τοῦ ΓΙΑΝΝΗ ΖΕΡΒΟΥ
Πανηγυρικὸ τόνο ἐπιχειρεῖ νὰ δώσει ἡ Κυβέρνηση στὴν ὁλοκλήρωση τῶν λεγομένων «προγραμμάτων στήριξης» τῆς Ἑλλάδας, ἐμφανίζοντας ὅτι τοῦτο σημαίνει «ἔξοδο ἀπὸ τὰ Μνημόνια» καὶ «ἀνάκτηση τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας».
Ὅμως γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ μιλᾶμε γιὰ μιὰ τέτοια ἔξοδο, πρέπει νὰ δεχτοῦμε ὅτι ἔχουν παρέλθει καὶ οἱ περιστάσεις, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι ὑποχρέωσαν τὴ Χώρα νὰ δεχτεῖ τὴν λήψη ὅλων ἐκείνων τῶν μέτρων, ποὺ συνόδευαν τὸν μνημονιακὸ δανεισμό. Νὰ δεχτοῦμε ὅτι ἡ ἑλληνικὴ Κυβέρνηση εἶναι ἐλεύθερη νὰ καταργήσει ὅλα τὰ μνημονιακὰ μέτρα, νὰ ἀκυρώσει ὅλη τὴ μνημονιακὴ νομοθεσία: Πάνω ἀπὸ 700 μνημονιακοὺς νόμους, 60.000 μνημονιακὲς διατάξεις καὶ 300.000 ὑπουργικὲς καὶ ἐφαρμοστικὲς μνημονιακὲς ἀποφάσεις. Νὰ δεχτοῦμε ἐπίσης ὅτι ὑπάρχει τὸ περιθώριο νὰ ἀποκατασταθοῦν οἱ ζημίες τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου ἀπὸ τὶς περικοπές. Ὅμως, κάτι τέτοιο δὲν συμβαίνει.
Εἶναι γεγονὸς ὅτι (πρὸς τὸ παρὸν) τελείωσε ὁ μνημονιακὸς δανεισμός. Ὅμως, ὅσο ὅλος αὐτὸς ὁ μνημονιακὸς θεσμικὸς «ζουρλομανδύας» δὲν μπορεῖ νὰ πειραχτεῖ, τὰ Μνημόνια θὰ εἶναι ἐδῶ καὶ ἀποτελεῖ ἐμπαιγμὸ τοῦ χειρίστου εἴδους, ὄχι μόνο νὰ γίνεται λόγος γιὰ ἔξοδο ἀπὸ αὐτά, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ γιορτάζουμε ἀπὸ πάνω (!!!). Μέχρι τὸ 2114, γιὰ 99 χρόνια ἀπὸ τὸ 2015, ἡ δημόσια περιουσία θὰ εἶναι ὑποθηκευμένη καὶ θὰ ἐκποιεῖται μέσω τοῦ λεγόμενου «Ὑπερταμείου» , θεσμοῦ νεοαποικιακῆς ἔμπνευσης, ἀνάλογου μὲ αὐτὸ ποὺ θεσπίσθηκε γιὰ τὴ λεηλασία τοῦ ἐθνικοῦ πλούτου τῆς πρώην Ἀνατολικῆς Γερμανίας.
Παράλληλα, ὁ ἰδιωτικὸς τομέας θὰ ματώνει μὲ τὰ θηριώδη πλεονάσματα, ποὺ εἶναι ψηφισμένα ἀπὸ τὸ λεγόμενο «μεσοπρόθεσμο» πρόγραμμα, τὸ ὁποῖο βεβαίως δὲν καταργεῖται: 2018: 3,56% του ΑΕΠ, 2019: 3,96%, 2020: 4,15%, 2021: 4,53%, 2022: 5,19%. Αὐτὸς ὁ «φόρος αἵματος», ποὺ θὰ συνεχίζεται καὶ μετὰ τὸ 2022, θὰ ἐξασφαλισθεῖ μὲ παρατεταμένη ὑπερφορολόγηση, ἡ ὁποία θὰ ἀφανίσει σταδιακὰ τὴ μεσαία τάξη καὶ θὰ μειώσει δραματικὰ τὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο μισθωτῶν και συνταξιούχων.
Ἐνῶ ὑποτίθεται ὅτι βγήκαμε ἀπὸ τα Μνημόνια, ἡ Τρόικα θὰ είναι πάλι ἐδώ μετά από λίγες μέρες, στις 10 Σεπτεμβρίου, γιὰ νὰ ἐλέγξει ἐὰν ….τηρεῖται ἡ μνημονιακὴ πολιτική. Δὲν λείπουν ἐπίσης οἱ παραινέσεις, ὅτι γιὰ νὰ πάει μπροστὰ ἡ Ἑλλάδα, πρέπει νὰ γίνουν καὶ ἄλλες ἀνάλογες «μεταρρυθμισεις».
Ἔχουμε ἤδη ἐπισημάνει ὅτι στὴν ὀργουελικοῦ τύπου «νιούσπικ»1 τῶν Εὐρωκρατῶν, «μεταρρύθμιση» σημαίνει μονεταριστικῆς ἔμπνευσης ἀπορρύθμιση καὶ διάλυση τοῦ δημόσιου τομέα καὶ τοῦ κοινωνικοῦ κράτους. Παράλληλα ὅμως, ἡ λέξη νοηματοδοτεῖται ἀπὸ τὴν ἐμμονὴ τῶν Γερμανῶν καὶ τῶν ἄλλων ἰσχυρῶν τῆς Ε.Ε., νὰ ἐπιβάλουν, σὲ οἰκονομίες ἀνόμοιες, τὶς δικές τους ἀντιλήψεις καὶ μεθόδους.
Ὁ Ὑπουργὸς Οἰκονομικῶν τῆς ναζιστικῆς Γερμανίας Βάλτερ Φούνκ, σὲ διάλεξή του στὶς 25 Ἰουλίου 1940, μὲ θέμα «οἰκονομικὴ ἀναδιοργάνωση τῆς Εὐρώπης» τόνιζε μεταξὺ ἄλλων ὅτι «Τὸ ζήτημα τῆς μελλοντικῆς γενικῆς οἰκονομικῆς τάξης στὴν Εὐρώπη θὰ ἀπαντηθεῖ ὡς ἀκολούθως: Μετὰ τὴ νικηφόρα ἐξέλιξη τοῦ πολέμου, θὰ ἐφαρμόσουμε στὴν οἰκονομικὴ πολιτικὴ τὶς μεθόδους, ποὺ μᾶς ἐξασφάλισαν τὶς μεγάλες μας οἰκονομικὲς ἐπιτυχίες πρὶν τὸν πόλεμο (…)Εἴμαστε πεπεισμένοι ὅτι οἱ μέθοδοί μας θὰ ἀποδειχτοῦν ἰδιαίτερα ἀποτελεσματικὲς ὄχι μόνο στὴν οἰκονομία τῆς Μείζονος Γερμανίας, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλες τὶς εὐρωπαϊκὲς οἰκονομίες, ποὺ ἔχουν στενὲς ἐμπορικὲς σχέσεις μὲ τὴ Γερμανία.»
Ἡ ἴδια ἐμμονὴ νὰ ἐπιβάλουν τὶς «δοκιμασμένες καὶ ἐπιτυχημένες» μεθόδους τους διακατέχει καὶ τοὺς σημερινοὺς διαδόχους του, οἱ ὁποῖοι πέτυχαν νὰ οἰκοδομηθεῖ το εὐρὼ μὲ βάση τὶς ἀνάγκες καὶ τὶς προτεραιότητες τῆς γερμανικῆς οἰκονομίας. Ἀκόμα καὶ ἂν ὑποτεθεῖ ὅτι ὅλα πάνε σύμφωνα μὲ τοὺς ἀπίθανους σχεδιασμοὺς τῶν Εὐρωκρατῶν, ἁπλῶς ἡ Χώρα μας θὰ ἀποκτήσει ἐλαφρῶς χαλαρότερο «ζουρλομανδύα», ἀφοῦ ἤδη ἔχει θεσμοθετηθεῖ ἡ πολιτικὴ λιτότητας μὲ τὸ λεγόμενο «σύμφωνο σταθερότητας» γιὰ ὅλη τὴν Εὐρωζώνη.
Ἐδῶ ἀναδεικνύεται καὶ μιὰ ἄλλη διάσταση τοῦ συνολικότερου ἐμπαιγμοῦ: Μᾶς ἐξώθησαν στὴν εἴσοδο στὰ Μνημόνια καὶ ἀπαξίωσαν τὴ βιωσιμότητα τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας, μὲ τὸ πρόσχημα ὅτι τὸ χρέος του 120% ἐπὶ τοῦ ΑΕΠ του 2010, δὲν ἦταν βιώσιμο καὶ ὅτι μὲ τέτοιο χρέος ἡ Ἑλλάδα δὲν μποροῦσε νὰ βγεῖ στὶς ἀγορές.
Καὶ τώρα, οἱ ἴδιοι οἱ Δανειστὲς ἀποτιμοῦν ὅτι χρέος 180% του ΑΕΠ εἶναι βιώσιμο καὶ ὅτι ἡ Χώρα μπορεῖ νὰ βγεῖ στὶς Αγορές.
Τὸ 2010, ἐπιβαλλόταν ἡ Ἑλλάδα νὰ ἐμπλακεῖ στὰ Μνημόνια, γιὰ νὰ σωθοῦν οἱ γερμανικὲς καὶ γαλλικὲς τράπεζες. Τὸ 2018, ἐπιβαλλόταν νὰ «ἀπεμπλακεῖ», γιὰ νὰ συγκαλυφθεῖ ἡ ἀποτυχία τῆς πολιτικῆς ποὺ ἐπέβαλαν οἱ Δανειστές και νὰ προβληθεῖ ἡ «ἐπιτυχία» τῶν συνταγῶν τους.
Ὅμως πρόκειται γιὰ ἕνα χρέος, ποὺ σὲ μεγάλο ποσοστό, εἶναι ἀπεχθὲς καὶ ἐπαχθὲς καὶ πρέπει νὰ διαγραφεῖ, ἀφοῦ οὐσιαστικὰ προέκυψε ἀπὸ τὴν μετατροπὴ τοῦ τραπεζικοῦ χρέους σὲ δημοσιονομικό, ὥστε νὰ δικαιολογηθεῖ ἡ ἐπιβολὴ τῶν Μνημονίων.
Ὁ Πρωθυπουργὸς στὸ διάγγελμά του διεκτραγώδησε τὶς καταστρεπτικὲς συνέπειες τῶν Μνημονίων γιὰ τὴν Ελληνικὴ Οἰκονομία πρὶν ἀναλάβει ὁ ἴδιος τὴν ἐξουσία. Μίλησε, σὰν νὰ ἦταν ὁ ἴδιος ἁπλὸς τρίτος παρατηρητής, «ἀθῶος τοῦ αἵματος». Λὲς καὶ δὲν συνέχισε ὁ ἴδιος τὴν ἴδια ἀκριβῶς πολιτική μέχρι σήμερα καὶ δὲν ἔχει ψηφίσει τὴ συνέχισή της γιὰ πολλὲς δεκαετίες ἀκόμη. Θὰ εἶχε δικαίωμα νὰ κάνει τέτοιες ἀνακοινώσεις, ἐὰν διαπιστώνοντας ὅτι δὲν μποροῦσε νὰ ἐφαρμόσει τὴν πολιτικὴ, γιὰ τὴν ὁποία ἐκλέχτηκε τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2015, εἶχε πάει στὸ σπίτι του, ἀντὶ νὰ γίνει πρωτεργάτης τῶν ὅσων κατάγγελλε ὡς Ἀντιπολίτευση.
Καὶ ἡ «παλαιομνημονιακὴ Ἀντιπολίτευση» συμμετέχει στὸν ἐμπαιγμὸ τοῦ Λαοῦ. Ὄχι μόνον ὡς «δικομματισμὸς» ἐνέπλεξε τὴ Χώρα στὰ Μνημόνια, ἀλλὰ καὶ ὑπερψήφισε τὸ 3ο Μνημόνιο τοῦ κ. Τσίπρα. Καὶ ἔρχεται νὰ κάνει κριτικὴ, ἐνῶ εἶναι συνένοχος, νὰ ὑποσχθεῖ ἄλλη πολιτική, ἐνῶ γνωρίζει ὅτι θὰ ἀκολουθήσει τὴν ἴδια.
Πανηγυρίζει ἡ Κυβέρνηση, ἐνῶ γνωρίζει ὅτι ἁπλῶς τὸ δρᾶμα συνεχίζεται, μπαίνοντας σὲ νέα φάση. Φαινομενικὰ ἐπιβιώνουμε, ἐνῶ ἡ Χώρα εἶναι σὲ διαδικασία παρατεταμένης ἀφαίμαξης καὶ ἀργοῦ θανάτου. Ἡ ψευδαίσθηση τῆς ἐπιβίωσης μὲ προοπτικὴ τὴν παρακμὴ καὶ τὸν ἀργὸ θάνατο δὲν εἶναι ἡ λύση.
Ἐμεῖς ἐπιμένουμε στὴν ἄμεση καὶ πραγματικὴ ἔξοδο ἀπὸ τὰ Μνημόνια, ἡ ὁποία προϋποθέτει τὴν ἀνάκτηση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας τῆς Χώρας, τὴν κατάργηση τῶν μνημονιακῶν νόμων καὶ τὴν ἀποκατάσταση στὸ σύνολό του τοῦ κοινωνικοῦ κράτους δικαίου.
Ἐπιβάλλεται ὅμως νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ οὐσιαστική ἔξοδος ἀπό τήν κρίση προϋποθέτει τήν ἄρση τῶν αἰτιῶν πού τήν προκάλεσαν, τά ὁποῖα δέν εἶναι μόνο ἤ κυρίως οἰκονομικά καί τεχνοκρατικά, ἀλλά προπάντων ζητήματα πού ἔχουν ἄμεση σχέση μέ τήν Παιδεία, τήν νοοτροπία καί τόν Πολιτισμό πού θέλουμε. Στά θέματα ὅμως αὐτά Κυβέρνηση καί Ἀντιπολίτευση ἤ δέν κάνουν ἀναφορά ἤ ὅταν κάνουν ἀντιγράφουν ἄκριτα, πρακτικές καί πρότυπα ξένων παραδόσεων καί πολιτισμῶν καί περιφρονοῦν τίς ἀστείρευτες πηγές τῆς Πίστης μας καί τῆς αἰμάτινης γιά τή λευτεριά καί τήν ἀξιοπρέπεια ἱστορίας μας.
Πάντως σέ κάθε περίπτωση ἡ μετάβαση ἀπὸ τὸν ἀργὸ θάνατο τῆς «δουλείας στὴν Αἴγυπτο» στὴν ἐλευθερία καὶ στὴ ζωή, προϋποθέτει ἐνδιάμεσα «πορεία μέσα ἀπὸ τὴν ἔρημο».
--------------------------------
1. «Newspeak», «νέα ομιλία», η γλώσσα που επέβαλε το ολοκληρωτικό καθεστώς, στο μυθιστόρημα «1984» του Τζ. Όργουελ, αντιστρέφοντας τις έννοιες και τις λέξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου