Είναι και μερικοί –ελάχιστοι, αλλά μάλλον κάνουν πολύ θόρυβο με τα πληκτρολόγιά τους– που έχουν ερωτευθεί πολύ τον εαυτό τους. Βασικά, αυτοαποκαλούνται «αριστεροί» ή «ριζοσπάστες», χωρίς λόγο, απλώς επειδή δεν ψήφισαν ποτέ Δεξιά, ήταν και συνδικαλιστές στα φοιτητικά τους χρόνια, η βιβλιοθήκη τους είναι γεμάτη βιβλία και έχουν και μεταπτυχιακά, οπότε συμπεραίνουν ότι αξίζουν όλους τους προοδευτικούς τίτλους και αξιώματα.
Βγήκαν λοιπόν, οι μεγάλοι θεωρητικοί του διαδικτύου, να κατηγορήσουν τον «Ελληναρά» που έχτισε αυθαίρετα, διότι αυτό οδήγησε στην τραγωδία, και «όλοι μαζί τα φάγαμε» που έλεγε και ο Πάγκαλος. Αυτοί οι εξυπνάκηδες, θεωρούν μεγάλη σοφία το να υπενθυμίσουν τα αυθαίρετα, τα μπαζωμένα ρέματα, τα αποτσίγαρα, το μποτιλιάρισμα στις βοηθητικές οδούς των εθνικών δρόμων. Τι λε ρε παιδί μου! Τόση θεωρία και σκέψη τόσων χρόνων, τόσοι «τίτλοι» συμμετοχής στο «μαζικό κίνημα» (αγαπημένη λέξη) και το μόνο που έχουν να πουν είναι «να μην ξεχνάμε όμως και τα αυθαίρετα».
Το μαζικό κύμα αλληλεγγύης και η υπόκωφη οργή του κόσμου τους χαλάει τη μανέστρα. Ο «Ελληναράς» δίνει, από το υστέρημά του, ενίσχυση στους πληγέντες; Γεμίζει τα κέντρα αιμοδοσίας για δώσει αίμα σε αυτούς που το χρειάζονται; Δημιουργεί μόνος του και αυτοβούλως δομές αλληλεγγύης και βοήθειας; Οργίζεται με την ανυπαρξία του κράτους και το υποκαθιστά; Καταλαβαίνει αυτομάτως ποιοι είναι οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι του; «Υποκρισία» κραυγάζουν οι μεγάλοι ριζοσπάστες θεωρητικοί. Και πλασάρουν και λίγο καπιταλισμό από δίπλα για να είναι μέσα.
Δεν είναι το πρόβλημα ότι τέτοιοι τύποι βγάζουν λάδι τους ανίκανους που κυβερνούν (άλλοι «αριστεροί και ριζοσπάστες» αυτοί). Είναι τραγικό, το πόσο μίσος και αίσθημα ανωτερότητας εκφράζουν απέναντι στον κόσμο. Τέτοιοι τύποι χαίρονται όταν τα πράγματα πάνε άσχημα, όταν η απουσία ελπίδας και προοπτικής βγάζει στην επιφάνεια τα πιο κακά χαρακτηριστικά ενός λαού. Χαίρονται γιατί μπορούν να το παίξουν, εκ του ασφαλούς, σωτήρες και παντογνώστες και να κατεβάσουν πλατφόρμες και αναλύσεις με μπόλικους θεωρητικούς όρους.
Όταν ο ελληνικός λαός –δυστυχώς εν μέσω περιστάσεων καταστροφής και θλίψης– δείχνει στην πράξη τα πιο ευγενή χαρακτηριστικά του, αυτά που σε άλλες περιστάσεις –όχι τόσο μακρινές– έχουν οδηγήσει σε αγώνες και αλλαγές προς το καλύτερο, ο «θεωρητικός μας» νιώθει άσχημα. Για την ακρίβεια νιώθει ξένος. Γιατί αυτό ακριβώς είναι. Ξένος μέσα στην ίδια του τη χώρα. Ξεκομμένος από οτιδήποτε λαϊκό, με την πιο πλούσια και γεμάτη έννοια του όρου. Ονειρεύεται έναν «ιδανικό λαό» που στην πραγματικότητα το κύριο χαρακτηριστικό του θα είναι η αναγνώριση της αυθεντίας κάποιων σαν του λόγου του. Γι αυτό και οι «ριζοσπάστες» του πληκτρολογίου καταντούν εχθροί του λαού και όχι κομμάτι του, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι.
Χ.Δ.
Ακούγεται χαζό αλλά μετά απο 54 χρόνια που ζω αυτή η παράνοια της αντιπαλότητας για το ποιος είναι καλύτερος στο να είναι στο τιμόνι και που το πολιτικό σύστημα του βέβαια είναι το καλύτερο, το πιο "δίκαιον" και το "σωστόν" με ξεπερνάει κατα πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπο μικρός είχα μια απέχθεια για όλα αυτά παρόλο που ήμουν ειδησιοφάγος διαβάζοντας τουλάχιστον 3 εφημερίδες τις περισσότερες φορές αντίθετων απόψεων, πχ απογευματινή και ριζοσπάστη ακόμα. Δεν ήμουν με κανενός το μέρος μέσα μου, απλά παρατηρούσα, παρακολουθούσα. Οι αριστεροί ωστόσο μου φαίνονταν πιο κοντά μου για κάποιο λόγο. Εφηβος γαρ.
Πάλι όμως τους απέκρουα όταν προσπαθούσαν να με "εντάξουν" επίσημα στις τάξεις τους. Δεν έβλεπα το νόημα, δεν ένιωθα ότι όλα αυτά είχαν κάποια σημασία πέρα από κάποια συμφέροντα που ποιος ξέρει που φτάνουν στην άλλη άκρη.Επίσης αυτή η στρατολόγηση ομάδων με σκοπο την επικρατηση τους με όλα σχεδόν τα μέσα μου έφερνε αποστροφή. Αυτά και πολλά άλλα σκεφτόμουν πάνω κάτω γυρω στα 18 μου χρόνια.
Τώρα μετά απο κάποιες δεκαετίες δόξα τω θεω και που η εποχή μας πλέον με την τεχνολογία τουλάχιστον έχει αλλάξει τόσο που δεν χρειάζεται να τρεχεις για εφημερίδες(αν και αυτό είχε τη χάρη του) απλώς κάθεσαι καμια ωρίτσα με ένα καφεδάκο και τα βλέπεις όλα σε μια οθόνη μπροστά σου, καταλαβαίνω ότι τα πράγματα είναι χειρότερα από ότι αντιλαμβανόμουν.
Ο άνθρωπος τελικά δεν αλλάζει, τίποτα δεν έχει αλλάξει απο την εποχή του Χριστού μας και βάλε. Φιλαργυρος, φιλοδοξος, εγωιστης, εξουσιομανής, πόρνος, σαρκικός και πάει λέγοντας. Ειδικά αυτοί που έχουν αξιώματα και καρέκλες άστα βράστα και σε μεγάλο ποσοστό δυστυχώς.
Ένα σύνολο είναι τα στοιχεία που το αποτελούν, αν αυτά έχουν...αρπαξει και αρχίζουν και μυρίσουν σαπίλα όσο και να τα ανακατεύεις δεν πρόκειται να γίνει κατι. Θα πρεπει να θεραπεύσεις τα στοιχεία στο μεγαλύτερο σύνολο τους, να επανέλθουν και μετά υπάρχει ελπίδα. Τόσο απλό, η φύση δίπλα μας διδάσκει αρκεί να βλέπουμε λίγο και να μην τυφλωνόμαστε με τα τόσα αστραφτερα γύρω. Ας προσευχόμαστε για μας αλλα κυριως για τους άλλους, αυτό λεω.
Π
Αυτό το σχόλιο θα το κάνω ξεχωριστή ανάρτηση , φίλε .
ΔιαγραφήΔεν περίμενα ότι θα σου άρεσε τόσο η χαζή σκέψη μου παπα Κώστα. Νόμιζα ότι δεν είχε ανέβει κιόλας καθόλου, τώρα το βλέπω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠ
Σαφές και συγκεκριμένο . Τέτοιου είδος κείμενα μου αρέσουν .
ΔιαγραφήΤο κείμενο της ανάρτησης αναπαράγει τον διχαστικό λόγο: εμείς /αυτοί... και από αυτή την άποψη δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό που καταγγέλλει στην πρώτη γραμμή του "που έχουν ερωτευθεί πολύ τον εαυτό τους"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ διχαστικός λόγος στην πραγματικότητα δεν φωτίζει τίποτα απ΄όσα καταπιάνεται και με ενοχλεί αυτός ο λόγος γιατί μου θυμίζει την κραυγαλέα προσπάθεια που κάνουν όσοι/όσες θέλουν να αρέσουν σε κάποιους μετατρέποντάς τους σε καθρέφτες της δικής τους αυταρέσκειας!
Νομίζω ότι τοποθετείται πολύ σωστά στο θέμα με το οποίο καταπιάνεται . Αν φαίνεται διχαστικό και αυτάρεσκο δεν ξέρω . Από την άλλη μαοϊκοι είναι , έχουν μια συγκρουσιακή μενταλιτέ...
ΔιαγραφήΝαι, είναι οι φίλοι του λαού...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλοι φίλοι του λαού είναι , μέχρι να πάρουν εξουσία ...
ΔιαγραφήΕίτε πάρουν είτε δεν πάρουν την εξουσία (την εξουσία που κάποιοι τους δίνουν) ο διχαστικός λόγος είναι αυτός που αρμόζει σε κάθε περίπτωση και δεν με αφορά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ διαπίστωσή του όμως είναι θέμα αισθητηρίου απέναντι στις εξουσίες...