Ο θάνατος...

                   
Ήρθαμε και αυτή την Κυριακή στην Εκκλησία για να προσευχηθούμε, να ευχαριστήσουμε και να δοξολογήσουμε τον Θεό, να ακούσουμε ίσως και δυο λόγια γι’ αυτά που λέει το Ευαγγέλιο.


Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ένα ξαφνικό γεγονός, ένας απρόσμενος θάνατος γεννάει σε όλους μας ερωτήματα και προβληματισμούς που συνήθως δεν μας απασχολούν. Γιατί αυτός; Γιατί τώρα; Γιατί, γιατί, γιατί...
Η αλήθεια είναι ότι στεκόμαστε τρομοκρατημένοι και ανήμποροι μπροστά σε αυτό το μεγάλο μυστήριο του θανάτου. Το μόνο βέβαιο γεγονός στη ζωή μας είναι ακριβώς αυτό. Ο θάνατος που κάποια στιγμή θα έρθει. Και όταν έρθει σε κάποιον κοντινό μας, όσο καλά κι αν έχουμε προετοιμαστεί, όσα βιβλία κι αν έχουμε διαβάσει, όσο ψύχραιμοι κι αν νομίζουμε ότι είμαστε, μας πιάνει απροετοίμαστους. Μας καταπίνει τόσο η βεβαιότητα του τέλους αυτής της ζωής όσο και η αβεβαιότητα της ύπαρξης μια άλλης ζωής. Μας συντρίβει σχεδόν αυτή η αίσθηση ολιγοπιστίας που μας προκαλεί. Θρηνούμε γιατί είμαστε τόσο ολιγόπιστοι; Μήπως θα έπρεπε να χαιρόμαστε που το αγαπημένο μας πρόσωπο περνάει σε μια καλύτερη ζωή;
Ας τα δούμε ένα ένα. Όσα βιβλία κι αν διάβασα, όσες ερμηνείες όχι αποκλειστικά χριστιανικές, μία μόνο πειστική απάντηση βρήκα για το θάνατο. Το «δεν ξέρω» του Μ.Αντωνίου.Ο θάνατος μπήκε στη ζωή μας από τότε που αποκοπήκαμε από τον Θεό κι έκτοτε δεν ξέρουμε ούτε ποιον, ούτε πότε, ούτε γιατί θα πάρει. Είναι κάτι που μας ξεπερνά κι εμάς και την αντίληψή μας. 
Ούτε ο ίδιος ο Χριστός προσπάθησε να το εξηγήσει στους μαθητές του. Και όταν ο Ίδιος ήρθε αντιμέτωπος με το θάνατο ενός αγαπητού φίλου Του,του Λαζάρου, έκλαψε.Πώς λοιπόν να μην κλάψουμε και εμείς; Και έκλαψε ο Χριστός, ενώ γνώριζε ότι θα τον αναστήσει γιατί ο θάνατος είναι κάτι το αφύσικο. Και ο Χριστός αυτό ακριβώς το αφύσικο ήρθε να καταργήσει. 
Και εδώ έρχεται η πίστη στον Χριστό και στην διδασκαλία της Εκκλησίας. Μια διδασκαλία που μας μιλά για την νίκη επί του θανάτου.  Για την Ανάσταση των νεκρών εδώ και τώρα. Διακριτικά, κρυφά ίσως, αλλά τώρα. Με την πίστη στη συνεχιζόμενη άλλη ζωή και τη συνάντηση με το Θεό, μεταβάλλεται ο θάνατος από κάτι ψυχρό και αποτρόπαιο σε συνειδητοποίηση της θεϊκής ύπαρξης.
Αυτά, βέβαια, δεν μπορούν να ειπωθούν σαν διδασκαλία ή κατήχηση την ώρα εκείνη του αποχωρισμού και της αποκορύφωσης του πόνου. Αυτή είναι μια πίστη την οποία διακριτικά, σιωπηλά προσευχόμενοι και συμπαραστεκόμενοι την μεταγγίζουμε σε αυτούς που την έχουν ανάγκη.
Ας κλάψουμε λοιπόν, ας φοβηθούμε, ας πονέσουμε μπροστά στην φυσική απώλεια μιας ζωής, αλλά παράλληλα να μην συντριβούμε και  να προσευχηθούμε με τη βεβαιότητα ότι ερχόμενοι σε ένωση με τον Χριστό ερχόμαστε και πάλι σε επαφή με τους κεκοιμημένους περιμένοντας την κοινή Ανάσταση.