Ο παππούς Ντόμπρι και οι άλλοι συνοδοιπόροι του

 

Ήταν 13/2 του 2018 όταν κοιμήθηκε στη Μονή Kremikovtsi της Βουλγαρίας ο Ντόμπρι Ντόμπρεβ, σε ηλικία 103 ετών. Πατέρας τεσσάρων παιδιών, δύο των οποίων έζησαν λιγότερο από τον ίδιο, αποφάσισε το 2000 να δωρίσει όλη του τη περιουσία στην Εκκλησία της Βουλγαρίας και να ζήσει σαν ζητιάνος. Από εκείνη τη στιγμή περπατούσε κάθε μέρα 20 χιλιόμετρα από το χωριό του, Bailovo, ως τη Σόφια όπου στεκόταν στον καθεδρικό ναό του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι και ζητιάνευε. Τα χρήματα που μάζευε τα δώριζε για την αναστήλωση εκκλησιών, μοναστηριών, ορφανοτροφείων και σε άλλες φιλανθρωπίες. Ο "Παππούς Ντόμπρι" είχε χάσει το μεγαλύτερο μέρος της ακοής του κατά τη διάρκεια ενός βομβαρδισμού στον Β ΠΠ. Ανάμεσα στις δωρεές του ξεχωρίζουν τα 5000 ευρώ στον Ι.Ν. Αγ. Κυρίλλου και Μεθοδίου στο χωριό του Bailovo, 12.500 ευρώ για την ανακατασκευή της Μονής της Θεοτόκου ανατολικά της Σόφιας και στον ενοριακό ναό του κοντινού χωριού Gorno Kamartsi και τα 17.850 ευρώ στον Καθεδρικό ναό Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι στη Σόφια που αποτελεί και τη μεγαλύτερη δωρεά στην εκατοντάχρονη ιστορία του ναού. Ο ίδιος έμενε σε ένα μικρό δωματιάκι του Ι.Ν. Κυρίλλου και Μεθοδίου στο χωριό του στο Bailovo. 

Ο Παππούς Ντόμπρι, αποτελεί μέλος μιας ξεχωριστής ομάδας ανθρώπων, μαζί με τη Μαρία Σκομπτσόβα, τη γερόντισσα Γαβριηλία, τον π.Λεβ Ζιλέ και άλλους οι οποίοι έζησαν σε απόλυτη φτώχεια, αφιερώνοντας τη ζωή τους, την ασκητική ζωή τους, στην υπηρεσία του συνανθρώπου, ο καθένας και η καθεμιά με τον τρόπο του. Άνθρωποι οι οποίοι δεν έζησαν για θέσεις κοινωνικές, δε ζήτησαν καταξίωση ούτε κάποια επιβράβευση. Αντιθέτως έζησαν ως περιθωριακοί, πολλές φορές ρακένδυτοι, όπως ο Ντόμπρεβ, σε παραπήγματα όπως ο π.Λεβ Ζιλέ, με σκισμένο και μπαλωμένο ράσο όπως η αγία Μαρία Σκομπτσόβα, μετακινούμενοι από χώρα σε χώρα χωρίς μια δεκάρα στη τσέπη όπως η αγία Γαβριηλία. 

Αυτή η Εκκλησία, μάλλον αυτό το τμήμα της Εκκλησίας, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και τον Πατριάρχη Σερβίας Παύλο ο οποίος κινούταν με τα ΜΜΜ και δεν είχε παρά ελάχιστα περιουσιακά στοιχεία, τα άμφια και τα ράσα του μόνο στην ουσία, ασκεί μια ακαταμάχητη γοητεία είναι η αλήθεια. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που σε κάνουν με τη ζωή τους να πιστεύεις ότι ναι, υπάρχει κάτι, κάτι ανώτερο, κάτι διαφορετικό, ένας άλλος τρόπος ζωής. Ότι το να είσαι μέλος της Εκκλησίας δε σημαίνει ότι ζεις όπως όλοι οι υπόλοιποι και απλά πηγαίνεις στην εκκλησία. 

Η αλήθεια είναι ότι αυτό το κομμάτι μοιάζει τόσο πολύ μακρινό ρίχνοντας μια ματιά γύρω μας. Αν όμως κοιτάξουμε πιο προσεκτικά, θα δούμε κι άλλους τέτοιους ανθρώπους. Που τολμούν, λιγότερο ή περισσότερο να ζουν σχεδόν σαν περιθωριακοί, με πλήρη απλότητα, σε εκούσια πτωχεία. Άνθρωποι που ζουν για τον διπλανό τους, για τον συνάνθρωπο, για τον Θεό. Που δεν ζουν αποκομμένοι και απομακρυσμένοι, που δε θεωρούν την πολυτέλεια ως ιεροπρέπεια και τον αναχωρητισμό ως σοβαρότητα ή την άνυδρη συντήρηση ως παράδοση. Τέτοιοι άνθρωποι, που τις σπάνιες φορές που τους συναντάμε, μία τέτοια περίπτωση είχα την ευτυχία και ευλογία να συναντήσω στη Ραψάνη της Λάρισας στο πρόσωπο μιας ερημήτισσας μοναχής, μας ξεδιψούν πνευματικά για σχεδόν ολόκληρη τη ζωή μας.