Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, Κυριακή του Ασώτου, γράφονται και διαβάζονται κηρύγματα για τη μετάνοια, την πραγματική μετάνοια, αυτή που συνοδεύεται και από πράξεις και δε μένει στα λόγια, του ασώτου υιού. Όλοι θαυμάζουμε το θάρρος του να αναγνωρίσει το λάθος του και τη λεβεντιά του, να γυρίσει στον Πατέρα του και να ζητήσει συγνώμη. Πολλοί μάλιστα από εμάς, κρυφά μέσα μας θεωρούμε ότι μοιάζουμε στον άσωτο και ότι μετανοούμε πραγματικά και πως είμαστε έτοιμοι να επιστρέψουμε στην αγκαλιά του Πατέρα μας.
Φέτος, ας στρέψουμε το βλέμμα μας στο πρόσωπο της παραβολής στο οποίο πραγματικά μοιάζουμε. Στον μεγάλο αδελφό.
Σε αυτόν που δυσανασχετεί όταν ο Πατέρας δέχεται πίσω τον Άσωτο. Που διαμαρτύρεται επειδή σφάζεται ο μόσχος ο σιτευτός γι’αυτόν που αμάρτησε και γύρισε και όχι για τον ίδιο που τηρούσε τους νόμους.
Άσχημο πράγμα η αχαριστία. Ο Πρεσβύτερος αδελφός δεν λαμβάνει υπόψη του το γεγονός ότι τόσο καιρό απολαμβάνει τα αγαθά του Πατέρα του. Αλλά αμέσως θυμώνει επειδή προσφέρεται κάτι στο μικρότερο και ταλαιπωρημένο αδελφό.
Αλλά δεν είναι μόνο η αχαριστία προς τον Πατέρα. Είναι και η κουτσομπολίστικη διάθεση προς τον διπλανό, τον αδερφό. Δεν χαιρόμαστε με αυτά που έχουμε άλλα στενοχωριόμαστε με αυτά που έχει ο άλλος. Δεν ευχαριστούμε το Θεό γι’αυτά που μας δίνει αλλά παραπονιόμαστε γι’αυτά που δίνει στους άλλους ή ακόμα και γι’αυτά που θεωρούμε ότι πρέπει να δίνει σε μας.
Βέβαια έχουμε και μια διαφορά με τον Πρεσβύτερο αδελφό της παραβολής. Αυτός τηρούσε όλες τις εντολές του Πατέρα. Έκανε το θέλημα του πατέρα του αλλά είχε σκληρή καρδιά. Εμείς έχουμε μόνο τη σκληρή καρδιά.
Ας μοιάσουμε λοιπόν στον μεγάλο αδελφό στην υπακοή του και ας αποβάλλουμε τη σκληροκαρδία και τη ζήλεια του. Και έτσι,κάνοντας αυτή την αρχή, μπορεί κάποια στιγμή να αποκτήσουμε και την πραγματική μετάνοια του μικρού,του Άσωτου αδελφού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου