Εκείνοι που δεν μπορούν να βρουν τροφή για τον ενθουσιασμό τους στην αληθινή γνώση της χώρας τους,ή εκείνοι που δεν μπορούν ν' αγαπήσουν τους ανθρώπους για το μόνο λόγο ότι είναι άνθρωποι-που έχουν ανάγκη να φωνάζουν και να θεοποιούν τη χώρα τους για να διατηρούν αναμμένη τη φλόγα του πάθους τους-αυτοί αγαπούν το πάθος και την αναταραχή περισσότερο από τη χώρα τους.
Το να προσπαθούμε να δώσουμε στο πάθος μας μια θέση ψηλότερη από αυτή που δίνουμε στην Αλήθεια,είναι σημάδι εσωτερικής δουλικότητας.Όταν ο νους μας είναι ελεύθερος νιώθουμε τον εαυτό μας χαμένο.Η ψυχορραγούσα ζωτικότητά μας χρειάζεται για καβαλάρη είτε διεγερτικές φαντασιώσεις ή κάποιον που να είναι στην εξουσία ή την επιδοκιμασία σοφών Βραχμάνων για να μπορέσει να κινηθεί λιγάκι.Όσο είμαστε αδιαπέραστοι από την αλήθεια και χρειαζόμαστε διεγερτικά για να κουνηθούμε,πρέπει να ξέρουμε πως δεν είμαστε άξιοι να κυβερνάμε τον εαυτό μας.Οποιαδήποτε κι αν είναι η κατάστασή μας,χρειαζόμαστε είτε κάποιο φανταστικό σκιάχτρο ή ένα πραγματικό τσαρλατάνο να μας τρομοκρατεί.
Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ,Το σπίτι και ο κόσμος,εκδ.Εκάτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου