Τα Εισόδια της Θεοτόκου

 Οι ευσεβείς Ιωακείμ και Άννα απέκτησαν, έπειτα από πολλές προσευχές και παρά το γεγονός ότι η Άννα δεν μπορούσε να κάνει παιδιά,  επιτέλους μια κόρη, την Μαρία, την Θεοτόκο. Όταν η κόρη τους έγινε τριών ετών, αποφάσισαν να τηρήσουν την υπόσχεση που είχαν δώσει στον Θεό, πως αν αποκτήσουν παιδί θα του το αφιερώσουν, και οδήγησαν την Παναγία στον Ναό και την παρέδωσαν στον αρχιερέα Ζαχαρία. Ο αρχιερέας παρέλαβε την Παρθένο Μαρία και την οδήγησε στα Άγια των Αγίων, όπου δεν έμπαινε κανείς εκτός από τον ίδιο, επειδή γνώριζε έπειτα από αποκάλυψη του Θεού το μελλοντικό ρόλο της Αγίας κόρης στην ενανθρώπιση του Κυρίου. Στα ενδότερα του Ναού η Παρθένος Μαρία έμεινε δώδεκα χρόνια. Όλο αυτό το διάστημα ο αρχάγγελος Γαβριήλ προμήθευε την Παναγία με τροφή ουράνια. Εξήλθε από τα Άγια των Αγίων, όταν έφθασε η ώρα του Θείου Ευαγγελισμού.

Αυτή είναι σύμφωνα με την παράδοση η ιστορία της σημερινής εορτής, των Εισοδίων της Θεοτόκου. Η οποία μας καλεί κι εμάς να προχωρήσουμε στα δικά μας εισόδια. Να εισέλθουμε σε αυτό που οι Νηπτικοί Πατέρες ονομάζουν ενδότερο σημείο της καρδιάς. Στο σημείο εκείνο όπου δεν πνέουν οι άνεμοι του κακού, στο καθαρότερο σημείο της ανθρώπινης ύπαρξης. Εκεί όπου βρίσκεται η "εντός ημών Βασιλεία" στο σημείο δηλαδή όπου ο άνθρωπος πραγματικά συναντά τον Θεό. Η καρδιά, είναι το μέρος όπου ο Άγιος Μάρκος ο Ασκητής λέει πως ο Χριστός και το Άγιο Πνεύμα έρχονται να κατοικήσουν δια του Μυστηρίου του Βαπτίσματος. Η παρουσία αυτή συνεχίζεται παρά την αμαρτωλότητά μας αλλά όσο δεν τηρούμε τις θείες εντολές δεν μπορούμε να την αντιληφθούμε. Να σημειώσουμε πως για κάποιους Πατέρες όπως ο Ιουστίνος ο Φιλόσοφος και Μάρτυρας, ο Θεός έχει φυτέψει τον σπόρο τούτο στις καρδιές όλων των ανθρώπων, ο λεγόμενος σπερματικός λόγος, και πως η παρουσία αυτή επιβεβαιώνεται και βαθαίνει με το Μυστήριο του Βαπτίσματος. 

Όπως και να έχει εμάς το ενδιαφέρον μας είναι στην είσοδό μας στο σημείο αυτό της υπάρξεώς μας όπου και θα μπορέσουμε να συναντήσουμε τον Χριστό. Αυτό επιτυγχάνεται ή μάλλον είναι δυνατόν να επιτευχθεί, μέσω της συνεχούς προσευχής, της λεγόμενης νοεράς προσευχής, μέσω της συμμετοχής στα Μυστήρια της Εκκλησίας και φυσικά μέσω της τήρησης των θείων εντολών όπως ήδη αναφέρθηκε. Φτάνοντας εκεί ξεκλειδώνουμε και την ουσία όλων αυτών για τα οποία συζητάμε που είναι η αγάπη. Και τι είναι αυτή η αγάπη τελικά; Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέει πως αυτός που έχει "καρδία ελεήμων" εύχεται υπέρ των ανθρώπων, των όρνεων και των ζώων και των ερπετών και των δαιμόνων ακόμα και υπέρ παντός κτίσματος. Υπέρ των εχθρών της αλήθεια αλλά και υπέρ εκείνων που τον βλάπτουν ώστε ο Θεός να τους ελεήσει.

Η είσοδος αυτή μπορεί να φαντάζει δύσκολη. Και μάλλον είναι. όμως ότι είναι αδύνατο για τον άνθρωπο είναι δυνατό για τον Θεό. Ας κάνουμε εμείς ένα μικρό βήμα, αποφασιστικό και ειλικρινές προς την κατεύθυνση αυτή, την εσωτερική,  και ας αφήσουμε τον Θεό να μας οδηγήσει όπως μόνο Αυτός ξέρει στα υπόλοιπα. Άλλωστε μια τέτοια προσπάθεια αξίζει πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια έχουμε κάνει στη ζωή μας.

Δημιουργία

 

Μερικές φορές οι άνθρωποι σκέφτονται ως εξής: αρχικά ο άνθρωπος πρέπει να σωθεί, να νικήσει την αμαρτία και μετά να δημιουργήσει. Αυτή όμως η προσέγγιση της χρονολογικής αντιστοιχίας μεταξύ σωτηρίας και δημιουργίας είναι αντίθετη με τους νόμους της ζωής. Έτσι τίποτα ποτέ δε θα γινόταν και δε θα γίνεται. Θα πρέπει να φροντίζω για τη σωτηρία μου καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής και μέχρι το τέλος της ζωής μου δε θα κατορθώσω οριστικά να νικήσω την αμαρτία. Γι' αυτό και δεν θα έρθει ποτέ η στιγμή όταν θα έχω τη δύναμη να δημιουργήσω ζωή. από τη στιγμή που ο άνθρωπος θα πρέπει να φροντίζει για τη σωτηρία του καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του, θα πρέπει σε όλη του τη ζωή να δημιουργεί, συμμετέχοντας στη δημιουργική διαδικασία, αντίστοιχα με τα χαρίσματα που έχει και την αποστολή του. Ο συσχετισμός ανάμεσα στη σωτηρία και τη δημιουργία είναι ο ιδανικός και εσωτερικός συσχετισμός, και όχι συσχετισμός της πραγματικής χρονολογικής συνέχειας. Η δημιουργία βοηθάει και δεν εμποδίζει τη σωτηρία, γιατί η δημιουργία είναι η εκπλήρωση της βούλησης του Θεού, η υπακοή στο κάλεσμα του Θεού, η συμμετοχή στο έργο του Θεού στον κόσμο. Είτε είμαι ξυλουργός, είτε φιλόσοφος έχω κληθεί από το Θεό να συμμετέχω στη στη δημιουργική οικοδομή. Η δημιουργία μου μπορεί να διαστρεβλωθεί από την αμαρτία, αλλά η πλήρης απουσία δημιουργίας είναι η έκφραση της οριστικής σύνθλιψης του ανθρώπου από το προπατορικό αμάρτημα. Δεν είναι σωστό ότι οι ασκητές και οι άγιοι φρόντιζαν μόνο για τη σωτηρία τους. Και οι δύο δημιουργούσαν, ήταν καλλιτέχνες των ανθρώπινων ψυχών. Ο Απόστολος Παύλος ως προς τη ψυχοσύνθεσή τους ήταν μάλλον μια μέγιστη θρησκευτική μεγαλοφυία, παρά ένας άγιος.

Hawkwind - Master of the universe (Space Ritual)

 

To χάος ως τάξη

 

Περπατώντας και κοιτάζοντας στον ουρανό το βράδυ, μετά από βροχή, κάποιος πατά ένα σαλιγκάρι. Πόσες πιθανότητες υπήρχε αυτός ο άνθρωπος, όταν ξύπνησε το πρωί, να πατήσει εκείνη τη στιγμή σε εκείνο το σημείο και πόσες να βρίσκεται το σαλιγκάρι που ξεκίνησε κάποια ώρα πριν τη πορεία του σε εκείνο το σημείο; Γιατί έγινε αυτό; Ομοίως ένας άνθρωπος παθαίνει καρδιακή προσβολή και πεθαίνει. Γιατί εκείνη τη στιγμή και όχι μιαν άλλη; Τι νόημα έχει ένας τέτοιος θάνατος; Ή τα θύματα μιας τρομοκρατικής επίθεσης. Πώς και γιατί βρέθηκαν στο σημείο ενός τυφλού χτυπήματος την ώρα που αυτό εξελισσόταν; Τo πρόβλημα των περισσότερων ανθρώπων στην κατανόηση της ζωής ή του σύμπαντος( όσων τέλος πάντων ασχολούνται με το θέμα) είναι ότι αδυνατούν αν καταλάβουν πως η τάξη του σύμπαντος δεν είναι μια σειρά νόμων και κανόνων όπου η κάθε πράξη οδηγεί πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα. Η προσπάθεια να επιβάλλει μια τέτοιου είδους τάξη στη ζωή, στον κόσμο(με την έννοια του σύμπαντος) ώστε να αισθάνεται άνετα ζώντας σε αυτόν οδηγεί αναπόφευκτα σε αδιέξοδα αλλά και σε -πολλές φορές- γελοιότητες που αγγίζουν το γκροτέσκο. Πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί η προσπάθεια του ανθρώπου να επιβάλλει τους νόμους ή τις επιθυμίες του στη φύση; Αδυνατεί ο σύγχρονος άνθρωπος, ιδιαίτερα ο δυτικός αλλά και όχι μόνο αυτός, να καταλάβει πως η τάξη του κόσμου, οι νόμοι που διέπουν το σύμπαν, είναι αυτό που ονομάζουμε δίνοντάς του μάλλον μια κάπως λανθασμένη έννοια, χάος. Το χάος, ένα πλέγμα απίστευτα πολλών δυνατοτήτων και πιθανοτήτων που ξεπηδούν από κάθε μικρή πράξη, που πολλές φορές καταπατούν τους νόμους που έχουμε ορίσει εμείς, όχι εντελώς αυθαίρετα. Να το πω και πιο θεολογικά, αφού τα ξέρω κάπως καλύτερα, όσες φορές ακούστηκε η φωνή του Θεού να μιλά στον Χριστό, οι παρευρισκόμενοι άκουσαν κάτι που περιγράφουν ως βροντή. Τι είναι αυτή η βροντή αν όχι μια χαοτική σύνθεση ήχων; Επομένως, εφόσον αντιλαμβανόμαστε τη φωνή του Θεού ως χάος ομοίως και η τάξη του Θεού, μπορεί να γίνει αντιληπτή από τον άνθρωπο κατά τον ίδιο τρόπο. Ως χάος. Η προσπάθεια να επιβληθεί η ανθρώπινη ιδέα της τάξης στην ανάγνωση του σύμπαντος αλλά και της ζωής μοιάζει πάρα πολύ με τη προσπάθεια να χωρέσουμε τον Ειρηνικό Ωκεανό σε ένα φλιτζάνι τσάι. 

Η αγάπη, το υπερφυσικό γρανάζι

 

Τα αποκαλούμενα θαυμαστά γεγονότα είναι συμβατά προς την επιστημονική αντίληψη του κόσμου, αν αποδεχτεί κανείς ως αξίωμα ότι μία επαρκώς ανεπτυγμένη επιστήμη θα μπορούσε να τα εξηγήσει. 

Αυτό το αξίωμα δεν καταργεί τον δεσμό που συνδέει αυτά τα γεγονότα με το υπερφυσικό.

Τα γεγονότα μπορεί να είναι συνδεδεμένα με το υπερφυσικό με τρεις τρόπους:

Κάποια μπορούν να είναι αποτέλεσμα είτε αυτού που παράγεται μέσω της σάρκας, είτε της ενέργειας του δαιμονίου στην ψυχή, είτε της ενέργειας του Θεού. Έτσι, ένας άνθρωπος κλαίει από φυσικό πόνο· πλάι του ένας άλλος κλαίει αναλογιζόμενος το Θεό με καθαρή αγάπη. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχουν δάκρυα. Αυτά τα δάκρυα είναι το αποτέλεσμα ενός ψυχοφυσιολογικού μηχανισμού. Μα στη μία από τις δύο περιπτώσεις ένα γρανάζι του μηχανισμού είναι υπερφυσικό: η αγάπη. Μ' αυτή την έννοια, παρ' ότι τα δάκρυα είναι ένα φαινόμενο καθ' όλα φυσιολογικό, τα δάκρυα ενός αγίου που βρίσκεται σε κατάσταση γνήσιας θεωρίας είναι υπερφυσικά. 

Αποκλειστικά και μόνο υπ' αυτή την έννοια, τα θαύματα ενός αγίου είναι υπερφυσικά. Όπως υπερφυσικά είναι και όλα τα υλικά αποτελέσματα της αγάπης.  Μία πράξη ελεημοσύνης που γίνεται από καθαρή αγάπη είναι θαύμα τόσο μεγάλο, όσο το περπάτημα πάνω στο νερό. 

Ένας άγιος που περπατά επάνω στο νερό είναι απολύτως ίδιος με έναν άγιο που κλαίει. Και στις δύο περιπτώσεις, υπάρχει ένας ψυχοφυσικός μηχανισμός με ορατά αποτελέσματα, ένα γρανάζι του οποίου είναι η αγάπη - το θαύμα έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι η αγάπη μπορεί να λειτουργήσει ως γρανάζι σ' ένα τέτοιο μηχανισμό. Το ορατό αποτέλεσμα είναι στη μία περίπτωση το περπάτημα στο νερό, στην άλλη τα δάκρυα. Το πρώτο είναι πιο σπάνιο. Και αυτή είναι η μοναδική διαφορά μεταξύ τους.

Σιμόν Βέιλ, Επιστολή προς έναν ιερέα, εκδ. Ευθύνη

Lone Wanderer - A Morbid Portrayal

 

Τρέχοντας τον χρόνο

 

Σπρώχνουμε το χρόνο προς τα εμπρός οι άνθρωποι. Με τέτοια μανία που ξεχνάμε φαίνεται πως όταν κάνεις το χρόνο να τρέχει πιο γρήγορα, σε παρασέρνει μαζί του. Πώς όμως μπορεί να κάνει ο άνθρωπος το χρόνο να τρέξει; Πάντα είχα την αίσθηση ότι ο χειμώνας κρατά λιγότερο από το καλοκαίρι. Λίγο ότι στην Ελλάδα ο χειμώνας είναι πιο ήπιος και το κρύο υποχωρεί γρηγορότερα από τη ζέστη του καλοκαιριού, λίγο ότι η κλιματική αλλαγή το έχει κάνει αυτό ακόμα πιο έντονο, δίνεται μια τέτοια αίσθηση. Αλλά αυτό δεν είναι δουλειά του ανθρώπου. Η μανία του εορτασμού όμως; Βλέπω να στολίζονται μαγαζιά και σπίτια με χριστουγεννιάτικο διάκοσμο πριν καν την 17 Νοέμβρη. Πωλούνται ήδη στολίδια, εξοπλισμοί και τρόφιμα σχετικά. Φέρνουμε έτσι από τώρα την πολυαναμενόμενη (όσον αφορά τον καταναλωτισμό και τις εκδηλώσεις και όχι το πνεύμα αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) γιορταστική περίοδο. Είμαστε ήδη στα τέλη Δεκεμβρίου. Μόλις όμως περάσουν οι γιορτές και γυρίσει ο κόσμος στην αφόρητη καθημερινότητά του, αυτή η μακρά περίοδος προετοιμασίας-εορτασμού, που έχει γίνει μία πια, φαίνεται σαν μια στιγμιαία ανάμνηση. Χάνουμε τη περίοδο πριν τις γιορτές έτσι, ενσωματώνοντάς τη στις γιορτινές μέρες, δεν την απολαμβάνουμε όσο μπορούμε και όταν περάσει μας φαίνεται μια φευγαλέα σύντομη στιγμή. Έχουμε έτσι μικρύνει το χρόνο, τον έχουμε εξωθήσει να περάσει γρηγορότερα (είναι θέμα αντίληψης τελικά) και μειώνουμε έτσι τη ζωή μας. Το ίδιο επαναλαμβάνουμε και με τις θερινές διακοπές, σε μικρότερο όμως βαθμό επειδή δεν παίρνουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια εποχή την άδειά τους. Αλλά αν το προσέξετε ο Αύγουστο, περνά κι αυτός πολύ σύντομα. Αλλά είναι στο τέλος του καλοκαιριού και έχουν προηγηθεί δύο πιο αργοί μήνες. Ενώ οι χειμερινοί μήνες που ακολουθούν τις χριστουγεννιάτικες γιορτές συμπαρασύρονται επειδή ο Ιανουάριος βρίσκεται μέσα στην περίοδο αυτή και ο Φεβρουάριος είναι μήνας που κλιματικά δίνει μια οσμή άνοιξης.

Electric Wizard - I,The Witchfinder

 

Η παραβολή του άφρονα πλουσίου

Είπε ο Κύριος την εξής παραβολή «Κάποιου πλούσιου ανθρώπου χωράφια έδωσαν άφθονη σοδειά. Κι εκείνος σκεφτόταν και έλεγε: τι να κάνω; Δεν έχω μέρος να συγκεντρώσω τα γεννήματά μου! Να τι θα κάνω, είπε. Θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα χτίσω μεγαλύτερες για να συγκεντρώσω εκεί όλη τη σοδειά μου και τα αγαθά μου. Και τότε θα πω στον εαυτό μου: τώρα, έχεις πολλά αγαθά, που αρκούν για χρόνια πολλά. Ξεκουράσου, τρώγε, πίνε, διασκέδαζε. Τότε του είπε ο Θεός: «ανόητε. Αυτή τη νύχτα θα παραδώσεις τη ζωή σου. Αυτά λοιπόν που ετοίμασες, σε ποιόν θα ανήκουν;». Αυτά, λοιπόν, παθαίνει όποιος μαζεύει πρόσκαιρους θησαυρούς και δεν πλουτίζει τον εαυτό του με ό,τι θέλει ο Θεός». Αφού τα είπε όλα αυτά, πρόσθεσε με έμφαση: «Όποιος έχει αυτιά για ν΄ακούει ας τα ακούει».

Γνωστή και η σημερινή παραβολή. Μία εβδομάδα μετά το παράδειγμα του καλού Σαμαρείτη που διακινδυνεύει και βοηθά έναν αλλόθρησκο, έναν αλλόφυλο, έναν εχθρό, σήμερα διαβάζουμε για το ακριβώς αντίθετο. Για έναν πλούσιο, ακόμα έναν τέτοιο πλούσιο μετά από εκείνον με τον φτωχό Λάζαρο, ο οποίος έχει τόσα πλούτη που δε χωρούν στις αποθήκες και τα θησαυροφυλάκιά του. Και τι αποφασίζει; Να μοιράσει μήπως κάποια από αυτά; Να δώσει στους φτωχούς; Να κάνει έργα που θα βοηθήσουν τους συνανθρώπους του; Όχι βέβαια. Μήπως σκέφτεται έστω να ευχαριστήσει τον Θεό για όλα αυτά που έχει; Ούτε κι αυτό φυσικά. Το μόνο που σκέφτηκε ήταν να γκρεμίσει τις αποθήκες του και να φτιάξει μεγαλύτερες. και μετά να απολαμβάνει με μεγαλύτερη άνεση τα αγαθά του. Όμως εκείνο το βράδυ ο Θεός τον πληροφορεί ότι θα ζητήσουν την ψυχή του(Ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ·), ποιοι είναι αυτοί που θα ζητήσουν τη ψυχή του δε το πληροφορούμαστε, μπορούμε να υποθέσουμε ότι μάλλον δε πρόκειται για κάποιους καλόβολους τύπους που θέλουν να τον τιμήσουν με αυτό τον τρόπο. Και το υποθέτουμε καθώς η παραβολή κλείνει με το δίδαγμα "Αυτά, λοιπόν, παθαίνει όποιος μαζεύει πρόσκαιρους θησαυρούς και δεν πλουτίζει τον εαυτό του με ό,τι θέλει ο Θεός".

Και προσθέτει ο Κύριος στο τέλος, «Όποιος έχει αυτιά για ν΄ακούει ας τα ακούει». Και τελικά εδώ είναι και το πιο σημαντικό κομμάτι της σημερινής παραβολής. Ποιος έχει αυτιά για να ακούει; Ας ψάξουμε. Στη Βουλή, στα κόμματα, στα Πανεπιστήμια, στην Εκκλησία, σε ένα σωρό οργανισμούς και οργανώσεις. Σε άλλες θρησκείες, σε ομάδες σε κολλεκτίβες, δε ξέρω κι εγώ που αλλού. Σε συνεταιρισμούς. Στις κυβερνήσεις του κόσμου όλου. Υπάρχει τελικά κανείς που να ακούει; Υπάρχει κανείς που να προκρίνει το παράδειγμα του καλού Σαμαρείτη και να το ακολουθεί; Υπάρχει κανείς που να λέει αρκετά πλούτη μάζεψα για εμένα και για την οικογένειά μου, ας αρχίσω να μοιράζω σε ανθρώπους που δεν έχουν, ας βελτιώνω με όποιο τρόπο μπορώ τη ζωή των υπαλλήλων μου. Θα βρούμε πενήντα τέτοιους ανθρώπους στον κόσμο όλο; Θα βρούμε έστω σαράντα πέντε; Σαράντα; Τριάντα; Είκοσι; Έστω δέκα; 

 

Οι παραπάνω αριθμοί δεν είναι τυχαίοι. Είναι οι αριθμοί των δικαίων για χάρη των οποίων, αν πράγματι υπήρχαν, υποσχέθηκε ο Θεός στον Αβραάμ πως δε θα καταστρέψει τα Σόδομα που είχαν φτάσει στα υψηλότατα επίπεδα αμαρτίας και αθλιότητας. Τότε στα Σόδομα, δε βρέθηκαν ούτε δέκα τέτοιοι άνθρωποι. Φαίνεται πως στον κόσμο μας υπάρχουν ακόμα αρκετοί ώστε να μη μας αφήνει ο Θεός στη τύχη μας. Γιατί αυτό ήταν η καταστροφή των Σοδόμων. Μια πόλη που φανερά ζούσε χωρίς να θέλει να έχει καμία σχέση με τον Θεό. Και στο τέλος ο Θεός τους έκανε τη χάρη και ήρε τη χάρη Του από την πόλη αφήνοντας την έρμαιο και των φυσικών δυνάμεων και της ανθρώπινης ανοησίας και κακίας. 

Και τώρα αφού τα είπαμε αυτά, ας σταματήσουμε το ψάξιμο. Να μην ψάχνουμε για δικαίους σε όλες αυτές τις ομάδες, τους θεσμούς και τις οργανώσεις. Δεν έχει και κάποιο νόημα, έτσι δεν είναι; Παραείναι μεγάλος ο κόσμος και ακόμα μεγαλύτερη η ψυχή του κάθε ανθρώπου για μια τέτοια έρευνα. Ας κάνουμε κάτι καλύτερο και ουσιαστικότερο. Ας ξεκινήσουμε εμείς μια πορεία για να γίνουμε δίκαιοι. Ας γίνουμε εμείς οι καλοί Σαμαρείτες, ας γίνουμε εμείς οι δίκαιοι για χάρη των οποίων ο Θεός δε θα αφήσει τον κόσμο μόνο του. Αυτό μοιάζει καλύτερο έτσι δεν είναι; Ας ξεκινήσουμε κοιτάζοντας πέρα από τον εαυτό μας. Ας αρχίσουμε να κοιτάμε πέρα από το συμφέρον μας και την καλοπέρασή μας. Δε νομίζετε ότι κάτι τέτοιο έχει σημασία και  αξία σπουδαία;

Witch - Seer

 

Διακλαδώσεις

 

Όταν κάποιος καλείται να κάνει μία επιλογή στη ζωή του, αυτομάτως σκοτώνει όλες τις άλλες ζωές που θα είχαν προκύψει αν είχε επιλέξει διαφορετικά. Για παράδειγμα. Σε κάποιον νεαρό αρέσει μια κοπελιά. Για κάποιο λόγο αποφασίζει να μην της μιλήσει(επειδή ντρέπεται, επειδή τελικά αποφάσισε ότι δεν του άρεσε και τόσο, επειδή βρήκε κάποια άλλη κλπ). Εκείνη την ώρα "σκοτώνει" τη ζωή που θα είχε προκύψει αν μιλούσε στη κοπέλα αλλά και τις ζωές, τις εκδοχές δηλαδή της ζωής του, που θα προκύπταν από τη θετική ή την αρνητική απάντηση της κοπέλας αλλά και όλες τις άλλες ζωές που θα προκύπταν από τις μετέπειτα επιλογές τόσο του ίδιου όσο και της κοπέλας. Αυτό επαναλαμβάνεται κάθε φορά που επιλέγουμε να κάνουμε ή να μην κάνουμε κάτι ή όταν επιλέγουμε να κάνουμε κάτι και όχι κάτι άλλο. Μπερδευτήκατε; Δεν πειράζει. Γιατί όλο το προηγούμενο καμία σημασία δεν έχει αφού τελικά η μόνη ζωή που "μετράει" είναι αυτή που προέκυψε από την επιλογή που έγινε και όχι από όσες δεν έγιναν. Όλα τα άλλα είναι απλές πνευματικές ασκήσεις για εμάς που περπατάμε πολλές ώρες της ημέρας και κάπως πρέπει να νοστιμίζουμε αυτό το περπάτημα...

*Η εικόνα είναι από manga του Shintaro Kago

Acrimony - Whatever

 

Ο απόστολος Φίλιππος

 

Ο Απόστολος Φίλιππος είναι, θα μπορούσαμε να πούμε, ο πρώτος των μυστικών στην ιστορία της Εκκλησίας. Είναι αυτός που αναφώνησε με χαρά στον Ναθαναήλ πως "βρήκαμε τον Μεσσία". Αυτός που ζήτησε από τον Ιησού να τους δείξει το πρόσωπο του Πατέρα, για να λάβει την απάντηση πως όποιος βλέπει τον Ιησού βλέπει και τον Πατέρα. Ο σκοπός και το έργο του μυστικού αυτό είναι. Να αναζητά συνεχώς και παντού τον Θεό. Και η αναζήτηση αυτή έχει επιτυχή κατάληξη μόνο όταν ο άνθρωπος έχει καθαρή καρδιά και αγνή ψυχή. Ο Φίλιππος, απλοϊκός και με αγαθούς λογισμούς είχε και τα δύο. 

Ίσως και γι' αυτό ο Ιησούς ρώτησε τον Φίλιππο προ το θαύμα των πέντε άρτων των δύο ιχθύων, πού να βρουν αρκετά τρόφιμα για να χορτάσει όλος αυτός ο κόσμος. Με απλότητα και με μια πινελιά χιούμορ ο Απόστολος Φίλιππος απάντησε πως "Ψωμιά αξίας διακοσίων δηναρίων δεν φτάνουν σ' αυτούς, όχι για να χορτάσουν, αλλά για να πάρει ο καθένας από ένα μικρό κομμάτι.". 

Χαρά, απλότητα, καθαρή καρδιά και χιούμορ. Αυτά τα στοιχεία είναι που βοηθούν πάρα πολύ τον άνθρωπο που αναζητά τον Θεό. Χωρίς αυτά ματαιοπονεί και χάνεται σε δαιδαλώδεις φιλοσοφίες και θεωρίες που μάλλον του σκοτίζουν το μυαλό ακόμα κι αν νομίζει πως του το φωτίζουν. Η μυστική αναζήτηση του θείου υπερβαίνει τη λογική και τη σκέψη, χωρίς βέβαια να τις ακυρώνει. 

Όποιος θέλει λοιπόν να ακολουθήσει ένα τέτοιο δρόμο, τον μυστικό δρόμο, τον δρόμο όπου αποκαλύπτονται αυτά που αν και φανερά, ο πολύς κόσμος δεν τα βλέπει, έχει το πρότυπο που θα τον βοηθήσει να βρει την πορεία του. 

MONOLORD - I'll Be Damned

 

Η βία τίποτα καλό δε πετυχαίνει

 

Είπε ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Με τις κατάλληλες συμβουλές ας πείθουμε τους κακούς να γίνουν καλοί. Κι αν εκείνοι περιφρονούν τα λόγια μας, ας μην τους εξαναγκάζουμε. Κανένας δεν γίνεται καλύτερος αναγκαστικά. Ούτε  ο Θεός θέλει να γίνονται με τη βία τα κατορθώματα της αρετής, αλλά με την προαίρεση και τη θέλησή μας.

Και θα ρωτήσει κάποιος: "Δεν είναι καλύτερα να γίνει κανείς με τη βία καλός, παρά να μείνει με τη θέλησή του κακός;". Όχι. Γιατί εκείνος που γίνεται καλός με τη βία, θα επιστρέψει πάλι στην κακία. Ενώ εκείνος που γίνεται καλός με την προαίρεσή του, μένει σταθερός και αμετακίνητος στην αρετή.

(από το βιβλίο Θέματα Ζωής,εκδ.Ι.Μ.Παρακλήτου)

Η βία όπως βλέπουμε να λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δε μπορεί τίποτα να πετύχει. Τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δε γεννά παρά μόνο περισσότερη βία. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν πως μπορεί κάτι καλό να προκύψει από τη χρήση βίας αλλά στη πραγματικότητα μόνο ένας φαύλος κύκλος γεννάται όπου η βία οδηγεί και σε άλλη βία και σε άλλη και σε άλλη. Ακόμα κι αν κάποιοι σκοποί, κάποιοι στόχοι, κάποιες νίκες επιτευχθούν θα είναι προσωρινοί αφού ήδη έχει εισχωρήσει στη σκέψη των ηττημένων η προσδοκία ανταπόδοσης της βίας στους νικητές. 

Η βία, είτε φυσική είτε λεκτική είτε με κάποια άλλη μορφή δηλητηριάζει όσους τη χρησιμοποιούν, νικητές και χαμένους. Βλέπουμε σήμερα τις περιοχές στις οποίες η βία προκρίθηκε ως μέσο αντιμετώπισης των όποιων προκλήσεων. Τι γίνεται; Ολοένα και περισσότερο αυξάνεται η χρήση της βίας και λύση δε φαίνεται πουθενά. Ακόμα κι όταν ο ισχυρός φαίνεται πως μπορεί να επιβάλλει πλήρως τα συμφέροντά του, πάντα μένει κάποιος έστω μικρός θύλακας αντίστασης απ' όπου νέα κύματα βίας γεννιούνται. 

Αλλά και στις κοινωνίες. Η βία της ανισότητας, η βία της αδικίας, ακόμα κι όταν ασκείται από το κράτος(ή μάλλον ειδικά τότε) όχι μόνο δε φέρνει κάποιο μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα αλλά τελικά οδηγεί ολόκληρη τη κοινωνία σε ένα χάος αποσάθρωσης. 

Η βία εκφράζεται και ασκείται με πολλές μορφές και πολλούς τρόπους. Αποτελεί ένα είδος καρκίνου που τρώει τη ζωή κάθε οργανωμένης κοινωνίας αλλά και κάθε ανθρώπου ξεχωριστά. Μόνο η απαλλαγή από αυτήν και η απελευθέρωση της σκέψης μας από το δίχτυ της μπορεί να φέρει κάποια στιγμή κάποιου είδους θεραπεία.