Η ζωή στα Κύθηρα

Πήγαινε στην επαρχία μου λέγανε. Σε κανένα νησάκι ή σε κανένα χωριό, μου λέγανε. Θα βρεις την ησυχία σου, μου λέγανε. Κι εγώ τους άκουσα. Και έφυγα από την Αθήνα (που ποτέ δεν συμπάθησα έτσι κι αλλιώς) και πήγα αρχικά στη Λάρισα και μετά κατηφόρισα στα Κύθηρα. Και τώρα καταλαβαίνω πραγματικά τον Λεγεωνάριο στον Αστερίξ, όταν του αναθέτουν κάποια δύσκολη αποστολή που καταλήγει στις σφαλιάρες του Οβελίξ ή όταν τον φορτώνουν με κάποια αγγαρεία.

Ξέρετε, όσοι μεγαλώσαμε στην Αθήνα έχουμε μια ρομαντική εικόνα για την ελληνική επαρχία η οποία συνδυάζεται με καλοκαιρινές διακοπές, τις ιστορίες των παππούδων, προβατάκια, κατσικάκια, βαρκούλες και κάποιον να κυνηγά μια τουρίστρια φωνάζοντας: ‘‘Στάσου! Μύγδαλα!’’. Όλα αυτά μέχρι να εγκατασταθούμε σε κάποια επαρχιακή πόλη ή σε κάποιο χωριό. Όσο πιο μικρά τόσο πιο καλά.

Λοιπόν, ας πω δυο λογάκια για το πώς βλέπω την επικρατούσα κατάσταση στο νησί, εγώ, ένας ξένος. Δεν έχω καμία σχέση με το νησί, ούτε με σόγια, παράγοντες, βουλευτές κλπ. Οπότε δεν έχω και συμφέροντα. Αυτό ήταν και το πρώτο πράγμα που έμαθα. Τα συμφέροντα. Στην αρχή γέλασα, θεωρώντας εντελώς γελοίο να μιλάμε για συμφέροντα σε ένα τόπο τριών – τεσσάρων χιλιάδων κατοίκων. Αχ! ωραίες εποχές, αθώες! Μετά κατάλαβα. Είναι καταπληκτικό πώς συνδέονται εντελώς άσχετα πράγματα στο νησί μέσω ενός αόρατου δικτύου συγγενειών, υποχωρήσεων, δημοσίων σχέσεων, εκλογικών δεσμεύσεων και ενός υπόγειου μηχανισμού αποστασιοποίησης – συγκάλυψης. Θα ήταν πραγματικά αστεία τα πράγματα αν δεν ήταν τόσο εκνευριστικά.

Το κακό κουκουλώνεται ούτως ώστε ‘‘να μην διχαστούμε’’! Αυτό σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει ότι αφήνουμε τον πιο βαρεμένο, εγωμανή, κακότροπο τύπο να κάνει ό,τι θέλει, περιμένοντας είτε να φύγει είτε να γεράσει οπότε και θα κόψει η φόρα του. Κύριο μέλημα είναι είτε να κρατήσουμε ίσες αποστάσεις, εξισώνοντας το δίκαιο με το άδικο, το σωστό με το λάθος, ή να βρούμε κάποιον να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Το ‘‘τι θα πει ο κόσμος;’’ μοιάζει να κανονίζει ακόμα τη ζωή σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Οι δε δοσοληψίες –όχι απαραίτητα οικονομικές αλλά και σε άλλα επίπεδα– θυμίζουν ενίοτε σενάριο σαπουνόπερας! Και όλα αυτά ενώ το κουτσομπολιό και οι κακολογίες του ενός για τον άλλο δίνουν και παίρνουν. Πού να θέλαμε να διχαστούμε κιόλας…

Βέβαια, υπάρχει μια μικρή διαφοροποίηση. Όταν πρόκειται για κάποιον που θεωρείται αδύναμος. Εκεί πάνε όλα περίπατο. Αλλιώς αντιμετωπίζεται κάποιος που κάνει κάτι ανήθικο αλλά έχει μια κάποια θέση, κάποια εξουσία, κάμποσους παράδες βρε αδερφέ, και αλλιώς κάποιος μεροκαματιάρης, κάποιος μικρομεσαίας κατάστασης. ‘‘Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε’’ που λέει και ο Γιάννης ο Ιωαννίδης.

Γενικά υπάρχει κάποιο είδος αλλεργίας προς στην αλήθεια. ‘‘Μην τα λες αυτά’’ σου λένε, θα θυμώσουν οι μεν ή οι δε. Και το νησί βγάζει μόνο κρασί, ξίδι να τους δώσουμε δεν έχουμε. Άσε να έχουμε βιτρίνα λαμπερή και στολισμένη και ας είμαστε ολίγον τι μπάχαλο μέσα.

Θα μου πει κάποιος,τίποτα καλό δεν υπάρχει; Πολλά. Αλλά αυτά δεν πουλάνε κι εγώ έχω μπει στο νόημα! Να φαίνεσαι και να επιβάλλεσαι είναι το παν. Τα άλλα τα βρίσκουμε…

Το κείμενο γράφτηκε για το dragonerarossa.gr