Εποχή βαρβαρότητας

Του ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ 

Εσείς πέστε την εποχή της τεχνολογίας, εγώ να την πω εποχή της βαρβαρότητας. Εσείς μιλήστε μου για τις ομορφιές της ζωής, εγώ να οδηγήσω το άλογό μου στα άγρια βουνά. Εσείς στείλτε μου τις selfie που βγάλατε στις γόνδολες της Βενετίας, εγώ να σας στείλω τις φωτογραφίες των προσφυγόπουλων που ξεβράστηκαν στην ακτή σαν νεκρά ψάρια, που πνίγηκαν. 

Εσείς κατακτήστε τις πόλεις με τα νέα σας αυτοκίνητα και τα κινητά σας τηλέφωνα που αλλάζετε συνεχώς, εγώ να πάω μιλήσω με έναν άνθρωπο που σκάβει να βρει ομαδικούς τάφους. Εσείς πέστε φθινόπωρο εποχή του έρωτα, εγώ να πω σήμερα σκότωσαν άνανδρα τον Che. Να ακούσω λίγο John Baez, λίγο Jimmy Hendrix. Ύστερα να είναι και ένας Greek Zorba να με πιάσει από το χέρι. 


Να χορέψουμε με το μπουζούκι στην άμμο. Να μας κοιτάξει ο Θεοδωράκης από το παράθυρο που βλέπει από την Ακρόπολη. Είμαι έτοιμος να ακούσω όλες τις απογοητεύσεις του μάστορα απόψε. Να είναι δικές σας όλες οι προσευχές, της Παλαιάς Διαθήκης, του Ευαγγελίου, του Κορανίου. 

Να περιμένω τους βαρβάρους. Να περιμένω την Νάντια Μουράτ. «Το τελευταίο Κορίτσι». Να μου διηγηθεί για τους βαρβάρους. Τα βρόμικα γένια τους, την ανάσα τους που μυρίζει, τις φάτσες τους που μοιάζουν με τέρας. Το πώς δολοφονήθηκαν τα έξι αδέλφια της και ο πατέρας της. Πόσοι μπορούν να κοιτάξουν κατάμουτρα την Νάντια χωρίς να έχουν τύψεις, χωρίς να νιώθουν ένοχοι; 


Ε παλικάρι κορίτσι Γιαζίντι. Πόσοι; Ακόμα και εκείνοι που σου έδωσαν αυτό το βραβείο δεν μπορούν να σε κοιτάξουν. Διότι την ώρα που εσύ βιαζόσουν από εκείνα τα γουρούνια με το τερατώδες πρόσωπο και τα βρόμικα μούσια, δεν ξέφυγαν έστω και λίγο από τις απολαύσεις της εποχής για να σε κοιτάξουν. 

Ήσουν μόνη με όλους τους δαίμονες του Κορανίου. Την ώρα που έμπαιναν στην σειρά να σε βιάσουν εκείνοι που έβαλαν στο μυαλό τους να πάνε στον παράδεισο πίνοντας αίμα, ήσουν μόνη στην κόλαση. Κανείς δεν άκουσε τις κραυγές σου. Κανείς δεν άπλωσε το χέρι να σκουπίσει τα δάκρυά σου. Έκαναν συναντήσεις, μιλούσαν πάντα για την ειρήνη και την αγάπη, αλλά ούτε εσένα ούτε τις χιλιάδες γυναίκες Γιαζίντι που μετατράπηκαν σε σκλάβες γύρισαν να κοιτάξουν. 

Εγώ τους είδα αγαπητή Νάντια. Τους είδα όλους. Ακόμα ρωτάω τον εαυτό μου αν δεν περνούσε τίποτε άλλο από το χέρι μου εκτός από το να τα γράφω αυτά σε μια καθημερινή εφημερίδα ενός μικρού νησιού. 

Θέλω να συστήσουμε έναν στρατό. Να βαδίσουμε εναντίον κάθε κακού χωρίς να αναγνωρίζουμε σύνορα, φυλή, θρησκεία και εθνικότητα. Τι όνειρο είναι αυτό. Πόσο ισχυρά είναι τα κακά και πόσο ανίσχυρα είναι τα καλά Νάντια. Για μένα είσαι σαν ένας από εκείνους τους αιχμάλωτους που σώθηκαν από το κάψιμο στους φούρνους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Ένα παιδί που πήγε στην κόλαση και επέστρεψε. Ένας άγγελος. 

Η φωτογραφία σου στις εφημερίδες πέφτει σαν χαστούκι στα μούτρα των ποταπών, των άνανδρων, των συμφεροντολόγων. Αυτοί είναι οι μηχανές των χρημάτων όσων σε υπέβαλαν σε βασανιστήρια και βιασμό. Είναι δικοί τους τρόφιμοι εκείνοι οι φανατικοί ισλαμιστές με τα αραχνιασμένα γένια. Τους ξέρεις, τους ξέρεις και εσύ αυτούς. Ουιγούροι που αποσπάστηκαν από την Κίνα και ήρθαν, άγριοι που ήρθαν από την Τσετσενία και άλλοι πολλοί. Ποια γενιά απογόνων των βαρβάρων.. 

Αν σου έδωσαν πολλά βραβεία, το έκαναν επειδή ντρέπονται. Σου τα έδωσαν επειδή δεν βρίσκουν λόγια να πουν μπροστά σε αυτά που εσύ έζησες. Δικό σου είναι και το βραβείο Sakharov. Και το βραβείο Havel. Και το Νόμπελ. 

Κοίτα τι λες από το βήμα: «Ο κόσμος παραμένει απαθείς στην γενοκτονία!» Λες ότι πρέπει να συσταθεί ένα δικαστήριο το οποίο θα δικάσει αυτούς τους δολοφόνους. Το λες στην διάσκεψη της Χάγης κοιτάζοντάς τους στα μάτια. Αλλά ακόμα δεν συστήνουν εκείνο το δικαστήριο. Δεν δικάζουν Νάντια εκείνους που σκότωσαν τα αδέλφια σου, ούτε και εκείνους που μετέτρεψαν σε σκλάβες χιλιάδες γυναίκες. 

Διότι εκείνοι τους δημιούργησαν. Εκείνοι τους έθρεψαν. Εκείνοι τους εξόπλισαν. Χτυπήθηκαν από μέσα εκ μέρους του τέρατος που δημιούργησαν στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στο Βερολίνο, στην Άγκυρα, στην Κωνσταντινούπολη και σε πάρα πολλά άλλα μέρη, αλλά δεν τους ένοιαξε ακόμα και αυτό. Δεν λυπήθηκαν ακόμα και τους δικούς τους ανθρώπους, οι οποίοι ανατινάχτηκαν με βόμβες και συνθλίφθηκαν με φορτηγά.

 Όχι, όχι. Αυτή η εποχή δεν μπορεί ποτέ να είναι εποχή της διαφώτισης. Μόνο εποχή μιας νέας βαρβαρότητας μπορεί να είναι. Αφού έχασαν την ζωή τους ένα εκατομμύριο άνθρωποι στο Ιράκ και ένα εκατομμύριο άνθρωποι στην Συρία. Αφού διασκορπίστηκαν ανά τον κόσμο για να σώσουν την ζωή τους εκατομμύρια άνθρωποι χωρίς πατρίδα, χωρίς χώρα. Αφού χιλιάδες πρόσφυγες έγιναν τροφή για τα ψάρια στις θάλασσες. Αφού τόσοι άνθρωποι έπαιζαν μπάλα με κεφάλια που έκοψαν. Και αφού δημιουργήθηκαν λίμνες αίματος στην Λιβύη, στην Υεμένη, στο Αφγανιστάν και στην Νιγηρία. Κανείς δεν μπορεί να μου αποδείξει ότι αυτή η εποχή δεν είναι εποχή βαρβαρότητας. 

Μην αναλώνεσαι άδικα φίλε, ειδικά αφού το κορίτσι που δολοφονήθηκε στην ανατολική Τουρκία, αλλά δεν δόθηκε άδεια να του γίνει κηδεία και η σωρός της φυλάχθηκε στο ψυγείο από την μητέρα της για να μην μυρίζει! Δεν μπορείς να με πείσει για την εποχή της διαφώτισης. Η ζωή σου είναι μάθημα ιστορίας Νάντια. Όλοι πρέπει να διαβάσουν αυτή την ιστορία. Και εκείνοι που περιμένουν τους βαρβάρους και εκείνοι που δεν τους περιμένουν. 

Τα γράφω αυτά από έναν δρόμο που βρίσκεται στο ένα μισό ενός μικρού κακότυχου νησιού που μοιράστηκε στα δυο. Τα γράφω περιμένοντας τους βαρβάρους σε ενέδρα. 

Ε παλικάρι κορίτσι Γιαζίντι. Χιλιάδες αγάπες και χαιρετίσματα σου στέλλω από αυτό το μικρό νησί!
Πηγή: Έχετε μούτρα να κοιτάξετε την Νάντια στα μάτια; Η ζωή της είναι ένα ισχυρό μάθημα ιστορίας https://hellasjournal.com/2018/10/echete-moytra-na-koitaxete-tin-nantia-sta-matia-i-zoi-tis-einai-ena-ischyro-mathima-istorias/