your blood is wine..."

When your hot gets a little cold.....

Με αφορμή την απόδοση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου

 

Σήμερα γιορτάζεται από την Εκκλησία η απόδοση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τα "εννιάμερα" όπως καλώς ή κακώς έχει επικρατήσει να λέγεται. 

Είναι πάντα δύσκολο να γράψει κάποιος κείμενο για την Παναγία. Κι αυτό διότι έχουμε λιγοστές πληροφορίες από τους Ευαγγελιστές, οι όποιες πληροφορίες έχουμε προέρχονται από την παράδοση, και είναι ένα θέμα η αξιοπιστία τους αλλά και η αξία αυτών των πληροφοριών θεολογικά ή ποιμαντικά, η δράση της ήταν μια δράση σιωπής και θυσίας κυρίως. Οπότε περιορίζεται και το εύρος των κειμένων που μπορεί κάποιος να γράψει. Επιπλέον οι Πατέρες της Εκκλησιάς έχουν γράψει πολλά και όμορφα για την Θεοτόκο, ειδικά ο σπουδαίος άγιος Νικόλαος Καβάσιλας με την ανθρωπιστική του προσέγγιση. 

Τα σύγχρονα κείμενα για τη Θεοτόκο παρουσιάζουν το εξής πρόβλημα. Λόγω των λίγων πληροφοριών για τη Θεοτόκο προκρίνεται η λύση από πολλούς της συγγραφής κειμένων που στηρίζονται στην ιδιότητά της ως μητέρα. Πατώντας πάνω στην μεγάλη εξάρτηση των παραδοσιακών πιστών από τη μητέρα τους, πάνω στη φαντασιακή εικόνα της "αγίας ορθόδοξης οικογένειας" γράφουν κείμενα ακατάσχετου συναισθηματισμού και ελάχιστης σημασίας πραγματικής. Η Παναγία είναι πράγματι μητέρα, και είναι πάντα στήριγμα για τις μητέρες, ειδικά εκείνες που υποφέρουν από την απώλεια κάποιου παιδιού τους, αλλά αυτό δε δικαιολογεί την εκφώνηση λόγων αβάστακτης μαμοθρεφτίασης -χαρακτηριστικό των Ελλήνων(και των Ιταλών νομίζω) σε κάθε μα κάθε γιορτή της Θεοτόκου.

Ο δεύτερος πυλώνας που περιστρέφονται τέτοιου είδους λόγοι και κηρύγματα είναι η ιδιαίτερη αγάπη της Παναγίας για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Αυτό φυσικά χαϊδεύει την εθνική υπερηφάνεια των ακροατών και των αναγνωστών(υψηλή ανάμεσα στους εκκλησιαζόμενους) και είναι συνέχεια των ένδοξων αρχαίων προγόνων που τα "είπαν όλα και ανακάλυψαν τα πάντα", της αψεγάδιαστης αθηναϊκής δημοκρατίας, του ένδοξου και λαμπερού Βυζαντίου και άλλων πολλών που δεν επιδέχονται κριτικής στο μυαλό μας. Φυσικά η Παναγία δεν αγαπά την Ελλάδα και τους Έλληνες περισσότερο. Αν το έκανε δε θα ήταν η Παναγία, δεν θα ήταν η Θεοτόκος. Γιατί να αγαπήσει περισσότερο έναν Έλληνα από έναν Σέρβο ή έναν Ρουμάνο ή έναν Ρώσο ή έναν Ορθόδοξο Χριστιανό Λιβανέζο που ζει και σε πιο δύσκολες συνθήκες; Χρησιμοποιώ μόνο Ορθόδοξους λαούς για να μην έχουμε περαιτέρω σκανδαλισμούς. 

Η Παναγία ως η μεγαλύτερη των αγίων αγαπά όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας ή οποιουδήποτε άλλου "εμποδίου" έχουμε εμείς στο μυαλό μας. Η Παναγία ως μητέρα, αντίθετα με τη συνηθισμένη πρακτική από τον γάμο της Κανά και μετά δεν επενέβη ποτέ μα ποτέ στη ζωή του Υιού της. Δεν Του είπε ποιον να θεραπεύει και ποιον όχι , ούτε Του είπε να μην πει το ένα ή το άλλο και κινδυνέψει ούτε και ανακατεύτηκε στις επιλογές του Ιησού. Αν θέλουμε να μιλήσουμε λοιπόν για παράδειγμα μητρότητας αυτό είναι. Ούτε έλεγχος με πρόφαση την αγάπη ούτε τίποτα. Να ένα παράδειγμα μητρότητας. Ακόμα και όταν ερχόταν το φριχτό τέλος στον Σταυρό πριν την ένδοξη Ανάσταση αυτή παρακολουθούσε από απόσταση. Λέξη κλειδί για τις μητέρες. Απόσταση. Ορίστε λοιπόν το παράδειγμα της Παναγίας στις μητέρες αφού τόσο πολύ θέλουμε να το προβάλλουμε. Ας το πούμε αυτό στις εκκλησίες μας και ας κάνουμε και μια σύγκριση με τη συνηθισμένη ελληνική πρακτική. 

Οι άγιοι, και πρώτη απ' όλους η Παναγία, είναι πάνω από έθνη, και θεσμούς. Η αγάπη τους και η θυσία τους, δεν απευθύνεται στους "δικούς τους". Σε συγγενείς, ομοεθνείς και ομόθρησκους. Η Παναγία, αποδεχόμενη το βαρύ φορτίο της γέννησης του Μεσσία, αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους και θέλει να δει όλους τους ανθρώπους να πιστεύουν και να σώζονται. Ανέλαβε μια διακονία σιωπής, υπομονής και αντοχής, μικρό κορίτσι τότε, που θα συνέτριβε και τον πιο ισχυρό πολεμιστή της εποχής της, πιθανόν και όλων των εποχών. Ας αφήσουμε στην άκρη τους συναισθηματισμούς, τις εθνικές υπερηφάνειες(υπάρχουν οι εθνικές γιορτές γι' αυτό άλλωστε και οι αθλητικές επιτυχίες) και ας δούμε το παράδειγμα που μας παρουσιάζεται ολοζώντανο μπροστά μας σε κάθε θεομητορική εορτή.  

Cozy Powell - Killer

 

Πού βαδίζουμε κύριοι...

 

Λοιπόν, με παίρνει ένας φίλος τηλέφωνο και μου λέει "σου έχω νέα από το χωριό". Το χωριό είναι το μέρος όπου γνωριστήκαμε όλοι εμείς οι απροσάρμοστοι που έχουμε κάποια καταγωγή από εκεί και πηγαίναμε τα καλοκαίρια. Του λέω "άντε ριχ' το αν και να ξέρεις πολλούς δεν τους θυμάμαι καν". "Θα σε κατατοπίσω¨, μου απαντά και συνεχίζει. "Ο Μηνάς" μου λέει..."Ώπα", τον διακόπτω, "ποιος είναι ο Μηνάς;". Δε κόβει η φόρα του και συνεχίζει απτόητος σαν άλλος Λουκιανος Κηλαηδόνης:

Ο Μηνάς που τα 'φτιαξε με την Ανέτα

Που τα 'χε με το Δήμο τον τρελό

Χώρισε ο Χρηστάκης με την Τέτα

Και τα 'φτιαξε ξανά με την Ζωζώ

Και τα' φτιαξε η Μάρη με τον Άρη και τον Χάρη

Που τα είχε με την Ρένα και μετά με την Νανά

Κι ο Μιχάλης με την Άννυ που τα είχε με το Γιάννη

Μπερδεύτηκαν και τα φτιάξανε ξανά

Τα 'φτιαξε η Μαίρη ξαφνικά με το Λευτέρη

Που γουστάριζε την Νένα πριν γνωρίσει τη Γωγώ

Που τα είχε με τον Άρη πριν τα φτιάξει με την Μάρη

Και που κάποτε τη γούσταρα κι εγώ....

"Άσ' το ρε " του λέω, "αν είναι για να καταλάβω ποιος είναι ο Μηνάς να μάθω όλη την Τόλμη και Γοητεία του χωριού και ποιος τα έφτιαξε με ποια, που τα μισά ονόματα δεν τα ξέρω καν και τα άλλα ίσα που κάτι μου θυμίζουν, να μου λείπει. Επίσης πότε τα έφτιαξαν όλοι αυτοί μεταξύ τους και τι με νοιάζει εμένα;". "Ε, είσαι αντικοινωνικός" μου λέει απογοητευμένος και κάπως τσαντισμένος και μου κλείνει το τηλέφωνο. Εγώ πάλι σκέφτομαι ότι κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι έφυγαν από τα χωριά τους τελικά...

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι του χωριού μου, τα γεγονότα είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις συμπτωματική

Symphony X - Charon

 

Πέντε άρτοι και δύο ψάρια

 

Εκείνο τον καιρό, είδε ο Ιησούς πολύν κόσμο και τους σπλαχνίστηκε, και γιάτρεψε τους αρρώστους των. Όταν έπεσε το δειλινό, τον πλησίασαν οι μαθητές του και του είπαν: «Ο τόπος είναι ερημικός, και η ώρα είναι περασμένη. Διώξε τον κόσμο να πάνε στα χωριά για ν’ αγοράσουν φαγητά να φάνε». Ο Ιησούς τους είπε: «Δεν υπάρχει λόγος να φύγουν, δώστε τους εσείς να φάνε». Κι αυτοί του λένε: «Δεν έχουμε εδώ παρά πέντε ψωμιά και δύο ψάρια». Κι αυτός είπε: «Φέρτε μού τα εδώ». Κι αφού πρόσταξε τον κόσμο να καθίσει για φαγητό πάνω στο χορτάρι, πήρε τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια, έστρεψε το βλέμμα του στον ουρανό, τα ευλόγησε, έκοψε τα ψωμιά σε κομμάτια και τα έδωσε στους μαθητές κι οι μαθητές στο πλήθος. Έφαγαν όλοι και χόρτασαν. Και μάζεψαν τα περισσεύματα από τα κομμάτια, δώδεκα κοφίνια γεμάτα. Αυτοί αφού έφαγαν ήταν περίπου πέντε χιλιάδες άντρες, χωρίς τις γυναίκες και τα παιδιά. Αμέσως ύστερα ο Ιησούς υποχρέωσε τους μαθητές να μπουν στο καΐκι και να πάνε να τον περιμένουν στην απέναντι όχθη, ωσότου αυτός διαλύσει τα πλήθη.

Να λοιπόν ένα μεγάλο θαύμα! Σε έναν τόπο έρημο πάνω από πέντε χιλιάδες άνθρωποι τράφηκαν με πέντε άρτους και δύο ψάρια. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά τα περισσεύματα γέμισαν και δώδεκα κοφίνια! Δεν είναι αυτός λόγος αρκετός να δοξάσουμε τον Θεό; Δεν είναι λόγος αυτός να υποκλιθούμε στον Ιησού; 

Όχι, δεν είναι. Αν μείνουμε σε αυτό και γι' αυτό προσκυνήσουμε τον Κύριο δεν έχουμε περισσότερη πίστη από έναν άθεο ούτε πιο πολύ μυαλό από έναν ανόητο. Το θαύμα είναι αλλού. Η διδασκαλία του Χριστού, αυτό που θέλει ο Κύριος να μάθουμε, βρίσκεται αλλού. 

Οι μαθητές λένε στον Ιησού να διώξει τα πλήθη για να πάνε να βρουν φαγητό. Και ο Χριστός τους λέει όχι, δώστε τους εσείς να φάνε από αυτά που έχετε. Μα τα τρόφιμα είναι λίγα ανταπαντούν αυτοί, πέντε άρτοι και δυο ψάρια. Ο Κύριος τους λέει πως αυτά είναι αρκετά και αφού τα ευλογεί τα δίνει να τα μοιράσουν και τότε συντελείται το θαύμα! 

Όταν οι μαθητές αποφασίζουν να μοιραστούν τα λιγοστά τους τρόφιμα τότε αυτά αποδεικνύονται υπεραρκετά. Όταν πείθονται να δώσουν από τα δικά τους τότε ο έρημος και αφιλόξενος τόπος γίνεται ένας μικρός παράδεισος. Όλοι τρέφονται και υπάρχει και μεγάλο περίσσευμα. 

Ακούμε συχνά αν λένε πως οι άνθρωποι στη γη είναι πολλοί και δεν θα επαρκέσει η τροφή για όλους και μάλιστα έχουν αρχίσει κάποιοι να λένε πως καλό θα ήταν να κοιτάξουμε στο διάστημα να βρούμε πλανήτες άλλους να κατοικήσουμε. Μα και όλο το σύμπαν να κατοικήσουμε όσο ο άνθρωπος δε μοιράζεται, όσο υπάρχουν αυτοί που θέλουν αν συγκεντρώνουν και όχι να διαχειρίζονται πλούτη ούτε τα τρόφιμα θα είναι αρκετά και ο τόπος πάντα έρημος. Μόνο αν οι άνθρωποι αποφασίσουμε να μοιραζόμαστε και όχι να κρατάμε για το εαυτό μας, να δωρίζουμε και όχι να κλέβουμε, μόνο τότε η γη θα μας τρέφει όλους και μάλιστα θα περισσεύει κιόλας. 

Μπορούμε να φτιάχνουμε φράχτες, μπορούμε να ενισχύουμε τις φρουρές, να σκάβουμε στη γη και στη θάλασσα για πρώτες ύλες, να τις αναζητούμε ακόμα και σε άλλους πλανήτες, να ανακαλύπτουμε νέες τεχνολογίες πιο αποδοτικές, όλα αυτά είναι μάταια. Ούτε ο χώρος θα είναι αρκετός, ούτε οι ύλες ούτε και οι άνθρωποι θα πάψουν αν προσπαθούν να αρπάξουν κάτι από αυτά που έχουν οι άλλοι άνθρωποι. Μόνο όταν αποφασίσουμε αυτά τα λίγα που υπάρχουν αν τα μοιραστούμε, μόνο όταν σκεφτόμαστε τους άλλους και όχι μόνο τους δικούς μας, θα μπορέσουμε να ζήσουμε σε τούτο το τόπο που ονομάζεται Γη. Και που δεν είναι και έρημος στο κάτω κάτω.

Quiet Riot - Metal Health (Bang Your Head)

 

Η Κοίμηση της Θεοτόκου

 

Σύμφωνα με την παράδοση, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ ήρθε τρεις ημέρες πριν την κοίμηση της Παναγίας και την ενημέρωσε πως το τέλος της επίγειας ζωής της είχε φτάσει. Αυτή, χαρούμενη που θα συναντούσε ξανά τον Υιό και Θεό της, τον Ιησού Χριστό, πήγε και προσευχήθηκε στο όρος των Ελαιών και στη συνέχεια επέστρεψε στο σπίτι του Ιωάννη, ο οποίος είχε αναλάβει κατ' εντολή του Κυρίου να προσέχει την Παναγία σαν μητέρα του, και έκανε γνωστή την επικείμενη κοίμησή της. 

Ένας Ιάπωνας φιλόσοφος έγραψε κάποτε πως την ώρα του θανάτου αποκαλύπτεται ο πραγματικός άνθρωπος και εκείνη την ώρα δοκιμάζονται οι φιλοσοφίες και οι πεποιθήσεις του. Ο σπουδαίος άνθρωπος φεύγει ήρεμος και γαλήνιος ενώ ο μικρός άνθρωπος κλαίει σαν το παιδάκι τρομαγμένος. 

Πραγματικά, η Παναγία δεν μας άφησε σοφές ρήσεις, δεν άφησε διδακτικά μακροσκελή κείμενα, δεν άφησε φιλοσοφικά και θεολογικά πονήματα. Τι άφησε; Υπόδειγμα ταπεινότητας αφού δε διεκδίκησε κανέναν ηγετικό ρόλο στη πρώτη χριστιανική κοινότητα,  παράδειγμα σιωπής αφού αυτή που είχε το δικαίωμα να μιλά σχεδόν με αυθάδεια στον Αρχάγγελο Γαβριήλ δεν μίλησε ποτέ με κάποιου είδους αυθεντίας στους μαθητές και αποστόλους του Χριστού, άφησε την αντοχή και την υπομονή ως παρακαταθήκη βλέποντας τον Υιό της να καταδικάζεται άδικα σε θάνατο βασανιστικό και απάνθρωπο, έδειξε απαράμιλλο θάρρος όταν δέχτηκε αυτή να γίνει κομμάτι του λυτρωτικού σχεδίου του Θεού και να φέρει στον κόσμο τον Υιό του Θεού, που όμως στα μάτια των ανθρώπων γύρω της θα ήταν απλά ένα παιδί χωρίς γνωστό πατέρα. Και μάλιστα εκείνη την εποχή! Κάθε περιστατικό της ζωής της Παναγίας είναι ένα μάθημα. 

Κι όμως όλα αυτά θα έσβηναν χωρίς την κοίμησή της. Αν εκείνες τις ώρες έκλαιγε και παρακαλούσε τον Θεό να την αφήσει να ζήσει κι άλλο. Αν της έκοβε τα πόδια η ιδέα του θανάτου. Τότε όλα τα παραπάνω περιστατικά θα ερμηνεύονταν ως αποτέλεσμα της θέσης της γυναίκας στον τότε κόσμο της Μέσης Ανατολής και ίσως και ως δειλία αφού η σιωπή πολλές φορές δε κρύβει μεγαλείο ψυχής αλλά φόβο. Αλλά είναι η αντιμετώπιση του επικείμενου θανάτου που επιστεγάζει και φωτίζει τον τρόπο με τον οποίο έζησε η Παναγία. Η χαρά της συνάντησης με τον Υιό της, η ευκολία της εγκατάλειψης τούτου εδώ του κόσμου, η σιγουριά για την πραγματική ζωή που ξεκινά είναι αυτά που αποδεικνύουν πως ό,τι έκανε όσο ζούσε την επίγεια ζωή της η Θεοτόκος κάθε άλλο παρά αποτέλεσμα φόβου και συμβιβασμού ήταν. 

Οι χριστιανοί δε λατρεύουμε τον θάνατο. Αγαπούμε τη ζωή. Τη ζωή που μας έφερε ο Χριστός. Και είναι Εκείνος που ήρθε να μας χαρίσει ζωή όχι μόνο στον κόσμο τούτο αλλά και που μετέτρεψε και τον θάνατο ακόμα σε αιώνια ζωή. Και δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη γι΄αυτό από τον τρόπο με τον οποίο δέχτηκε η Παναγία το νέο της επικείμενης κοιμήσεώς της.

Van Zant "Jesus Christ"

 

Όλα βαίνουν καλώς

Σύμφωνα με τον αρμόδιο υπουργό η κινητοποίηση της πυροσβεστικής υπήρξε άμεση. Την ίδια ώρα σύμφωνα με τον άλλον υπουργό, τον λαλίστατο, οργανώθηκε υποδειγματικά η μετακίνηση και μεταφορά 54 πολιτών. Ο δε πρωθυπουργός εξήγγειλε αμέσως μέτρα στήριξης. Οπότε κανένα λόγος ανησυχίας και προβληματισμού δε συντρέχει. Τίποτα κακό δεν έγινε, όλα λειτούργησαν όπως έπρεπε. Όπως γίνονται όλα από τη στιγμή που ανέλαβε αυτή η κυβέρνηση. Στην οικονομία, την υγεία, την παιδεία, την εξωτερική πολιτική, δε ξέρω αν το προσέξατε, οι Τούρκοι στο τελευταίο επεισόδιο μας ευχαρίστησαν που αναγνωρίσαμε τις ανησυχίες τους για το τι κάνουμε στα δικά μας νερά, στην κοινωνική πολιτική, ειδικά εκείνα τα μέτρα για την αντιμετώπιση της υπογεννητικότητας ήταν καταπληκτικά. Ο ορισμός της τρύπας στο νερό. Αντιμετωπίστηκαν επιτυχώς για ακόμα μία φορά οι εισαγόμενες κρίσεις και κακοτυχίες. Η Ελλάδα 2.0 νίκησε και ξέρουμε και το σκορ, έτσι; Στην υγειά μας και εις ανώτερα...Οποιοσδήποτε έχει αντίθετη άποψη προφανώς και είναι είτε ψεκασμένος ακροδεξιός ή άπλυτος ακροαριστερός. Και σίγουρα εχθρός της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης τις οποίες βλέπουμε να λάμπουν στην υπόθεση των Τεμπών καθημερινά. Ε, αυτά και καλό Δεκαπενταύγουστο...

Helloween - If I Could Fly

 

Ο υπαίτιος

 

Κι επειδή, όπως μπορεί να επιβεβαιώσει και ο Άδωνης, τα ΜΜΕ στην Ελλάδα είναι προσκείμενα στην αντιπολίτευση και κρύβουν τα γεγονότα, ιδού μια φωτογραφία του υπαιτίου της πυρκαγιάς στην Αττική. Περιττό να τονίσω το γεγονός πως ο Godzilla είναι αλλοδαπός και άρα ύποπτος ως πράκτορας που θέλει να αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση. Και μάλλον αυτός έφτιαξε και τις κηλίδες...

Εισαγόμενη

 Είναι νομίζω προφανές - θα το επιβεβαιώσει και ο ΣΚΑΪ στο δελτίο ειδήσεων- πως η πυρκαγιά στην Αττική είναι εισαγόμενη...

υγ. και δυο λεξούλες βάζω προς σκέψη: χρυσή visa

Dio - Dream Evil

 

Κήρυγμα Κυριακής 11/8

 

Θα μου επιτρέψετε σήμερα, λίγες ημέρες πριν την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ημέρα κατά την οποία θυμόμαστε το θαύμα του Αγ. Σπυρίδωνα στη Κέρκυρα όταν και έδιωξε με θαυματουργικό τρόπο τους Αγαρηνούς που απειλούσαν να καταστρέψουν το νησί το 1716, να μην ασχοληθώ ούτε με την ευαγγελική ούτε και με την αποστολική περικοπή. 

Σήμερα ας πούμε κάτι άλλο. Σήμερα, ας θυμηθούμε την επιστολή του Ιακώβου του αδελφοθέου, αφού οι ευκαιρίες για μια τέτοια αναφορά σπανίζουν στο λειτουργικό έτος. Πριν όμως, ας ρίξουμε μια ματιά στην εικόνα της Εκκλησίας της Ελλάδας και των ενοριών μας. Διαλέξτε όποια ενορία θέλετε, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, τα ίδια κάνουμε όλοι. 

Λέει λοιπόν ο Άγιος Ιάκωβος: "Αδελφοί μου, προσέχετε να μη έχετε και εκδηλώνετε την πίστιν σας προς τον ένδοξον Κυριον μας Ιησούν Χριστόν με προσωποληψίας και μάλιστα στον τόπον και τον χρόνον της λατρείας.

Διότι,-ας υποθέσωμεν-εάν εισέλθη εις την λατρευτικήν σας συγκέντρωσιν άνθρωπος με χρυσά δακτυλίδια, με ενδύματα πολυτελή και φαντακτερά, εισέλθη δε και ένας πτωχός με φθηνά και λερωμένα ρούχα και στρέψετε τα βλέματά σας με θαυμασμόν και εκτίμησιν προς εκείνον, που φορεί το λαμπρόν ένδυμα, και του πήτε· “συ κάθισε εδώ αναπαυτικά στο τιμητικόν κάθισμα” και στον πτωχόν πήτε· “συ στάσου εκεί πέρα όρθιος”. η “κάθισε εδώ, πιο χαμηλά, από το υποπόδιόν μου” σας ερωτώ, με την προσωποληψίαν σας αυτήν και την μεροληπτικήν συμπεριφοράν σας δεν εκάματε μέσα σας μεροληπτικήν διάκρισιν μεταξύ πλουσίου και πτωχού και δεν εγίνατε άδικοι κριταί, εφ' όσον κατελήξατε εις απόφασιν στηριχθείσαν εις πονηρούς διαλογισμούς, αντιθέτους προς την αγάπην και την δικαιοσύνην του Θεού;"

Αν υπάρχει ένα ελεγκτικό κείμενο, μία πυξίδα για να δούμε αν βαδίζουμε σε σωστό δρόμο, όσον αφορά τη ζωή των ενοριών και της Εκκλησίας τότε αυτό είναι η επιστολή του Ιακώβου, απόσπασμα από την οποία μόλις διαβάσαμε. Ξαναδιαβάστε αυτό το κείμενο και ξαναρίξτε μια ματιά σε οποιαδήποτε ενορία θέλετε και πείτε μου μία στην οποία ο πλούσιος ενορίτης ή προσκυνητής και ο φτωχός, αυτός με τα λερωμένα ρούχα και την άσχημη μυρωδιά αντιμετωπίζονται το ίδιο. Καμία. Και θα μου πείτε μα είναι δυνατόν να τους αντιμετωπίζουμε το ίδιο; Όχι. Δεν είναι δυνατόν. Είναι υποχρεωτικό. Είναι αυτό που ο άγιος μας λέει να κάνουμε. Το να έχεις την πραγματική διδασκαλία, την αλήθεια και να μη την εφαρμόζεις, σε κάνει χειρότερο ψεύτη από αυτούς που άλλαξαν την αλήθεια γιατί δε τους βόλευε ή δεν την καταλάβαιναν και έφτιαξαν δικές τους "εκκλησίες". Αν ήμασταν πραγματικοί χριστιανοί, οι πλούσιοι σε κάθε ενορία πρώτοι αλλά και ο υπόλοιπος εκκλησιαζόμενος λαός θα απαιτούσαν από τους πρεσβυτέρους να δείχνουν την ίδια τιμή και στο φτωχό και στον πλούσιο. Και στον ατημέλητο και στον καλοντυμένο. Προσέξτε, όχι να μην τιμούμε τον έναν και να τιμούμε τον άλλον αλλά να τιμούμε εξίσου και τους δύο. Χαρακτηριστικά όπως ο πλούτος, η μόρφωση, η ευστροφία δεν είναι λόγοι για να χωρίζουμε τους ανθρώπους. Και θα πει και πάλι κάποιος πως από τον πλούσιο μπορεί να αποκομίσουμε κάτι. Κι εγώ θα ρωτήσω. Από πότε και πού είναι γραμμένο πως το συμφέρον είναι κριτήριο για την συμπεριφορά ενός χριστιανού; Ποιο συμφέρον είχαν οι μάρτυρες; Ποιο συμφέρον είχε ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος όταν τα έβαλε με την Αυτοκράτειρα για να υπερασπιστεί το χωράφι της χήρας; Τις οποίες τιμούσε και τις δύο το ίδιο! Δεν είχε κάποια έχθρα με την αυτοκράτειρα εξ αρχής. Και ακόμα, ο  Άγιος Σπυρίδωνας, που γιορτάζουμε σήμερα τι ήταν; Ένας πάμπτωχος και αγράμματος βοσκός. Είναι όμως ένας από τους μεγαλύτερους αγίους της Εκκλησίας μας. Δεν είναι λοιπόν υποκρισία αυτόν τον φτωχό και αγράμματο να τον τιμούμε ενώ έναν άλλον οποιονδήποτε φτωχό και αγράμματο βοσκό να τον αποστρεφόμαστε και να τον μειώνουμε; 

Ξέρω, πως αυτά που γράφω δεν πρόκειται να γίνουν σε ευρεία κλίμακα στην Εκκλησία και τις ενορίες. Αμφιβάλλω αν κι εγώ θα τολμούσα να υιοθετήσω μια τέτοια συμπεριφορά. Αν όμως πραγματοποιηθεί ποτέ, αν στην Εκκλησία οι άνθρωποι θα βρουν την ζεστή αγκαλιά και την ισότητα που ο ίδιος ο Θεός θέλει να έχουμε -κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο- τότε θα δούμε και τις εκκλησίες να γεμίζουν και τον κόσμο μας σιγά σιγά να αλλάζει.  

Alice Cooper - Lost in America

 

Το τραγούδι του Ίρανου

 

"Για ποιο λόγο πρέπει να κοπιάζετε;" ρώτησε ο Ίρανος. "Δεν σας αρκεί να ζείτε και να είστε ευτυχισμένοι; Αν δουλεύετε μόνο για να μπορείτε να δουλεύετε ακόμη περισσότερο, πότε θα βρείτε την ευτυχία; Μοχθείτε για να ζήσετε, μα δεν είναι η ζωή καμωμένη από ομορφιά και τραγούδι; Αν δεν ανέχεστε τραγουδιστές ανάμεσά σας, τότε πώς θα απολαύσετε τους καρπούς των κόπων σας; Η εργασία δίχως τραγούδι είναι σαν ένα βαρετό ταξίδι δίχως τέλος. Δεν θα ήταν προτιμότερος ο θάνατος;"

Χ.Φ. Λάβκραφτ, η Αναζήτηση του Ίρανου από το βιβλίο Οι Αρουραίοι μέσα στους τοίχους, εκδ. Αίολος

Jorn - Rainbow in the Dark (Dio cover)

 

Ευχές σε όσους πάνε διακοπές

 

Οφείλουμε, θεωρώ και θαρρώ, όσοι μένουμε (και) φέτος στην πόλη όπου ζούμε αντί να πάμε διακοπές σε κάποιο νησιωτικό ή παραλιακό παράδεισο να αυτοσυγκρατούμεθα και να μην αντιμετωπίζουμε μοχθηρώς τρόπον τινά τους συγγενείς, φίλους και συμπατριώτες γενικότερα οι οποίοι μπορούν και εκδράμουν είτε εις το εσωτερικό είτε εις το εξωτερικό της χώρας. Συνιστώ δε να μην προβαίνουμε εις αντικοινωνικάς τινάς πράξεις όπως κατάρες συγκαλυμμένες με χαμόγελο και εκφράσεις όπως "που να σας φάνε τα σκυλιά" ή "να πέσετε σε αεροπειρατεία" ή ακόμα και "να σας κτυπήσουν οι Χούθι το καράβι" καλυπτόμενες υπό την ψευδή επί της ουσίας ευχή "καλό ταξίδι". Θα ήτο δε προτεινόμενο επίσης να μην ευχόμεθα να τους περιμένει άμα τη επιστροφή (πιο) φουσκωμένος λογαριασμός της ΔΕΗ ή ραβασάκιον εκ της εφορίας ή ακόμα και απόλυση από τη θέση εργασίας. Τοιαύτες κατάρες, εκφράσεις και πράξεις(ομιλώ δια εσάς οι οποίοι πηγαίνετε υπό τον οικιών των παραθεριστών και ρίπτετε πέτρας ή απελευθερώνετε κατσαρίδες) δεν συνάδουν με το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, τη βυζαντινή ευσέβεια και την εθνεργετική λεβεντιά του έθνους μας. Ελάτε λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί και αγαπημένες αδελφές, ας πιαστούμε χέρι με χέρι και ας ευχηθούμε σε όσους βρίσκονται ή θα βρεθούν σε διακοπές στη νησιωτική και παράκτια χώρα να #@$$%%^&&(**&&^%$$@$#%. Ευχαριστώ για το χρόνο που αφιερώσατε σε τούτο το κείμενο καλών τρόπων.

Crimson Glory - Azrael

 

Μεταμόρφωση του Σωτήρος

 

H Μεταμόρφωση του Σωτήρος είναι μία σπουδαία γιορτή. Όχι επειδή είναι μία ακόμα δεσποτική γιορτή, γιορτή δηλαδή που έχει να κάνει με τη ζωή του Ιησού Χριστού, αλλά επειδή μας θυμίζει πράγματα που μάλλον έχουμε ξεχάσει οι χριστιανοί. 

Ο Χριστός μεταμορφώνεται στο όρος Θαβώρ μπροστά στους τρεις μαθητές Του, τον Πέτρο, τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο, και αποκαλύπτει τη θεϊκή του δόξα. Αστράφτει ολόκληρος, το πρόσωπό Του, τα ρούχα Του, το περιβάλλον γύρω Του αλλάζει κι αυτό. Εμφανίζονται και δύο προφήτες, οι δύο μεγαλύτεροι, ο Μωυσής και ο Ηλίας. Αυτό το τελευταίο έγινε για να καταλάβουν οι μαθητές του Χριστού ότι ο Κύριος διέφερε από τους προφήτες. Μη ξεχνάμε ότι πολλοί από τον κόσμο  πίστευαν ότι ο Ιησούς ήταν ένας προφήτης σαν τον Ηλία εκείνη την εποχή.

Αυτό όμως που κυρίως μας θυμίζει η γιορτή αυτή είναι ότι η ύλη είναι για τον χριστιανισμό τόσο ιερή όσο και το σώμα. Κάτι που σχεδόν ξεχάσαμε στον Χριστιανισμό υπό πλατωνικές και νεοπλατωνικές επιρροές. Αυτό που βλέπουν οι μαθητές δεν είναι μια πνευματική ασώματη προβολή του Ιησού. Είναι το ανθρώπινο σώμα Του που άστραφτε σαν τον ήλιο. Και όχι μόνο το σώμα, ολόκληρη η ύλη. Τα ρούχα του Ιησού γίνονται λευκά σαν το φως. Τα υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένα τα ρούχα είναι παρμένα από τη φύση. Η φύση μετέχει λοιπόν στη θέωση του ανθρώπου και θα μπορούσαμε να πούμε ότι την ακολουθεί κατά κάποιο τρόπο. 

Το σώμα είναι τόσο σημαντικό όσο και η ψυχή. Η Παλαιά Διαθήκη είναι γεμάτη από την εξύμνηση της ομορφιάς και της σωματικής δύναμης. Οι Ψαλμοί, το Άσμα Ασμάτων, η Γένεση, οι Κριτές, όλα αυτά τα βιβλία εξυμνούν την σωματική ομορφιά και ευρωστία. Και δεν είναι τα μόνα. Γι' αυτό και το σώμα οφείλουμε να το προσέχουμε και να το διατηρούμε καθαρό και υγιές όπως και τη ψυχή. Γιατί το σώμα του Χριστού μεταμορφώνεται και γιατί κι αυτό ανασταίνεται. Και όπως μεταμορφώνεται και ανασταίνεται το σώμα του Κυρίου μας και τα δικά μας σώματα έχουν αυτή τη δυνατότητα. 

Αλλά και το περιβάλλον μεταμορφώνεται. Τα ρούχα του Κυρίου μας είναι η προσφορά, θα λέγαμε, της φύσης στον Θεάνθρωπο. Της ύλης, η οποία εξαγιάζεται και γι' αυτό έχουμε και το φαινόμενο των εικόνων που θαυματουργούν. Γι' αυτό και τιμούμε τα λείψανα των αγίων. Γι' αυτό και οφείλουμε τον κόσμο γύρω μας να τον αντιμετωπίζουμε ως ιερό. Και να μη ξεχνάμε πως και η Αποκάλυψη του Ιωάννου γράφει πως όταν ο κόσμος αυτός παρέλθει καινούρια κτίση θα πάρει τη θέση του. Κτίση, περιβάλλον, ύλη δηλαδή. Έστω και εντελώς διαφορετικής μορφής, μεταμορφωμένης σε σχέση με τη σημερινή. 

Η γιορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος είναι η γιορτή που μας θυμίζει, πως δεν είναι μόνο η ψυχή μας που πρέπει να προσέχουμε. Μας θυμίζει την ανάγκη διαφύλαξης και του σώματος. Την υποχρέωση να αναγνωρίζουμε την ιερότητα και όχι μόνο τη χρησιμότητα όπως κάνει πια ο σύγχρονος άνθρωπος, του υλικού κόσμου μας. Είναι μια γιορτή που λειτουργεί σαν ξυπνητήρι και σαν υπενθυμίσει των καθηκόντων που ανέλαβε ο άνθρωπος ως "βασιλιάς της δημιουργίας".

Stratovarius - Season of a Change

 

Κυριακή Στ΄ Ματθαίου

 

Οι φαρισαίοι ακούν τον Ιησού να λέει σε έναν παράλυτο ότι του συγχωρούνται οι αμαρτίες του, τον βλέπουν να σηκώνεται, να παίρνει και το κρεβάτι του και να περπατάει και αυτοί λένε πως ο Χριστό προσβάλλει τον Θεό. 

Δύο εκφράσεις πίστης έχουμε στη σημερινή περικοπή. Η πρώτη, τον ανθρώπων που φέρνουν τον παράλυτο και του ίδιου του παράλυτου. Πίστη καθαρή, πίστη αγνή, χωρίς φανατισμούς χωρίς εξαλλοσύνες, χωρίς ανάγκη για αυτοδικαίωση και αυτοπροβολή. Πίστη που οδηγεί στη θεραπεία, πίστη που οδηγεί στη ζωή. Από την άλλη η πίστη των Φαρισαίων. Κολλημένη στο γράμμα του νόμου και μακριά από το πνεύμα του, στον τύπο και όχι στην ουσία. Πίστη που τροφοδοτείται από την ακούραστη έρευνα για την ανακάλυψη αδύναμων σημείων στη πίστη των άλλων ώστε αυτή να φανεί απρόσβλητη, καθαρή, ανώτερη. Πίστη που οδηγεί στην αρρώστια και τελικά στον θάνατο. 

Αυτή την πίστη των Φαρισαίων την συναντάμε συχνά. Όλοι μας έχουμε δει κάποιο περιστατικό. Άνθρωποι που περιφέρονται και αναζητούν κάποιο λόγο για να πουν τους άλλους ολιγόπιστους, αιρετικούς. Μπορεί να είναι ο,τιδήποτε. Από τον τρόπο που ντύνονται στην εκκλησία μέχρι τον τρόπο που γίνεται η λειτουργία. Μια πίστη που όταν όμως έρχεται αντιμέτωπη με την ασχήμια του κόσμου δεν εξεγείρεται με τον ίδιο τρόπο. Αλλά καθεύδει. 

Ευτυχώς όμως, συναντάμε, στις ενορίες, στα μοναστήρια, παντού στην Εκκλησία σε κληρικούς και λαϊκούς και δείγματα της πρώτης πίστης. Αγνής, ακτινοβολούσας, ζωηρής και ζωντανής. Και τη βλέπουμε να εκφράζεται με διάφορους τρόπους. Μέσω λειτουργιών, ομιλιών, συμπαράστασης, αλληλεγγύης και κυρίως προσευχής. Κανένας τρόπος δεν είναι ανώτερος από τον άλλον και κανείς δεν είναι λιγότερο χρήσιμος. Αυτό όσοι γνωρίζουμε τι σημαίνει Ορθοδοξία, το ξέρουμε καλά. Κι ας υπάρχουν άνθρωποι που λοιδορούν. Αυτοί πάντα υπήρχαν. 

Αυτός είναι ο αγώνας μας. Να αποκτήσουμε και να κρατήσουμε τη σωστή πίστη και όχι τη φαρισαϊκή. Να γίνουμε βοηθοί των πάντων και όχι κριτές. Να προσευχόμαστε και όχι να δικάζουμε. Να μιλάμε εκεί που οφείλουμε και όχι εκεί που μας παίρνει. Να γίνουμε σαν τον παράλυτο και τους φίλους του που τον έφεραν στον Χριστό  για να βρουν την πηγή της ζωής και όχι σαν τους Φαρισαίους που βρήκαν άλλη μια ευκαιρία να σκανδαλιστούν... 

Chastain - Ruler of the Wasteland

 

Αν...

 

Αν οι κληρικοί ενδιαφερόμασταν όσο ενδιαφερόμαστε για τα άμφια, τα αξιώματα και τα ντουβάρια των ναών για τους ανθρώπους και τις ψυχές τους, θα είχαμε κάνει τον κόσμο τούτο παράδεισο. Με την προϋπόθεση ότι δε θα προβάλλαμε τα απωθημένα και τα συμπλέγματά μας στις ψυχές των ανθρώπων. Γιατί τότε μάλλον θα τον κάναμε κόλαση τον κόσμο. Και σε αυτό θα βοηθούσε πολύ αν οι ευλαβείς πιστοί αντί να ασχολούνται όλη τη μέρα με θαύματα, λείψανα, μαγγανείες και βασκανίες ασχολούνταν με το πραγματικό μήνυμα του Ευαγγελίου και τις διδαχές των Πατέρων. Έτσι όπως το πάω θα ζητήσω και τίμιους πολιτικούς, θα μου πει κανείς και θα έχει δίκιο...