Μια δεξαμενή υπήρχε,μας λέει η ευαγγελική περικοπή,με πέντε στοές.Λεγόταν Βηθεσδά.Εκεί μαζεύονταν κάθε είδους ασθενείς και άνθρωποι με αναπηρία και περίμεναν πότε θα κατέβει ένας άγγελος να ταράξει τα νερά.Ο πρώτος που θα έμπαινε μετά την ταραχή ,θεραπευόταν.Εκεί βρισκόταν κι ένας παράλυτος ο οποίος δεν είχε κάποιον να τον βοηθήσει να μπει στο νερό.Ο Χριστός τον θεράπευσε καταργώντας την αργία του Σαββάτου.
Δεν έχω άνθρωπο να με βοηθήσει.Όλοι μας,άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο,έχουμε αισθανθεί αυτό το συναίσθημα.Όλοι μας κάποια στιγμή αισθανθήκαμε μόνοι μας με τα βάρη μας.Με κάποια στενοχώρια,με κάποια ασθένεια,με κάποια αμαρτία,με τύψεις.Χωρίς κανένα να μας βοηθήσει.Χωρίς κανένα να μας δώσει μια διαφυγή.
Στον παράλυτο της περικοπής βρέθηκε ο ίδιος ο Χριστός και του έδωσε λύση.Ο Χριστός όμως δεν περπατά σε αυτή τη γη πια.Άρα είμαστε μόνοι μας;Όχι.Ο Χριστός είναι πάντα μαζί μας.Πάντα πρόθυμος να μας πει "σήκωσε το κρεβάτι σου και πήγαινε σπίτι".Και όχι μόνο σαν μια αόρατη δύναμη.Έχει αφήσει όλους τους ανθρώπους στη θέση Του.Ότι κάνετε στον ελάχιστο αδελφό σας το κάνετε σε μένα είπε.Αν σταματήσουμε εμείς πρώτα να χαιρόμαστε με τις ατυχίες των άλλων και αν είμαστε έτοιμοι να τους βοηθήσουμε,να τους ανακουφίσουμε,να τους παρηγορήσουμε,τότε θα σπάσουμε αυτόν τον κύκλο της μοναξιάς στην οποία έχουμε αυτοκαταδικαστεί. Και έτσι,μάλλον μόνο έτσι,θα βρεθεί κάποιος για να πάρει και το δικό μας βάρος.Γιατί θα έχει αποκατασταθεί η πραγματική κοινωνία μεταξύ μας.Η κοινωνία που θα έχει ξεφύγει από τα ανούσια αστεία και τα κακόβουλα κουτσομπολιά.Η κοινωνία που θα στηρίζεται στην αγάπη,την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια.Η κοινωνία που θα αρχίσει ,έστω αχνά,να μοιάζει με τη Βασιλεία του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου