Χάλασε ο κόσμος για το «σύμφωνο συμβίωσης». Και άλλοι το έφτυναν και άλλοι ζητούσαν συγνώμη, που τόσο πολύ καθυστέρησαν να το ψηφίσουν.…
Όμως εκείνο που εκπλήσσει στην προκειμένη περίπτωση, είναι το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια με καταιγιστικό ρυθμό ψηφίζονται συστηματικά και προγραμματισμένα σύμφωνα μη επιβίωσης του ελληνικού λαού. Κι εντούτοις δεν βρέθηκαν κάποιοι είτε από τη μια είτε από την άλλη όχθη του Αχέροντα της υποκρισίας, να ζητήσουν συγνώμη από αυτόν το λαό. Ή από το άλλο μέρος να φτύσουν τους αρχιτέκτονες της μεγάλης προδοσίας. Αντίθετα μάλιστα τους εκλέγουν και σε ηγετικές, μάλιστα, θέσεις, γιατί φοβούνται μήπως τυχόν χάσουμε τα ανεπανάληπτα αυτά κελεπούρια!
Και συμβαίνειο αλληθωρισμός αυτός, γιατί το παμπόνηρο φαρισαϊκό κατεστημένο φρόντισε να περιορίσει το ηθικό περισκόπιο της κοινωνίας μας στο υπογάστριο. Επειδή ακριβώς οι σχετικές με το υπογάστριο γαργαλιστικές περιπέτειες προσφέρονται, ιδιαίτερα για να αποπροσανατολίζεται η κοινή γνώμη απ’ τα τόσα άλλα καυτά και καίρια προβλήματα. Και προς αυτή την κατεύθυνση παίζουν αποφασιστικό ρόλο τα ΜΜΕ (=μέσα μαζικής εξαχρειώσεως). Δεδομένου ότι μας κατακλύζουν καθημερινά με οχετό προκλητικών εικόνων και παραστάσεων, που εξαχρειώνουν την κοινωνία και αποπροσανατολίζουν ιδιαίτερα τη νέα γενιά. Έτσι ώστε να ξεχνούμε ότι ο άνθρωπος, εκτός απ’ το υπογάστριο, έχει και γαστέρα. Και είναι οικτρό και φοβερό το θέαμα τόσων ανθρώπων, οι οποίοι υποσιτίζονται και λιμοκτονούν και αναγκάζονται να ψάχνουν στα σκουπίδια, για να αντιμετωπίσουν την πείνα τους. Ή εκείνων, που, εξαιτίας καθενός Κυριάκου και άλλων πολιτικών φωστήρων και σωτήρων, χάνουν τη δουλειά τους, με αποτέλεσμα να βλέπουν την οικογένειά τους και τα παιδιά τους να αργοσβήνουν. Ή που έχουν χάσει ή κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους και να βρεθούνε στο δρόμο. Έτσι ώστε να ζούνε μέσα σε μια ατμόσφαιρα θρίλερ, που έχουν σκηνοθετήσει γύρω τους οι τραπεζικοί αρχιλήσταρχοι και οι τοκογλύφοι δολοφόνοι. Ή τις μύριες άλλες μεθοδεύσεις με τις οποίες υπονομεύουν την ηθική μας υπόσταση και αξιοπρέπεια. Γιατί γι’ αυτούς δεν φαίνεται να ταράσσονται και να ευαισθητοποιούνται οι ευαίσθητες συνειδήσεις από καμιά πλευρά. Γιατί προφανώς τους ανθρώπους με τα χοντρά πορτοφόλια και τα υπερκορεσμένα στομάχια τους ενδιαφέρει να προωθήσουν τα πάσης φύσεως σατανικά τους σχέδια. Και καθόλου δεν τους ενδιαφέρει, αν το μεγαλύτερο μέρος του λαού λιμοκτονεί και υποφέρει. Απεναντίας μάλιστα τους χαροποιεί και τους διασκεδάζει. Όπως ακριβώς και τους όχλους της ρωμαϊκής αρένας το θέαμα των ανθρώπων, που κατασπαράσσονταν απ’ τα θηρία.
Και υπάρχει και κάτι άλλο ακόμη: Το γεγονός ότι η γενετήσια ορμή είναι παρά πολύ ισχυρή, ώστε να μπορεί να διεμβολίσει πολλούς άλλους τομείς της ανθρώπινης ζωής. Έτσι ώστε να ξεχνούμε ο άνθρωπος δεν είναι μόνο υπογάστριο και γαστέρα. Αλλά ότι πάνω από τη γαστέρα βρίσκεται η καρδιά. Η οποία συνιστά τεράστια δύναμη, ικανή να τιθασεύσει το υπογάστριο και να το οδηγήσει προς τη σωστή κατεύθυνση. Έτσι ώστε, αντί να είναι παράγοντας εξαχρειώσεως και καταστροφής για τα άτομα και τις κοινωνίες, να γίνεται πνοή αναγέννησης και δημιουργικότητας. Κι από το άλλο μέρος η καρδιά μπορεί να λύσει ακόμη και τα προβλήματα της γαστέρας. Γιατί η καρδιά διαθέτει την αλάθευτη ζυγαριά της δικαιοσύνης, με την οποία μπορούν να ισορροπήσουν όλες οι παλιρροϊκές αντιθέσεις και διακυμάνσεις της κοινωνικής θάλασσας.
Αλλά για την καρδιά υπάρχει μόνο μια δύναμη, η οποία μπορεί να την προσανατολίσει και να την ποδηγετήσει προς τη σωστή κατεύθυνση. Και αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από τη θρησκεία. Που στη δική μας βέβαια περίπτωση είναι ο Χριστιανισμός. Και όχι όλα τα άλλα με τα οποία προσπαθούν να τον νοθεύσουν οι διάφοροι δολιοφθορείς. Ο Χριστιανισμός όμως στη διάσταση, που τον τοποθέτησαν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Και όχι, όπως τον κατάντησαν ο κληρικαλικός επαγγελματισμός, ο δεσποτικός αριβισμός και οι παντοειδείς ανήθικοι συμβιβασμοί με την περιρρέουσα πραγματικότητα.
Στη Ρωσία, για παράδειγμα, και στις υπόλοιπες χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού έγινε το πείραμα της πραγμάτωσης μιας δίκαιης κοινωνίας. Αλλά έγινε, όχι μόνο χωρίς τον Χριστιανισμό, αλλά και σε μετωπική σύγκρουση με αυτόν. Γιατί, πέραν του αθεϊστικού προσανατολισμού του μαρξισμού,υπήρχε και το γεγονός της παραφθοράς του Χριστιανισμού, μέσα απ’ τον φθοροποιό εναγκαλισμό του τσαρικού καθεστώτος και των άλλων κοινωνικών ρευμάτων της εποχής. Η ευρωπαϊκή και αμερικάνικη Δύση, εξάλλου, φιγουράρει ως χριστιανική. Και υπάρχουν ακόμη και πολιτικά κινήματα και κόμματα, που έχουν χριστιανικές ταμπέλες. Παρότι κινούνται σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν, που οραματίζεται ο χριστιανισμός. Που σημαίνει ότι στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, έγινε προσπάθεια επικράτησης της δικαιοσύνης, με παράλληλο όμως στραγγαλισμό της ελευθερίας. Ενώ στη, λεγόμενη, χριστιανική Δύση διατυμπανίζεται η δήθεν ελευθερία, με την ολοσχερή, σχεδόν εξαφάνιση της δικαιοσύνης.
Αλλά, όπως όλοι γνωρίζουμε τα χελιδόνια, που μας φέρνουν την άνοιξη δεν πετούν μόνο με τη μια τους φτερούγα. Που σημαίνει ότι παρόμοια η κοινωνία δεν μπορεί να προκόψει με την προκρούστεια τακτική ούτε της τέως μαρξιστικής Ανατολής ούτε της εσαεί καπιταλιστικής Δύσης. Παρά μόνο με την εναρμόνιση ελευθερίας και δικαιοσύνης. Και η εναρμόνιση αυτή μπορεί να υπάρξει μόνο μέσα στο Χριστιανισμό και ιδιαίτερα στην Ορθοδοξία. Της οποίας την παρακαταθήκη κουβαλάει μέσα στα σπλάχνα του ο λαός μας.
Και αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος, για τον οποίο αγωνίζονται να τον εξαφανίσουν οι διεθνείς δολοφόνοι και οι ντόπιοι εφιάλτες με τα διάφορα σύμφωνα μη επιβίωσης που μεθοδεύουν σε βάρος του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου