H παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου είναι γνωστή. Είναι ίσως μία από τις πιο γνωστές παραβολές του Κυρίου. Πολύ περιληπτικά πρόκειται για έναν πλούσιο, ο οποίος δεν ξέρει τι έχει και ολημερίς και ολονυχτίς τρώει και πίνει ενώ κάτω από το τραπέζι του, ο φτωχός Λάζαρος, σε άθλια πραγματικά κατάσταση, προσπαθεί να χορτάσει τη πείνα του από τα αποφάγια του πλουσίου. Όταν πεθαίνουν, ο Λάζαρος βρίσκεται στους κόλπους του Αβραάμ ενώ ο πλούσιος υποφέρει στον Άδη. Ο πλούσιος αρχικά ζητά από τον Αβραάμ να του στείλει τον Λάζαρο να τον δροσίσει λίγο γιατί διψά κι αφού ο Αβραάμ του εξηγεί πως δε γίνεται αυτό γιατί τους χωρίζει τεράστιο χάσμα και ότι ο πλούσιος που απόλαυσε τα αγαθά στην επίγεια ζωή του τώρα διψά και πεινά ενώ ο Λάζαρος που υπέφερε τώρα ευφραίνεται, ο πλούσιος ζητά να σταλεί ο Λάζαρος στα αδέρφια του ώστε να συνετιστούν και να μην έχουν την ίδια μοίρα. Αλλά και πάλι του απαντά ο Αβραάμ ότι έχουν τον λόγο του Μωυσή και των προφητών και αφού δεν ακούν αυτόν δε θα ακούσουν ούτε τον Λάζαρο ακόμα κι αν τον δουν αναστημένο.
Τι είναι όμως αυτό που οδηγεί τον πλούσιο στον Άδη; Είναι ο ίδιος ο πλούτος; Θα μπορούσαμε να το πούμε αυτό αλλά και ο Αβραάμ πλούσιος ήταν. Σας θυμίζω μια ευχή που δίναμε παλαιότερα σε κάποιον, του λέγαμε "τα καλά του Αβραάμ και τα αγαθά του Ισαάκ να έχεις". Άρα ο πλούτος από μόνος του δεν είναι αυτός που οδηγεί στον Άδη. Επομένως είναι αυτά που φέρνει ο πλούτος μαζί του. Η προσκόλληση στο χρήμα, η ειδωλοποίηση του χρήματος, η εξαπάτηση και η καταπίεση των άλλων ανθρώπων προκειμένου να επιτευχθεί ο σκοπός της συγκέντρωση χρήματος.
Ο πλούσιος της παραβολής δεν αναφέρεται με το όνομά του. Αντίθετα ο φτωχός, ο Λάζαρος αναφέρεται ονομαστικά. Γιατί γίνεται αυτό; Γιατί ο πλούσιος δεν αναφέρει πουθενά την οικογένειά του. Δεν αναφέρει πουθενά έναν φίλο του, έναν συγγενή(τα αδέρφια του τα θυμήθηκε αφού ήταν πια στον Άδη), έναν συνεργάτη!. Δε νοιάζεται για τον Λάζαρο που μπροστά στο τραπέζι του, γεμάτος με πληγές που τις έγλειφαν σκυλιά, πέθαινε της πείνας. Και όταν πεθαίνουν τι μας λέει ο Κύριος στην παραβολή; Πως τον Λάζαρο οι άγγελοι τον πήγαν κοντά στον Αβραάμ ενώ τον πλούσιο απλά τον έθαψαν. Δεν ήρθαν καν οι δαίμονες να τον οδηγήσουν στον Άδη. Απλά πέθανε και τον έθαψαν. Γιατί όλα αυτά; Γιατί ο πλούσιος αφιερωμένος αποκλειστικά στη συγκέντρωση πλούτου και στις ατομικές του απολαύσεις χάνει την ανθρωπιά του, χάνει την προσωπικότητά του, χάνει και την ίδια τη ψυχή του. Είναι απλώς...κυνηγός χρημάτων.
Πώς λοιπόν διαχειρίζεται κάποιος τον πλούτο, ώστε να μην τον καταστρέψει; Ας ακούσουμε άλλη μια ιστορία, από τη μακρινή Ανατολή αυτή τη φορά. Εκεί ένας μοναχός θέλησε να φτιάξει μια μεγαλύτερη αίθουσα στο μοναστήρι του. Ένας πλούσιος έμπορος του δώρισε πεντακόσια χρυσά νομίσματα, ποσό τεράστιο, αφού με τρία μόνο τέτοια νομίσματα, κάποιος ζούσε ολόκληρο χρόνο. Ο Μοναχός του είπε απλά "εντάξει, θα τα πάρω". Ο έμπορος εκνευρισμένος που δεν άκουσε ένα ευχαριστώ του είπε "μα καλά, τέτοιο τεράστιο ποσό έδωσα και ούτε ένα ευχαριστώ δε λες;". Ο μοναχός τότε του απάντησε, "αυτός που δωρίζει είναι αυτός που θα πρέπει να πει ευχαριστώ".
Και θυμόμαστε αυτομάτως, ακούγοντας αυτή την ιστορία, τους τρεις Ιεράρχες, οι οποίοι υποστήριζαν πως ο πλούσιος δεν είναι ιδιοκτήτης του πλούτου αλλά διαχειριστής του και υπεύθυνος να διανέμεται σωστά σε όλους τους ανθρώπους. Θυμόμαστε τον προφήτη Αμώς να μιλά εκ μέρους του Θεού και να ζητά "να αναβλύσει σαν νερό το δίκαιο και η δικαιοσύνη ως αστείρευτος ποταμός". Ή τον προφήτη Ησαϊα να λέει, πάλι ερμηνεύοντας το θέλημα του Θεού: "σταματήστε το κακό, πράξτε το καλό, ζητήστε το δίκαιο, διορθώστε το κακό, αποδώστε στο ορφανό αυτό που πρέπει και υπερασπιστείτε τη χήρα".
Ο πλούσιος δεν έκανε τίποτα από αυτά. Δε διόρθωσε το κακό που πάθαινε ο Λάζαρος, χωρίς να διαμαρτύρεται και χωρίς να μνησικακεί αυτός και γι' αυτό πήγε κοντά στον Αβραάμ, δεν ενδιαφέρθηκε να κάνει το καλό, δεν ενδιαφέρθηκε για δικαιοσύνη, δεν ενδιαφέρθηκε για κανέναν άλλον. Θεώρησε τον εαυτό του ιδιοκτήτη και όχι διαχειριστή του πλούτου. Μάλιστα ούτε καν ιδιοκτήτη αλλά περισσότερο λάτρη. Το χρήμα, είναι ένα μέσο για να διορθώνουμε τις αδικίες. Μόνο όταν το χρησιμοποιούμε έτσι οδηγεί στη σωτηρία. Μόνο όταν το μοιραζόμαστε γίνεται πραγματικά πλούτος...
