"Σίγουρα διακρίνονται από μεγάλη προσωπική ευσέβεια και η κάθε μοναχή προσπαθεί να βρει τον Θεό,ίσως ακόμη και την αγιότητα.Αλλά ως αυθεντικοί οργανισμοί ως ολότητες[...]είναι απλώς ανύπαρκτες.Η σημασία αυτών των παραμεθόριων μονών είναι αναμφισβήτητη:διασφαλίζουν ηθικές αρχές,συντηρούν τη μεγάλη κληρονομιά του παρελθόντος,το πολύτιμο θησαυροφυλάκιο της τελετουργικής μεγαλοπρέπειας και της παράδοσης.Θα περίμενε κανείς να διαφυλάξουν τα στοιχεία αυτά ως το τέλος.Αλλά αυτό είναι το περισσότερο που μπορεί να περιμένει κανείς.
Σε προσωπικές συζητήσεις χαρακτήριζε τις μονές αυτές ως "αστικές":"κανείς εκεί μέσα δεν έχει ιδέα για το ότι ο κόσμος καίγεται.Δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον για τη μοίρα του κόσμου".Αντίθετα,η δική της κουρά είχε αυξήσει την ευαισθησία της στην επερχόμενη καταστροφή:
Άλλαξαν το όνομά μου
και μου αφαίρεσαν το πατρώνυμό μου
κάνοντας με έτσι τέκνο του Θεού.
Κι αυτές είναι οι προφητείες που ακούω
όταν είμαι ολομόναχη και ήρεμη και ήσυχη:
πλησιάζουν οι ημέρες της λύπης,
πλησιάζουν.
Σεργκέι Χάκελ,Μαρία Σκομπτσόβα,εκδ.Ακρίτας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου