Η εκκλησιαστική διάσταση του θέματος με τους Ρώσους διπλωμάτες

orthodoxia

Του Ανδρέα Λουδάρου 

Τον προηγούμενο Απρίλιο ο μητροπολίτης Κερκύρας Νεκτάριος, κατέθεσε στην Διαρκή Ιερά Σύνοδο, της οποίας είναι μέλος αυτήν την περίοδο, αίτημα μεταφοράς τεμαχίου του ιερού λειψάνου του αγίου Σπυρίδωνα, στην Ρωσία. Όταν ήρθε η στιγμή της συζήτησης του θέματος, ο Αρχιεπίσκοπος σύμφωνα με πληροφορίες του orthodoxia.info ρώτησε τον μητροπολίτη αν εμμένει στο αίτημα του. Ο μητροπολίτης που τα τελευταία χρόνια έχει αναπτύξει στενούς δεσμούς με το ρωσικό στοιχείο της περιοχής του αλλά και την ρωσική Εκκλησία η οποία φροντίζει να στέλνει μεγάλα γκρουπ τουριστών στο νησί, απάντησε καταφατικά. Το αίτημα ικανοποιήθηκε και η ΔΙΣ έδωσε την έγκριση της. Λίγη ώρα αργότερα όμως κατά τη διάρκεια της ίδιας συνεδρίας, ο μητροπολίτης Κερκύρας το απέσυρε. Το προσκύνημα δεν έγινε ποτέ.


Οι σχέσεις Ελλήνων ανώτατων κληρικών με την Ρωσία δεν θεωρούνταν ποτέ κάτι το επιλήψιμο. Ανήκαν στην σφαίρα της ενδυνάμωσης των σχέσεων μεταξύ των δυο ομόδοξων κρατών που σε πολλά σημεία μοιράζονται κοινές παραδόσεις. Τα τελευταία χρόνια όμως ιδιαίτερα μετά την ανάρρηση του σημερινού Πατριάρχη Κυρίλλου στον πατριαρχικό θρόνο της Ρωσίας, αυτοί που δεν διακρίνουν μόνο αγνές προθέσεις πίσω από αυτές τις επαφές, πληθαίνουν.

Στη μια πλευρά βρίσκονται εκείνοι που με βάση προφητείες και θεωρίες περί «ξανθού γένους» και «ορθόδοξου τόξου» κάνουν ότι μπορούν για να ενισχύσουν αυτήν την επαφή. Απέναντι τους στέκονται όλοι εκείνοι που θεωρούν πως η έντονη ρωσική κινητικότητα γύρω από την Ελλάδα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα παιχνίδι στρατηγικής και άσκησης επιρροής.

ΔΕΝ ΕΠΕΣΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

Η αποκάλυψη πως η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να εκφράσει την ενόχληση της για συγκεκριμένες ενέργειες Ρώσων διπλωματών λαμβάνοντας ακραία μέτρα όπως αυτό της απέλασης αλλά και της απαγόρευσης εισόδου στην χώρα, δεν έριξε πολλούς «από τα σύννεφα».

Μητροπολίτες, υπηρεσιακοί παράγοντες του κράτους και γενικότερα άνθρωποι που γνωρίζουν καλά την εκκλησιαστική γεωπολιτική σκακιέρα, το τελευταίο διάστημα έβλεπαν πως η γιγάντωση της ρωσικής επιρροής στα ελληνικά εκκλησιαστικά πράγματα δεν θα μπορούσε να μείνει αναπάντητη. Ανάμεσα στους γνωρίζοντες φαίνεται πως είναι και ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος που σεβόμενος την επιθυμία του μητροπολίτη έδωσε μεν την άδεια, δεν έκρυψε όμως τον προβληματισμό του.

Πλέον αυτό που αναζητείται είναι τα εκκλησιαστικά πρόσωπα, που είχαν προσεγγίσει οι Ρώσοι διπλωμάτες. Και φυσικά τα ερωτήματα είναι πολλά. Όπως για παράδειγμα, γνώριζαν τις πραγματικές προθέσεις αυτών που εμφανίζονταν ως υποστηρικτές του έργου τους; Τους είχαν ζητηθεί ανταλλάγματα; Κι αν ναι, ποια ήταν αυτά; Είχαν ενταχθεί και εάν ναι, ποιοι, στο ρωσικό pay roll ώστε να επηρεαστεί η ελληνική κοινή γνώμη;

Σε τέτοιες περιπτώσεις το δημοσιογραφικό κλισέ θέλει την υπόθεση να μοιάζει με «κατασκοπευτικό θρίλερ». Σε αυτήν όμως φαίνεται πως είναι η πραγματικότητα.