Κατὰ τῆς λογικῆς τοῦ ὑλισμοῦ

xristianiki.gr

Τὸ Κίνημα τῆς Χ.Δ. ξεκίνησε καὶ συνεχίζει, μὲ ἄξονα τῆς παρέμβασής του τὴ μάχη κατὰ τῆς λογικῆς τοῦ ὑλισμοῦ, μὲ ὅποιο πρόσωπο καὶ ἂν αὐτὴ ἐμφανίζεται. Ὁ Νίκος Ψαρουδάκης περιέγραψε τὰ κοινὰ σημεῖα καπιταλισμοῦ καὶ μαρξισμοῦ, ὡς ὑλιστικῶν καθεστώτων «σκληροκαρδίας καὶ τυχοδιωκτισμοῦ», ὅπου:
• «Τὸ ἄτομο ζεῖ ἀποξενωμένο ἀπὸ τοὺς ἄλλους, σὲ ἐξάρτηση μὲ ὅλους ἀλλὰ χωρὶς ἀλληλεγγύη μὲ κανένα…ἐξαρτᾶσαι ἀπὸ τοὺς ἄλλους γιὰ νὰ σοῦ παίρνουν, ὄχι γιὰ νὰ σοῦ δίδουν. Ὅλοι σὲ γνωρίζουν, ἀλλὰ παντοῦ εἶσαι ξένος. Οἱ σκέψεις καὶ οἱ σχέσεις τῶν ἀνθρώπων ἔχουν σκοπὸ καὶ ἐλατήριο τὸ χρῆμα. Αἰσθήματα ἀνιδιοτελῆ δὲν ὑπάρχουν. Ἄμεσα ἢ ἔμμεσα, σκοπὸς τῶν ἐκδηλώσεων τοῦ ἀτόμου εἶναι ὁ οἰκονομικὸς παράγων…» («Γιὰ μία Χριστιανικὴ Δημοκρατία» σελ. 30)


• Σήμερα, μὲτὰ τὴν κατάρρευση τοῦ ψυχροπολεμικοῦ ἰδεολογικοπολιτικοῦ διπόλου, τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ ὑλισμοῦ παραμένουν τὰ ἴδια.

• Ἀπροσδόκητα καὶ ἀπὸ ἐντελῶς διαφορετικὴ ἀφετηρία, παρόμοια συνολικὴ κριτικὴ στὸν ὑλισμὸ κάνει ὁ Γάλλος ἀντιεξουσιαστὴς Ὕβ Λὲ Μανάκ, στὸ βιβλίο του «Ἡ κρυφὴ γοητεία τοῦ ὑλισμοῦ» (Ἐκδόσεις «Ἀλήστου Μνήμης» σὲ μετάφραση Γιάννη Ἰωαννίδη).

• Ὁ Λὲ Μανάκ, ποὺ ἦταν βιομηχανικὸς ἐργάτης, ἀφοῦ πέρασε ἀπ’ ὅλα τὰ στάδια τῶν ἀριστερῶν ἰδεολογιῶν, ἐπικεντρώθηκε στὸ πλατωνικῆς καταγωγῆς φιλοσοφικὸ ρεῦμα τῆς «οὐσιοκρατίας». Σύμφωνα μὲ αὐτό, κάθε ὑλικὸ ἀντικείμενο ἢ ζῶο, χαρακητρίζεται ἀπὸ μία ἀρχετυπικὴ «οὐσία». Γιὰ παράδειγμα, ἡ «οὐσία» καὶ πρότυπο τοῦ κάθε κύκλου εἶναι ὁ ἰδανικὸς κύκλος, στὸν ὁποῖον προσομοιάζουν ὅλοι οἱ κύκλοι ποὺ σχεδιάζουμε, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶναι σὲ μεγάλο ἢ μικρὸ βαθμὸ ἀτελεῖς.

• Μὲ ἐργαλεῖο τὶς οὐσιοκρατικὲς ἀντιλήψεις, ἐπιχειρεῖ νὰ προσεγγίσει τὴν οὐσία τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία, σὲ σχέση μὲ τὰ ζῶα, «παρουσιάζεται πρῶτα ἀπ’ ὅλα σὰν μιὰ πνευματικὴ κατάσταση, στὴν ὁποία ἀντιστοιχεῖ μιὰ μορφὴ Πράξης» (σελ. 78). Ὅπου, «Πράξη» εἶναι «ἐκείνη ἡ δράση πάνω στὴν ὕλη, ἡ ὁποία καθορίζεται ἀπὸ τὴν κοινωνικὴ σχέση , ἀπὸ τὴν ποιότητα τῆς κοινωνικῆς σχέσης…κίνηση μέσω τῆς ὁποίας ἡ ζωικὴ ὕλη ἀναλαμβάνει συνειδητὰ τὸν ἑαυτό της ὡς ἀνθρώπινη ποιότητα» (σελ. 71)

• «Ἡ ὑλιστικὴ ἀντίληψη μᾶς μεταμορφώνει σὲ νεκροζώντανους μιᾶς ἱστορίας, ἡ ὁποία ἁπλῶς ἀντικαθιστᾶ , ἀπροσδόκητα, τὸ Θεό. Ὅπως προηγουμένως εἶχαν τοποθετήσει τὸ Θεὸ ἔξω ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ἔτσι τώρα ἡ ἀνθρωπότητα δὲν εἶναι ἡ ἱστορία της, ἀλλὰ ἡ ἰστορία, σὰν ἐξωτερικὸ φαινόμενο, εἶναι ἡ ἀνθρωπότητα. Ξαναπέσαμε δλαδὴ στὸν διαχωρισμό, ὁ ὁποῖος στὸ ὄνομα τῆς ἄχρονης οἰκουμενικότητας, δίνει προνομιακὴ θέση σὲ μιὰ ἀντικειμενικὴ στιγμή: στὴν ὕλη καὶ τὴν αἰτοκρατία της…» (σελ. 45)

• Ὅπως ὁ Ψαρουδάκης, ἔτσι καὶ ὁ Λὲ Μανὰκ ἀντιλαμβάνεται τὸν μαρξισμὸ ὡς συμπλήρωμα τοῦ ἀστισμοῦ καὶ τοποθετεῖ καὶ τὶς δύο ἰδεολογίες στὸ πλαίσιο τῆς ὑλιστικῆς/ὠφελιμιστικῆς ἀντίληψης. «Ἡ ἐπιθετικὴ αὐτο-ικανοποίηση τοῦ ἀστικοῦ Ἀνθρωπισμοῦ, ἡ ὁποία βεβαιώνεται στὸ «ἔνστικτο» τῆς ἰδιωτικῆς ἰδιοκτησίας, συμπληρώνεται ἀπὸ τὴ μαρξικὴ ἀτομιστικὴ οὐσιοκρατικὴ σύλληψη τοῦ «περιορισμένου παραγωγοῦ», ὁ ὁποῖος αὐτο-ἀλλοτριώνεται στὴ σχέση του μὲ τὴν ἀναγκαιότητα, καὶ ἔτσι γεννᾶ τὸν ἀποξενωμένο ἄνθρωπο ποὺ ἰδιοποιεῖται τὴ δραστηριότητα καὶ τὸ προϊὸν τῆς δραστηριότητας τῶν παραγωγῶν». (σελ. 55)….. «ἡ οὐσιοκρατικὴ ἀντίληψη τοῦ Μὰρξ δὲν ξεκινάει ἀπὸ τὴν οὐσία τῆς ἀνθρωπότητας ὡς κοινότητας, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν οὐσία τοῦ ἀτόμου. Κάνει τὴν ἀνθρώπινη δραστηριότητα μιὰ ἁπλῆ φυσικὴ λειτουργία…Ὁ Ἀνθρωπισμὸς τοῦ Μὰρξ εἶναι ἀτομιστικὸς καὶ λίγο διαφέρει ἀπὸ τὸν Ἀστικὸ Ἀνθρωπισμό».

• Ὁ Λὲ Μανὰκ καταγγέλλει τόσο τὴν «ὠφελιμιστικὴ θεώρηση» ποὺ «δίνει αὐθαίρετα τὰ πρωτεῖα στὶς ὑλικὲς ἀνάγκες» καὶ τὸν «ὑλιστικὸ καὶ ὠφελιμιστικὸ μύθο» (σελ. 20 καὶ 21), ὅσο καὶ τὸν «ἀστικὸ ἀνθρωπισμὸ» (μὲ ὑποσύνολα τὸν «χριστιανικό ἢ ἰουδαϊκό, φιλελεύθερο ἢ μαρξιστικό») ὡς μιὰ ὑποκρισία, ποὺ ἐπιτρέπει ὅλες τὶς ἀπάνθρωπες πρακτικές. (σελ. 79).

• Φιλότιμη, ἔντιμη καὶ διορατικὴ ὅλη αὐτὴ ἡ «περιπλάνηση» τοῦ Ὓβ Λὲ Μανάκ, ποὺ ἀναδεικνύει ὅτι παραμένει ἐπίκαιρη ἡ κριτικὴ τοῦ Ὑλισμοῦ.

• Ἡ ἀνθρωπιά του, ἀσυμβίβαστη καὶ εἰλικρινής, ἀφοῦ «Οἱ πλούσιοι ὑποφέρουν καὶ αὐτοί, ἀλλὰ δὲν μιλάει ποτὲ κανεὶς γι’ αὐτὴ τὴν ὀδύνη». (σελ. 10)

• Εἶναι προφανὲς ὅτι ἔχει ὑπόψη του τὴν καθεστωτικὴ χριστιανικὴ θεολογία, θεωρώντας ὅτι ἡ «ἠθικὴ» της βρίσκεται στὴν ὑπηρεσία τοῦ φιλελευθερισμοῦ, χωρὶς νὰ τὸν συγκινοῦν ἰδιαίτερα καὶ κάποιοι ἀποκαλούμενοι «προοδευτικοὶ Χριστιανοί», ποὺ σὲ κάποιο σημεῖο ἐμφανίζονται ἐνταγμένοι στὴν ἴδια εὐρύτερη λογική. (σελ. 19)

• Εἶναι προφανὲς ὅτι ἀγνοεῖ τὴν ὀρθόδοξη θεολογία τοῦ προσώπου, ἡ ὁποία δίνει καὶ τὴν ἀπάντηση στὰ ἐρωτήματα γιὰ τὴν οὐσία τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν παύει ὅμως νὰ «βάζει τὰ γυαλιὰ» καὶ στοὺς Χριστιανοὺς ἐκείνους ποὺ παραμένουν, ἀνεξαρτήτως πολιτικοῦ προσήμου, ἐνσωματωμένοι στὴν ὑλιστικὴ λογική.

[ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ 14.7.2018 Ἀπὸ τὴ στήλη ΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΟΣ