Ξεχνούν οι βιαστικοί αυτοί επικριτές ότι , χρονικά , το Βυζάντιο είναι η πολιτισμική συνέχεια του ελληνιστικού ελληνισμού , της γλώσσας και της σκέψης του , ότι το κράτος και η κοινωνία του Βυζαντίου ποτέ δεν γνώρισε το έρεβος του δυτικοευρωπαϊκού Μεσαίωνα , του οποίου τη ρωμαϊκή καταβολή είχαν κλονίσει τα βαρβαρικά λεγόμενα στίφη , και ότι , τέλος , η ευρωπαϊκή Αναγέννηση μπολιάζεται από το βυζαντινό μάθημα , που μεταφέρουν στη Δύση οι αυτοεξόριστοι Βυζαντινοί λόγιοι .
Επίσης ότι και αυτή η Αναγέννηση , που , όπως λέει το όνομά της , είναι η παλιννόστηση στην αρχαιότητα , θα ήταν διαφορετική , αν όχι αδύνατη , αν το δήθεν σκοταδιστικό Βυζάντιο δεν είχε διασώσει στους κόλπους του ( παρά τις διαφορές και αντιθέσεις με την ισχύουσα ορθοδοξία ) τα έργα της αρχαίας γραμματείας . Και ας μην ακούμε τους - όλο , όμως , τώρα και λιγότερους - δήθεν ειδήμονες , που διατείνονται ότι οι Άραβες ήταν ο δίαυλος της διάδοσης των αρχαιοελληνικών συγγραμμάτων στην Ευρώπη . Τους ρωτώ απλά : που είναι ο αραβικός Όμηρος , που οι αραβικοί αρχαίοι τραγικοί και πού η αραβική Σαπφώ ; Και οι λυρικοί ποιητές ;
Να θυμίσω ότι για πρώτη φορά μεταφράστηκε ως και ο Αριστοτέλης στα λατινικά , κατευθείαν από το αρχαίο κείμενο , από τους Κωνσταντινουπολίτες λογίους που είχαν καταφύγει στην Ιταλία μετά την Άλωση του 1453 .
Για να μη σημειώσω καν τις ελλείψεις και τις ατέλειες που η σύγχρονη φιλολογική κριτική παρατήρησε ως και στον αραβικό Αριστοτέλη - το συγγραφέα , δηλαδή , που για λόγους σχετικούς με τις διοικητικές τους κυρίως ανάγκες είχαν μεταφράσει κατά καιρούς οι Άραβες ( ιδιαίτερα , βέβαια , οι χριστιανικής ομολογίας μεταφραστές ) στο χαλιφάτο της Βαγδάτης ή στο κράτος της μουσουλμανικής Κόρδοβας στην Ισπανία .
Ελένη Αρβελέρ , Σας μιλώ για το Βυζάντιο , εκδ. Ερμής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου