Κωνσταντίνος Κούρος
Δημοσιογράφος, Συγγραφέας
Το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης πέραν των τεράστιων κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών προβλημάτων που δημιουργεί έχει αναδείξει σε μέγιστο βαθμό την ελλαδική και την ευρωπαϊκή ανικανότητα και φαιδρότητα.
Οι πολιτικές ηγεσίες φαίνονται ολότελα ανίκανες να ανακόψουν ή τέλος πάντων να διαχειριστούν τις μεταναστευτικές ροές που προκύπτουν από την ανατολή και την Αφρική.
(Το γεγονός της ευρωπαϊκής ανικανότητας το διατύπωσε και ο πρώην διοικητής του ΝΑΤΟ και εξαίρετος γεωπολιτικός αναλυτής στρατηγός Γουέσλι Κλαρκ σε συνέντευξή του στον Αλέξη Παπαχελά στις 9.2.2016 στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ).
Η δε πληθωρική κα Μέρκελ προφασιζόμενη τον έλεγχο των μεταναστευτικών ροών προσπαθεί με κάθε δυνατό τρόπο να εξασφαλίσει στο παιχνίδι αυτό μια θέση για την Τουρκία ώστε δια της τεθλασμένης να επιτευχθεί συνευθύνη και συνδιαχείριση στο Αιγαίο εξασφαλίζοντας για την ίδια τον ρόλο του διαιτητή.
Η μια όψη της πραγματικότητας είναι αυτή που προβάλλουν τα μεγάλα ΜΜΕ με κραυγαλέο τρόπο.
Υπάρχουν όμως και άλλες όψεις της αυτής πραγματικότητας, εντελώς διαφορετικές από αυτή που προβάλλεται στις οθόνες των τηλεοράσεων και όποιος την αναζητά πρέπει να ανατρέξει στα «ψιλά» των εφημερίδων, σε μεμονωμένα ρεπορτάζ του διεθνούς τύπου που ελάχιστη δημοσιότητα απολαμβάνουν και σε εξειδικευμένη πληροφόρηση.
Σταχυολογώντας, ανατρέχουμε σε μικρή έρευνα που έκανε η Deutsche Welle (8.1.2014) με τίτλο «Χρειαζόμαστε τους μετανάστες στη Γερμανία!», ο ερευνητής στο Ινστιτούτο Μελετών Αγοράς Εργασίας και Απασχόλησης, Χέρμπερτ Μπρίκερ, τόνισε ότι «είναι σημαντική η συμβολή των μεταναστών στα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης».
Στις 4.9.2015 το ΑΠΕ-ΜΠΕ δημοσίευσε τις απόψεις του διευθυντή της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας για την Εργασία Φρανκ-Γιούργκεν Βάιζε:
«… Οι εταιρείες έχουν τόσες πολλές κενές θέσεις εργασίας όσες ποτέ ως τώρα και εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν πρόβλημα στη συμπλήρωσή τους. Χωρίς τους μετανάστες, η Γερμανία θα χάσει ως το 2025 περισσότερους από 6,5 εκατομμύρια εργαζόμενους, οι οποίοι θα συνταξιοδοτηθούν, είναι ξεκάθαρο ότι έχει ανάγκη από εξειδικευμένους μετανάστες», ενώ θα πρέπει να προωθήσει την ενσωμάτωσή τους με απλούς και κατανοητούς κανόνες και «λιγότερη γραφειοκρατία».
Στις 25.9.2015 ο πρόεδρος του γερμανικού Συνδέσμου Εργοδοτών, Ίνγκο Κράμερ, σε συνέντευξη στην εφημερίδα Suddeutsche Zeitung δήλωσε ότι θεωρεί ευλογία τους μετανάστες που φτάνουν στη Γερμανία, η οποία έχει άμεση ανάγκη από εργατικό δυναμικό. Την άποψή του συμμερίζονται και άλλοι Γερμανοί αξιωματούχοι.
Το αξιοθαύμαστο είναι ότι ο Στέφανος Μάνος, πρώην υπουργός οικονομικών στην ομιλία του σε ημερίδα που οργάνωσε το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Αθήνας στο ξενοδοχείο Τιτάνια στις 17.4.2001 τους ξεπέρασε όλους σε σαφήνεια, κυνισμό και προνοητικότητα:
«Είναι ευλογία θεού οι μετανάστες. Τους χρειαζόμαστε γιατί δουλεύουν με το ένα τρίτο του μεροκάματου του Έλληνα, γιατί δε μπορούν να κάνουν απεργία, δεν μπορούν να κάνουν σωματεία, δε μπορούν να κάνουν τίποτα».
Σχολιάζοντας τότε, κάποιοι, τα λεγόμενα του Στ. Μάνου είπαν ότι είχε «συντονισθεί» με διεθνή κέντρα για να προβάλλει αυτή την θέση.
Ένα χρόνο πριν εκφράσει την άποψή του ο κ. Μάνος για τους μετανάστες η εφημερίδα The New York Times δημοσίευαν τις απόψεις «ειδικών» του ΟΗΕ οι οποίοι έλεγαν ότι «Οι χώρες της Ευρώπης θα αναγκαστούν είτε να δεχθούν μετανάστες είτε να συρρικνωθούν. Το μοντέλο των ΗΠΑ, του Καναδά και της Αυστραλίας γίνεται όλο και πιο ελκυστικό για ορισμένους από τους στοχαστές της Ευρώπης».
Συνεχίζοντας οι «ειδικοί» του ΟΗΕ αναφέρουν σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους ότι μέχρι το 2025 η Ιταλία πρέπει να δεχθεί 9 εκατομμύρια μετανάστες, η Γερμανία θα χρειαστεί 14 εκατομμύρια μετανάστες, και η Γαλλία 2 εκατομμύρια.
«Αν οι Ευρωπαίοι επιθυμούν να διατηρήσουν τη σχέση μεταξύ συνταξιούχων και εργαζομένων στα επίπεδα του 1995, η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να δεχθεί 135 εκατομμύρια μετανάστες μέχρι το 2025».
Όλα αυτά λοιπόν τα σχετικά με τις σύγχρονες μεταναστευτικές ροές είχαν μελετηθεί πριν από είκοσι – τριάντα χρόνια σε σχέση με την υπογεννητικότητα που μαστίζει τον δυτικό κόσμο με παρονομαστή τις κοινωνικές παροχές (συντάξεις, υγεία κ.λπ.).
Δεν ενδιαφέρθηκαν οι «φιλόσοφοι» του δυτικού καπιταλιστικού μοντέλου να διορθώσουν το τρωτά του συστήματος με υλικά εντός του συστήματος.
Προσπαθούν να διορθώσουν τις παθογένειες με φερτά υλικά τα οποία δεν φαίνεται να είναι συμβατά μεταξύ του.
Και δεν είναι συμβατά μεταξύ τους διότι οι διορθωτικές αλλαγές δεν γίνονται με φυσικό τρόπο, δεν υπάρχει φυσική ώσμωση λαών και πολιτισμών, αλλά βεβιασμένες κινήσεις που υποδαυλίζονται από την αναγκαιότητα και τα συμφέροντα μιας κλίκας αυτοχριζόμενων θεών και όχι από την δαρβίνειας λογικής φυσική επιλογή.
Μιλάμε για αυτοχριζόμενους θεούς, για άτομα και σέχτες που προβάλλουν τα στενά οικονομικά τους συμφέροντα στο πρόσωπο της ιστορίας του πλανήτη καταργώντας έννοιες (οικογένεια, έθνος, πολιτισμός, κοινωνία) που χρειάστηκαν χιλιετίες για να δομηθούν.
Προσπαθούν να διαλύσουν τον συνδετικό ιστό των ευρωπαϊκών εθνών.
Κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια προσπαθώντας να επιβάλλουν κοινωνικά μοντέλα τύπου ΗΠΑ, Αυστραλίας και Καναδά, αγγλοσαξωνικά, δηλαδή, πολυπολιτισμικά πρότυπα, για την επιτυχία των οποίων δεν έχει αποφανθεί ακόμη η ιστορία.
Πρότυπα τα οποία έρχονται σε αντίθεση με, τα από αιώνων πολλών ιστορικά διαμορφωμένα έθνη με ισχυρότατες συλλογικές ταυτότητες.
Προσπαθούν να αποδομήσουν, να πολτοποιήσουν και ανασυνθέσουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες για να εκμηδενίσουν τις αντιστάσεις τους.
Αν θα το πετύχουν είναι άγνωστο. Το βέβαιον είναι ότι τα επόμενα χρόνια θα είναι ιδιαιτέρως κρίσιμα για το μέλλον αυτού που ονομάζουμε «ευρωπαϊκό πολιτισμό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου