Ο νέος που προσέρχεται στον Χριστό , στη σημερινή περικοπή , είναι θα λέγαμε , η κλασσική περίπτωση , τυπικού -εξωτερικά - πιστού . Τηρεί όλους τους κανόνες και τους τύπους του μωσαϊκού νόμου . Το γνωρίζει αυτό .
Όταν ρωτά τον Ιησού τι πρέπει να κάνει για να σωθεί , δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για κάποια απάντηση . Ενδιαφέρεται μόνο για δικαίωση . Περιμένει να του δώσει συγχαρητήρια ο Χριστός για τον τρόπο που ζει .
Ο Κύριος , όμως , που γνωρίζει τι κρύβουμε στις καρδιές μας , του ζητά να θυσιάσει τα πλούτη του . Και το κάνει αυτό για να δείξει στον νέο πως ξέρει το πάθος του , που είναι η φιλαργυρία .
Η Εκκλησία είναι ιατρείο , όχι επιτροπή που μοιράζει βραβεία . Ερχόμαστε για να θεραπευτούμε , να μεταμορφώσουμε τα πάθη μας και όχι για να μας πούνε μπράβο επειδή ερχόμαστε σε πολλές λειτουργίες και ακολουθίες ή επειδή κάνουμε πολλές μετάνοιες και νηστείες ή επειδή προσφέρουμε την τάδε εργασία . Αυτά είτε αναβλύζουν από μέσα μας -και δεν χρειάζονται αναγνώριση από άλλους - είτε είναι απλοί εξωτερικοί τύποι και επομένως χωρίς αξία .
Μόνο αν είμαστε ειλικρινείς με τον Θεό , τους συνανθρώπους και τον εαυτό μας θα μπορέσουμε να βρούμε θεραπεία εντός της Εκκλησίας και θα πετύχουμε να οικοδομήσουμε πραγματική σχέση με τον Χριστό . Ειδάλλως θα φύγουμε θλιμμένοι και απογοητευμένοι όπως ο νεαρός της περικοπής που μόλις διαβάσαμε .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου