Τέλος στη φρίκη για τέσσερα παιδιά αλμπίνο από την Τανζανία

africanews
Τέσσερα παιδιά από την Τανζανία που ζουν με Αλμπινισμό, των οποίων τα άκρα κοπήκαν σε βίαιες επιθέσεις που προκλήθηκαν από τη δεισιδαιμονία στη πατρίδα τους , έχουν πια προσθετικά άκρα.

Μόλις στα 15,ο Rutema ένα από τα αγόρια, ο οποίος μιλάει με δυσκολία, έχει υποστεί σοκ τρόμου όταν  ένας από τους επιτιθέμενους έκοψε το χέρι του και τα δάχτυλά του άλλου χεριού, και ακόμη προσπάθησε να του βγάλει  τη γλώσσα και τα δόντια του.

Αλλά στο Νοσοκομείο Παίδων Shriners στην Φιλαδέλφεια των Ηνωμένων Πολιτειών,ο Rutema και τρία άλλα παιδιά έχουν βρει μια νέα ευκαιρία ζωής.


«Έτσι, τη πρώτη φορά που ήρθαν τα παιδιά από την Τανζανία, δεν υπήρχε πολλή συζήτηση, ήταν πολύ ντροπαλά. Σαν να είχαν μαζευτεί  σε αγέλη. Και ήταν φοβισμένα. Είχαν ταξιδέψει όλο τον κόσμο για να έρθουν να μας δουν και δεν μας είχαν συνηθίσει και δεν τα είχαμε συνηθίσει κι εμείς, και υπήρχαν πολλές στιγμές αμηχανίας. Και τότε, καθώς μας γνώριζαν άρχισαν να ανοίγονται σε μένα και στο προσωπικό και στους θεραπευτές. Και τώρα όταν έρχονται μπορείτε να δείτε ότι φαίνονται σαν να είναι στο σπίτι τους, είπε ο δρ Σκοτ ​​Kozin, Αρχηγός του Επιτελείου στο νοσοκομείο.

Τα παιδιά νοσηλεύονται  με την υποστήριξη του Παγκόσμιου Ιατρικού Ταμείου Αρωγής ( GMRF ), μια φιλανθρωπική οργάνωση που εδρεύει στη Νέα Υόρκη, που φιλοξενεί παιδιά από όλο τον κόσμο που έχουν τραυματιστεί σε συγκρούσεις και καταστροφές.

«Όταν ήρθαν την πρώτη φορά, νομίζω ότι ήταν να θέμα εμπιστοσύνης, ξέρετε, και για να αισθανθούν ζεστασιά και να είναι  άνετα, και αυτό ήταν προς το τέλος του τελευταίου ταξιδιού. Τώρα βέβαια αυτή τη φορά, είναι πολύ πιο ανοιχτά «, δήλωσε η ιδρυτής Elissa Montanti.

Ο Αλμπινισμός  είναι μια εκ γενετής διαταραχή που επηρεάζει περίπου ένα στα 20.000 άτομα σε όλο τον κόσμο που στερούνται χρωστικής ουσίας στο δέρμα, τα μαλλιά και τα μάτια τους, αλλά είναι πιο συχνή στην υποσαχάρια Αφρική.

Αξιωματούχοι των Ηνωμένων Εθνών εκτιμούν ότι τουλάχιστον 75 αλμπίνο σκοτώθηκαν στην Τανζανία μεταξύ των ετών 2000 και 2015, αλλά οι αριθμοί μάλλον  είναι υψηλότεροι στις αγροτικές περιοχές.