Στο χθεσινό Ευαγγέλιο, εκφωνήθηκε το γνωστό ανάγνωσμα της Παραβολής του «πλούσιου και του φτωχού Λαζάρου». Μερικοί ακόλουθοι της αστοχριστιανικής θεολογικής γραμμής τείνουν να βγάζουν εσφαλμένα «συμπεράσματα» για τα θέματα αυτά, τα οποία μάλιστα κάποτε-κάποτε αναδεικνύουν υπό το φενακιστικό προφίλ μιας «παραδοσιακής» θεολογικής θεώρησης.
Για να δούμε ποια είναι η αξία που δίνεται στο δίκαιο των φτωχών και αδικούμενων ανθρώπων στην Ορθόδοξη Εκκλησία, θα παραθέσουμε κάποιο απόσπασμα λόγου του αγίου Ιωάννη του Ελεήμονα(+12/11/620) με ένα σύντομο σχολιασμό, το οποίο αφορά ειδικά την αποκατάσταση της δικαιοσύνης καθαρά σε επίπεδο ενθαδικό και κοινωνικοοικονομικό και όχι (μόνο) μεταθανάτιο, όπως συνηθίζεται να γίνεται λόγω του καρκινώματος του κοσμικού συντηρητισμού(πρβλ. «το του κρείττονος ξυμφέρον») που κατατρώει την Εκκλησία έκπαλαι.
«Όποιος μπορεί με έξυπνο, αλλά και τίμιο τρόπο να πάρη όχι μόνο τα χρήματα των πλουσίων και μάλιστα των σκληρών και ασπλάγχνων, αλλά και τους χιτώνες και το υποκάμισό τους ακόμη, για να τα δώση στους φτωχούς, αυτός δεν αμαρτάνει. Αντίθετα κάνει δύο μεγάλα καλά.
Πρώτον γίνεται αφορμή ψυχικής ωφελείας στους άσπλαγχνους πλουσίους και δεύτερον ο ίδιος θα λάβη μεγάλο μισθό από τον εύσπλαγχνο Θεό».
(…) Ο Ιωάννης είχε κατακτήσει το πλήρωμα της αγάπης. Πόσο συγκλονιστική είναι η λέξις, που χρησιμοποιεί όταν μιλάη για τους δυστυχισμένους της γης! Τους ονομάζει αυτός ο «δεσπότης» [σ.σ: Επίσκοπος Αλεξανδρείας της εποχής] δ ε σ π ό τ α ς του! Ο άγιος της αγάπης δεν τους βλέπει μονάχα σαν αδέλφια του, αλλά σαν κυρίους και δεσπότας του. Και αυτή η αντίληψις είναι η σύμφωνη με το πνεύμα των λόγων του Σωτήρος Χριστού, που κάθε καλό που γίνεται στους φτωχούς το θεωρεί πως γίνεται στο πρόσωπό του: «Εφ’όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. κε’ 40).*
Να σημειώσω και κάτι ακόμη: ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων στην σχετική διατύπωσή του στην Πατρολογία είναι, εν μέρει τουλάχιστον, ακόμη πιο «rich-poorτολμηρός», λέγοντας ότι αν βρίσκαμε μια (απροσδιόριστη) μέθοδο αφαίρεσης των χιτώνων από τους πλουσίους και μετάδοσης στους φτωχούς, τότε «ουδόλως αν ημάρτομεν των δεόντων». Το σχετικό απόσπασμα έχει ο καθ. Ιωάννης Πέτρου στο πολύ καλό βιβλίο του «Κοινωνική δικαιοσύνη» (εκδ. Παρατηρητής, 1992). Στην πραγματικότητα οι πλούσιοι αντιμετωπίζονται ως άρπαγες, δηλ. ένοχοι αρπαγής και κλοπής και η πράξη αυτή ως δίκαιη και θεμιτή αποκατάσταση της δικαιοσύνης που αποζητά μια χριστιανική ψυχή λόγω αγάπης και ευσπλαχνίας προς τους φτωχούς.
*Πηγή: Γ. Μελέτη, «Ο άγιος της αγάπης: Ιωάννης ο Ελεήμων», εκδ. «Ζωής», 8η εκδ., 2004
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου