Στο δρόμο

 

Συχνά όταν γράφω, για κοινωνικά ή πολιτικά ζητήματα, αναφέρομαι στο δρόμο. Πως αν κερδίσουν κάτι οι πολίτες, αν λειτουργήσει ποτέ η δικαιοσύνη, αν διορθωθεί το ο,τιδήποτε, αυτό μπορεί να γίνει μόνο στο δρόμο. Πολλές φορές αυτό παρερμηνεύεται ως κάλεσμα σε βίαιη εξέγερση ή σε μια βίαιη προσπάθεια ανατροπής. όποιος διαβάζει έστω λίγες φορές αυτά που γράφω, ξέρει πως στην πολιτική δύο είναι τα κύρια πρότυπα που έχω: ο Μ. Γκάντι και ο Μ.Λ. Κινγκ. οι οποίοι υπήρξαν μεγάλοι πολέμιοι της επίτευξης των σκοπών με τη χρήση βίας ή ανήθικων μέσων. Και οι δύο όμως όλους τους μεγάλους αγώνες τους, στο δρόμο τους έδωσαν. Με πορείες, με διαδηλώσεις, με ομιλίες, με κινητοποιήσεις. Ο δρόμος λοιπόν δεν είναι σε καμία περίπτωση συνώνυμος της βίας. Δεν είναι καν συνώνυμος των παραπάνω δράσεων που ανέφερα. Στο δρόμο δεν ήταν ουσιαστικά ο Χριστός στα χρόνια της δράσης Του; Στο δρόμο, περιοδεύοντας και διδάσκοντας δεν ήταν και οι Απόστολοι; Στον δρόμο δεν ήταν οι διωκόμενοι χριστιανοί οι οποίοι τελούσαν τις λατρευτικές τους συνάξεις στις κατακόμβες; Άσκησαν ποτέ βία; Όχι. Ίσα ίσα, υπήρξαν αυτοί τα θύματα της βίας. Κακώς, λοιπόν, τα δύο αυτά συγχέονται. Άλλο η δημόσια διεκδίκηση και άλλο η βίαιη διεκδίκηση. 

Υγ. Όταν ο αδύνατος χρησιμοποιεί βία για να αντιμετωπίσει την άδικη καταπίεση ενός ισχυρού, μπορεί να μην συμφωνώ αλλά ούτε και να καταδικάσω μπορώ.

Serj Tankian - Appropriations

 

Ένα δυστύχημα που ποτέ δε θα ξεχαστεί

 

Είχα μια συζήτηση με έναν συμμαθητή μου πρόσφατα, σχετικά με το θέμα των Τεμπών. Οπότε είπα να γράψω ένα κειμενάκι, πλήρες μιας και συνήθως γράφω λίγες μόνο προτάσεις όταν γράφω για το θέμα, που να περιλαμβάνει σχεδόν όλες τις σκέψεις μου για τι θέμα. 

Ας το πάρουμε από την αρχή. Υπάρχει προφανής διάθεση συγκάλυψης. Αν το προτιμάτε όχι και πολύ βαθιάς διερεύνησης. Θέλετε το διαβόητο πια μπάζωμα που υπουργοί έβγαιναν και έλεγαν τη μία πως έγινε γιατί υπήρχαν τραυματίες που ούρλιαζαν από κάτω(στην πραγματικότητα έγινε όταν είχαν απομακρυνθεί ακόμα και οι νεκροί, μια εβδομάδα μετά), ότι έγινε για να αποκατασταθεί η κυκλοφορία στις γραμμές(το μπάζωμα έγινε στην από κάτω των γραμμών μεριά, υπάρχουν οι φωτογραφίες), μία γιατί υπήρχε κίνδυνος έκρηξης γιατί από κάτω πέρναγαν καλώδια και ένα σωρό άλλες βλακείες που λένε οι μαθητές στο σχολείο όταν τους πιάνει ο δάσκαλος να έχουν κάνει μια ζημιά και πάνω στον πανικό τους και επειδή δεν πρόλαβαν να συνεννοηθούν, λένε ό,τι τους κατεβαίνει για να δικαιολογηθούν. Υπάρχουν οι δικαστικοί, εισαγγελείς κλπ οι οποίοι έδειξαν μια μεγάλη βραδύτητα ή και απροθυμία στο να ελέγξουν τις καταγγελίες των συγγενών των θυμάτων. Ένα χρόνο μετά στάλθηκε από την Αθήνα στη Λάρισα γραπτή εντολή να ελεγχθούν για να μην υπάρχουν αμφιβολίες. Ένα χρόνο μετά και με εντολή από την εισαγγελέα(δε θυμάμαι ακριβώς τη θέση της, αν ήταν Γενική Εισαγγελέας ή του Αρείου Πάγου ή όπως στα κομμάτια λέγονται μεταξύ τους) της Αθήνας. Δε συζητάμε για τις μονταρισμένες συνομιλίες που δόθηκαν στα μέσα ώστε να υποστηριχτεί το αφήγημα ότι φταίει μόνο το ανθρώπινο λάθος και δεν το έψαξαν καθόλου. Ούτε για τους σκληρούς δίσκους από τον ΟΣΕ που κι αυτούς ένα χρόνο μετά τους πήραν ή για τα όσα έγιναν στην εξεταστική της Βουλής και το άρον άρον κλείσιμο των εργασιών της χωρίς να εξεταστούν σημαντικοί μάρτυρες αλλά και πριν σταλεί η δικογραφία. Ούτε για τους τόνους χώματος από το σημείο του δυστυχήματος που μεταφέρθηκαν σε ιδιωτικό χώρο με ό,τι στοιχεία υπήρχαν εκεί, ούτε για ένα βαγόνι που χάθηκε, πολύ φυσιολογικό κι αυτό και δε χρήζει εισαγγελικής παρέμβασης, ούτε για το άγνωστο φορτίο του άλλου τρένου, ούτε για την αδιευκρίνιστη αιτία της έκρηξης και τη φωτιάς που σκότωσαν τόσους ανθρώπους. Ίσως να φταίει πως στο μπαρ του επιβατικού τρένου σέρβιραν πολύ δυνατό εσπρέσσο και εξερράγη αυτός. Όλα αυτά μπορεί να τα δικαιολογήσει κάποιος. Σίγουρα. Και τον Ιούδα μπορούμε να δικαιολογήσουμε. Και τον Εφιάλτη.

Με ρώτησε ο συμμαθητής και πολύ καλός μου φίλος, αν πιστεύω ότι θα δικαιωθούν αυτοί οι άνθρωποι. Η άποψή μου είναι πως σε δικαστήριο στην Ελλάδα(αμφιβάλλω και για τα ευρωπαϊκά αλλά εγώ είμαι και καχύποπτος και αντικαθεστωτικός τύπος) δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να δικαιωθούν εκτός κι αν κατέβει ο Θεός με τίποτα στρατιές αγγέλων και πει βρείτε τους ενόχους. Τότε ίσως να γίνει κάτι. Και αυτό δεν το πιστεύω επειδή θεωρώ διεφθαρμένους ή ευάλωτους σε πιέσεις τους δικαστικούς. Καθόλου. Αλλά επειδή θεωρώ το ίδιο το σύστημα, το ίδιο το νομικό πλαίσιο διεφθαρμένο από τη δημιουργία του. Οι νόμοι ενός αστικού κράτους είναι πολύπλοκοι ώστε να μη μπορεί να τους καταλαβαίνει ο κόσμος, όχι για να υπάρχει ανάγκη για νομικούς και δικαστές|(οι οποίοι έτσι κι αλλιώς θα χρειάζονταν) αλλά για να προστατεύονται οι ισχυροί, οι κυβερνώντες και οι φίλοι τους, όταν πιάνονται με το αρνί στη πλάτη. Έτσι είναι σε όλες τις χώρες, σε άλλες περισσότερο σε άλλες λιγότερο και στη δική μας πλήρως και ολοκληρωτικά. Δεν υπάρχει περίπτωση όχι να αποδοθούν ευθύνες νομικές σε υπουργό για το δυστύχημα/έγκλημα των Τεμπών αλλά ούτε καν θα απαγγελθεί κάτι που να μοιάζει με  κατηγορητήριο. Ο μόνος υπουργός που μπήκε φυλακή ήταν ο Τσοχατζόπουλος και αυτός αφού είχε γεράσει, είχε απομονωθεί και είχε χάσει όλες τις επαφές του με την εξουσία. Αυτό τα λέει όλα. Πάντως, όση δυσπιστία έχω για τους νόμους, τόση εμπιστοσύνη έχω στη δικαιοσύνη(όχι τα δικαστήρια). Αυτή πάντα αποδίδεται και με πολλούς και ποικίλους τρόπους. Άλλωστε είναι παρήγορη και πολύ ευχάριστη σαν έκπληξη, η απροθυμία του μεγαλύτερου μέρους του κόσμου να ξεχάσει και αυτό το γεγονός...

Τα κόμματα. Πέρα από το κυβερνών και τους υποστηρικτές του(όχι όλους ευτυχώς) που έχουν επιδοθεί σε μια διαδικασία λασπολογίας για συγκεκριμένα πρόσωπα από τους συγγενείς(κάνανε θέμα τη μία όλη κι όλη σημαία της Παλαιστίνης που βρέθηκε στο Παναθηναϊκό Στάδιο), και κάποιους υποστηρικτές των κομμάτων της αντιπολίτευσης που βρίσκουν μια ευκαιρία να εκτονωθούν εναντίον του πρωθυπουργού, τα ίδια τα κόμματα έδειξαν από μικρή ως ελάχιστη προθυμία να στηρίξουν τη προσπάθεια αυτών των ανθρώπων. Αν εξαιρέσουμε τη πρώτη ομιλία της Καρυστιανού στο ευρωκοινοβούλιο. Ίσως περίμεναν να ενταχθούν οι συγγενείς των θυμάτων σε κάποιο κόμμα ή να καπελώσουν όλες τις δράσεις του συλλόγου και αφού δε μπόρεσαν, το παράτησαν το θέμα; Ίσως να είναι και κάτι πιο βαθύ; Ποιος ξέρει, με τα κόμματα πάντα να περιμένεις και να υποθέτεις το χειρότερο...

Τελευταίο. Ενστάσεις για τον Σύλλογο και για την κα Καρυστιανού ή οποιονδήποτε άλλο μπορούν να έχουν μόνο όσοι είναι συγγενείς των θυμάτων. Γιατί μόνο αυτοί μπορούν αν καταλάβουν τι σημαίνει να επιβιβάζεται ένα αγαπημένο σου(το πιο αγαπημένο ίσως) πρόσωπο σε ένα τρένο, για το οποίο λίγο καιρό πριν ο υπεύθυνος υπουργός ωρυόταν στη Βουλή ότι είναι απολύτως ασφαλές παρά τις καταγγελίες των συνδικαλιστών του ΟΣΕ, για να πάει για τις σπουδές του ή για τη δουλειά του, και να στο γυρίζουν όχι απλά νεκρό αλλά να μη στο γυρίζουν καν σε κάποιες περιπτώσεις. Αυτό δε μπορεί να το καταλάβει κανείς αν δεν το ζήσει, έχω συνομιλήσει με γονείς που έχουν χάσει τα παιδιά τους σε πιο "λογικές" συνθήκες και δεν μπορώ να τους καταλάβω, πόσο μάλλον σε αυτή τη περίπτωση. Γι' αυτό και συζητάμε ανοησίες για πολιτικές βλέψεις, για οικονομικά κέρδη, για αυτοπροβολές και άλλα τέτοια. Σας το υπογράφω. Όσο κι αν θεωρώ τον Έλληνα γονιό τον πιο ακατάλληλο πανευρωπαϊκά να μεγαλώνει παιδιά, δεν μπορούν να βρεθούν σε όλη την Ελλάδα πάνω από δύο γονείς που θα θεωρούσαν τον χαμό του παιδιού τους μια τέτοια ευκαιρία.  Γι' αυτό ας κοπούν οι βλακείες. Ειδικά από όσους έχουμε παιδιά και δε ξέρουμε τι μας ξημερώνει...

 Αυτές πάνω κάτω οι απόψεις μου, οι καθόλου αντικειμενικές για το θέμα, αφού το θεωρώ ως μία από τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας. Όχι τόσο για αυτό καθαυτό το δυστύχημα, έχουμε δει και θα δούμε κι άλλα τέτοια στη χώρα είναι σίγουρο, αλλά για όσα ακολούθησαν μετά...

ELEINE - Never Forget

 

Μια συναυλία που ενόχλησε

 

https://www.topontiki.gr/2024/10/13/tempi-enochlise-toso-poli-i-sinavlia-pou-vgike-o-stathis-kalivas-na-tin-ipotimisi-me-emetikes-dilosis-ke-epitidevmeni-kenologia/

Δεν περίμεναν τόσο κόσμο στη συναυλία για το έγκλημα των Τεμπών στο Καλλιμάρμαρο. Δεν περίμεναν ότι υπάρχει ακόμα εκεί έξω μία κοινωνία που συγκινείται, ευαισθητοποιείται, ξεσηκώνεται, συμπαραστέκεται. Πίστευαν ότι ο κόσμος “ξεχνά”, ότι αλέθει τις μνήμες στις μυλόπετρες της καθημερινότητας και τις πετάει σε κάποιο κάλαθο αχρήστων, όπως κάνει η πλειονότητα των πολιτικών με τις βαρύγδουπες, πλην άνευ αντικειμένου “δεσμεύσεις”, “εξαγγελίες”, υποσχέσεις.

Πόνταραν στην κοντή μνήμη και στην επίδραση ενός εξοντωτικού ρυθμού ζωής των ανθρώπων, που συνθλίβει τα πάντα μέσα στην υπερπληροφόρηση, το εφήμερο, την αδιαφορία, την αναζήτηση του εύπεπτου και την ευκολία του “πάμε παρακάτω”.

Ήλπιζαν ότι η συναυλία θα απαξιωνόταν από τις διαφωνίες των συγγενών. Ότι το δράμα έχει… “κουράσει” και πως η επιμονή των συγγενών και όχι μόνο για απόδοση δικαιοσύνης είναι απλά μία παρωχημένη και δίχως νόημα απαίτηση – έχουν εκφράσει τέτοιες απόψεις και στελέχη της ΝΔ και δημοσιολόγοι πρόθυμοι να ρίξουν ταφόπλακα και στη συλλογική μνήμη.

Αλλά απογοητεύτηκαν. Εξοργίστηκαν. Ενοχλήθηκαν. Αυτό που έγινε στο Καλλιμάρμαρο ήταν πέρα από τις δυνάμεις τους. Αδύνατο να το χωνέψουν. Κατάλαβαν ότι το έγκλημα δεν πρόκειται να μπει ποτέ κάτω από οποιοδήποτε χαλί, πίσω από καμία κουρτίνα, μέσα σε κανένα συρτάρι. Θα έρχεται και θα ξαναέρχεται, διαλύοντας το μύθο της δήθεν ευνομούμενης πολιτείας και των θεωριών “στιγμιαίο ανθρώπινο λάθος”, πίσω από τις οποίες κρύβονται μοιραίοι και δειλοί οι πάσης φύσεως πραγματικοί υπεύθυνοι πολιτικοί.

Κι αμέσως προσπάθησαν να απαξιώσουν τη συναυλία. Να απομειώσουν τα δάκρυα και τις φωνές, που έφτασαν μέχρι τον ουρανό. Έσπευσαν να βρουν δήθεν “μελανά” σημεία για να κριτικάρουν. Αν έψαχναν έτσι και για το έγκλημα των Τεμπών, σήμερα η κοινωνία θα ένιωθε καλύτερα, θα πίστευε ότι κάτι γίνεται στη χώρα.

Αλλά όχι. Αυτό που νοιάζει είναι να στιγματιστεί αρνητικά μία τέτοια πηγαία, αυθόρμητη, φορτισμένη και δυνατή έκφραση.

Δεν μπορούν να βλέπουν την Μαρία Καρυστιανού και τους άλλους συγγενείς να τους ισοπεδώνουν. Δεν αντέχουν να ακούνε τον καλλιτεχνικό κόσμο να ανυψώνει αυτόν τον αγώνα για δικαίωση.

Και καταφεύγουν σε προσβλητικούς εξυπνακισμούς για δήθεν λαϊκισμό, εκμετάλλευση του πόνου, πολιτικοποίηση του δράματος.

Και σπεύδουν διάφορα πολυδιαφημισμένα μειράκια, δήθεν του… πνευματικού κόσμου και μίας αυτοαναφορικής και αυτοπροσδιοριζόμενης “ελίτ”, να εξυπηρετήσουν το αφήγημα μίας διεφθαρμένης και ποταπής εξουσίας.

Ανάμεσα στους κάμποσους – ανώνυμους κι επώνυμους – που δεν άντεξαν τη μεγαλειώδη συναυλία που πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή στο Καλλιμάρμαρο ήταν και ο καθηγητής, Στάθης Καλύβας, γνωστός για τις “πρόθυμες” θεωρίες και τα φληναφήματα που πλασάρει ως “φιλοσοφικές αλήθειες”. Πασπαλισμένα πάντα με κενολογίες περί… λαϊκισμού. Αυτό είναι το εύκολο μοτίβο άλλωστε όλης αυτής της “σχολής”: Δήθεν πολεμούν τον λαϊκισμό. Αλλά προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση πάντα. Είναι τάχαμου οι κήρυκες της σκληρής αλήθειας και των αντιδημοφιλών ρήσεων, αλλά καταντάνε αγωγοί των ιδεολογημάτων μίας συντηρητικής και νεοφιλελεύθερης εξουσίας. Δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να νομιμοποιούν και να δίνουν συγχωροχάρτι σε ένα κράτος, που μόνο σύγχρονο, δυτικό και ‘Δικαίου” δεν είναι.

Τον Καλύβα τον ενόχλησαν τα… τραγούδια. Είναι στοιχειωδώς έξυπνος – ή πονηρός – ώστε να μην τα βάλει ευθέως με τη συναυλία και την ασυγκράτητη κοινωνική εκδήλωση ευαισθησίας και απαίτησης για δικαιοσύνη. Τα βάζει με τα… τραγούδια. Και ανακατεύει σε ένα μίξερ επιτηδευμένης αηδίας και λαϊκισμού, τον οποίο ο ίδιος μέμφεται, εντελώς άσχετα πράγματα.

Έγραψε στο Facebook ο “πολύς” κ. Καλύβας: «Τραγούδια που δεν είναι τραγούδια, αλλά φτηνός (και κακόγουστος) λαϊκισμός που κάνει μπαμ από απόσταση. Φταίει, λέει, το κέρδος που έγινε το ατύχημα. Οι ίδιοι που τραγουδούσαν στο Σύνταγμα για το ΟΧΙ τον Ιούλιο του 2015 σε μια νέα παράσταση που βρωμάει βαριά μούχλα».

Προσπαθώντας να καταλάβει κανείς τι εννοεί όταν μιλά για «τραγούδια που δεν είναι τραγούδια», συμπεραίνει ότι μάλλον αναφέρεται σε δύο κομμάτια – των Κοινών Θνητών και του Φοίβου Δεληβοριά – που γράφτηκαν ειδικά για το αδιανόητο δυστύχημα (και όχι ατύχημα, όπως γράφει ο καθηγητής) των Τεμπών.

Εκτός κι αν γενικά δεν του αρέσει η μουσική του Μάλαμα, του Παπακωνσταντίνου ή της Τσανακλίδου, οπότε… πάμε πάσο. Και, φυσικά, εντύπωση προκαλεί η αναφορά του στο δημοψήφισμα του 2015. Τι στην ευχή, δεν νικήθηκε οριστικά και αμετάκλητα ο λαϊκισμός το 2019; 

Προσοχή: Ο Καλύβας δεν ασχολείται ποτέ με τον “λαϊκισμό” της άλλης πλευράς – παρά μόνο με όποιον χρεώνει στην αριστερά. Δεν τον ενοχλεί για παράδειγμα ο ωμός πατριδοκάπηλος λαϊκισμός του Τζιτζικώστα, που έλεγε δεν θα βάλει πινακίδες με το όνομα Βόρεια Μακεδονία – για να τσουρνέψει προφανώς ψήφους της ακροδεξιάς. Και που τώρα θα ανασκευάσει για να διοριστεί επίτροπος. Όχι, τέτοιοι λαϊκισμοί δεν τον ενοχλούν τον κ. Καλύβα, αλίμονο. Αλλά αν είναι για κάνα τραγούδι, ευχαρίστως…

Οι δωρεές

 

Είναι πάντα ένα ζήτημα, οι δωρεές που γίνονται σε ναούς και μοναστήρια. Αν πρέπει και πότε να γίνονται δεκτές. Υπάρχουν πολλά κείμενα των Πατέρων οι οποίοι επιμένουν ότι οι δωρεές γίνονται δεκτές μόνο όταν δεν υπάρχει αδικία και εκμετάλλευση από πίσω. Όταν ο δωρητής δηλαδή δεν έχει κλέψει ή εκμεταλλευτεί ή αδικήσει κάποιον για να τα αποκτήσει. Και κλοπή θεωρούσαν οι Πατέρες να μην καταβάλλεται ο κατάλληλος μισθός αν ο δωρητής είχε στη δούλεψή του εργαζομένους. 

Εγώ πάλι, στην αρχή της ιερατικής πορείας μου συναντήθηκα στη Ραψάνη της Λάρισας με μία ασκήτρια η οποία έλεγε πως δεν πρέπει να παίρνεις μεγάλες δωρεές από έναν άνθρωπο αλλά να τα βγάζεις πέρα με ό,τι δίνουν οι φτωχοί από το υστέρημά τους καθώς αυτός που δίνει πολλά, θα θεωρήσει πως έχει δικαιώματα στον ναό ή το μοναστήρι και θα έχει απαιτήσεις. Θυμάμαι μια εκκλησία στη Λάρισα που υποχρεώθηκαν να χτίσουν ένα εντελώς ακαλαίσθητο "μνημείο" στους δωρητές τους, μπροστά από τον ναό, ύστερα από απαίτηση των δωρητών, οι οποίοι ακόμα ζούσαν!   

Είχα την ευτυχία να μη μπλέξω με μεγαλοδωρητές μέχρι σήμερα είτε επειδή κανείς δεν ήρθε να μου προσφέρει δωρεά είτε επειδή από επιλογή δεν τους προσέγγισα και δε ζήτησα ποτέ τίποτα. όπως δε ζήτησα ποτέ τίποτα από κάποιον δήμαρχο όσο ήμουν προϊστάμενος. Και δε θεωρώ πως έχασα και τίποτα κι ας μην έβαψα τοίχους, ας μην αγόρασα καθίσματα αναπαυτικά κλπ κλπ. Ειδικά στα Κύθηρα όταν ήμουν, μπορούσαμε κάθε λίγο να κάνουμε εμείς ως εκκλησία δωρεές όπου χρειαζόταν. 

Βέβαια οι ανάγκες είναι πολλές -και εδώ είναι η ουσία του ζητήματος- και οι ναοί χρειάζονται δωρεές για να επιβιώσουν. Με όλα τα γελοία πολλές φορές επακόλουθα. Γιατί κάτι τεμενάδες που κάνουμε σε δωρητές, δημάρχους κλπ, ε, μερικές φορές αγγίζουν το γελοίο, αν όχι το γκροτέσκο. Όμως γιατί να υπάρχουν αυτές οι ανάγκες; Γιατί να έχουν ρεύμα οι εκκλησίες και να είμαστε μεγαλοκαταναλωτές. Τόσους αιώνες με τα κεριά δε λειτουργούσαμε ή μήπως είχαμε μικρόφωνα σκυλάδικου της Εθνική(θα μου πει κάποιος και πώς θα κάνουμε τις φωνητικές επιδείξεις μας); Γιατί χρειαζόμαστε παχιά χαλιά και μεγαλόπρεπους θρόνους και βελούδινες πολυθρόνες; Η τα πολύπλοκα τέμπλα, επίχρυσα πολλές φορές. Αυτός είναι ο εναλλακτικός και μη καταναλωτικός τρόπος ζωής που προτείνει η Ορθοδοξία; Γιατί αυτόν τον καταναλωτισμό -στους άλλους- πολύ συχνά τον κατακρίνουμε αλλά εμείς έχουμε δημιουργήσει έναν δικό μας καταναλωτισμό που μας γίνεται βραχνάς. 

Βλέπετε λοιπόν, ο τρόπος ζωής ο χριστιανικός έχει μια ιδιαιτερότητα όταν τον κηρύττεις και δεν τον ακολουθείς. Σε κάνει εντελώς ρεζίλι. Όχι μόνο στο θέμα που έθιξα αλλά σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Η βυζαντινή περίοδος πέρασε και μαζί με αυτή και η ανάγκη για μεγαλειώδη κτίσματα και στολίδια. Η προσκόλληση σε εκείνα τα χρόνια, ένδοξα και σημαντικά ομολογουμένως, δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς της Εκκλησίας και μάλλον αποτελεί και τροχοπέδη για το έργο της. Ας φτωχύνουμε επιτέλους ως Εκκλησία, δε θα πάθουμε και τίποτα. Ίσα ίσα, θα δούμε αυτά που έχουν πραγματική αξία.

ΥΓ. Προφανώς το ζήτημα έχει πάμπολλες παραμέτρους, σπάνια είναι άσπρο-μαύρο  και κάθε απάντηση γεννά και δυο τρία ερωτήματα. Αυτή είναι η δική μου προσέγγιση η οποία δεν διεκδικεί θέση κανόνα ή βαθιάς σοφία ή αδιαμφισβήτητης αλήθειας. Όπως και όλα όσα γράφω κατά καιρούς.

Poets of the Fall - Daze

 

Δικαιοσύνη

 

Αν ψάχνουν νομική δικαίωση, θα χάσουν. Οι νόμοι γράφτηκαν από χέρι που θέλει να προστατεύει τους ισχυρούς. Αν θέλουν δικαιοσύνη, αυτή δε θα βρεθεί σε δικαστικές αίθουσες. Μόνο στο δρόμο μπορεί να βρεθεί.

Κυριακή Αγίων Πατέρων

 

Παιδί μου Τίτε, αυτά τα λόγια είναι αξιόπιστα και θέλω να τα βεβαιώνεις με την προσωπική σου μαρτυρία, ώστε όσοι έχουν πιστέψει στο Θεό να φροντίζουν να πρωτοστατούν σε καλά έργα. Αυτά είναι τα καλά και τα χρήσιμα στους ανθρώπους. Από το άλλο μέρος, να αποφεύγεις τις ανόητες αναζητήσεις σε γενεαλογικούς καταλόγους, τις φιλονικίες και τις διαμάχες γύρω από τις διατάξεις του ιουδαϊκού νόμου, γιατί όλα αυτά είναι ανώφελα και μάταια. Τον άνθρωπο που ακολουθεί πλανερές διδασκαλίες συμβούλεψέ τον μια δυο φορές, κι αν δεν ακούσει άφησέ τον, με τη βεβαιότητα πως αυτός έχει πια διαστραφεί και αμαρτάνει, καταδικάζοντας έτσι ο ίδιος τον εαυτό του. Όταν θα σου στείλω τον Αρτεμά ή τον Τυχικό, έλα το συντομότερο να με συναντήσεις στη Νικόπολη, γιατί εκεί αποφάσισα να περάσω το χειμώνα. Τον Ζηνά το νομικό και τον Απολλώ, να τους εφοδιάσεις πλουσιοπάροχα με ότι χρειάζονται για το ταξίδι τους, ώστε να μην τους λείψει τίποτα. Ας μαθαίνουν και οι δικοί μας να πρωτοστατούν σε καλά έργα, για ν΄ αντιμετωπίζουν τις επείγουσες υλικές ανάγκες, ώστε η ζωή τους να μην είναι άκαρπη. Σε χαιρετούν όλοι όσοι είναι μαζί μου. Χαιρέτησε τους πιστούς που μας αγαπούν. Η χάρη να είναι μαζί με όλους σας. Αμήν.

 Μια φράση του Αποστόλου Παύλου θα προκαλεί φαντάζομαι έκπληξη σε πολλούς που έχουν μικρή ή λάθος ή και καθόλου γνώση του χριστιανισμού. Ο απόστολος Παύλος προτρέπει, λοιπόν,  τον  μαθητή του Τίτο να διδάσκει τους χριστιανούς να πρωτοστατούν καλά έργα ώστε να αντιμετωπίζουν τις επείγουσες υλικές ανάγκες και να μην είναι η ζωή τους άκαρπη. Δεν λέει να φροντίζουν τις ψυχές των ανθρώπων αλλά τις υλικές τους ανάγκες. Ο Χριστιανισμός, αντίθετα με την αντίληψη, την λανθασμένη αντίληψη πολλών, δεν ασχολείται με την ψυχή αποκλειστικά υποβιβάζοντας την αξία της ύλης. Έχουν βέβαια εισχωρήσει νεοπλατωνικές επιρροές που οδηγούν προς τα εκεί αλλά ο Χριστιανισμός παρ΄ όλα αυτά θεωρεί το σώμα ναό του Θεού και γι' αυτό ιερό. Και το σώμα, όπως πρέπει να μείνει καθαρό από αμαρτίες και υπερβολές, έτσι πρέπει και να είναι δυνατό και λειτουργικό. Οπότε οι υλικές ανάγκες πρέπει να αντιμετωπίζονται από την χριστιανική κοινότητα.

Και τι  αδυνατίζει κυρίως το σώμα; Η ασθένεια και η φτώχεια. Και αν για την ασθένεια δε μπορούμε να κάνουμε πολλά, αφού πολλές φορές ακόμα και οι γιατροί δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν, για τη φτώχεια, για τις υλικές ανάγκες μπορούμε να κάνουμε πολλά περισσότερα. Μπορούμε να βρισκόμαστε δίπλα στους αδελφούς και τις αδελφές μας που περνούν δύσκολα. Μπορούμε να συγκεντρώνουμε διάφορα υλικά αγαθά, μπορούμε να τους παρηγορούμε με το λόγο μας ώστε να ξέρουν πως δεν είναι άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας, πως επειδή λόγω κάποιων συγκυριών δεν έχουν έσοδα δεν είναι κατώτεροι από οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο. 

Κυρίως όμως -και αυτό κι αν είναι καλό έργο- μπορούμε  ή μάλλον οφείλουμε να εξεγειρόμαστε εναντίον κάθε μορφής αδικίας και ανισότητας. Να ζητούμε, όπως λέει ο προφήτης Αμώς  να ρέει η δικαιοσύνη σαν χείμαρρος αστείρευτος. Αν και ίσως κινδυνέψω να τα ακούσω πάλι επειδή πολιτικολογώ, όμως ας το εξηγήσω λίγο αυτό. Οι Χριστιανοί δεν ανατρέπουμε ούτε κυβερνήσεις ούτε συστήματα. Ούτε και ταυτιζόμαστε ούτε και ενσωματωνόμαστε μέσα σε αυτά διότι γνωρίζουμε πως είναι όλα ατελή ως ανθρώπινα δημιουργήματα και επομένως όλα φθείρονται και διαφθείρονται. Ο μόνος τρόπος να το αποτρέψουμε αυτό, είναι να προσπαθήσουμε ως Χριστιανοί να βάλουμε στο κέντρο του κάθε συστήματος τη διδασκαλία του Χριστού, μάλλον καλύτερα τον ίδιο τον Χριστό. Και πώς γίνεται αυτό; Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από αυτόν που προτείνει ο Απόστολος Παύλος. Να πρωτοστατούμε σε καλά έργα. Να ζούμε σαν κοινότητα, σαν Εκκλησία, ο ένας να νοιάζεται και να βοηθά τον άλλον. Στις υλικές ανάγκες και τις πνευματικές. Να σηκώνουμε αυτούς που πέφτουν είτε υλικά είτε πνευματικά. Αν ζούμε, έλεγε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ως χριστιανοί πραγματικοί, τότε όλοι θα έρχονταν να βαπτιστούν και να γίνουν μέλη της Εκκλησίας. Και έτσι, δε χρειάζεται κανένα σύστημα να ανατρέψουμε αφού θα μεταμορφώσουμε όχι μόνο αυτό αλλά και την κοινωνία ολόκληρη. Αλλιώς μπορούμε να παραμείνουμε στους φολκλορικούς βυζαντινισμούς μας και να λέμε πως είναι κακός ο κόσμος που δεν ακούει τον λόγο της Εκκλησίας. Είναι κι αυτό μια λύση. 

Ο λόγος του Κυρίου είναι ο σπόρος που πέφτει στο χώμα. Ο λόγος του Κυρίου έχει τη δύναμη να δώσει ζωή στο χώμα που πέφτει αναλόγως όμως με την ποιότητα του χώματος αυτού. Και τελικά, είναι οι πράξεις μας που θα δείξουν τι είδους χώματος είμαστε...

Klaus Nomi - Simple Man

 

Το πρόσημο

 

Η συναυλία στο Καλλιμάρμαρο έχει προφανώς και πολιτικό πρόσημο. Εξαιτίας(και της) αδιαφορίας των πολιτικών έγινε το ατύχημα, πολιτικοί ήταν αυτοί που προσπάθησαν να το κουκουλώσουν, πολιτικοί είναι αυτή που πιέζουν τη δικαιοσύνη να (μην) ενεργήσει με συγκεκριμένο τρόπο. Άλλωστε οι γονείς των θυμάτων των Τεμπών είναι αυτή τη στιγμή -άθελά τους νομίζω- οι κύριοι εκφραστές αυτού που αποκαλούμε "κοινωνική αντιπολίτευση" απέναντι σε αυτή την αχαρακτήριστη κυβέρνηση. Πολιτικό πρόσημο λοιπόν έχει η εκδήλωση αυτή, όμως, όχι κομματικό. Και ας προσπαθούν κάποια κόμματα να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία(πάντως με μεγάλη αυτοσυγκράτηση και διακριτικότητα οφείλω να το ομολογήσω, πιθανότατα λόγω και της προσωπικότητας της κας. Καρυστιανού). Μακάρι να δικαιωθούν στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, στα δικά μας δεν έχω καμία εμπιστοσύνη. 

The Sound - I Can't Escape Myself

 

Η Χεζμπολά σταμάτησε ισραηλινή επίθεση

https://www.middleeastmonitor.com/20241010-hezbollah-thwarts-israeli-infiltration-attempts-into-southern-lebanon-hits-northern-israel-in-counterattack/

Η Χεζμπολάχ είπε την Πέμπτη ότι απέτρεψε ισραηλινές απόπειρες διείσδυσης στο νότιο Λίβανο και έπληξε πολλούς στόχους στο βόρειο Ισραήλ σε μια αντεπίθεση, αναφέρει το Anadolu .

Η Χεζμπολάχ δήλωσε σε μια σειρά ανακοινώσεων στο Telegram μέχρι τις 1450 GMT ότι «στόχευσε ένα ισραηλινό άρμα με κατευθυνόμενους πυραύλους καθώς προχωρούσε προς την πόλη Ρας αλ-Νακούρα, με αποτέλεσμα την καύση και την καταστροφή του και θύματα ανάμεσα στο πλήρωμά του».

Αργότερα ανέφερε ότι «εκτόξευσε τρεις συστοιχίες πυραύλων κατά των ισραηλινών δυνάμεων που προσπαθούσαν να προχωρήσουν για να απομακρύνουν τους τραυματίες από το κατεστραμμένο τανκ».

Η αντιστασιακή ομάδα που εδρεύει στον Λίβανο σημείωσε επίσης ότι «στόχευσε τις ισραηλινές δυνάμεις με βόλι πυραύλων καθώς προχωρούσαν προς την περιοχή Kniseh, μεταξύ των πόλεων Mays al-Jabal και Mhaibib».

Επιπλέον, ανέφερε ότι οι μαχητές της «εκτόξευσαν τρεις συστοιχίες πυραύλων ενάντια σε δύο μονάδες Ισραηλινών στρατιωτών στην περιοχή Khallet al-Shandiba, στην πόλη Aita al-Shaab και γύρω από το νεκροταφείο Yaruon, καθώς και εναντίον άλλων ομάδων στρατιωτών στη περιοχή του λόφου Al-Majdal στο Mays al-Jabal."

Η Χεζμπολάχ λέγεται επίσης ότι «βομβάρδισε την περιοχή Zofolon βόρεια της Χάιφα με ένα μεγάλο αριθμό πυραύλων».

 

Πρόσθεσε ότι «βομβάρδισε τους οικισμούς Karmiel και Kiryat Shmona και μονάδες Ισραηλινών στρατιωτών στους οικισμούς Kfar Giladi, Beit Hillel, Ma'ayan Baruch, Yir'on και γύρω από τη στρατιωτική τοποθεσία al-Marj».

Εν τω μεταξύ, ισραηλινά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν ότι δύο Ισραηλινοί τραυματίστηκαν την Πέμπτη ως αποτέλεσμα 100 ρουκετών που εκτοξεύθηκαν από τον Λίβανο στο βόρειο Ισραήλ, ενώ το Τελ Αβίβ ισχυρίστηκε ότι επιτέθηκε σε 110 στόχους της Χεζμπολάχ.

Το Ισραήλ έχει πραγματοποιήσει μαζικές αεροπορικές επιδρομές σε όλο τον Λίβανο εναντίον στόχων που ισχυρίζεται ότι είναι της Χεζμπολάχ από τις 23 Σεπτεμβρίου, σκοτώνοντας τουλάχιστον 1.323 ανθρώπους, τραυματίζοντας περισσότερους από 3.700 και εκτοπίζοντας περισσότερους από 1,2 εκατομμύρια ανθρώπους.

Η εναέρια εκστρατεία είναι μια κλιμάκωση του ενός έτους διασυνοριακού πολέμου μεταξύ Ισραήλ και Χεζμπολάχ από την έναρξη της επίθεσής του Ισραήλ  στη Λωρίδα της Γάζας, κατά την οποία το Ισραήλ έχει σκοτώσει περισσότερους από 42.000 ανθρώπους, στην πλειονότητά τους γυναίκες και παιδιά, μετά από την επίθεση της Χαμάς το προηγούμενο έτος.

Παρά τις διεθνείς προειδοποιήσεις ότι η Μέση Ανατολή βρίσκεται στα πρόθυρα ενός περιφερειακού πολέμου εν μέσω των ανελέητων επιθέσεων του Ισραήλ στη Γάζα και τον Λίβανο, το Ισραήλ επέκτεινε τη σύγκρουση την 1η Οκτωβρίου εξαπολύοντας εισβολή στο νότιο Λίβανο.

Αξιοθρήνητοι

 

Ξέρω πως θα χαρακτηριστώ στην καλύτερη ρομαντικός και στη χειρότερη δονκιχωτικός αλλά θεωρώ χυδαίο και απάνθρωπο, την ώρα που σκοτώνονται χιλιάδες άνθρωποι, από δύο ωρών βρέφη ως γέροντες εκατό χρονών, στη Παλαιστίνη και τον Λίβανο, και ενώ υπάρχει η πολύ μεγάλη πιθανότητα να αυξηθεί ο καθημερινός αριθμός των νεκρών με μια σύγκρουση Ιράν-Ισραήλ, να ακούω σε ρεπορτάζ πόσο πολύ θα επηρεάσει η κατάσταση αυτή την οικονομία των δυτικών χωρών ή τι θα κάνουμε τους πρόσφυγες που θα φύγουν από την εμπόλεμη ζώνη. Και αυτά να παρουσιάζονται ως τα πιο κρίσιμα στοιχεία της κατάστασης. Αν αυτός είναι ο κόσμος που έχουμε χτίσει και αυτός είναι ο πολιτισμός μας, τότε οφείλουμε να τους γκρεμίσουμε και τους δυο και φτιαχτεί τίποτα που να αξίζει να στέκεται και να μην είναι τόσο αξιοθρήνητο και ανήθικο.

Dead Can Dance - I Am Stretched on Your Grave (Live Remastered)

 

I am stretched on your grave

And will lie there forever

With your hands held in mine

I'd be sure we'd not sever

My apple tree, my brightness

'Tis time we were together

For I smell of the earth

And am stained by the weather

When my family thinks

That I'm safe in my bed

From night until morning

I am stretched at your head

Calling out to the air

With tears both hot and wild

Oh I grieve for the girl

That I loved as a child

The priests and the friars

Behold me in dread

Because I still love you

My love, and you're dead

And would still be your shelter

From rain and from storm

But with you in your cold grave

I cannot sleep warm