Έχοντας βραβευτεί με πέντε Emmy για τον ρόλο του στο σήριαλ General Hospital και έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στη σειρά Nashville, ο Jonathan Jackson δεν είναι υπερβολή να θεωρηθεί ως ένας superstar στον χώρο της ηθοποιίας, κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όμως, παράλληλα, η rock μουσική έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά του και με το συγκρότημά του, τους Enation, σταδιακά ανέρχεται και σε αυτό τον χώρο, με αποκορύφωμα την πρόσφατη περιοδεία με τους Echo & The Bunnymen. Λίγο πριν κυκλοφορήσει το νέο άλμπουμ των Enation, ο Jonathan επισκέφτηκε την Ελλάδα, ώστε να εκπληρώσει ένα τάμα του, παραδίδοντας στη Μονή Βατοπαιδίου το πέμπτο βραβείο Emmy που είχε πάρει το 2012, κι εμείς βρήκαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί του για την ως τώρα μουσική του πορεία, τη φιλοσοφία με την οποία προσεγγίζει το συνθετικό κομμάτι, τους συνεργάτες του και τα μελλοντικά του σχέδια, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα.
Έχει περάσει παραπάνω από ένας χρόνος από την κυκλοφορία του "Anthems For The Apocalypse". Πώς αισθάνεσαι γι' αυτό τώρα;
Είμαι αρκετά χαρούμενος μαζί του. Αισθάνομαι πως κάναμε το άλμπουμ που στοχεύαμε να κάνουμε. Έναν άμεσο, alt-rock δίσκο, τριών ανθρώπων. Είναι σύντομο όσον αφορά στον χρόνο που διαρκεί, αλλά έντονο στο στιχουργικό κομμάτι, κάτι που ήθελα να κάνω εδώ και χρόνια. Παράλληλα, υπάρχουν κάποιες μπαλαντοειδείς στιγμές, όπως το "Alleluia", που μου αρέσουν ανάμεσα στις δυνατές κιθάρες. Ήταν ένα άλμπουμ που είχαμε ανάγκη να κάνουμε... είχαμε ανάγκη να βάλουμε αυτό το Seattle, alt-rock στοιχείο από μέσα μας, ώστε να προχωρήσουμε μπροστά και να εξερευνήσουμε το επόμενο στάδιο της ανάπτυξής μας.
Το Royal Albert Hall είναι το πιο ωραίο venue στο οποίο έχω παρευρεθεί ή παίξει ποτέ
Πρόσφατα ολοκλήρωσες μια περιοδεία στο Ηνωμένο Βασίλειο με τους Echo And The Bunnymen, η οποία συμπεριελάμβανε και μια sold out εμφάνιση στο Royal Albert Hall. Αλήθεια, πως ήταν;
Ήταν μια ξεχωριστή στιγμή για μας σε πολλά επίπεδα. Το Royal Albert Hall είναι το πιο ωραίο venue στο οποίο έχω παρευρεθεί ή παίξει ποτέ. Είχα παίξει εκεί την προηγούμενη χρονιά στο "The Nashville Tour" και είχα εντυπωσιαστεί από την ομορφιά στην αισθητική και την ακουστική του. Το να ανοίγουμε τους Echo And The Bunnymen με τους Enation ήταν κάτι ακόμα πιο συναρπαστικό για μένα. Είχαμε μια υπέροχη φωτογράφο, την Christie Goodwin που απαθανάτισε το σόου για μας. Είναι κάτι που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Το show των Bunnymen ήταν εξωφρενικό εκείνο το βράδυ... το μέρος αυτό ήταν ηλεκτρικό!
Η ποίηση, το στιχουργικό βάθος και η μουσική που πάει πιο βαθιά από την επιφάνεια των πραγμάτων είναι τα στοιχεία που αγαπώ
Ο τρόπος με τον οποίο οι Enation αναμιγνύουν τα σκληρά, κιθαριστικά τραγούδια με τα alternative στοιχεία και τις πιο χαλαρές μπαλάντες είναι πραγματικά εντυπωσιακός. Θα έλεγες ότι αυτή η ισορροπία προκύπτει όσο φυσιολογικά όσο φαίνεται;
Έτσι νομίζω... Είναι μέρος του ποιος είμαι τόσο ως οπαδός της μουσικής όσο κι ως συνθέτης. Λατρεύω να ακούω τόσο τους The Smashing Pumpkins, όσο και τον Leonard Cohen. Η ποίηση, το στιχουργικό βάθος και η μουσική που πάει πιο βαθιά από την επιφάνεια των πραγμάτων είναι τα στοιχεία που αγαπώ να ακούω στη μουσική. Πολύ σπάνια ακούω pop μουσική. Λατρεύω τους The National, θεωρώ πως είναι μια από τις καλύτερες μπάντες της τελευταίας δεκαετίας.
Η κουλτούρα μας έχει εμμονή με ό,τι είναι εύκολο και φτηνό
Αν και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ακριβώς «χαρούμενη», η μουσική σου βγάζει μια θετική αύρα, «ανεβάζει» με κάποιο τρόπο. Αυτό είναι κάτι που προσπαθείς να επιτυχείς;
Συμφωνώ πως δεν είναι χαρούμενη μουσική τις περισσότερες φορές. Πολύ συχνά για μένα, το χαρούμενο αποτελεί έναν κάποιου είδους περισπασμό και η μουσική έχει να κάνει περισσότερο με την ίαση παρά με τον περισπασμό. Δεν απορρίπτω τελείως την διασκέδαση ή την χαλαρή διάθεση, κι αυτά είναι σημαντικά, αλλά γενικά η κουλτούρα μας έχει εμμονή με ό,τι είναι εύκολο και φτηνό. Κι οι μουσική μου ήρωες είναι το αντίθετο από αυτό.
Οι Radiohead, ο Peter Gabriel, οι Echo & The Bunnymen, ο Cohen... πάνε πολύ πιο πέρα από την «ελαφρότητα». Μερικές φορές η πιο σοβαρή μουσική μπορεί να είναι και πολύ αστεία. "I love to speak with Leonard, he’s a sportsman and a shepherd. He’s a lazy bastard living in a suit" (σ.σ.: παραθέτει τους στίχους από το τραγούδι "Going Home" του Leonard Cohen). Αυτός είναι ο Cohen... Ή οι The National που λένε "As the free fall advances I’m the moron who dances..." (σ.σ. στο "Humiliation"), πόσο φανταστικό είναι!
Η αντίθεση του εξωτερικού κόσμου που καταρρέει, αλλά εσωτερικά να απελευθερώνεσαι είναι κάτι που με συναρπάζει
Δίνεις μεγάλο βάρος στους στίχους και από όσα στοιχεία έχω μπορέσει να συλλέξω υπάρχουν επαναλαμβανόμενα θέματα μέσα σε αυτούς. Θεωρείς κάποιο από τα άλμπουμ των Enation ως concept;
Θα έλεγα πως σε έναν βαθμό το "Anthems" είναι ένα concept άλμπουμ. Υπάρχει αυτή η ιδέα της Αποκάλυψης ή του Αποκαλυπτικού.
Γενικότερα, κάθε τραγούδι θα πρέπει να μιλάει για κάτι που δεν θα είχα πρόβλημα να τραγουδήσω αν τελείωνε ο κόσμος. "You will never burn fierce in the heart until you know... how loved you are" (σ.σ.: στίχοι από το τραγούδι "Thirst"). Αυτό είναι κάτι που θα τραγούδαγα στην κόρη μου ή στην σύζυγό μου ή σε κάποιον φίλο αν έπεφταν τα αστέρια. Η αντίθεση του εξωτερικού κόσμου που καταρρέει, αλλά εσωτερικά να απελευθερώνεσαι είναι κάτι που με συναρπάζει.
Θα μπορούσε κάποιος να δημιουργήσει μία αποκαλυπτική και συνειδητή ποιηματική ροή από τους τίτλους των τραγουδιών... που θα μπορούσε να το αποδώσει ως εξής: Stop being a "Blame-shifter" I need "A Revolution of The Heart" so I can "Magnify" the good, it’ll be "A Shock To The System" amidst "This Darkness" and create an acute "Thirst" but it's impossible to "Ascend" and "Let The Beauty Out" until I learn to sing "Alleluia" and other forms of "Anthems For The Apocalypse". (σ.σ.: αμετάφραστο!)
Παρόλο που πολύς κόσμος έχει χάσει την υπομονή που απαιτείται για να βιώσει την εμπειρία ενός άλμπουμ, ακόμα πιστεύω σε αυτό ως μέσο
Το "Blame-Shifter" EP ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε πριν το full-length άλμπουμ και ήταν κάτι διαφορετικό τόσο για εσένα όσο και για τους οπαδούς. Πιστεύεις θα δοκιμάσεις αυτή την προσέγγιση ξανά στο μέλλον;
Ελπίζω πως όχι! Χρηματοδοτήσαμε μέσω crowd funding το EP και η υποστήριξη των οπαδών μας ήταν φοβερή. Αλλά προτιμώ να κυκλοφορώ κανονικά άλμπουμ όταν αυτό είναι εφικτό. Παρόλο που πολύς κόσμος έχει χάσει την υπομονή που απαιτείται για να βιώσει την εμπειρία ενός άλμπουμ, ακόμα πιστεύω σε αυτό ως μέσο.
Μετά από πολύ καιρό με τον Daniel Sweatt, έχετε πλέον τον Jonathan Thatcher στο μπάσο. Πώς προέκυψε η αλλαγή και πώς ήταν να δουλεύετε με τον Daniel;
Ο Daniel μας έγραψε ένα γράμμα και πήρε την πολύ δύσκολη απόφαση να εγκαταλείψει την μπάντα. Ήταν δύσκολο για όλους μας. Αλλά, το χειρίστηκε με πολύ λεπτότητα. Είχε ανάγκη να είναι περισσότερο μαζί με την οικογένειά του. Έμενε Βορειοδυτικά. Το να παίρνει το αεροπλάνο για το Nashville κάθε ένα ή δυο μήνες δεν μπορούσε να λειτουργήσει μακροπρόθεσμα. Αγαπώ τον Dano... είναι ένας από τους καλύτερούς μου φίλους και πάντα θα μοιραζόμαστε ένα τεράστιο κομμάτι αυτού του ταξιδιού μαζί του.
Ο Jonathan Thatcher ή "Moon" όπως μας αρέσει να τον αποκαλούμε έχει μια αινιγματική ομορφιά πάνω του. Είναι ένας αληθινός καλλιτέχνης που πιστεύει και νιώθει πράγματα με ένα μοναδικό τρόπο. Ήμασταν φίλοι για δεκαπέντε χρόνια πριν του ζητήσουμε να ενταχθεί στους Enation. Οι μουσικές του ευαισθησίες ταιριάζουν τέλεια με την μπάντα. Όταν ο Daniel αποχώρησε υπήρχε μόνο μια επιλογή για τον Richard κι εμένα ως προς το ποιος θα μπορούσε δυνητικά να ενταχθεί στους Enation. Αυτός ήταν ο Moon και ως τώρα είναι ένα σπουδαίο δώρο για εμάς.
Όταν είσαι σε μια μπάντα με τρία μέλη κάθε νότα έχει νόημα
Κρίνοντας από το "Live From Nashville" άλμπουμ, ακούγεστε το ίδιο εξαιρετικοί επί σκηνής όπως στο στούντιο. Πόσο δύσκολο είναι αυτό, δεδομένου ότι είστε τρίο;
Το ότι είμαι σε μια μπάντα με τρία μέλη είναι συναρπαστικό. Κάθε νότα έχει νόημα. Καταλήγεις να σκέφτεσαι διαφορετικά και να δουλεύεις με βάση τους περιορισμούς σου, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό σε επίπεδο δημιουργίας. Υπάρχουν στιγμές που καλούμε μια ορχήστρα να παίξει μαζί μας, αλλά στο 90% των περιπτώσεων αυτό που βλέπεις ζωντανά είμαστε εμείς οι τρεις που παίζουμε τα όργανα μας.
Πριν από λίγο καιρό ανακοίνωσες ότι δουλεύεις πάνω σε νέο υλικό. Μπορούμε να υπολογίζουμε ότι θα κυκλοφορήσεις νέο υλικό σύντομα;
Στην πραγματικότητα ηχογραφούσαμε πολύ αυτό τον καιρό. Ήταν ιδιαίτερα ικανοποιητική η όλη διαδικασία. Ίσως να επανεκδώσουμε το "Radio Cinematic" με κάποια νέα τραγούδια και κάποιες ανανεωμένες μίξεις προς το τέλος του τρέχοντος έτους. Αλλά σίγουρα θα έχουμε ένα νέο full-length άλμπουμ με ολοκαίνουργιο υλικό μέσα στο 2019. Θα λέγεται "Ultraviolet Empire". Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι με αυτό το άλμπουμ.
Το "Ultraviolet Empire" αποτελεί για μένα έναν ποιητικό τρόπο να εκφράσω ένα βασίλειο που είναι πολύ πραγματικό, μα δεν είναι πάντα ορατό. Το ομότιτλο τραγούδι περιλαμβάνει μια λιτανεία των Ορθόδοξων Κελτών Αγίων (σ.σ.: Orthodox Celtic Saints) κατά τη διάρκειά του και συνδέεται θεματικά με ένα άλλο τραγούδι, το "On The Eastern Sky" που καταπιάνεται με την ομορφιά του Βυζαντίου, μιας αυτοκρατορίας που αγκάλιασε τον Χριστιανισμό.
Το "The Roman Road" είναι μια διαφορετική εκδοχή του "The Ultraviolet Empire" και αφορά στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία πριν το Διάταγμα των Μεδιολάνων καθώς και κατά τη διάρκεια των Σταυροφοριών και της Ιεράς Εξέτασης. Έχει να κάνει επίσης με την Αμερικάνικη Αυτοκρατορία και το πώς η Αμερική μοιάζει να βρίσκεται στον ίδιο δρόμο με την παλιά Ρώμη πριν την πτώση.
Για τις προηγούμενες κυκλοφορίες δούλεψες με τον Greg Archilla. Πού θα έλεγες ότι οφείλεται η επιτυχημένη σας συνεργασία; Θα δουλέψεις μαζί του ή με κάποιον άλλο στις επερχόμενες κυκλοφορίες;
Ο Greg έχει γίνει πολύ καλός φίλος με τα χρόνια. Το να είσαι χαρούμενος με την παρουσία κάποιου είναι ένα πραγματικό δώρο. Διατηρεί τον εαυτό του σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο. Ο Greg είναι υπέροχος σε πολλά πράγματα... Πάντα λέω ότι ακούει με τον τρόπο που βλέπουν οι αετοί... είναι φοβερά τα πράγματα που ακούει. Πιστεύει στη μουσική κι αυτό είναι κάτι ζωτικό για τον κάθε καλλιτέχνη. Δεν έχω αρκετά λόγια για να εκφράσω το πόσο σπουδαίο είναι το να δουλεύω μαζί του.
Στο νέο άλμπουμ μας, το "Ultraviolet Empire", συμπαραγωγός είναι ο Colin Linden. Συνάντησα τον Colin όσο δούλευα στο Nashville (σ.σ.: αναφέρεται στην τηλεοπτική σειρά). Είναι ο αρχηγός της μπάντας και βασικός κιθαρίστας των περιοδειών που κάνει το Nashville. Ο Colin είναι επηρεασμένος από πολλούς σπουδαίους blues κιθαρίστες. Ο προσωπικός του μέντορας είναι ο γνωστός Daniel Lanois (σ.σ. παραγωγός σε πολλά άλμπουμ των Brian Eno, Martha and the Muffins, U2, Bob Dylan, Peter Gabriel, Emmylou Haris, Neil Young).
Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων ήταν πολύ επικεντρωμένος στο να πιάσει την ζωντανή απόδοση μας, καθώς παίζαμε όλοι μαζί ζωντανά στο στούντιο με πολύ λίγα overdubs. Πρόκειται για έναν δίσκο στον οποίο πραγματικά μπορείς να νιώσεις τους μουσικούς να παίζουν τα όργανά τους, σαν να είσαι στο ίδιο δωμάτιο μαζί τους.
Το ακροατήριο πρέπει να αισθάνεται ο,τιδήποτε του βγαίνει να αισθανθεί κι αυτό είναι πιο σημαντικό από το να χαθείς εσύ [ως καλλιτέχνης] μέσα σε αυτό
Αρκετά από τα τραγούδια σου είναι ιδιαίτερα προσωπικά. Υπάρχουν κάποια κομμάτια των Enation που είναι υπερβολικά συναισθηματικά για να τα αποδίδεις ζωντανά;
Υπάρχουν μερικές στιγμές που πρέπει να προσέχω για να μην παρασυρθώ συναισθηματικά. Το ακροατήριο πρέπει να αισθάνεται ο,τιδήποτε του βγαίνει να αισθανθεί. Αυτό είναι πιο σημαντικό από το να χαθείς εσύ μέσα σε αυτό. Δεν μπορώ, βέβαια, να πω ότι υπάρχει ένα τραγούδι τόσο προσωπικό που δεν μπορώ να το τραγουδήσω. Υπάρχει ένα καθαρτικό στοιχείο στη μουσική από το οποίο προσπαθώ να αποφύγω μόνο σε ακραίες καταστάσεις. Μου είναι δύσκολο να τραγουδώ το "She’s My Little Girl", ένα τραγούδι που έγραψα για την κόρη μου πριν χρόνια.
Αν μπορούσες να επιλέξεις έναν καταξιωμένο καλλιτέχνη ή μια μπάντα και έναν λιγότερο γνωστό για να περιοδεύσεις μαζί τους, ποιοι θα ήταν;
Οι Echo & The Bunnymen και ο Mark Hollis.
Πόσο διαφορετικά ήταν όταν έπαιζες στα σόου για το “Nashville In Concert” σε σχέση με το να παίζεις με τους Enation;
Είναι περίεργο, γιατί μερικές φορές είναι τελείως διαφορετικό και μερικές άλλες είναι το ίδιο. Το να κουβαλάς το βάρος μιας τριμελούς μπάντας είναι πιο τρομακτικό, αλλά με τον τρόπο του επιβραβεύει ταυτόχρονα. Μου αρέσει πολύ το να μπορώ να αφήσω κάτω την κιθάρα και απλά να τραγουδήσω... αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί στις περιοδείες των Enation και μου λείπει. Αλλά ο στόχος για μένα προσωπικά ως καλλιτέχνη και η νοοτροπία με την οποία το προσεγγίζω είναι τα ίδια.
Τον Οκτώβριο, θα περιοδεύσω εκ νέου στην Ιρλανδία και στο Ηνωμένο Βασίλειο μαζί με τους Echo & The Bunnymen, αυτή τη φορά θα εμφανίζομαι ως σόλο καλλιτέχνης, κάτι που αναμένεται να είναι συναρπαστικό. Έπειτα, τον Νοέμβριο θα ανοίξουμε ως Enation για τους Bunnymen στις ΗΠΑ.
Με όσα έχεις μάθει ως τώρα, αν έπρεπε να δώσεις κάποια συμβουλή σε έναν νέο μουσικό, ποια θα ήταν αυτή;
Ποτέ μην σταματάς να δουλεύεις πάνω στην τέχνη σου!
Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου! Οι τελευταίες λέξεις είναι δικές σου...
Πραγματικά την ευχαριστήθηκα αυτήν τη συνέντευξη και σε ευχαριστώ! Ελπίζω οι Enation να έρθουν σύντομα στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου