Έναν παράλυτο φέρνουν σήμερα μπροστά στον Χριστό.Και αυτός βλέποντας την πίστη τόσο του παραλύτου όσο και αυτών που τον μετέφεραν, του συγχωρεί τις αμαρτίες.Ας το προσέξουμε αυτό.Δεν τον θεραπεύει αμέσως αλλά πρώτα του συγχωρεί τις αμαρτίες.
Η αμαρτία ως αποτυχία μας να ταυτίσουμε το θέλημά μας με το θέλημα του Θεού έχει ως αποτέλεσμα τον κατακερματισμό της προσωπικότητας του ανθρώπου.Έτσι οδηγούμαστε σε μια άλλου είδους παραλυσία, πολύ πιο σοβαρής από τη σωματική, καθώς η δεύτερη επηρεάζει αρνητικά και τους γύρω μας.
Έτσι ο άνθρωπος που έχει,ας πούμε,παράλυτη προσωπικότητα,είναι επιρρεπής και αναζητά την εξουσία,την κολακεία,το χρήμα και ό,τι άλλο θεωρεί λανθασμένα ότι θα του καλύψει αυτό το κενό που βιώνει.
Ο Χριστός όμως,όπως εύκολα καταλαβαίνει όποιος διαβάζει υποτυπωδώς προσεκτικά το Ευαγγέλιο,τα απορρίπτει αυτά.Οι Πατέρες της Ερήμου μας διδάσκουν να μένουμε απαθείς και στους επαίνους και στις κατηγορίες, και στις κολακείες και στις συκοφαντίες.
Αυτό που λείπει σήμερα στην Εκκλησία περισσότερο απ' ο,τιδήποτε άλλο είναι άνθρωποι ολοκληρωμένοι,με φυσικό τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς.Άνθρωποι που δεν τα δίνουν όλα για μια επίφαση εξουσίας ή έναν ανούσιο έπαινο.Άνθρωποι σαν τον παράλυτο,τον Σαμαρείτη ή τον τελώνη.Άνθρωποι με πίστη,γνώση των αδυναμιών τους και αγάπη.Αν αρχίσουν αυτοί να πληθαίνουν,αν αφήσουμε τον Χριστό να μας μεταμορφώσει σε τέτοιους, τότε θα δούμε και μια Εκκλησία που θα νοστιμίζει αυτόν τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου