Χριστός Ανέστη!

 

Και επιτέλους, μετά το σκοτάδι, έρχεται το φως. Το χαρμόσυνο μήνυμα διαδίδεται παντού και όποιος θέλει το αφουγκράζεται! Χριστός Ανέστη! Το τρίπτυχο του Σατανά, της αμαρτίας και του θανάτου δεν έχει πια τη δύναμη που είχε! Διασκορπίζονται από προσώπου γης μπροστά στο Αναστάσιμο φως. Λιώνουν σαν το κερί μπροστά στη φωτιά. 

Γιατί η Ανάσταση είναι φωτιά. Η Εκκλησία είναι φωτιά. Κι αν δεν είναι φωτιά τότε δεν είναι τίποτα. Αυτή η βραδιά δεν είναι το τέλος μια ιστορίας. Είναι η αρχή της Ιστορίας. Ο Χριστός αφού έλαβε την ανθρώπινη υπόσταση και αφού βίωσε σε κάθε πτυχή την ανθρώπινη ζωή, από τη γέννηση ως την αγωνία και τον θάνατο, τώρα ανυψώνει τη φύση του ανθρώπου. Τη φέρνει κοντά στον Θεό. Ό,τι έχασε ο άνθρωπος μετά τη παρακοή του, τώρα μπορεί να το ξανακερδίσει με την υπακοή του. Όπως και ο Χριστός, αν και συγκλονισμένος από τη τραγωδία που βιώνει το ανθρώπινο γένος, έκανε θέλημά Του το θέλημα του Θεού και ανέβηκε στον Γολγοθά. Για να αναστηθεί και να αναστήσει όλη την ανθρωπότητα τρεις ημέρες μετά. Η συμφιλίωση του Θεού με τον άνθρωπο είναι πλέον γεγονός!

Η σημερινή η μέρα είναι μια αρχή. Η αρχή ενός πολέμου. Ενός πολέμου εναντίον όλων των γεννημάτων του Διαβόλου. Εναντίον της αμαρτίας σε όλες τις μορφές της, είτε αυτή έχει τη μορφή της φτώχειας, είτε της αδικίας, της απληστίας, του πολέμου είτε οποιαδήποτε άλλη μορφή. Εναντίον τελικά του ίδιου του θανάτου. Ο οποίος μπορεί πλέον να μην  είναι η μόνιμη κατάσταση σκοταδιού και απελπισίας αλλά εξακολουθεί να υπάρχει και να θέλει πίσω τα σκήπτρα του.

Όμως πλέον δεν είναι στο χέρι του. Ο Χριστός μας ελευθέρωσε. Μας έδειξε τον δρόμο για τη σωτηρία μας και συνοδεύει τον καθένα από εμάς που θα θελήσει να βαδίσει σε αυτόν τον δρόμο. Ο Χριστός αναστήθηκε. Ας φωνάξουμε λοιπόν, με χαρά και ελπίδα, με αγάπη και αποφασιστικότητα, Χριστός Ανέστη!

Μ. Σάββατο

 

Μεγάλο Σάββατο πρωί και λίγες γυναίκες μόνο τολμούν να πάνε στον τάφο του Ιησού και να τελέσουν τα ταφικά έθιμα της εποχής. Οι άλλοι μαθητές είναι κρυμμένοι, ο Πέτρος  συντετριμμένος, όλοι τους είναι φοβισμένοι. 

Οι γυναίκες, λοιπόν, τολμούν και γι' αυτό αμοίβονται. Μαθαίνουν πρώτες το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης του Χριστού. Αυτό που μένει μυστικό σε όλους τους άλλους, σε αυτές φανερώνεται.

Και αυτό είναι το ζητούμενο της πνευματικής ζωής. Για να αποφέρει καρπούς χρειάζεται ρίσκο. Χρειάζεται να βουτήξουμε στον κίνδυνο, να διακινδυνεύσουμε πράγματα ώστε να καρποφορήσει η πνευματική μας προσπάθεια. 

Νωρίτερα ο Ιησούς είχε προειδοποιήσει με τη παραβολή των τριών δούλων και των ταλάντων. Οι δύο ρισκάρουν με τα τάλαντα που τους έχει δώσει ο Κύριός τους και τα διπλασιάζουν. Ο Κύριός τους τους ανταμείβει. Ενώ ο τρίτος, θάβει το δικό του τάλαντο και τελικά του το στερεί κι αυτό ο Κύριός του.

Η πίστη, ο πνευματικός αγώνας, είναι μία πορεία εν μέσω κινδύνων. Είναι η ανάληψη ρίσκων. Είναι μία συνεχής περιπέτεια. Σε αυτή τη περιπέτεια μας καλεί ο Χριστός και υπόσχεται να είναι αρωγός και συνταξιδιώτης μας. Οποίοι τον ακολουθήσουν θα κερδίσουν τη σωτηρία τους. Οποίοι δεν το τολμήσουν θα μείνουν στη παγωνιά του τάφου χάνοντας τη λαμπερή θέρμη της Αναστάσεως. Γιατί η Ανάσταση αποκαλύπτεται μόνο σε αυτούς που τολμούν να την αναζητήσουν.

Μεγάλη Παρασκευή

 

Μεγάλη Παρασκευή. Στεκόμαστε σιωπηλοί μπροστά στον τάφο του Ιησού. Όλα έχουν παρέλθει. Η είσοδος στα Ιεροσόλυμα, η συνωμοσία των Φαρισαίων, ο μυστικός δείπνος,  η προδοσία του Ιούδα, η παρωδία δίκης, τα βασανιστήρια, η σταύρωση, ο θάνατος. 

Όλα μοιάζουν χαμένα. Ο Ιησούς είναι νεκρός και οι Φαρισαίοι γελούν. Στην έρημο ακούγεται το επινίκιο ουρλιαχτό του Σατανά. Οι μαθητές κρύβονται, ο πιο γενναίος από αυτούς, ο Πέτρος, κλαίει σαν μωρό αναλογιζόμενος πως αρνήθηκε τρεις φορές τον αγαπημένο του Δάσκαλο. Μόνο κάποιες γυναίκες έμειναν δίπλα Του ως το τέλος, αδιαφορώντας για τα πιθανά αντίποινα των Φαρισαίων, τις αντιδράσεις των Εβραίων αλλά και τυχόν κακοποίηση από τους Ρωμαίους στρατιώτες. Κι εμείς που παρατηρούμε τα τεκταινόμενα χιλιάδες χρόνια μετά, αναρωτιόμαστε τι θα κάναμε αν ζούσαμε τότε. Οι περισσότερες απαντήσεις μάλλον δε μας αρέσουν. 

Η άνοιξη έχει έλθει και είναι ως συνήθως γλυκιά. Σαν να προσπαθεί να απαλύνει τον πόνο των Μαθητών. Μετά τον σεισμό και το σκοτείνιασμα του ήλιου, μετά το σχίσιμο του καταπετάσματος του ναού επικρατεί ηρεμία. Σχεδόν στασιμότητα.

Όμως δεν είναι έτσι. Ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του Ζώντος, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, δεν είναι στον τάφο. Είναι στον Άδη και ξεθεμελιώνει το σκοτεινό βασίλειο, ξεθεμελιώνοντας τα κελιά που κρατούνται οι ψυχές των κεκοιμημένων. Ο Ιησούς παίρνει από το χέρι τον Αδάμ και την Εύα και επιτέλους τους ελευθερώνει. Αυτούς και όσους θέλουν αν Τον ακολουθήσουν. Γιατί υπάρχουν και αρκετοί που προτιμούν το σκοτάδι του Άδη από τη λύτρωση που προσφέρει ο Μεσσίας. Και αν στον Άδη υπήρξαν άνθρωποι που δεν ακολούθησαν τον Χριστό στο Αναστάσιμο Φως, γιατί εκπλησσόμαστε που υπάρχουν άνθρωποι στον κόσμο που Τον αρνούνται; 

Αυτή τη μέρα, σε αντίθεση με την ηρεμία του υλικού κόσμου, ο πνευματικός συνταράσσεται και συγκλονίζεται . Μεταμορφώνεται και δε θα είναι πια ο ίδιος. Ο ίδιος ο θάνατος ηττάται. Θα παραμείνει και θα συνεχίσει να μας πληγώνει βαρύτατα αλλά πλέον δεν θα είμαστε αιχμάλωτοί του. Ο δρόμος για την Βασιλεία των ουρανών είναι πια ανοικτός και μάλιστα περνά μέσα από τα κάποτε αδιαπέραστα δώματα του Άδη. Η Ανάσταση είναι πια γεγονός!

Μεγάλη Πέμπτη

 

Η Μεγάλη Πέμπτη είναι η πιο εντυπωσιακή ίσως από τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας. Όλη αυτή η επιβλητική ατμόσφαιρα, με τη περιφορά του Εσταυρωμένου, το λιγοστό φως, τις δώδεκα ευαγγελικές περικοπές που διαβάζονται και εξιστορούν τη σύλληψη, τα βασανιστήρια και τη σταύρωση του Κυρίου σίγουρα ξυπνά πολλά συναισθήματα στους πιστούς, λαϊκούς και κληρικούς.

Τι βλέπουμε όμως, τι ακούμε αυτή την ημέρα; Τη δική και την καταδίκη ενός αθώου. Όχι απλά ενός αθώου αλλά του μόνο αθώου ανθρώπου που περπάτησε στη γη. Γιατί έναν άνθρωπο θεωρούσαν πως δίκαζαν οι Ρωμαίοι. Για τους Φαρισαίους δεν είμαστε και τόσο σίγουροι. Και -όπως αναφέρθηκε- ποιοι δίκασαν τον Ιησού; Οι Ρωμαίοι. Το ρωμαϊκό δίκαιο, το καμάρι της αυτοκρατορίας, το υψηλότερο επίτευγμά της, το σπουδαιότερο σύστημα απονομής δικαιοσύνης στην ιστορία, οδήγησε σε θάνατο ατιμωτικό και βάναυσο, έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν είχε κάνει τίποτα κακό! Η υψηλότερη δικαιοσύνη των ανθρώπων αποδείχτηκε ένα μεγάλο τίποτα! 

Όχι ακριβώς τίποτα. Αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος ήταν το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος ενσαρκωμένο, αποκάλυψε την αληθινή πίστη, πέρα από τις τυπολατρείες και τις πονηριές του ιερατικού κατεστημένου. Έδειξε ένα τρόπο ζωής που οι εξουσίες δε μπορούν να ελέγξουν, να φθείρουν, να υποβαθμίσουν. Μίλησε με αγάπη και αλήθεια, τη θεϊκή μάλιστα αγάπη και αλήθεια, και αυτά τα δύο στοιχεία είναι που ανάβουν φωτιά στον κόσμο καθώς δε μπορούν αν συμπορευθούν με την αρχομανία, τη φιλαργυρία, την ανθρωπαρέσκεια και τη φιλοδοξία. Η αγάπη και η αλήθεια είναι αυτές οι δύο αρετές που φέρνουν τα πάνω κάτω. Ειδικά όταν συνδυάζονται με την αποκάλυψη του αληθινού Θεού. 

 Τούτη η σκοτεινή μέρα κρύβει ένα μεγάλο φως. Το φως της ελπίδας, το φως της πίστης. Κρύβει τη θέληση των ανθρώπων να ζήσουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Μέσα σε αυτό το σκοτάδι, οι μαθητές του Χριστού — κι εμείς οι μεταγενέστεροι χριστιανοί — διαπιστώνουμε ποιος είναι ο δρόμος που καλούμαστε να περπατήσουμε. Είναι ο δρόμος που περνά από το δικαστήριο του Πιλάτου, τις συνωμοσίες των φαρισαίων, τη χλεύη του όχλου, την κατακραυγή των «λογικών» και τελικά οδηγεί στον Γολγοθά. Και όμως… αυτή η πορεία δεν πτοεί τους αληθινούς πιστούς. Γιατί μέσα στο βαθύ σκοτάδι της νύχτας, μέσα στις σκιές του φόβου και της εγκατάλειψης, αυτοί διακρίνουν — έστω και αχνά — το αναστάσιμο φως να σιγοκαίει. Κι αυτό το φως δεν είναι απλώς υπόσχεση· είναι φωτιά που περιμένει να θεριέψει, να βάλει φωτιά στις καρδιές, να κατακάψει κάθε φόβο, κάθε εξουσία, κάθε ψεύτικη δικαιοσύνη. Και να γεννήσει ανθρώπους καινούργιους.

The Skull - "The Longing "

 

Απόγευμα Μεγάλης Τετάρτης

 

Η Μεγάλη Τετάρτη, είναι η μέρα της προδοσίας. Ο Χριστός προδίδεται από τον Ιούδα. Ο Ιούδας, βλέποντας μόνο πολιτικά, μόνο υλιστικά τα τεκταινόμενα, απογοητεύεται και δέχεται να παραδώσει τον Ιησού αντί τριάντα νομισμάτων. Ο Ιούδας ήταν φιλάργυρος. Τα χρήματα ήταν πολύ σημαντικά γι' αυτόν. Όπως και το όνειρο της υποταγής των εθνών στο Εβραϊκό βασίλειο του Μεσσία Ένας άνθρωπος του αιώνα τούτου αποκλειστικά.  Και συνειδητοποιώντας τι έχει κάνει πέφτει σε απόγνωση και αυτοκτονεί. 

Ο εθνικισμός και η φιλαργυρία δε μπορούν αν συμπορευθούν με τον Ιησού. Στο τέλος θα Τον προδώσουν. Και θα πέσουν στην καταστροφική μέγγενη της απόγνωσης. Αυτή είναι η κληρονομιά που αφήνουν στα έθνη. Για τον Χριστό δεν υπάρχει Εβραίος και εθνικός, Έλληνας και βάρβαρος. Όσοι προσπαθούν να εισάγουν τέτοια στοιχεί α στην Εκκλησία Του, τον προδίδουν όπως ο Ιούδας. 

Ο Ιησούς προειδοποιεί και προτείνει στους μαθητές Του: μη γίνεστε σαν τους βασιλείς και του άρχοντες των εθνών που τα καταδυναστεύουν και έχουν το θράσος να τους παρουσιάζονται και ως ευεργέτες από πάνω. Αλλά ο πρώτος να είναι υπηρέτης όλων. Έτσι κατανικάται η δίψα για εξουσία και η δίψα για πλούτο . Έτσι δεν πέφτουμε στην αφανιστική  απόγνωση αλλά ακόμα κι όταν προδώσουμε τον Ιησού, όταν Τον αρνηθούμε όπως ο Πέτρος, καταφεύγουμε στη σωτήρια συντριβή και την αναγεννητική μετάνοια. Και να είμαστε σίγουροι πως ο Κύριος θα μας περιμένει όλους.

VENI DOMINE -Where The Story Ends

 

Απόγευμα Μεγάλης Τρίτης

 

Και πολλοί άρχοντες πίστεψαν σε Αυτόν αλλά το έκρυβαν για να μη διωχθούν από τη Συναγωγή. Αγάπησαν τη δόξα των ανθρώπων από τη δόξα του Θεού...τι συγκλονιστική αφήγηση και αυτή. Αν και πίστευαν στον Χριστό, δεν τολμούσαν να μιλήσουν. Έτρεμαν μήπως χάσουν τη κοινωνική τους θέση, την πολιτική εξουσία, τις εμπορικές συναλλαγές. Κι αυτό δε συμβαίνει μέχρι σήμερα; Πόσοι από εμάς προδίδουμε τον Χριστό για να μη χάσουμε τις κοινωνικές μας επαφές; Πόσοι από εμάς, αν και εκκλησιαζόμαστε τακτικά, στην καθημερινή ζωή μας δεν καταπατούμε με χιλιάδες τρόπους τον λόγο του Κυρίου; Πόσες φορές η διοικούσα Εκκλησία, δε νερώνει τη διδασκαλία της για να μη χάσει την κρατική εύνοια; Γινόμαστε έτσι χλιαροί, κρυβόμαστε πίσω από διφορούμενες διατυπώσεις ή σιωπούμε. Όμως το βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννου βροντοφωνάζει στους αιώνες. Τους χλιαρούς θα τους ξεράσει ο Κύριος. Και το κρίσιμο ζήτημα. Δεν είμαστε θερμοί πιστοί όταν είμαστε φανατικοί. Δεν είμαστε θερμοί πιστοί όταν προάγουμε έναν στείρο ηθικισμό. Δεν είμαστε θερμοί πιστοί όταν καταντάμε ζηλωτές χωρίς επίγνωση. Θερμοί είμαστε όταν ακολουθούμε τον Χριστό. Όταν προσεγγίζουμε με αγάπη τους αμαρτωλούς και περιθωριακούς όπως εκείνος. Όταν δεν ξεχωρίζουμε τον πλούσιο από τον πτωχό. Προσοχή εδώ. Όταν δεν τους ξεχωρίζουμε. Όταν τους αγαπάμε και τους δύο εξίσου και  όχι όταν μισούμε τον πρώτο ούτε όταν υποτιμούμε τον δεύτερο. Όταν αγωνιούμε για το ψωμί του διπλανού και όχι για το δικό μας. Όταν ζούμε ελεύθεροι από τα δεσμά της αμαρτίας και θέλγητρα του κόσμου τούτου. Όταν η επίδειξη για εμάς είναι αδιάφορη. Όταν δε μας αγγίζουν ούτε τα θετικά ούτε και τα αρνητικά σχόλια των ανθρώπων αλλά επιζητούμε μονάχα να ταυτίσουμε το θέλημά μας με εκείνο του Θεού. 

Ας θερμάνουμε αυτή τη πίστη. Ας μη φοβηθούμε να γίνουμε αποσυνάγωγοι.  Ας μη διαλέξουμε τη δόξα αυτού του κόσμου. Ας ζητήσουμε τη δόξα του Θεού.

WAGNER - Maybe Tomorrow

 

Απόγευμα Μεγάλης Δευτέρας

  

Τα "ουαί" του Κυρίου προς τους Φαρισαίους που διαβάζουμε το απόγευμα της Μεγάλης Δευτέρας είναι αλήθεια κάπως δυσάρεστα για εμάς τους κληρικούς καθώς σε αυτά δε βλέπουμε τις απαράδεκτες συμπεριφορές των Φαρισαίων αλλά και τις δικές μας, των ιερέων της Εκκλησίας του Χριστού. Του Κυρίου που κυνήγησαν και σταύρωσαν οι Φαρισαίοι. Και το γεγονός ότι επαναλαμβάνουμε τις συμπεριφορές τους είναι σαν να προδίδουμε τον ίδιο τον Χριστό. Γιατί κακά τα ψέματα, και τις πρωτοκαθεδρίες επιζητούμε και να μας φέρονται με σεβασμό και να μας φωνάζουν -όχι δασκάλους- αλλά γέροντες και πατέρες, και υψώνουμε τους εαυτούς μας θεωρώντας πως είμαστε κάποιοι σπουδαίοι. Και λέμε και ανοησίες όπως ότι η φιλανθρωπία αγιάζεται όταν γίνεται μέσω της Εκκλησίας λες και δεν είναι από μόνη της αγιαστική πράξη η φιλανθρωπία. Ακόμα δεν είναι λίγες οι φορές που φράζουμε  τον δρόμο για τον Παράδεισο στους ανθρώπους. Κάνουμε είναι η αλήθεια και  όλα όσα αναφέρονται στη σημερινή περικοπή. Και τελικά ναι, να το παραδεχτούμε, διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλον. Η αποψινή περικοπή είναι ένα σκληρό μάθημα αυτογνωσίας για εμάς. 

Όμως πριν γεννηθεί κάποια μορφή αντικληρικαλισμού στη συνείδηση των πιστών, και μάλιστα πριν εκστομίσει τα "ουαί" ο Κύριος κόβει κάθε τέτοια διάθεση από τον λαό. Να κάνετε αυτά που σας λένε, λέει στον λαό αλλά να αποφεύγετε να τους αντιγράφετε σε υποκρισία και συμπεριφορές ανάρμοστες. Γιατί ο αντικληρικαλισμός που έχει εισαχθεί στη χώρα μας(σε αυτή τη μορφή που τον συναντάμε σήμερα στη χώρα μας, τη νεκραναστημένη και γι' αυτό κενή περιεχομένου και ψυχής, από τον 17ο-18ο αιώνα της δυτικής Ευρώπης) δεν είναι τίποτα παραπάνω παρά "προφάσεις εν αμαρτίαις". Για να διευκολύνουμε τη συνείδησή μας να αποδεχτεί τα δικά μας λάθη, τις δικές μας αδυναμίες, ρίχνουμε εύκολο ανάθεμα στους κληρικούς και αποσιωπούμε τις δικές μας αμαρτίες.. Έτσι, με τη συνείδησή μας σε ύπνωση, ελαχιστοποιούμε την πνευματική μας προσπάθεια. 

Η Μεγάλη Εβδομάδα, δεν είναι μια εβδομάδα φολκλορικών θρησκευτικών τελετών. Είναι η κατ' εξοχήν εβδομάδα των παθών και της αγωνίας. Είναι η εβδομάδα των σκληρών αληθειών για τον εαυτό μας. Και το βράδυ της Μεγάλης Δευτέρας, παίρνουμε το πρώτο ηχηρό μάθημα. Αν πράγματι θέλουμε να διδαχτούμε και να σωθούμε δηλαδή...

Place of Skulls - Darkest Hour

 

Κυριακή των Βαϊων απόγευμα

 

Οι τελώνες και οι πόρνες θα σας οδηγήσουν στη βασιλεία του Θεού. Πόσο εκκωφαντικά ξεκινά η Μεγάλη Εβδομάδα! Οι βεβαιότητες των τακτοποιημένων θρησκευόμενων ανθρώπων καταρρέουν. Η έξωθεν καλή μαρτυρία πηγαίνει στον κάλαθο των αχρήστων. Οι αμαρτωλοί, οι πόρνες και οι τελώνες, τους οποίους συνήθως κατακρίνουμε, μπαίνουν μπροστά και γίνονται οδηγοί μας. Γιατί αυτοί δεν έχουν ίχνος αυτοδικαίωσης μέσα τους. Αντίθετα έχουν συνείδηση της αμαρτωλότητάς τους και ταπείνωση ψυχής ώστε να ζητούν τη λύτρωσή τους και τη σωτηρία τους, μακριά από φλύαρα φιλοσοφικά συστήματα και δαιδαλώδεις τελετουργικές θεολογίες. Διψούν για κάτι νέο, για κάτι αληθινό, για κάτι ζωοποιό. Διψούν για τον Χριστό και Τον ακολουθούν. Είναι οι πρώτοι που περπατούν στην Οδό της Σωτηρίας. Ας μιμηθούμε τη μετάνοιά τους, ας απογυμνωθούμε από την περηφάνεια και τη δήθεν ευλάβειά μας και ας τους ακολουθήσουμε με ταπεινότητα.

Κυριακή των Βαϊων

 

Η Κυριακή των Βαΐων, μαζί με το Σάββατο του Λαζάρου, συγκροτούν ένα διήμερο θριάμβου. Ο Ιησούς, ο αγαπημένος δάσκαλος — αυτό νόμιζαν τότε — έχει νικήσει τον θάνατο· τον έχει μάλλον ξεγελάσει. Ανέστησε τον Λάζαρο και σήμερα, κάνει τη θριαμβευτική του είσοδο στην Ιερουσαλήμ. Οι Εβραίοι στρώνουν με βάγια τον δρόμο Του και Τον υποδέχονται ως Μεσσία. Κι όλα αυτά συνθέτουν το προοίμιο της Εβδομάδας των Παθών.

Οι προσδοκίες όμως διαψεύδονται. Ο Ιησούς δεν είναι ένας εθνικός ή κοινωνικός επαναστάτης. Δεν φέρνει μια βασιλεία όπως την έχουμε στο μυαλό μας οι άνθρωποι. Ο Χριστός φέρνει μια πλήρη επανάσταση· μια επανάσταση που ξεκινά από το πνεύμα. Που ελευθερώνει πρώτα την ψυχή και αφήνει τα υπόλοιπα — εθνικά και κοινωνικά — να ακολουθήσουν. Η Βασιλεία Του δεν είναι μια τυραννική ούτε έστω μια "πεφωτισμένη" κυριαρχία. Είναι η Βασιλεία της ελευθερίας. Ο Βασιλιάς αυτός ήρθε να μας λυτρώσει από τα δεσμά της αμαρτίας, από τις αλυσίδες των παθών, από την κακία που φωλιάζει μέσα μας. Και όποιος αποδεχτεί Αυτόν τον Βασιλιά, βλέπει τις εθνικές διαφορές να σβήνουν, τις κοινωνικές ανισότητες να καταργούνται, τη μοχθηρία και τις συγκρούσεις να εξαφανίζονται.

Αυτό όμως δεν είναι επιθυμητό από τους περισσότερους. Η ελευθερία και η ευθύνη που τη συνοδεύει δεν είναι πάντα θελκτικές. Η δίψα για εξουσία πάνω στους άλλους παραμένει άσβεστη. Κι έτσι, όταν αυτός ο Βασιλιάς που υποδεχόμαστε σήμερα δεν μας προσφέρει κυριαρχία ή προνόμια εις βάρος των άλλων, όχι μόνο τον απορρίπτουμε, αλλά τον σταυρώνουμε. Τα «ωσαννά» γίνονται «σταυρωθήτω».

Η σημερινή ημέρα είναι ημέρα δόξας του Κυρίου, αλλά και περίσκεψης δικής μας. Είναι η στιγμή που καλούμαστε να αντικρίσουμε κατάματα την αδυναμία μας να Τον καταλάβουμε, ακόμα κι εμείς που λέμε πως πιστεύουμε σ’ Εκείνον. Αυτή τη μέρα, ας αναλογιστούμε πως ακόμη και όταν ο θάνατος νικιέται μπροστά μας, εμείς εξακολουθούμε να είμαστε φορείς της κυριαρχίας του...

Jozef Van Wissem and Jim Jarmusch "Etimasia"

 

Σάββατο του Λαζάρου

Σήμερα, Σάββατο του Λαζάρου: Ο  Λάζαρος βρίσκεται ήδη μέρες τοποθετημένος στον τάφο του. Ο Ιησούς ζητά να ανοιχτεί ο τάφος. Οι αδερφές του Λαζάρου, οι συγγενείς και οι φίλοι διστάζουν. Φοβούνται το κύμα της δυσοσμίας, το αίσθημα της αποσύνθεσης που θα χυμήξει απ’ το μνήμα. Αντ' αυτών όμως ακούγονται τρεις λέξεις. "Λάζαρε, έλα έξω". Ο Λάζαρος εγείρεται από τους νεκρούς. Αντί θανάτου και φθοράς ο τάφος λάμπει από δόξα και θρίαμβο. Ο Άδης δέχεται το πρώτο μεγάλο, προειδοποιητικό χτύπημα. Ένα φως αρχίζει να αχνοφαίνεται στα σκοτεινά του δωμάτια. προάγγελος του μεγάλου εκτυφλωτικού φωτός που θα ακολουθήσει. 

Ο σωματικός θάνατος δε τρομάζει πια τους ανθρώπους του Θεού. Κακώς συνεχίζουμε να τον φοβόμαστε. Υπάρχει όμως ένας θάνατος πιο φρικτός και πιο σκοτεινός, τον οποίο αγνοούμε ενώ θα έπρεπε να τρέμουμε. Ο πνευματικός θάνατος. Αυτός που προηγείται του φυσικού θανάτου. Που του ξαναδίνει την κυριαρχία του πάνω στους ανθρώπους. Που συσκοτίζει και πάλι το ηττημένο βασίλειό του. Αυτός είναι ο αληθινός θάνατος, η πιο τρομακτική απειλή για την ανθρώπινη ύπαρξη. Αν δεν αφήσουμε τον Χριστό να συντρίψει και αυτού τις πύλες τότε ο Άδης ξαναχτίζει τα κελιά του για να μας κλείσει μέσα. 

Ο Λάζαρος αναστήθηκε και απελευθερώθηκε και από τα δύο είδη θανάτου. Η ανάστασή του είναι θαυμαστό γεγονός και υπόσχεση που θα επισφραγιστεί λίγες μέρες μετά. Ο θάνατος μπορεί να ηττηθεί. Ο θάνατος δεν είναι το τέλος. Είναι η αρχή του άφθαρτου θριάμβου...

Paul Chain - King of the Dream

 

Η αποδοχή της πτώσης ως αντεπίθεση

 

Ο μεγάλος εχθρός δεν είναι η κυβέρνηση. Ούτε το πολιτικό σύστημα. Ούτε καν η ανοησία του λαού που πιστεύει πως για όσα γίνονται σήμερα ευθύνονται πράγματα που έγιναν ή δεν έγιναν πριν σαράντα χρόνια επειδή έτσι του έμαθαν να πιστεύει αυτοί που κρατούν ην ενημέρωση δέσμια των επιδιώξεών τους. Ο πραγματικός εχθρός είναι η παραίτηση, η ιδιώτευση, η απάθεια. Αυτά δεν είναι παρά προάγγελοι της πτώσης. Και αυτή  έρχεται γοργά. Και είναι αποτέλεσμα της μακροχρόνιας παρακμής η οποία είχε και έχει τη μορφή του ανούσιου καταναλωτισμού και της βλακώδους επίδειξης. Του ατομικισμού, όχι με την έννοια της ελευθερία του ατόμου αλλά με αυτή του άκρατου φιλοτομαρισμού. Της πρόκρισης του ατομικού και του στενού  οικογενειακού συμφέροντος. 

Η αποδοχή του ερχομού της πτώσης(φτωχοποίηση, υπογεννητικότητα, απώλεια της εθνικής κυριαρχίας μερικά από τα συμπτώματά της), είναι και η μόνη διέξοδος από αυτή. Γιατί όταν αποδέχεται τη πτώση ένας λαός, πρέπει να αποφασίσει. Θα την αποδεχτεί μοιρολατρικά και θα αφανιστεί σαν ένα σχέδιο στην αμμουδιά που σβήνει το κύμα ή θα αντισταθεί ηρωικά έστω και αν φαίνεται μάταιη η προσπάθεια; Η πρώτη επιλογή απλά θα επισπεύσει τα πράγματα και θα μειώσει το βάσανο. Η δεύτερη όμως ίσως να δυναμώσει τη σπίθα που ούτε καν φαίνεται πως υπάρχει τώρα. Ίσως η αντεπίθεση εναντίον του ίδιου του διαφαινόμενου  αφανισμού μπορέσει να αντιστρέψει τη ροή του ποταμού. 

Αδύνατον θα πει κάποιος. Δύσκολο θα πω εγώ. Πολύ δύσκολο. Μα και τόσο απεγνωσμένα όμορφο σαν εγχείρημα.

SAINT VITUS - I BLEED BLACK

 

Κανονικότητα...

 

Τούτη η κυβέρνηση, ήρθε στην εξουσία με την υπόσχεση της επαναφοράς κάποιας κανονικότητας. Τώρα που πλησιάζουμε στη Μεγάλη Εβδομάδα, σκέφτομαι ότι και οι Φαρισαίοι παρέσυραν τους Εβραίους να σταυρώσουν τον Χριστό υποσχόμενοι ακριβώς αυτό. Επιστροφή στη κανονικότητα. Ο Ιησούς διατάρασσε αυτή τη κανονικότητα. Με τις διδασκαλίες Του, με τη συναναστροφή με αμαρτωλούς, με τελώνες και κυρίως με αμαρτωλές και αιρετικές γυναίκες, με τα θαύματα που επιτελούσε(έχει αξία να μελετήσουμε κάθε θαύμα που έκανε, τα οποία δεν έγιναν για να αποδείξουν απλά τη θεότητά Του αλλά δημιουργούσαν ερωτήματα για ζητήματα άλλου τύπου, δείτε σε ποιους επιτέλεσε τούτα τα θαυμαστά), με την αμφισβήτηση της θρησκευτικής τάξης των Φαρισαίων και των πεπραγμένων τους. Οι τελευταίοι  έπεισαν τον λαό πως ήταν προς το συμφέρον του να επιστρέψει σε μια κανονικότητα. Η οποία συνίστατο στη ρωμαϊκή κυριαρχία, τη καταπίεση από την ίδια την εβραϊκή άρχουσα τάξη, την αναμονή ενός Μεσσία που δε φαινόταν να έρχεται, τη φτώχεια, τη κούραση και άλλα παρόμοια. Αυτή λοιπόν την άθλια στασιμότητα παρουσίασαν ως προτιμότερη από την αναστάτωση που προκαλούσε ο Χριστός οι Φαρισαίοι στο λαό και αυτός πείστηκε. Όπως πείθονται οι λαοί να ακολουθήσουν μια κανονικότητα -λιγότερο ή περισσότερο άσχημη- η οποία είναι πάντα υπέρ των αρχουσών τάξεων και ποτέ υπέρ των λαών. Και δυστυχώς, όσον αφορά την Εκκλησία, πολλές φορές συνηγορούμε κι εμείς οι κληρικοί υπέρ της διατήρησης αυτής της κανονικότητας. Και τότε μάλλον προδίδουμε την αποστολή μας. Ο κληρικός δεν αλαλάζει σαν ένας φανατισμένος ιδεολόγος, δεν ουρλιάζει σαν κάποιος πολεμιστής αλλά με σταθερή φωνή αμφισβητεί την καθεστηκυία τάξη, ρωτά για τα αίτια των ανισοτήτων, αμφισβητεί το "νόμιμο" της εκμετάλλευσης. Και στέκεται πάντα, μα πάντα δίπλα στον λαό. Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος τα έβαλε με την αυτοκράτειρα για το χωράφι μιας χήρας, το οποίο ήθελε να το αποκτήσει η αυτοκράτειρα  επειδή...μπορούσε και της άρεσε(!) , ο Μέγας Βασίλειος έδιωξε τον φοροσυλλέκτη του τοπικού άρχοντα, ο Άγιος Νικόλαος σταμάτησε την άδικη εκτέλεση ενός κρατουμένου. Σήμερα απλά υπάρχουμε ως μια ακόμα γραφειοκρατική κρατική υπηρεσία και γινόμαστε εμείς αυτοί που λέμε στο λαό να σταυρώσει τον Χριστό ώστε να επιστρέψει σε μία -βολική για τη κυβέρνηση- καθημερινότητα. Αλλά και ο λαός, όταν αποζητά την "κανονικότητα", δε ζητά τίποτα περισσότερο από την περαιτέρω υποβάθμιση της καθημερινότητάς του...

Απέραντη Θάλασσα

 

Η αγάπη χωρίς σύνορα καταργεί την υπάρχουσα διάταξη των πραγμάτων. Ταυτόχρονα όμως τείνει να εκπληρώσει στο σύνολο αυτό που είναι ο βαθύτερος σκοπός κάθε τέτοιας διατάξεως. 

Αυτό γίνεται με το νόμο και τη χάρη, με το γράμμα και το πνεύμα, με τον τύπο και το γεγονός, με την αφηρημένη εικόνα και τη ζωντανή κλήση του ενανθρωπήσαντος Θεού.

Εκείνοι για τους οποίους χρειάστηκαν γραπτές εντολές, θα είχαν ανάγκη απ' αυτές τις πλάκες, αν είχαν ριχτεί μέσα στη φλόγα της Καιομένης Βάτου;

Η Αγάπη χωρίς σύνορα είναι η απέραντη θάλασσα, μεσ' στην οποία ο νόμος τελειούμενος παίρνει τέλος.

Λεβ Ζιλέ, Αγάπη δίχως Όρια, εκδ. Έλαφος

TROUBLE - Memory's Garden

 

Dietrich Bonhoeffer - 4 Φεβρουαρίου 1906 – 9 Απριλίου 1945

 

Ο Dietrich Bonhoeffer ήταν Γερμανός πάστορας και θεολόγος γνωστός για την αντίθεσή του στον εθνικοσοσιαλισμό. Aπό τους πρώτους επικριτές του ναζιστικού καθεστώτος, ο Bonhoeffer ενεπλάκη στην Εκκλησία της Ομολογίας, ένα κίνημα που πολέμησε ενάντια στον ναζισμό της Γερμανικής Ευαγγελικής Εκκλησίας.

Οι δεσμοί του με τη συνωμοσία της 20ης Ιουλίου 1944 για την ανατροπή του ναζιστικού καθεστώτος οδήγησαν στην εκτέλεσή του stiw 9/4/ 1945. Τα θεολογικά του γραπτά θεωρούνται κλασικά σε όλο τον χριστιανικό κόσμο.

Η σουπιά λοιπόν...

 

Σχετικά με τις τελευταίες εξελίξεις και όλο το θεατρικό που έχει στηθεί με το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΜ, το οποίο ο ίδιος ο πρόεδρός του(και...θαυμαστής της Ντ. Μπακογιάννη) το έβγαλε...άχρηστο(ήταν ευαγγέλιο εθνικής αυτογνωσίας για την ίδια κυβέρνηση η οποία τώρα πανηγυρίζει που έγινε κουρελόχαρτο), έχω να πω τα εξής και αντιγράφω από τη wikipedia:

Όπως και άλλα θαλάσσια μαλάκια, οι σουπιές έχουν αποθήκες ενός σκουρόχρωμου μελανιού, πλούσιο σε άλατα αμμωνίου και αμινοξέα. Το μελάνι της σουπιάς χρησιμοποιείται για χημική αποτροπή και άμυνα προκαλώντας διάσπαση της προσοχής αυτών που τους επιτίθενται. Το μελάνι εκτοξεύεται δημιουργώντας μια θολούρα στο νερό «προπέτασμα καπνού» επιτρέποντας στην σουπιά να διαφύγει. Επίσης, μπορεί να απελευθερωθεί ως ψευδόμορφη εικόνα στο νερό παρόμοιου μεγέθους με τη σουπιά, λειτουργώντας ως δόλωμα ενώ η σουπιά κολυμπάει μακριά.

Προσπαθώ να θυμηθώ κάποια πιο διεφθαρμένη και αποκρουστική κυβέρνηση από το '90 και δώθε και πραγματικά δε μπορώ. Ίσως μία που είχε πρωθυπουργό με το ίδιο επώνυμο με τον σημερινό αλλά νομίζω πως αυτή εδώ, την ξεπερνάει...

Johnny Cash - Hurt

 

Βαδίζοντας (σ)την εξομολόγηση

Η εξομολόγηση -κατά τη γνώμη μου- πρέπει να στηρίζεται στο " δευτε προς με παντες οι κοπιωντες και πεφορτισμενοι καγω αναπαυσω υμας". Ο εξομολόγος, σηκώνει το βάρος του εξομολογούμενου, το βάρος των αμαρτιών, ώστε σιγά σιγά να οδηγηθεί αυτός στη μετάνοια. Και ίσως -γιατί όχι;- να οδηγηθεί και ο εξομολόγος τελικά στη μετάνοια. Σε μια αναθεώρηση και των δικών του πεπραγμένων. Όμως αυτό έρχεται δεύτερο· πρώτος μένει πάντα ο εξομολογούμενος. Όπως και να έχει, η εξομολόγηση δεν πρέπει να ξεπέφτει ποτέ σε μια διαδικασία δικαστικής μορφής όπου ο εξομολογούμενος απολογείται και ο εξομολόγος βγάζει ετυμηγορία με τη μορφή κανόνα ή επιτιμίου. Γιατί αυτό μπορεί να οδηγήσει στην εξής παρανόηση, η οποία είναι καταστροφική. Μπορεί ο εξομολογούμενος να θεωρήσει πως η επιβολή επιτιμίου ή κανόνα οδηγεί στη παραγραφή των αμαρτιών τις οποίες αισθάνεται ελεύθερος να επαναλάβει. Ο στόχος της εξομολόγησης δεν είναι κάποιου είδους εξιλέωση, αυτό είναι παγανιστικό κατάλοιπο, αλλά η συνειδητοποίηση της αμαρτίας, της αποτυχίας συνάντησης με τον Θεό και η αλλαγή, η πλήρης αλλαγή πορείας. Ο στόχος λοιπόν δεν είναι απλώς η καθοδήγηση στο σωστό δρόμο, όχι απλώς να δείξουμε μια κατεύθυνση, αλλά να συνοδοιπορήσουμε. Το μυστήριο της εξομολόγησης απαιτεί και από τον εξομολογούμενο αλλά και -κυρίως μάλλον- από τον εξομολόγο, πολύ περπάτημα!

Nick Cave & The Bad Seeds - Death Is Not the End

 

Κυριακή E΄ των Νηστειών (Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας)

 

Η σημερινή Κυριακή είναι αφιερωμένη στην Αγία Μαρία την Αιγυπτία. Η ιστορία λίγο πολύ γνωστή. Την παραθέτω όσο πιο σύντομα γίνεται: Η Οσία Μαρία γεννήθηκε στην Αίγυπτο και έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Ιουστινιανού (527 - 565 μ.Χ.). Από τα δώδεκα χρόνια της πέρασε στην Αίγυπτο μια ζωή ασωτίας. Ζώντας αυτήν την ζωή δεν εισέπραττε χρήματα, αλλά απλώς ικανοποιούσε το πάθος της. Λόγω της άσωτης ζωής και της σαρκικής επιθυμίας που είχε, κάποια φορά ακολούθησε τους προσκυνητές που πήγαιναν στα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσουν τον Τίμιο Σταυρό. Και αυτό το έκανε, όχι για να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό, αλλά για να έχει πολλούς εραστές που θα ήταν έτοιμοι να ικανοποιήσουν το πάθος της.Αισθάνθηκε όμως, βαθιά μετάνοια από ένα θαυματουργικό γεγονός. Ενώ εισερχόταν στο ναό για να προσκυνήσει το Ξύλο του Τιμίου Σταυρού, κάποια δύναμη την εμπόδισε να προχωρήσει. Στην συνέχεια στάθηκε μπροστά σε μία εικόνα της Παναγίας, έδειξε μεγάλη μετάνοια και ζήτησε την καθοδήγηση και βοήθεια της Παναγίας. Με την βοήθεια της Θεοτόκου εισήλθε ανεμπόδιστα αυτή την φορά στον ιερό ναό και προσκύνησε τον Τίμιο Σταυρό. Στην συνέχεια, αφού ευχαρίστησε την Παναγία, άκουσε φωνή που την προέτρεπε να πορευθεί στην έρημο, πέραν του Ιορδάνου. Αμέσως ζήτησε την συνδρομή και την προστασία της Θεοτόκου και πήρε τον δρόμο της προς την έρημο, αφού προηγουμένως πέρασε από την ιερά μονή του Βαπτιστού στον Ιορδάνη ποταμό και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων. Στην έρημο έζησε σαράντα επτά χρόνια, χωρίς ποτέ να συναντήσει άνθρωπο.

Πολλές φορές, στεκόμαστε στο θαυμαστό γεγονός που έζησε η Αγία ή στην εξαιρετικά αυστηρή ασκητική ζωή που επέλεξε. Όμως η ουσία δε βρίσκεται ούτε στο ένα ούτε στο άλλο, όσο εντυπωσιακά κι αν φαίνονται. Η ουσία βρίσκεται στη μετάνοια της αγίας, δηλαδή στην αλλαγή του τρόπου ζωής, του τρόπου σκέψης της. 

Και πραγματικά, τι είναι πιο εντυπωσιακό; Η άσκηση στην έρημο, το θαυμαστό γεγονός στο ναό ή η αλλαγή του τρόπου που έβλεπε τη ζωή και του τρόπου με τον οποίο ζούσε μέχρι τώρα η αγία; Πριν  βιαστείτε να απαντήσετε το πρώτο ή το δεύτερο, σκεφτείτε λίγο το τρίτο. Πόσο εύκολο μας είναι να αλλάξουμε έστω τον τρόπο που βλέπουμε ένα και μόνο πράγμα στη ζωή μας. Τον τρόπο με τον οποίο κάνουμε τη δουλειά μας. Μπορεί να είμαστε -για παράδειγμα- φωνακλάδες. Πόσο εύκολο είναι να αλλάξουμε τον τρόπο συμπεριφοράς στη δουλειά μας και από φωνακλάδες να γίνουμε ήρεμοι; Καθόλου, ε; Πόσο λοιπόν πιο δύσκολο και αξιοθαύμαστο είναι να αλλάξουμε συνολικά τον τρόπο ζωής μας; Ποσό δύσκολο είναι-πριν καν φτάσουμε στην αλλαγή- να διαπιστώσουμε και να παραδεχτούμε ότι έχουμε λάθος τρόπο; Ε, όλο αυτό, είναι η μετάνοια. Όλο αυτό είναι ό,τι πιο αξιοθαύμαστο μπορεί να βιώσει ένας πιστός στην πνευματική και εκκλησιαστική ζωή του. Αυτό είναι που πέτυχε η Αγία Μαρία η Αιγυπτία και αυτό είναι το δώρο που μας έδωσε ο Κύριος για να μπορούμε να έρθουμε κοντά Του.

Ας μην εντυπωσιαζόμαστε λοιπόν από τα θαυμαστά και τα μεγάλα. Ή αν εντυπωσιαζόμαστε -λογικό είναι ως ένα σημείο- να μην παρασυρόμαστε και να μη χάνουμε τα καθημερινά, αυτά που φαντάζουν πεζά και ίσως και μικρά. Γιατί από αυτά τα μικρά φτάνουμε ή μπορούμε να φτάσουμε στα μεγάλα...

The Cranberries - Promises

 

Τα λάθη

Τα λάθη πολύ συχνά μας στοιχειώνουν. Πολύ συχνά σκεφτόμαστε τι ωραία που θα ήταν να  γυρνούσαμε πίσω το χρόνο και να τα αποφεύγαμε. Αφού όμως αυτό δε γίνεται καλό θα είναι να ασχοληθούμε με αυτά που γίνονται. Ας διορθώσουμε ό,τι είναι δυνατόν να διορθωθεί από τα λάθη μας και να διδαχθούμε από εκείνα τα λάθη που δε μπορούμε -δυστυχώς- ούτε να διορθώσουμε. Άλλωστε, σε τελική ανάλυση, αν γυρίσουμε πίσω στο χρόνο και ξε-κάνουμε τα λάθη μας, θα αλλάξουμε τόσο το χαρακτήρα μας, ο οποίος έχει διαμορφωθεί εν πολλοίς και από τα λάθη μας, που ίσως να μην είμαστε πια οι ίδιοι άνθρωποι. Ίσως να αλλάξουμε τόσο που δε θα μας αναγνωρίζουμε. Και δεν είναι απαραίτητο ότι θα έχουμε αλλάξει προς το καλύτερο χωρίς τα λάθη αυτά...

The Doors - People Are Strange

 

Εκκλησιαστικό αντιλεξικό - Ωω

Φτάσαμε αισίως στο Ωω, το τελευταίο γράμμα της αλφαβήτου εκτός κι αν υπάρχει κι άλλο και μας το κρύβουν οι σιωνιστικοί κύκλοι για να μας αποκόψουν από το μεγαλειώδες μεγαλείο του ελληνισμού και της εξωγήινης καταγωγής μας. Φτάσαμε λοιπόν αισίως στο τέλος τούτης της προσπάθειας. Κατά καιρούς θα επιστρέφω στα γράμματα και θα συμπληρώνω λήμματα που ξέχασα αρχικά αφού πρώτα ανεβάζω και μια διεύθυνση (του blog μου) όπου θα υπάρχουν συγκεντρωμένα όλα τα λήμματα. Ίσως να προχωρήσω σε αντιλεξικό με ευρύτερη θεματολογία ή άλλες κατηγορίες. Θα δούμε. Για την ώρα θα ησυχάσω και από τον ηγούμενο θρακιώτικης μητρόπολης που κάθε πρωί μόλις το ρολόι έδειχνε 8.05 μου έστελνε: "δεν ανέβασες ακόμα το σημερινό γράμμα". Επιτέλους ελευθερία!!!

ωά: σιγά τα ωά σκέφτομαι κάθε φορά που κάποιος κληρικός μου αραδιάζει ένα κάρο "επιτυχίες" του.

ωδή: στον εαυτό μας κάνουμε τόσο μα τόσο συχνά....

ωκεανός: ανοησίας σκεπάζει την κοινωνία αλλά και στην Εκκλησία!

ώμο: συνήθως ψάχνουμε έναν για να κλάψουμε και δε βρίσκουμε. Οι μητροπολίτες τους δικούς τους τους έχουν μόνο για το ωμοφόριο.

ωραίο: την αίσθησή του έχουμε χάσει εντελώς στην Εκκλησία. Το μαρτυρούν τα υφάσματα ταπετσαρίας καναπέ που φοράμε για άμφια και οι επιχρυσώσεις ξύλινων τέμπλων με χρυσομπογιά.

ωραιοπάθεια: όταν χάνεις την αίσθηση του ωραίου, νομίζεις ότι είσαι ό,τι πιο ωραίο υπάρχει στη γη και αυτοθαυμάζεσαι. Μαντέψτε πού βρίσκουμε πολλά τέτοια δείγματα; Ναι, εκεί. Βλ. και λήμμα για τον ναρκισσισμό.

ωραιοποιούμε: καταστάσεις εντός της Εκκλησίας μέχρι που φτάνουμε να προσπαθούμε να συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα!

ώρες: πολλές κρατά η κυριακάτικη θεία λειτουργία "στολισμένη" με υπερβολές, μακρόσυρτες ψαλμωδίες, κηρύγματα, λόγους κλπ. Προφανώς για να παίρνει ο πιστός μία αίσθηση του Γολγοθά.

ώριμος: για να γίνεις και να μπορείς να συμβουλεύεις πνευματικά και όχι μόνο, τους ανθρώπους που έρχονται σε σένα, πρέπει να έχεις περάσει κάποιες διαδικασίες στη ζωή σου και κάποιες καταστάσεις να έχεις βιώσει. Η διαδρομή σχολή -χειροτονία δεν καλύπτει αυτές τις διαδικασίες. 

ωροσκόπιο: το διαβάζουνε μετά μεγάλης ευλαβείας πολλοί που θεωρούν ανοησία να πιστεύεις στον Θεό(βλ. και ζώδια)

Tito & Tarantula - After Dark

 

Εκκλησιαστικό αντιλεξικό - Ψψ

 

ψάλτης: θα μπορούσε να είναι ταυτόσημο με το ψώνιο αλλά σε αυτό το λήμμα, το ψώνιο, χωρούν πολλοί περισσότεροι στο χώρο της Εκκλησίας

ψαράδες: το ταπεινό αυτό επάγγελμα εξασκούσαν οι περισσότεροι εκ των Αποστόλων και γι' αυτό ήταν άξιοι μαθητές του Κυρίου. Μάλλον θα πρέπει και οι κληρικοί να εξασκούμε ένα ταπεινό επάγγελμα πρώτα ώστε να έχουμε την ευκαιρία να μάθουμε ένα δυο πράγματα

ψάχνω: τον Χριστό (ή λέω ότι Τον ψάχνω τέλος πάντων) μα ώρες ώρες είναι πολύ δύσκολο να διακρίνω τα ίχνη του στην Εκκλησία. Πολλοί τόνοι μούχλας και σκόνης τα καλύπτουν

ψεκασμενοι: πολλοί και διάφοροι. Κυρίως αυτοί που θεωρούν εαυτούς...αψέκαστους

ψέματα: δε λένε τα χείλη των ιερέων...ε τώρα τι να σχολιάσω; Χρειάζεται; Μάλλον όχι...

ψήφος: είναι ανήθικο να καθοδηγείται από άμβωνος...είναι ανήθικο να εργαλειοποιείται από κληρικούς...είναι αστείος(μη πω τίποτα βαρύτερο) ο τρόπος που δίνεται σε υποψήφιους αρχιερείς

ψιλά: να έχουν πάντα οι κληρικοί μαζί για τους ζητιάνους(δε γίνεται να έχουμε πάντα αλλά αξίζει η προσπάθεια), όχι για να μη τους κακολογήσουν οι γύρω αν δεν δώσουν(αυτοί θα κακολογήσουν έτσι κι αλλιώς) αλλά για να μη φεύγει κανείς με άδεια χέρια από κοντά μας. Η δικαιολογία "αν δώσω θα συνεχίσει να ζητιανεύει ή είναι απατεώνας ή θα πάρει ναρκωτικά" κλπ όζει υποκρισίας και σκληροκαρδίας

ψυχή: δεν είναι φυλακισμένοι στο σώμα αν είσαι χριστιανός. Σώμα και ψυχή αποτελούν το σύνολο. Τα άλλα όλα είναι στοιχεία που εισήλθαν από άλλες φιλοσοφικές επιρροές. Το ξαναγράφω μήπως και  το καταλάβουν όσοι δηλώνουν χριστιανοί. Οι υπόλοιποι ας πιστεύουν ό,τι θέλουν. Δικαίωμα και πρόβλημά τους.

ψυχολογία: άλλοι τη θεωρούν μεγάλο κακό και την εξοβελίζουν και άλλοι ως λύση για τα πάντα και τον μόνο τρόπο να προσεγγίζεις τα πράγματα. Και φυσικά τσακώνονται μεταξύ τους. Και φυσικά είναι το ίδιο ανόητοι και οι δύο(βλέπε και λήμματα παραδοσιακοί και προοδευτικοί)

ψώνια: το πιο συνηθισμένο είδος της εκκλησιαστικής χλωρίδας και πανίδας. Το εκπληκτικό είναι ότι υπάρχουν και σε φυτική και σε ζωική μορφή.

VNV Nation - When is the Future?

 

Εκκλησιαστικό αντιλεξικό - Χχ

 

χαμάλης: διάφοροι κληρικοί, κυρίως αρχιμανδρίτες έχουν έναν τέτοιον. Τους κουβαλά συνήθως τη βαλίτσα με τα άμφια. Ε, ή είμαστε ταπεινοί και απλοί ή δεν είμαστε

χαμηλοβλεπούσα: θηρίο ύπουλο και άκρως επιζήμιο. Ζει εντός λειτουργιών και ακολουθιών

χαρισματικός: νομίζει πως είναι ο οποιοσδήποτε κληρικός. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε ούτε καν μέτριοι

χαρισματούχος: ο θαυματουργός ή προορατικός γέροντας. Όλα καταλήγουν σε έναν γέροντα στην Εκκλησία τελικά. Τον αναζητούν με πάθος όσοι ψάχνουν αν βρουν κάποιο τρόπο να καλύψουν τα κενά της προσωπικότητάς τους εκτός από το να την καλλιεργήσουν.

χελώνα: με τους ρυθμούς της γίνονται οι όποιες αλλαγές στην Εκκλησία

χορηγός: ο μεγάλος δωρητής. Πρόσωπο ιερότερο για τους κληρικούς ακόμα κι απ' ό,τι οι αγελάδες για τους Ινδούς

χριστιανισμός: το σύνολο ιδεών, κανόνων, διδαχών κλπ που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να ΜΗΝ ακολουθήσουν τη διδασκαλία του Χριστού.

χριστιανοί: ομάδα ανθρώπων οι οποίοι στο όνομα του Χριστού ζουν εντελώς αντίθετα από Αυτόν.

Χριστός: Το δεύτερο ιερότερο πρόσωπο στην Εκκλησία μετά τον μητροπολίτη ή τον γέροντα

χρυσά: παρά τα θρυλούμενα ΔΕΝ είναι χρυσά τα σκεύη και άλλα αντικείμενα των ναών. Απλά βαμμένα και κακόγουστα είναι. Το ίδιο ισχύει και για τους περισσότερους σταυρούς και εγκόλπια που φορούν οι κληρικοί.

Η σωτηρία των ανθρώπων οδηγεί στην απολύτρωση όλης της Κτίσεως

 

Ως χριστιανοί, δεν πιστεύουμε απλώς στην αθανασία της ψυχής αλλά προσδοκούμε και την ανάσταση του σώματος. Και πάλι, το θέμα δεν τελειώνει εδώ. Διά των σωμάτων μας σχετιζόμαστε με τον περιβάλλον γύρω μας, κι έτσι. ο αγιασμός επεκτείνεται και στον αγιασμό του περιβάλλοντος. Δεν σωζόμαστε από τον κόσμο, αλλά με τον κόσμο. 

Προσβλέποντας στον μέλλοντα αιώνα, άρα, δεν περιμένουμε απλώς την ανάσταση του σώματος αλλά και τη μεταμόρφωση όλου του κόσμου. "Έναν καινούργιο ουρανό και μια καινούργια γη" προσδοκούμε(Αποκ. 21,1)

Η σωτηρία των ανθρώπων οδηγεί, λοιπόν, στην απολύτρωση όλης της Κτίσεως, η οποία, "θ' απελευθερωθεί από την υποδούλωσή της στη φθορά, και θα μετάσχει στην ελευθερία που θ' απολαμβάνουν τα δοξασμένα παιδιά του Θεού"(Ρωμ. 8,21)

Κάλλιστος Ware - πώς σωζόμαστε; - εκδ. Εν Πλω

AND ONE - Killing The Mercy

 

Εκκλησιαστικό αντιλεξικό - Φφ

 

Μετά από ένα μικρό διάλειμμα επιστρέφω για τη τελική ευθεία του εκκλησιαστικού αντιλεξικού. Γράμμα Φφ κυρίες και κύριοι! Προχωράμε;

φαγοπότια: χαρακτηριστικό των "θρυλικών" πανηγυριών του Αυγούστου και όχι μόνο. Ψητά, ποτά, δημοτικοί χοροί και νταούλια, με τη παρουσία των κληρικών της ενορίας, πιθανόν και του μητροπολίτη και άλλων επίτιμων προσκεκλημένων συνθέτουν ένα ρουστίκ - γκροτέσκο θέαμα προς τέρψιν των ντόπιων στομαχιών και των οφθαλμών των τουριστών. 

φανάρι: με αυτό ψάχνουμε ταπεινούς κληρικούς και πραγματικούς πιστούς.

φαντασιώσεις: τα περισσότερα που πιστεύουν οι Έλληνες(και οι άλλοι λαοί αλλά δε μας ενδιαφέρουν στο παρόν πόνημα) για την ιστορία, τον πολιτισμό, τη χώρα και τέλος και τη θρησκεία τους. Ως και φαντασιοπληξίες.

φίδι: το ότι όλοι ξέρουν τις αρνητικές αναφορές γι' αυτό στα θρησκευτικά κείμενα(Πρωτόπλαστοι, στην έρημο δάγκωναν τους Εβραίους) και ελάχιστοι τις θετικές(το χάλκινο φίδι του Μωυσή, "φρόνιμοι ως οι όφεις" ) δείχνει τη προβληματική σχέση με τη πίστη μας αλλά και με τη φύση

φιλανθρωπία: για να μην κοροϊδευόμαστε. Όταν μαζεύουμε χρήματα από τον κόσμο για φιλανθρωπικές δράσεις, το έργο αυτό είναι του λαού και όχι της εκάστοτε μητρόπολης. Αν θέλει η μητρόπολη θα μπορούσε να βάλει ένα κομμάτι από τα έσοδά της στις δράσεις αυτές και ο οβολός του κόσμου να έρχεται σαν ενισχυτικός της προσπάθειας. 

φιλόπτωχο: τα ίδια με παραπάνω ισχύουν. Με μια σημείωση. Αν θες γνήσιο έργο για τους φτωχούς, πήγαινε σαν Εκκλησία, σαν διοικούσα Εκκλησία εννοώ, με όλη την επιρροή που διαθέτεις και μη ρωτήσεις μόνο τι χρειάζονται οι φτωχοί αλλά και γιατί υπάρχουν φτωχοί

φιλοφρονήσεις: ανταλλάσσονται μεταξύ μητροπολιτών, κληρικών, "υψηλών προσκεκλημένων" και ξεπερνάνε με άνεση τα όρια του γελοίου. Πολλές φορές πρόκειται για σκέτη κολακεία.

φιλόστοργος: ο κάθε μητροπολίτης μέχρι να διαφωνήσει κάποιος μαζί του

φόνος: η στέρηση του ανάλογου με την εργασία μισθού στον εργαζόμενο είναι κι αυτή φόνος για την Εκκλησία και όχι μόνο οι εκτρώσεις. Παραδόξως χαλάμε το κόσμο μόνο για το δεύτερο και δε λέμε κουβέντα για το πρώτο

φόροι: αν τους μάζευαν οι μητροπόλεις δε θα υπήρχε ούτε δείγμα φοροδιαφυγής

φουσκώνουμε: τις ακολουθίες με υπερβολικά ψαλσίματα, τους ναούς με στολισμούς και τα μούτρα μας με άμφια και ψευτοεξουσίες

Wolfsheim - Once in a Lifetime

 

Κυριακή Δ’ των Νηστειών (Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος)

 

Η σημερινή Κυριακή είναι αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακας. Η Κλίμακα είναι ίσως το σπουδαιότερο έργο της ασκητικής λογοτεχνίας της Εκκλησίας μας. Εκεί μέσα περιέχονται σπουδαία κείμενα τόσο για την ασκητική ζωή όσο και για την πνευματική και ψυχολογική υγεία μας. Παρ' όλα αυτά, πρόκειται για ένα βιβλίο γραμμένο από έναν μεγάλο ασκητή της Ερήμου, το οποίο αναφέρεται κυρίως σε μοναχούς και μάλιστα αυτούς που θέλουν να ακολουθήσουν τον ασκητικό μοναχικό βίο.  

Για τους κοσμικούς, για όλους εμάς δηλαδή που ζούμε στον κόσμο, ο Άγιος Ιωάννης αφιερώνει μία μόνο παράγραφο. Όταν κάποιος το ρώτησε πώς μπορούμε εμείς που είμαστε παντρεμένοι και έχουμε οικογένειες, δουλειές και ζούμε μέσα στον κόσμο, ο Άγιος Ιωάννης του απάντησε: "Όσα καλά μπορείτε να τα κάνετε. Κανέναν να μη περιγελάσετε, κανέναν να μη κλέψετε, σε κανένα να μη πείτε ψέματα, κανέναν να μη περιφρονήσετε, κανέναν να μη μισήσετε. Να μη παραλείπετε τον εκκλησιασμό, να δείχνετε συμπόνια στους φτωχούς, κανέναν να μη σκανδαλίσετε. Σε ξένο πράγμα και σε ξένη γυναίκα να μην πλησιάσετε. Αρκεστείτε στη δική σας γυναίκα. Αν ζείτε έτσι δεν είστε μακριά από τη Βασιλεία των Ουρανών".

Ο Άγιος Ιωάννης, δεν αναφέρει ούτε υπακοές, ούτε μακρές νηστείες, ούτε ένα σωρό άλλα πράγματα του μοναστικού βίου, που κάποιοι θέλουν να φέρουν στη καθημερινή ζωή των πιστών, με πολλές φορές καταστροφικές συνέπειες στην οικογενειακή τους ζωή. Κανένας γέροντας δε μπορεί να καθορίσει τη ζωή ενός ζευγαριού, μιας οικογένειας, καμία υπακοή δεν οφείλει ο πιστός στον εξομολόγο του -ο εξομολόγος συμβουλεύει και ο πιστός, ο εξομολογούμενος πράττει κατά τη κρίση του- και καμία ακραία ασκητικότητα δε μπορεί να ζητηθεί από έναν άνθρωπο που καθημερινά τρέχει τόσο για τη δουλειά που κάνει όσο και για τις ανάγκες της οικογένειάς του. Ούτε καν αυτή την ομολογουμένως αξιόλογη συγχωρητικότητα που έδειχναν μεταξύ τους οι ασκητές της ερήμου δε ζητά ο Άγιος, ούτε καν την ακόμα πιο εντυπωσιακή ακτημοσύνη. 

Βέβαια και αυτά που μας συμβουλεύει εμάς τους κοσμικούς ο άγιος δεν είναι τόσο εύκολα ή απλά. Πόσο εύκολο είναι να μη κοροϊδέψουμε κανέναν; Ειδικά όταν γύρω μας υπάρχουν άφθονα παραδείγματα αστειότητας που σχεδόν μας προκαλούν να το κάνουμε. Πόσο εύκολο είναι να μη κλέψουμε κανέναν; Η κλοπή δεν συνίσταται μόνο στη πράξη αυτή καθαυτή. Κλοπή θεωρείται κατά τους πατέρες το να έχουμε παραπάνω αγαθά από αυτό που χρειαζόμαστε. Ή να μη πληρώνουμε κάποιον εργαζόμενο στην επιχείρησή μας αναλόγως με την εργασία του. Και πολλά άλλα που όλοι κάνουμε αλλά δεν τα αντιλαμβανόμαστε καν. Ψέματα; Είναι λίγα αυτά που λέμε καθημερινά; Ακόμα και εντός της οικογένειάς μας. Δεν περιφρονούμε κανέναν; Ούτε έναν ζητιάνο που σε μαύρα χάλια θα μας ζητήσει ένα ευρώ; Ακόμα κι αν του το δίνουμε. Τον εκκλησιασμό δεν τον παραμελούμε; Ακόμα κι όταν πηγαίνουμε σε μια εκκλησία απλά για να περάσει το κυριακάτικο πρωινό ή επειδή θέλουμε να ακούσουμε τον καλλίφωνο ψάλτη και μόνο, πάλι παραμελούμε τον εκκλησιασμό. Συμπονούμε τους φτωχούς; Αλήθεια; Πότε ρωτήσαμε γιατί και πότε αμφισβητήσαμε τις αιτίες που προκαλούν τη φτώχεια; Δεν σκανδαλίζουμε; Ακόμα και τα άμφια που φορώ τώρα ή ο στολισμός της εκκλησίας, την ώρα που κηρύττω την απλότητα και την πτωχεία, σκανδαλίζουν. Για το μίσος να μη συζητήσουμε. Συνήθως αντιπαθούμε πολύ περισσότερους ανθρώπους απ' όσους συμπαθούμε...Όσο για τη ξένη γυναίκα, τα διαζύγια και οι εξωσυζυγικές σχέσεις, σαν αριθμοί και μόνο, μιλούν από μόνα τους. Και πόσες φορές δεν εποφθαλμιούμε την θέση κάποιου στη δουλειά μας; 

Βλέπουμε λοιπόν, πως ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακας, με λίγες μόνο λέξεις, υπογραμμίζει τα κακώς κείμενα της εποχής του αλλά και όλων των κοινωνιών μέχρι σήμερα. Και αυτά που αναφέρθηκαν ήταν απλώς επιγραμματικά. Θα μπορούσαμε αυτές τις λίγες φράσεις να τις χρησιμοποιήσουμε για μεγαλύτερες αναλύσεις για την καθημερινή ζωή μας, την κοινωνική και την πνευματική αλλά και για να σκεφτούμε πράγματα που αφορούν τη πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις και ένα σωρό άλλα θέμα καταλήγοντας να γραφτεί ολόκληρο βιβλίο. 

Ας αφήσουμε λοιπόν τις μεγάλες μετάνοιες και τις αυστηρές νηστείες. Την αναζήτηση γερόντων που θα αναλάβουν τη πλήρη καθοδήγηση τις ζωής μας, την ακραία και τελικά επιζήμια ασκητικότητα. Ας μείνουμε σε αυτά τα λίγα που αναφέρει ο άγιος Ιωάννης, σε αυτά τα απλά. Που τελικά, με μια ελαφρώς πιο προσεκτική ματιά, ούτε τόσο λίγα είναι αλλά ούτε και τόσο απλά.

Ο δημιουργός άνθρωπος

 

Ο Θεός πίστωσε τον κόσμο με μεγαλείο, όμως είμαστε εμείς, οι άνθρωποι, που κουνούμε το χρυσόχαρτο και βοηθούμε στη φανέρωση αυτού του μεγαλείου.  Που πατούμε τις ελιές και κάνουμε να ξεπηδήσει ο θησαυρός που προηγουμένως ήταν σφραγισμένος. Φτιαγμένοι κατ' εικόνα του Θεού, εμείς οι άνθρωποι συνεργαζόμαστε μαζί Του, είμαστε συμμέτοχοι και συνδημιουργοί (Α. Κορ. 3:9). Με την τέχνη και την ποίηση, με την τεχνολογία και την επιστημονική έρευνα, μεταμορφώνουμε την υλική δημιουργία και την καθιστούμε ικανή να δοξολογήσει τον Θεό. Δίνουμε φωνή στα φυσικά πράγματα που δεν έχουν από μόνα τους. " Η Δημιουργία δεν λατρεύει τον Θεό κατ' ευθείαν, αφ' εαυτής", γράφει ο Λεόντιος Νεαπόλεως(7ος αι.). "Όμως μέσω μου οι ουρανοί διηγούνται τη δόξα του Θεού, μέσω μου η σελήνη Του προσφέρει φόρο τιμής, μέσω μου τα άστρα αποδίδουν δοξολογία σ' Αυτόν, μέσω μου τα νερά, η βροχή και η δρόσος με ολόκληρη τη Δημιουργία λατρεύουν και υμνούν τον Θεό". Αυτά τα λόγια είναι μια θαυμάσια έκφραση αυτού που εννοούμε βασιλική ιεροσύνη όλων των πιστών. 

Βέβαια δεν σημαίνει ότι η εξουσία του ανθρώπου πάνω στην υλική δημιουργία είναι απόλυτη και απεριόριστη. Ο άνθρωπος είναι βασιλιάς της Δημιουργίας, όμως η μοναρχία του είναι (όπως και ήταν) συνταγματική. Ενώ ο Θεός δημιουργεί εκ του μηδενός, ο άνθρωπος δημιουργεί χρησιμοποιώντας την προϋπάρχουσα ύλη. Σ' αυτή την ύλη, προτού την πάρει στα χέρια του ο άνθρωπος ο τεχνίτης και δημιουργός, υπήρχαν ήδη συγκεκριμένες δομές και λειτουργίες - αυτό που οι Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, όπως ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, ονόμασαν λόγους. Ο άνθρωπος πρέπει να μπει στον κόπο να ανακαλύψει αυτούς τους λόγους και στη συνέχεια να τους σεβαστεί. Πρέπει δηλαδή να είναι όχι μόνο δημιουργός αλλά και εξερευνητής. Αν πολλά προϊόντα της σύγχρονης τεχνολογίας είναι άσχημα και τοξικά, αυτό ακριβώς συμβαίνει γιατί ο άνθρωπος έχασε τον απαραίτητο σεβασμό προς την ύλη και δεν κατανοεί πλέον τους λόγους που ενυπάρχουν σ' αυτήν. Υπάρχει στη φυσική δημιουργία μια εγγενής λογική, η οποία μεταφέρει πάνω στην ύλη μια ουσιώδη σχέση με το ανθρώπινο μυαλό. Μεταξύ της παθητικής λογικής της ύλης και της ενεργητικής λογικής του ανθρώπου υπάρχει μια συμπληρωματικότητα, που την έθεσε ο Θεός. Μόνον όταν ο άνθρωπος ενεργεί σύμφωνα με τους κανόνες της συμπληρωματικότητας, και όχι με αυθαίρετη βία, γίνεται πραγματικά δημιουργός κατ' εικόνα του Δημιουργού Θεού. 

Κάλλιστος Ware, Οικολογική Κρίση και Ελπίδα, εκδ. Ακρίτας

The Chameleons - Swamp Thing

 

Εκκλησιαστικό αντιλεξικό - Υυ

 

Το Υυ στη πεζή του μορφή μοιάζει με κούπα. Και η ομάδα που σηκώνει κούπες είναι ο Θρύλος! Εκτός από το μπάσκετ. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία για άλλη ανάρτηση. Το ύψιλον λοιπόν πολύ μου αρέσει και πέφτω με τα μούτρα!

υπακοή: κάνει ο μοναχός στον πνευματικό του, ο υποτακτικός στον γέροντά του, με την προϋπόθεση της διάθεσης και της ετοιμότητας του γέροντα να θυσιαστεί για ην πνευματική προκοπή του υποτακτικού του. Οι λαϊκοί δεν οφείλουν υπακοή στον εξομολόγο τους όσο κι αν κάποιοι έχουν κακοποιήσει την έννοια της υπακοής ώστε να ικανοποιήσουν την επιθυμία τους για εξουσία

υπανάπτυκτοι: όσοι πιστεύουν σε Θεό λένε κάποιοι "πεφωτισμένοι" πριν διαβάσουν με αγωνία το ζώδιο της ημέρας

υπέρλογη: είναι η πίστη μας και όχι παράλογη ούτε και ορθολογιστική

υπέροχος: είμαι και ευχαριστώ που το αναγνωρίζετε! Πραγματικά σας αξίζω!

υπηρέτης: όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας να γίνει υπηρέτης όλων είπε ο Κύριος. Το αυτό πράττουν και διάφοροι κληρικοί που έχουν ανθρώπους να τους κουβαλάνε τις τσάντες και να τους ανοίγουν τις πόρτες. Τι, όχι;

υποκρισία: η μόνη αμαρτία την οποία ο Ιησούς επέκρινε με σφοδρότητα. Για εκδίκηση οι υποκριτές μπήκαν στην Εκκλησία και έριξαν όλο το βάρος στα σεξουαλικά αμαρτήματα. Άλλαξαν την ατζέντα που θα έλεγαν και οι κυβερνητικοί δημοσιογράφοι στα ρεπορτάζ τους...

υπομονή: μεγάλη αρετή η οποία γίνεται μεγάλο πρόβλημα όταν από υπομονή μετατρέπεται σε παθητικότητα. Η υπομονή βοηθά στο να παίρνουμε αποφάσεις που δεν στηρίζονται στο συναίσθημα. Όταν γίνεται συνεχής υποχωρητικότητα είναι πια πάθος και όχι αρετή

Πολιτικάντικοι σχολιασμοί

 

Παρακολουθώντας τις πολιτικές εξελίξεις, δε μπορώ να μη σχολιάσω, έστω επιγραμματικά κάποια πράγματα...

-Η "συνταγματική" αντιπολίτευση αντιμετωπίζει με πιο άτσαλο και καταστροφικό τρόπο την άνοδο της Κωνσταντοπούλου απ' ότι έδιωχναν  τη μπάλα ο Βύντρα και ο Ανατολάκης. Η συνεχής επίκληση δε των ιδεολογιών και των προγραμμάτων τους, το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ μας έβαλε στο μνημόνιο και ήταν εταίρος της πιο σκληρής και αποτυχημένης κυβέρνησης, αυτής των Σαμαρά-Βενιζέλου και ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ μια χαρά εφάρμοσε μνημονιακές πολιτικές, δείχνει ότι δεν μπορούν τα παλληκάρια που έλεγε και ο Άγγελος Αναστασιάδης

- Η κυβέρνηση κακώς λέγεται έτσι αφού δεν κυβερνά πια. Ο πρωθυπουργός με τον ανασχηματισμό έδειξε σε ποιους στηρίζεται, δε μπορώ να βρω μισό λόγο να έχει υπουργείο ο Γεωργιάδης, ενώ καθημερινά ολισθαίνει, εκτός από τη δεδομένη διαφθορά και ανικανότητά της(και τα δύο φάνηκαν με το που σταμάτησαν τα ΜΜΕ -έστω και ελάχιστα- να την καλύπτουν) και στην εσωστρέφεια αφού αρχίζει η κούρσα της διαδοχής. Απλά περιμένει το τελικό χτύπημα μόλις θα ξαναέρθει πιο πολύ στην επικαιρότητα το θέμα του εγκλήματος των Τεμπών

- Η Κωνσταντοπούλου(εδώ δεν είμαι αντικειμενικός, είναι δεδομένη η συμπάθειά μου προς το πρόσωπό της) μετά και την εμφάνιση στον ΣΚΑΙ θα τσιμπήσει κι άλλο. Όταν πας στη φωλιά του λύκου(Πορτοσάλτε) και τον κλωτσάς στα μούτρα, ειδικά όταν ο λύκος(Πορτοσάλτε) έχει γίνει "κόκκινο πανί" για τον πολύ κόσμο, σίγουρα θα βγεις κερδισμένος ακόμα κι αν όλη την υπόλοιπη ώρα μιλάς για τον καιρό και συνταγές μαγειρικής.

- Ο Ιμάμογλου και οι κεμαλιστές οπαδοί του δεν είναι λιγότερο φασίστες από τον Ταγίπ και τους ισλαμιστές. Οι Κεμαλιστές έκαναν την εισβολή στη Κύπρο, τα Ίμια, δολοφόνησαν τους Ισαάκ και Σολωμού και άλλα πολλά. Στηρίζουμε τον Ιμάμογλου επειδή αδικείται και όχι επειδή νομίζουμε ότι είναι κάποιος φοβερά δημοκρατικός τύπος που θα εκδημοκρατίσει τη Τουρκία. O Selahattin Demirtaş(ο οποίος είναι ακόμα στη φυλακή) είναι τέτοιος τύπος και το HDP είναι ένα από τα λίγα τουρκικά κόμματα που ενδιαφέρονται για τη δημοκρατία, αλλά για εκείνον δεν ακούγεται τίποτα, πουθενά. Αυτά γιατί κάποιοι στην Ελλάδα δεν αγνοούν την αλήθεια απλώς, δεν κλείνουν τα μάτια τους σε αυτήν αλλά της αλλάζουν και τα φώτα τελείως

- Οι ναυταίοι που τραγούδησαν το σύνθημα στη παρέλαση πρέπει να τιμωρηθούν επειδή παραβίασαν τον στρατιωτικό κανονισμό. Οι κορώνες περί φασισμού και χουντικών της αριστερόστροφης αντιπολίτευσης(οι οποίοι θίχτηκαν επειδή δέκα-είκοσι ναύτες του πολεμικού ναυτικού έβρισαν τη χώρα που απειλεί με πόλεμο τη δική μας αν ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα και που έχει κάνει επίσημο δόγμα της τη "Γαλάζια Πατρίδα") είναι και αχρείαστες και επιζήμιες για τους ίδιους, πράγμα που θα φανεί και στο μέλλον. Και κάτι ακόμα. Η Κύπρος δεν είναι ελληνική. Η Κύπρος είναι Ελλάδα και η Ελλάδα Κύπρος. Κι ας διατηρούν ανεξάρτητες κρατικές υποστάσεις. 

- Μια που είπα για παρέλαση, τόσα χρόνια προσπαθώ να καταλάβω τι νόημα έχουν οι μαθητικές παρελάσεις, πέρα από το να κάνουμε κοπάνα από το μάθημα χωρίς απουσία, αλλά δεν τα καταφέρνω. Τιμούμε τους αγωνιστές της ελευθερίας μένοντας ελεύθεροι και οδηγώντας και άλλους -με το παράδειγμά μας - στην ελευθερία, όχι με ανούσιες εκδηλώσεις. Ούτε καν οι στρατιωτικές παρελάσεις δεν έχουν νόημα αλλά -όπως και να το κάνουμε- είναι εντυπωσιακές τουλάχιστον. 

- Ρε παιδιά, εκεί στην Κουμουνδούρου, κάντε κάτι με την Ακρίτα. Είναι ανάρτηση και μείον 2%. Τι βλακείες πήγε κι έγραψε για το παιδάκι; Και γενικά, μην επαναφέρετε αυτή την αριστερόστροφη  ξινίλα, δεν υποφέρεται. Καλά το είχατε κόψει -σε μεγάλο βαθμό- τόσο καιρό

- Παραλίγο να το ξεχάσω. Η προώθηση του Χατζηδάκη ως καταπληκτικού υπουργού με φοβερό έργο είναι τουλάχιστον προκλητική. Ο τύπος ήταν ζάπλουτος, δεν έχει δουλέψει ποτέ και προσπαθούσε να μας πείσει ότι με 1000 ευρώ ζει άνετα πενταμελής οικογένεια. Επίσης πριν δυο τρία χρόνια, μας έλεγε ότι θα έχουμε πάμφθηνο ρεύμα μπαίνοντας στο χρηματιστήριο ενέργειας. Μη θυμηθώ και τα χρόνια του μνημονίου

- Για να το ξεκαθαρίσουμε. Οι πλατείες και οι "αγανακτισμένοι" είχαν δίκιο τότε με το μνημόνιο. Πήγαμε πενήντα χρόνια πίσω στα εισοδήματα μας για να σωθούν οι τράπεζες οι δικές μας και οι ξένες που είχαν αγοράσει μετοχές, ομόλογα κλπ. Όλοι αυτοί που συμμετείχαν σε εκείνες τις κυβερνήσεις θα έπρεπε να έχουν εξοστρακιστεί από τη χώρα και όχι να είναι (πρωθ)υπουργοί

- Η Εθνική Πινακοθήκη πρέπει να ονομαστεί μέγας χορηγός της ΝΙΚΗΣ, το έγραψα και ησύχασα. 

- Ο Βελόπουλος είναι από τους κερδισμένους των δημοσκοπήσεων. όπως και η Κωνσταντοπούλου -δεν έχει να κάνει πόσο συμφωνεί κάποιος μαζί τους- ανταμείβεται για την επιμονή του και την την σταθερότητα στις θέσεις του. Και το "άγνωστο εύφλεκτο υλικό" που τελικά υπήρχε στο τρένο, βοήθησε επίσης. 

- Η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος και αποστροφή που δημιουργούν τα "συστημικά" κόμματα στον κόσμο ανοίγουν το δρόμο σε νέους παίκτες στο πολιτικό παιχνίδι. Κάποιοι είχαν κάποτε και βασιλικό τίτλο...

- Αντισυστημικό κόμμα δεν υπάρχει. Από τη στιγμή που είσαι κόμμα και κατεβαίνεις σε εκλογές είσαι μέρος του συστήματος. Αντισυστημικός είσαι όταν θες να καταρρεύσει το σύστημα και όχι να αλλάξει απλά. Ο Ρουβίκωνας είναι αντισυστημικός, η Πλεύση Ελευθερίας ή η Ελληνική Λύση ΔΕΝ είναι αντισυστημικά. Εντάξει; 

- O επανεξοπλισμός της Ευρώπης είναι μία άσχημη εξέλιξη. Πολύ άσχημη και πιθανόν η μεγαλύτερη απάτη των τελευταίων δεκαετιών...

- Αυτά. Οι διαφωνίες επιτρέπονται, όποιος βρίσει, θα του στέλνω τραγούδια του έντεχνου μέχρι το Πάσχα...

Nick Cave & The Bad Seeds - Into My Arms

 

Εκκλησιαστικό αντιλεξικό - Ττ

 

Το Ττ σήμερα είναι κάπως αποφατικό. Αφού κάποια λήμματα μας απασχολούν για το τι δεν είναι και όχι για το τι είναι. Χωρίς άλλη χρονοτριβή λοιπόν:

ταλαντεύομαι: πολλοί επαίρονται πως είναι αταλάντευτοι στη πίστη τους. Μια τέτοια πίστη, χωρίς αμφιβολίες, με τρομάζει να πω την αλήθεια. 

τάμα: έκφραση ευγνωμοσύνης και όχι συναλλαγή. Συνήθως έχει τη δεύτερη μορφή και κακώς καθόμαστε και το αφήνουμε να ευτελίζεται έτσι

τάφος: αν και σύμφωνα με τη θεολογία μας δεν είναι το τέλος, οι περισσότεροι χριστιανοί ως τέτοιο τον αντιμετωπίζουν.

τεκνοποίηση: ΔΕΝ αποτελεί το σκοπό του γάμου. Αυτό ίσχυε μέχρι να γεννηθεί ο Χριστός. Από εκεί και πέρα η τεκνοποίηση είναι μια ευλογία -και μια ευθύνη- που είτε έρχεται είτε όχι

τιμή: ΔΕΝ μας κάνουν οι πολιτικοί όταν έρχονται στην εκκλησία σε κάποια γιορτή. Η τιμή είνα δική τους που γίνονται δεκτοί.

τραγουδούν: οι περισσότεροι ψάλτες αντί να ψάλλουν...

τόλμη: μας λείπει παντελώς και στους κληρικούς και στους λαϊκούς

τομές: δεν τις τολμά κανείς, οι περισσότεροι τις εξορκίζουν κιόλας γιατί η βολή είναι πολύ γλυκιά

τσακωμός: δύο παπάδες και στην έρημο αν βρεθούν, θα κάνουν μεγάλο...

τυπικό: το κάνουν λάστιχο ορισμένοι προκειμένου να προκαλέσουν εντυπωσιασμό και να μαζέψουν κόσμο στην εκκλησία που διακονούν.

τύψεις: ΔΕΝ είναι το ζητούμενο όταν αμαρτάνουμε. Το ζητούμενο είναι η μετάνοια που θα μας βοηθήσει να αλλάξουμε τρόπο ζωής. Οι τύψεις απλά μας κατατρώνε εσωτερικά. Τώρα, γιατί κάποιοι εκκλησιαστικοί σπουδαίοι τύποι τις καλλιεργούν...ρωτήστε τους

τώρα: η μοναδική στιγμή που έχει σημασία στον χριστιανισμό. Όχι το χθες ούτε το αύριο. Κι όμως αυτά τα δύο φαίνεται να έχουν μεγαλύτερη σημασία στις εκκλησίες μας πια.

Ανώτερα και κατώτερα

 

Δεν υπάρχουν ανώτερα και κατώτερα θέματα συζήτησης. Αυτή είναι μια άποψη η οποία έχει επιβληθεί από το Σύστημα, ας το πούμε έτσι, για να προωθεί τους σκοπούς του οι οποίοι έχουν να κάνουν κυρίως με την -άδικη σχεδόν πάντα- νομή πλούτου και εξουσίας. Μια συζήτηση για ποίηση δεν είναι ανώτερη από μία συζήτηση για ρούχα ή για δουλειές του σπιτιού. Η φιλοσοφία σαν θέμα δεν είναι σπουδαιότερη από τον τρόπο που καλλιεργείται η ντομάτα ή η πατάτα και τα ιατρικά ή τα νομικά ζητήματα δεν είναι σπουδαιότερα από τον τρόπο που χτίζεται ένας τοίχος. Οι θεολογικές αναζητήσεις δεν είναι ανώτερες από την αγωνία ενός κτηνοτρόφου να έχει υγιή κοπάδια. Όλα αυτά τα θέματα, αποτελούν κομμάτια της καθημερινής ζωής και το να θεωρούμε πως άλλα είναι ανώτερα και άλλα κατώτερα, υποβιβάζουμε κομμάτια της ίδιας της ζωής μας, ξέχωρα ότι υποβιβάζουμε και ανθρώπους, δικούς μας ανθρώπους, που θεωρούν τα θέματα αυτά σημαντικά για κάποιον λόγο. 

Fields of the Nephilim - The Watchman

 

Εκκλησιαστικό αντιλεξικό - Σσ

 

Απόγευμα της 25ης Μαρτίου και αντί να βλέπω τον Παπαφλέσσα ή έστω τους Σουλιώτες, κάθομαι και γράφω το γράμμα Σσ για να μη γκρινιάζουν ορισμένοι κατά Διδυμότειχο μεριά...

σάκος: ρο εξωτερικό άμφιο του μητροπολίτη, αυτό με τα κουδουνάκια. Δε ξέρω γιατί να θέλει κάποιος να φοράει κουδουνάκια. Ήταν κομμάτι από τα άμφια του Αυτοκράτορα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στα χρόνια της παρακμής 

σαμάρι: δε ξέρω γιατί δε το φοράνε πολλοί, τέτοιοι γάιδαροι που είναι

σεξ: το αγαπημένο θέμα των εκκλησιαστικών κύκλων. Γίνεται πιο πολύς λόγος εκεί για το θέμα απ' ότι σε συνέδριο σεξολόγων ή σε ταινία πορνό

σημαία: αναρτάται σε κάθε ευκαιρία εντός και πέριξ των ναών. Η ελληνική και η βυζαντινή, αυτή που μοιάζει με της ΑΕΚ. Τι να πει κανείς...γούστα είναι αυτά...

σιωπή: μιλάμε συνεχώς γι' αυτή ώστε να αποδείξουμε την αξία της

σκορδαλιά: εορταστικό έδεσμα, το οποίο μαζί με τον μπακαλιάρο συνοδεύει την εθνική επέτειο και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Κοντεύει να θεωρηθεί ισότιμη με το αντίδωρο τουλάχιστον. Επίσης ο λόγος που παραλίγο να μη γράψω το Σσ σήμερα...

σοβαρότητα: υπερεκτιμημένη όσο δε πάει. Όσο πιο σοβαρά παίρνει κάποιος τον εαυτό του τόσο πιο πολύ κατρακυλάει στην αυταρέσκεια, τον αυτοθαυμασμό και τον φανατισμό. 

σοβαροφάνεια: προσπάθεια, συνήθως αποτυχημένη, να πείσει κάποιος τους άλλους πως είναι πολύ σοβαρός ενώ στη πραγματικότητα είναι άτομο φαιδρό. Στην Εκκλησία εκτιμάται όσο και η σοβαρότητα η οποία αναφέρθηκε παραπάνω

συγχώρεση: την απαιτεί ο φταίχτης. Κληρικοί και πιστοί που μιλούν συνέχεια γι' αυτήν σπάνια ξέρουν για τι πράγμα μιλάνε και ακόμα σπανιότερα την εφαρμόζουν.

συχνή(θεία μετάληψη): το φετίχ κάποιων πεφωτισμένων κληρικών, η συχνή κοινωνία των Αχράντων Μυστηρίων, μας ζαλίζουν τα συκώτια σε κάθε ευκαιρία. Με αυτό και τις μεταφράσεις.

σώμα: ισότιμο με τη ψυχή και όχι φυλακή της. Οι περισσότεροι μπερδεύονται λόγω πλατωνικών και νεοπλατωνικών θεωριών που παρεισέφρησαν στην ορθόδοξη διδασκαλία. Και λένε, ως συνήθως, ανοησίες

ERA - Enae Volare Mezzo (Remix)

 

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και η ελευθερία

 

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου δεν είναι μία απλή γιορτή που αφορά τη ζωή της Παναγίας. Δεν είναι μια γιορτή που μπορούμε να τη προσπεράσουμε έτσι εύκολα με κάποιους πανηγυρικούς λόγους. 

Η Θεοτόκος ακούει το χαρμόσυνο άγγελμα του αρχαγγέλου Γαβριήλ πως θα γεννήσει τον Υιό του Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος που αποφάσισε να περπατήσει ως άνθρωπος στη γη ώστε να συμφιλιώσει τον Θεό μα τους ανθρώπους και να ανοίξει το δόμο για επιστροφή μας στους κόλπους του Πατρός, σπάζοντας το φράγμα του θανάτου, καταργώντας τον τελειωτικό χαρακτήρα του τελευταίου. 

 Η Θεοτόκος, η νεαρή τότε Μαριάμ αποδέχεται αυτόν τον ρόλο και αυτό είναι το κλειδί. Η αποδοχή του ρόλου, η συνεργασία με τον Θεό, η ταύτιση του ανθρώπινου θελήματός της με το θεϊκό θέλημα. 

Θα μπορούσε άραγε να αρνηθεί; Μας φαίνεται δύσκολο, σε εμάς που τα διαβάζουμε αυτά τώρα, αλλά να  η ξεχνάμε τούτο. Η Μαριάμ είχε αφιερωθεί στον Ναό. Εκεί που βρισκόταν, δεν έμπαινε κανείς. Η ίδια τρεφόταν με ό,τι τις έφερναν οι άγγελοι του Κυρίου. Αυτά μας λέει η παράδοση και τα αναφέρω, όχι για να ονειρευόμαστε αγγέλους να ανεβοκατεβαίνουν από τον ουρανό στη γη και το ανάποδο αλλά για να καταλάβουμε πόσο μεγάλη εξοικείωση είχε η Μαρία με το θείο στοιχείο. Οπότε ναι, θα μπορούσε να αρνηθεί. Αλλά, δεν το έκανε. Δεν αρνήθηκε.

Και αυτό μας φέρνει ενώπιον των ευθυνών μας. Ένα νεαρό κορίτσι, σε μία σκληρή και ανδροκρατούμενη κοινωνία, δε φοβήθηκε να αναλάβει τον ρόλο που της επιφύλασσε ο Θεός ώστε να πραγματωθεί το θέλημά Του στη γη. Εμείς; Εμείς που καλούμαστε να κάνουμε και να ρισκάρουμε πολύ λιγότερα, τι κάνουμε; Όταν προσευχόμαστε και ζητάμε να επικρατεί η δικαιοσύνη, η ειρήνη, η αγάπη, κάνουμε κάτι γι' αυτό; Όταν, με άλλα λόγια, η απάντηση στις προσευχές μας είμαστε εμείς οι ίδιοι, όπως λέει και ο π.Λεβ Ζιλέ, τι κάνουμε; Ακούμε αυτή την απάντηση και κάνουμε όσα μας αναλογούν ή κωφεύουμε και κάνουμε πως δεν καταλάβαμε, κάνουμε με άλλα λόγια τους ανόητους; Μια τέτοια ανοησία όμως, είναι αμαρτία που δύσκολα συγχωρείται και ακόμα πιο δύσκολα διορθώνεται...

Γίνεται πολύς λόγος για ελευθερία τούτη τη μέρα. Η Μαρία αποδεχόμενη το θέλημα του Θεού, απελευθερώθηκε πραγματικά. Απελευθερώθηκε από τους περιορισμούς της κοινωνίας, από τον πειρασμό της αμαρτίας, από κάθε γήινη εξουσία. Ποιος μπορούσε να τη τρομοκρατήσει πια, να τη περιορίσει, να καταστρατηγήσει την ελευθερία της; Κανείς. Όμως, τούτη η ελευθερία απαιτεί και μεγάλη ευθύνη. Κόπο, πόνο και μόχθο. Και γι' αυτό οι άνθρωποι πολύ συχνά προτιμούμε να την πετάξουμε όσο πιο μακριά μας γίνεται. Ή να την αλλάξουμε με μια επίπλαστη δήθεν ελευθερία. 

Την ημέρα τούτη, γιορτάζουμε λοιπόν τη συνεργασία του Θεού με τον άνθρωπο, την απελευθέρωση του ανθρώπου, την ανάληψη των ευθυνών του ως το κορυφαίο δημιούργημα. Τούτη τη μέρα σκεφτόμαστε παράλληλα αν εμείς συνεργαζόμαστε με τον Θεό. Αν αναλαμβάνουμε το έργο που μας αναθέτει. Αν ταυτιζόμαστε με το θέλημά Του. Αν τελικά γινόμαστε πραγματικά ελεύθεροι.

Η τεχνολογία ισχυρότερη από την επιθυμία για ελευθερία

 

Ας εξηγήσουμε τον λόγο για τον οποίο η τεχνολογία είναι μία πιο ισχυρή κοινωνική δύναμη από την επιθυμία για ελευθερία. 

Μια τεχνολογική εξέλιξη που φαίνεται ότι δεν απειλεί την ελευθερία, συχνά αποδεικνύεται ότι την απειλεί πολύ σοβαρά αργότερα. Για παράδειγμα η μηχανοκίνητη μεταφορά. Ένας άνθρωπος που στο παρελθόν περπατούσε μπορούσε να πάει όπου θέλει,  με τον δικό του ρυθμό, δίχως να τηρεί κανόνες κυκλοφορίας, και ήταν ανεξάρτητος από τα τεχνολογικά συστήματα υποστήριξης. Όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα μηχανοκίνητα οχήματα, φάνηκε ότι αυξάνουν την ελευθερία του ανθρώπου. Δεν αφαίρεσαν την ελευθερία από τον άνθρωπο που περπατούσε, κανείς δεν ήταν υποχρεωμένος να έχει αυτοκίνητο αν δεν ήθελε να έχει, και όποιος αποφάσιζε να αγοράσει ένα, μπορούσε να ταξιδεύει γρηγορότερα και μακρύτερα από τον άνθρωπο που περπατούσε. Όμως η εισαγωγή της μηχανοκίνητης μεταφοράς σύντομα άλλαξε την κοινωνία, κατά τέτοιον τρόπο ώστε περιόρισε σε μεγάλο βαθμό την ελευθερία της μετακίνησης του ανθρώπου.  Όταν τα αυτοκίνητα έγιναν πολυάριθμα ήταν πλέον απαραίτητο να υπάρχει εκτεταμένος έλεγχος της χρήσεώς τους. Οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να πάνε όπου θέλουν με το αυτοκίνητό τους και ακολουθώντας το δικό τους ρυθμό, ειδικά σε πυκνοκατοικημένες περιοχές. Η κίνησή τους ρυθμιζόταν από την ροή της κυκλοφορίας και από τους διάφορους κανόνες οδικής κυκλοφορίας. Επίσης άρχισαν να δεσμεύονται από διάφορες υποχρεώσεις: τις απαιτήσεις της χορηγήσεως αδείας, τις εξετάσεις οδήγησης, την ανανέωση της άδειας κυκλοφορίας, την ασφάλιση, την συντήρηση που απαιτείται για την ασφάλεια του οχήματος, τις μηνιαίες δόσεις για την αγορά του.  Επιπλέον, η χρήση της μηχανοκίνητης μεταφοράς δεν ήταν πια προαιρετική. Μετά την εισαγωγή της μηχανοκίνητης μεταφοράς η διάταξη των πόλεών μας έχει αλλάξει κατά τέτοιον τρόπο, ώστε οι άνθρωποι στην πλειονότητά τους δεν ζουν πια σε απόσταση βαδίσματος από τον τόπο εργασίας τους, από τις αγορές και από τους χώρους ψυχαγωγίας, κι έτσι είναι υποχρεωμένοι να εξαρτώνται από το αυτοκίνητο για την μεταφορά τους. Ειδάλλως πρέπει να χρησιμοποιούν τα δημόσια μέσα συγκοινωνίας πράγμα που σημαίνει ότι θα έχουν ακόμη μικρότερο έλεγχο στην μετακίνησή τους από ό,τι αν οδηγούσαν αυτοκίνητο. Ακόμη και η ελευθερία του περιπατητή είναι τώρα σε μεγάλο βαθμό περιορισμένη. Μέσα στην πόλη συνεχώς πρέπει να σταματά και να περιμένει στα φανάρια, που είναι ρυθμισμένα για να εξυπηρετούν την κίνηση των αυτοκινήτων. Στην εξοχή η μηχανοκίνητη κυκλοφορία καθιστά επικίνδυνο και δυσάρεστο το περπάτημα κατά μήκος του αυτοκινητοδρόμου.(Σημειώστε αυτό το σημαντικό σημείο που αναφέραμε σχετικά με την περίπτωση της μηχανοκίνητης κυκλοφορίας: Όταν εισάγεται ένα νέο είδος τεχνολογίας ως εναλλακτική λύση που ένα άτομο μπορεί να δεχτεί ή να μη δεχτεί, αυτό το επίτευγμα δεν παραμένει απαραιτήτως προαιρετικό. Σε πολλές περιπτώσεις η νέα τεχνολογία αλλάζει την κοινωνία κατά τέτοιο τρόπο, που τελικά οι άνθρωποι αναγκάζονται να την χρησιμοποιήσουν).

Τεντ Καζίνσκυ, Η Βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της, εκδ. Έξοδος

Gregorian - The Sound Of Silence (Masters Of Chant in Santiago De Compostela)

 

Εκκλησιαστικό αντιλεξικό - Ρρ

 

Ασθμαίνοντας και μετά δυσκολίας φτάνω σερνάμενος στο γράμμα Ρρ. Είχα σκοπό να το γράψω μετά τον μπακαλιάρο της 25ης Μαρτίου αλλά ένας φίλος ηγούμενος, ο οποίος γίνεται μεγάλο καθίκι ώρες ώρες, με σκότισε "πού είναι το ρ και πού είναι το ρ", οπότε ορίστε και το Ρρ:

ραμαζάνι: μουσουλμανική περίοδος νηστείας για την οποία δεν έχω να γράψω τίποτα στην πραγματικότητα. Το έβαλα -πρώτο πρώτο κιόλας! -  απλά και μόνο επειδή ξέρω πως μερικοί εκνευρίζονται με ο,τιδήποτε έχει να κάνει με το Ισλάμ.

ράσα: ένδυμα των γραφιάδων επί Οθωμανικής εποχής το οποίο ένας Θεός ξέρει γιατί, με εγκύκλιο έγινε το επίσημο ένδυμα των κληρικών. Σε κάθε συζήτηση για τυχόν αλλαγή της ενδυμασίας των κληρικών οι συντηρητικοί ουρλιάζουν για τα τιμημένα και ματωμένα ράσα των εθνικών αγώνων. Όσο τα τίμησαν και τα μάτωσαν κάποιοι κληρικοί άλλο τόσο τα ατίμασαν και τα λέρωσαν κάποιοι άλλοι οι οποίοι μια χαρά τα έβρισκαν με τους πάσης φύσεως κατακτητές

Ρασπούτιν: δυνατή αρχή, ε; Η μοναδική χώρα στον κόσμο που ακόμα αναφέρεται ως παπάς ή καλόγερος είναι η Ελλάδα. Σε όλες τις άλλες γνωρίζουν πια ότι ήταν προσκυνητής(ένας ημιανεπίσημος θεσμός που υπήρχε τότε στη Ρωσία) και γι' αυτό φορούσε ράσο. Αγαπημένη μου προσωπικότητα, θα κοκκίνιζε αν έβλεπε τι κάνουν ορισμένοι κανονικοί κληρικοί. Ή θα ζήλευε...

ρατσισμός: άλλος ένας ελέφαντας στο δωμάτιο της Εκκλησίας. Αν και έχει χαρακτηριστεί αίρεση ο εθνοφυλετισμός, στους κόλπους της εν Ελλάδι -και όχι μόνο- Εκκλησίας ζει και βασιλεύει

ρεπορτάζ, εκκλησιαστικό: η ντροπή της δημοσιογραφίας. Άλλη μία δηλαδή. Έτοιμα κείμενα από γραφεία τύπου μητροπόλεων από λειτουργίες διανθισμένα με καμιά εκατοστή φωτογραφίες. Γιατί αποτελεί είδηση ότι κάποιος μητροπολίτης λειτούργησε σε κάποια εκκλησία της μητρόπολής του ή αλλού, θα παραμείνει ένα άλυτο μυστήριο εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

ροκ: κι όμως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που το θεωρούν σατανική μουσική. Τουλάχιστον οι μουσικοί της ροκ δεν κάνουν επίδειξη ντυμένοι με φανταχτερά ρούχα και τραγουδώντας εκκλησιαστικούς ύμνους που μιλούν για ταπεινότητα και απλότητα

Ρωσία: για άλλους η προστάτιδα της Ορθοδοξίας και για άλλους η πηγή όλων των κακών της Εκκλησίας. Στην πραγματικότητα μια μεγάλη χώρα και μεγάλη δύναμη. Πολύ πιο προοδευτικοί από εμάς σε θέματα εκκλησιαστικά. 

Dead Can Dance - Yulunga (Spirit Dance)

 

Της Σταυροπροσκυνήσεως

 

Είπε ο Κύριος: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί. Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει· όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει. Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει τη ζωή του; Τι μπορεί να δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα για τη ζωή του; Όποιος, ζώντας μέσα σ΄ αυτή τη γενιά την άπιστη κι αμαρτωλή, ντραπεί για μένα και για τη διδασκαλία μου, θα ντραπεί γι’ αυτόν και ο Υιός του Ανθρώπου, όταν έρθει με όλη τη λαμπρότητα του Πατέρα του, μαζί με τους αγίους αγγέλους». Τους έλεγε ακόμη ο Ιησούς: «Σας βεβαιώνω πως υπάρχουν μερικοί ανάμεσα σ΄ αυτούς που βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δε θα γευτούν το θάνατο, πριν δουν να έρχεται δυναμικά η βασιλεία του Θεού».

Ας πούμε κατευθείαν στο θέμα, χωρίς εισαγωγές που το μόνο που εξυπηρετούν είναι να μεγαλώσουν τα κείμενα και να κουράσουν τους αναγνώστες. Τι είναι τελικά αυτός ο σταυρός που πρέπει να κουβαλήσουμε; Υπάρχουν διάφορες απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα αλλά ας ασχοληθούμε σήμερα με μία μόνο.

Αυτή είναι πως ο σταυρός του καθενός είναι οι δυσκολίες και οι απογοητεύσεις που αντιμετωπίζει στη ζωή του. Από αυτές δε μπορεί να ξεφύγει και τις κουβαλά πάντα μαζί του. Κάποιοι λένε πως ο Θεός επιτρέπει να αντιμετωπίζει ο καθένας μας τόσες δυσκολίες και στεναχώριες όσες αντέχει. Να πω την αλήθεια αυτή η απάντηση ποτέ δε με κάλυψε. Είναι σαν να παρουσιάζει έναν Θεό ο οποίος παίζει με τις ζωές των ανθρώπων δοκιμάζοντας τις αντοχές του καθενός από εμάς. Λες και δεν τις γνωρίζει εκ των προτέρων. Επιπλέον δημιουργεί μια ηττοπάθεια και μια μοιρολατρία σε κάθε τι άσχημο, προσωπικό ή κοινωνικό συμβαίνει αφού αυτά προέρχονται από τον Θεό και είναι ένα τεστ δυνάμεων και αντοχών για εμάς. 

Η όλη όμως διδασκαλία του Χριστού, αυτού που ήρθε για να έχουμε εμείς ζωή, δε δείχνει κάτι τέτοιο. Αλλά ούτε και τα λόγια του Κυρίου στη σημερινή περικοπή δείχνουν κάτι τέτοιο. Μία άλλη εξήγηση μου φαίνεται πιο σωστή. 

Καμία δυσκολία, όσο μικρή κι αν φαίνεται δε μπορεί να την αντέξει ο άνθρωπος. Αυτό που αντιμετωπίζει ο καθένας μας, όσο κι αν φαίνεται μικρό κι ελαφρύ για τους άλλους, στον ίδιο που το αντιμετωπίζει, φαντάζει βουνό. Η φράση "υπάρχουν και χειρότερα" ή η άλλη "δες τι περνά ο τάδε ή ο δείνα" όχι μόνο δεν παρηγορούν κανέναν αλλά αντίθετα, αν δεν προκαλέσουν  μοιρολατρία και παραίτηση προκαλούν απογοήτευση και τελικά απελπισία. Ο Χριστός όμως δε θέλει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αντίθετα νοηματοδοτεί αυτές τις δυσκολίες. Τι μας λέει; Σηκώστε αυτό το σταυρό, που πράγματι είναι βαρύς και εξουθενωτικός -άλλωστε και τον ίδιο τον Κύριο τον βοήθησε ο Σίμωνας ο Κυρηναίος - ανεβείτε στο Γολγοθά που έτυχε στον καθένα κι εκεί σας περιμένω. Σας περιμένω Εγώ με το σταυρό μου και την Ανάστασή μου. Παλεύοντας με τα βάσανά μας, βρίσκοντας ή και μη βρίσκοντας λύσεις, αλλά αγωνιζόμενοι, προσελκύουμε τη βοήθεια του Θεού, και τελικά φτάνουμε στην Ανάσταση. 

Η ουσία του Σταυρού δεν είναι απλά να αποδεχόμαστε τις αναποδιές και τις δυσκολίες. Δεν είναι να αποδεχόμαστε τη μοίρα μας. Είναι να έχουμε θάρρος, να έχουμε ελπίδα και να έχουμε αγωνιστικό πνεύμα. Και να είμαστε σίγουροι ότι ο Κύριος θα μας συνδράμει.