Ηθικισμός,ο θάνατος της πνευματικής ζωής

Πανανθρώπινο λοιπόν πρόβλημα ο ηθικισμός. Μπορεί πολλές φορές να δικαιολογείται ως αντίδραση στον εκφυλισμό και στην ανηθικότητα της θρησκευτικής ζωής,στην ουσία όμως αυτές είναι δικαιολογίες. Ηθικιστές γίνονται προβληματικές προσωπικότητες,που δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν απ'τον εαυτό τους και βρίσκονται πάντοτε σε μια αντιπαράθεση:Εμείς οι πιτοί κι υπάκουοι δούλοι του Θεού,που είμαστε μέσα στην Εκκλησία,κι οι κακοί κι ακάθαρτοι,που είναι εκτός Εκκλησίας.

Αυτοί που ζουν υγιώς στην Εκκλησία διαπιστώνουν πως το κακό βρίσκεται μέσα τους κι όχι γύρω τους.Όπως λέει κι ο Χριστός στο Ευαγγέλιο, "δεν κάνει ακάθαρτο τον άνθρωπο αυτό που λαμβάνει απ'έξω, αλλ' αυτό που αναβλύζει κι αναδύεται μέσα απ'την καρδιά του".

Τούτα τα νοσηρά συστήματα επέβαλλαν και μοντέλα εξωτερικής φορεσιάς κι έπεισαν πολύ εύκολα,διότι πάντοτε το ανθρώπινο πνεύμα,απ' τον καιρό που νομιμοποιήθηκε η Εκκλησία μας την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου,προσπαθεί να κάνει τον Χριστιανισμό εύκολη καθημερινή ζωή.Αυτό το καταφέρνει όταν,αντί για την ποιότητα της καρδιάς του  πιστού και την ανωτερότητα της πνευματικής του ζωής,καθορίζει ως Χριστιανισμό εξωτερικά σχήματα,ντυσίματα και τρόπους συμπεριφοράς.



Η Εκκλησία προέρχεται από την κοινωνία,αφού οι άνθρωποι που καταλήγουν σ'αυτήν έρχονται απ' την κοινωνία,άσχετα αν απορρίπτουν το φρόνημα και την υλιστικότητα του κόσμου.Αλλά όπως το 'πε όμορφα ο Χριστός,"το μεν πνεύμα πρόθυμον,η δε σαρξ ασθενής".Κι έτσι οι συνήθειες αλλά και τα ενεργοποιημένα πάθη που κουβαλούν ως κοσμικά κατάλοιπα μέσα τους,θα πάρει πολύ καιρό για να τα χαλιναγωγήσουν·σε πάρα πολλές περιπτώσεις δε,αυτό δεν γίνεται ποτέ,είτε επειδή δεν έχουν την απαιτούμενη διάθεση θυσίας είτε επειδή μπερδεύονται και αποπροσανατολίζονται από μπερδεμένους καθοδηγητές.Οπότε ισχύει γι'αυτούς αυτό που έλεγε ο Πατριάρχης Ισαάκ:"Η μεν φωνή,φωνή Ιακώβ,οι δε χείρες,χείρες Ησαύ".Ανήκουν μεν στην Εκκλησία,αλλ' η καρδιά τους και τι είναι τους ανήκει στα κοσμικά πάθη και στην κοινωνία.

Η υγιής Εκκλησία διδάσκει κι επιμένει ότι τα μέλη της αυτά που η καρδιά τους είναι σκλαβωμένη σε κοσμικά πάθη,θα πρέπει να μετανοήσουν και να διορθωθούν,για να μπορέσουν κάποτε ν' αγαπήσουν λίγο τον Χριστό.Αυτό προκαλεί οδύνη,διότι το να βάλουν τάξη στον κακομαθημένο τους εαυτό θέλει κόπο,πόνο και βία.

Η "Ζωή" και ο "Σωτήρας" κι οι λοιπές παρόμοιες οργανώσεις βρήκαν μια πολύ πιο ήπια λύση στο οδυνηρό αυτό πρόβλημα.Τους αλλάζουν εξωτερικά και τους διδάσκουν πώς να φέρονται χριστιανικά και τους επιβραβεύουν για την προσπάθειά τους αυτή με τον τίτλο του "καλού Χριστιανού" και του "πνευματικού ανθρώπου".Δηλαδή θυμίζουν κάτι σαν fast food, παρά οτιδήποτε άλλο.

Μιχαήλ μοναχός,Πνευματικές αναβάσεις σε μια χώρα του Δούναβη,εκδ.Δορκάς