Τα ερείπια(διήγημα)

Το παρακάτω αποτελεί την πρώτη προσπάθειά μου για διήγημα.Πρόκειται για διήγημα τρόμου με φανερές τις επιρροές μου και πιθανότατα χαρακτηρίζεται από έλλειψη πρωτοτυπίας.Παρ'όλα αυτά γράφτηκε με όρεξη και μεράκι.

Γράφω αυτό το κείμενο ώστε να  μάθουν όλοι αυτό που συνέβη.Έχω,όσο είναι δυνατόν,σώας τας φρένας και ό,τι γράψω είναι πέρα για πέρα αληθινό.Όσο θυμάμαι τα γεγονότα.Έχω καιρό να κοιμηθώ.Ψέματα.Έχω καιρό να ησυχάσω.Να ξεκουραστώ έστω για λίγο.Να χαλαρώσω,για λίγα λεπτά έστω,χωρίς να πεταχτώ έντρομος εξαιτίας κάποιου ανεπαίσθητου θορύβου ή ακόμα και του παραμικρού θροΐσματος των φύλλων έξω στον θλιβερό,απεριποίητο κήπο του σπιτιού μου.

Υπάρχουν θρύλοι γνωστοί οι οποίοι ακόμα συντροφεύουν τους ανθρώπους του κάθε τόπου και θρύλοι ξεχασμένοι είτε από κάποια παραξενιά της μοίρας είτε λόγω της κατάρας που φέρουν όταν μεταφέρονται από στόμα σε στόμα.Η αλήθεια,η υπερβολή και το ψέμα που αναμιγνύονται μέσα σε αυτές τις ιστορίες δύσκολα μπορούν να ξεδιαλυθούν.

Πότε δεν είχα ακούσει κάτι για εκείνο το μέρος.Καμιά ιστορία δεν υπήρχε για εκείνους τους παράξενους,ερειπωμένους πια τοίχους και τι ακριβώς στεγαζόταν μέσα σ'αυτούς.Άλλωστε η τοποθεσία του ήταν αρκετά μακριά από το χωριό.Στη βορειοδυτική κορφή της οροσειράς που περιέβαλλε σαν τοίχος προστατευτικό τον μικρό ορεινό οικισμό μας.Εκεί βρισκόταν αυτό το περίεργο απομεινάρι μιας εποχής άγνωστης σε όλους μας.Κανείς αρχαιολόγος δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ γι'αυτό.Αμφιβάλλω και αν κάποια υπηρεσία ενημερώθηκε ποτέ για τούτα τα ερείπια.



Ήταν ένα συνηθισμένο καλοκαιρινό βράδυ.Από αυτά που λάτρευα στη νεότητά μου.Με πολύ αλκοόλ,μουσική και παρέα.Κάποια στιγμή η κασέτα με ροκ τραγούδια της δεκαετίας του '70 σταμάτησε.Κανείς δεν είχε τη διάθεση να την αλλάξει(ο ένας ανέθετε το καθήκον αυτό σε άλλον) και ως αποτέλεσμα αυτής της αναβλητικότητας και τεμπελιάς που οφείλονταν στην νεανική ανεμελιά μας,για λίγες μόνο στιγμές επικράτησε ησυχία.Ήταν μια παράξενη ησυχία,αφύσικη,ίσως θα μπορούσε κάποιος να τη χαρακτηρίσει και απόκοσμη.Εκείνο το σύντομο διάστημα ήταν αρκετό για να εξαφανιστούν οι όποιες επιδράσεις είχαν τα ποτά που είχαμε πιει στις αισθήσεις μας.Τότε τα ακούσαμε.Δεκάδες χαροπούλια ούρλιαζαν  ταυτόχρονα από την κορυφή που φιλοξενούσε τα μυστηριώδη ερείπια.Είναι αρκετά ανατριχιαστική η στριγκιά ενός μόνο από αυτά τα χαριτωμένα κουκουβαγιοειδή.Πόσο μάλλον όταν τόσα πολλά νυχτοπούλια αποφασίζουν μαζί να ταράξουν την ησυχία της νύχτας.


Την επόμενη μέρα με την περιέργειά μας πλήρως ξαναμμένη αρχίσαμε μια μικρή έρευνα.Ρωτήσαμε τους γεροντότερους του χωριού αν θυμούνται τίποτα για  την περιοχή εκείνη.Είναι αξιοσημείωτο ότι ενώ κανείς δεν θυμόταν κάτι συγκεκριμένο,όλοι είχαν μια ακατανόητη αποστροφή για το μέρος και δεν ήθελαν ούτε να πάνε προς τα εκεί αλλά ούτε και να μιλήσουν γι' αυτό.Ήταν σαν ένας αρχαίος κληροδοτημένος γενετικά τρόμος να ξύπναγε ξαφνικά μέσα τους.Τα μάτια σκοτείνιαζαν.τα χέρια έτρεμαν,τα χείλη σφράγιζαν.Τίποτα δεν θα μπορούσε να εξάψει πιο πολύ τη φαντασία και την περιέργειά μας.Το μέρος με τα σκοτεινά ερείπια μας τραβούσε όπως τραβά μια λάμπα τα ιπτάμενα έντομα τη νύχτα.

Δε θυμάμαι αν ήταν κάποιο στοίχημα που βάλαμε ή αν ήταν η έμφυτη τάση να αποδείξουμε την ανδρεία μας ή αν ακόμα μας είχε αναλώσει τόσο πολύ η περιέργειά μας που μας οδήγησε στην απόφαση να εξερευνήσουμε αυτό το μέρος.Ένα πρωί,φυσικά και πήγαμε πρωί,ξεκινήσαμε(τέσσερις νεαροί και τρεις κοπέλες) για να δούμε από κοντά το φοβερό εκείνο τόπο.Δε χρειάστηκε να περπατήσουμε παρά τέσσερα περίπου χιλιόμετρα μέσα από το μονοπάτι του μικρού δάσους που παρεμβαλλόταν ανάμεσα στη κορυφή του βουνού και του χωριού μας.Όσο προχωρούσαμε παρατηρούσαμε τη σταδιακή μείωση ήχων και κινήσεων ζωντανών πλασμάτων.Τα δέντρα και οι θάμνοι έπαιρναν μια αγριωπή μορφή ενός οι σκιές τους γινόταν όλο και πιο μαύρες.

Φτάνοντας στον προορισμό μας μείναμε άφωνοι.Αν και με την πρώτη ματιά τίποτα το αφύσικο δεν έβλεπε κανείς σε τούτο το μέρος,μια αίσθηση αδιόρατης απειλής μας κατέκλυσε.Σαν ο ίδιος ο αέρας που αναπνέαμε να μην ήθελε να μπει στα ρουθούνια μας και να κρατιόταν μακριά από τα πνευμόνια μας.Το χωριό που δεν απείχε και τόσο μακριά μας φαινόταν σαν να είχε απομακρυνθεί.Παρ'όλο τον τρόμο που σιγά σιγά φούντωνε μέσα μας η περιέργεια ήταν ακόμα πολύ ισχυρή.Έτσι πλησιάσαμε κοντά στους πανάρχαιους και κάπως κακοχτισμένους τοίχους για να τους μελετήσουμε καλύτερα. 

Σε σημεία των τοίχων υπήρχαν σύμβολα,κάποιας αρχαίας γραφής πιθανότατα,αλλά και παραστάσεις που παρέπεμπαν σε κάποιο είδος θρησκευτικής λειτουργίας.Σε τι είδους θεούς να πίστευαν αυτοί που το έχτισαν άραγε;

Όπως και να έχει,ένα είδος απέχθειας προς το μέρος μας είχε καταλάβει.Μάλλον ένα είδος υπερφυσικού φόβου.Αυτή η περιγραφή ταιριάζει καλύτερα σε αυτό που αισθανόμασταν.Η πιο θαρραλέα από εμάς,ναι μια κοπέλα αποδείχτηκε η γενναιότερη,άπλωσε το χέρι και ξεκόλλησε ένα κομμάτι του τοίχου στο οποίο ήταν σκαλισμένη η παράσταση ενός τερατόμορφου πλάσματος,πιθανόν κάποιας θεότητας.Είχε σώμα λιονταριού,με κάποιου είδους αγκάθια στη ράχη και τέσσερα πόδια,κεφάλι κάπως απροσδιόριστου σχήματος με τεράστια μάτια και γλώσσα,ενώ στο πίσω μέρος του σώματος μια ερπετοειδής ουρά κατέληγε σε μία αιχμή.

Με το που αφαιρέθηκε όμως το κομμάτι από τον τοίχο ακούστηκαν ξανά οι στριγκιές από δεκάδες χαροπούλια.Αυτή τη φορά όμως διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρχαν τέτοια πουλιά εκεί κοντά.Ο ήχος δεν προερχόταν από νυχτόβια φτερωτά πλάσματα αλλά από την ίδια τη γη.Λίγα μέτρα μακριά μας,πίσω από έναν από τους τοίχους μια σκιώδης μορφή,τυλιγμένη με ένα σκουρόχρωμο μανδύα φάνηκε να κινείται.Περιττό να σας πω ότι ούτε πέρασε από το μυαλό μας να παραμείνουμε ώστε να διαπιστώσουμε ποιος ή τι ήταν εκεί πίσω.Τρέξαμε και τρέξαμε πολύ.Τόσο που νιώσαμε τα πόδια μας να ξεκολλάν από το υπόλοιπο σώμα.

Όταν φτάσαμε στο χωριό αρχίσαμε να γελάμε με το πάθημα μας!Πόσο αστείοι πρέπει να ήμασταν.Αλίμονο!Ήδη από το ίδιο βράδυ φάνηκαν οι επιπτώσεις της αδιακρισίας μας.Κανείς μας δεν έκλεισε μάτι.Όλο το βράδυ στα σπίτια μας ακούγαμε περίεργους θορύβους.Συρσίματα,τριξίματα,κάτι σαν βήματα πλασμάτων με πολλά πόδια και ένα είδος,ας το πούμε,κλάματος.

Την επόμενη μέρα δύο αδέλφια από την παρέα μας,αδελφός και αδελφή,αρρώστησαν.Στην αρχή μια απλή αδυναμία και κάποια εξανθήματα παρουσιάστηκαν.Τις επόμενες μέρες φριχτοί πόνοι και απαίσια έλκη εμφανίστηκαν.Οι γιατροί δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα.Σ λίγο καιρό οι φίλοι μας άφησαν τον μάταιο τούτο κόσμο.

Οι υπόλοιποι δεν είχαν καλύτερη μοίρα.Κάθε ένας μας άκουγε τους ήχους,που ακούγαμε όλοι,να δυναμώνουν νύχτα με τη νύχτα.Όταν έφταναν στο αποκορύφωμά τους τα φαινόμενα αυτά σήμαιναν την έναρξη μιας επώδυνης διαδικασίας βασανιστικού θανάτου.Δεν τολμώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου τον τρόπο με τον οποίο υπέφεραν οι υπόλοιποι τέσσερις.Το μόνο που σημειώνω είναι ότι το χέρι της κοπέλας,που έβγαλε εκείνη τη καταραμένη σκαλιστή πέτρα από τον τοίχο και κινητοποίησε εκείνη την τρομερή κατάρα,αφού πρώτα γέμισε με πυώδη εκζέματα στη συνέχεια μαύρισε και ανέδιδε μια απαίσια δυσωδία.Μήνες ολόκληρους ταλαιπωρήθηκε η καημένη.Ο μόνος που άντεξε να παραμείνει στο πλάι της μέχρι χθες που ξεψύχησε ήταν το φάντασμα αυτού που κάποτε ήταν ο εαυτός μου.

Αυτή ήταν η ιστορία που είχα να διηγηθώ.Η χθεσινή βραδιά ήταν γεμάτη από τους δυνατότερους και φρικωδέστερους ήχους που έχω ακούσει ποτέ μου.Από σήμερα πιθανόν να ξεκινήσει και ο δικός μου θάνατος.Όποιος κι αν είναι αυτός.Τώρα που γράφω αυτές τις........κάτι παράξενο υπάρχει δίπλα στην αυλόπορτα,μια φιγούρα.............σέρνει τα πόδια του και μια γλίτσα βλέπω κάτω από τον μανδύα του καθώς έρχεται προς.................έρχεται,ακούω τα βήματά του,μυρίζω τη κολασμένη βρώμα του,κάτι πλησιά.............