Για αρκετές τώρα δεκαετίες οι Ορθόδοξοι Αφρικανοί αδελφοί μας αναπτύσσονται βαθιά σε όλα τα μήκη και πλάτη της Αφρικανικής Ηπείρου. Με τη σωστή και τεκμηριωμένη προσπάθεια τόσο του Προκαθημένου της Εκκλησίας Αλεξανδρείας Θεοδώρου Β΄ όσο και των κατά τόπους Αγίων Αρχιερέων, τα ορθόδοξα μηνύματα, το ήθος, η διδασκαλία και ο πολιτισμός μας βρίσκουν άμεση ανταπόκριση ανάμεσα σ’ αυτές τις φυλές της Αφρικής που θέλησαν να ασπασθούν την Ορθοδοξία χωρίς καμιά προϋπόθεση, προπαγάνδα ή συμφέρον.
Η εργασία αυτή, ο κόπος και οι θυσίες, ο μόχθος και η ολοπρόθυμη και βαθιά πίστη των εργαζομένων έφερε όλα αυτά τα χρόνια μια άνευ προηγουμένου δυναμική, μόνιμη και ελπιδοφόρα παρουσία της Ορθοδοξίας και στις πιο απομακρυσμένες, περιφρονημένες και πρωτόγονες φυλές της Μαύρης Ηπείρου που για αιώνες περίμεναν. Έστω και με μια καθυστέρηση, τελικά το μήνυμα μπήκε και εδραιώθηκε μέσα στις ψυχές των αθώων αυτών πλασμάτων του Δημιουργού μας και Πατέρα ολόκληρης της επί γης ανθρωπότητας.
Οι λαοί και οι φυλές που στέναζαν και ζούσαν κάτω από την απειλή της εκμετάλλευσης, της αδικίας, της άγνοιας και της περιφρόνησης βρήκαν και ανακάλυψαν μέσα από το πνεύμα της Ορθοδοξίας την αρχική τους ταυτότητα και την αξία του προσώπου.
Λούστηκαν μέσα από τα νάματα της χριστιανικής λατρείας και απελευθερώθηκαν από τα δεσμά της αμαρτίας και της παραφθοράς. Τώρα πλέουν μαζί με τους άλλους λαούς ισότιμοι και αναπαύονται αφού έστω και με καθυστέρηση αναγνωρίστηκαν και έλαβαν, όπως όλοι οι άλλοι, μια θέση που τους προσφέρει η πίστη τους στην Ορθοδοξία και η απόφασή τους ν’ αναγνωρίσουν τον Χριστό ως Σωτήρα και Λυτρωτή τους.
Εδώ στην Κένυα, η δημιουργία της Ορθόδοξης Πατριαρχικής Σχολής «Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος ο Γ΄» έδωσε νέα και μεγάλη ώθηση για την ανάπτυξη της Ορθοδοξίας επί οργανωμένης βάσης. Μέσα στους χώρους της Σχολής, εκτός από την ανάτπυξη και εμπέδωση στην ακαδημαϊκή ορθόδοξη παιδεία, συγκροτήθηκε μια άνευ προηγουμένου έμφαση στον λειτουργικό χαρακτήρα της Εκκλησίας μας αλλά περισσότερο και στον μεταφραστικό τομέα που κατέλαβε τον πρωτεύονται ρόλο, αφού τώρα θα μπορούσαν όλες οι φυλές να προσευχηθούν, να υμνήσουν και δοξολογήσουν τον Θεό στη δική τους διάλεκτο.
Από τις 42 διαλέκτους που υπάρχουν εδώ, έγιναν μεταφράσεις και τυπώθηκαν και κυκλοφορούν λειτουργικά βιβλία τουλάχιστον σε τριάντα. Ένα έργο μνημειώδες, ιστορικό και πρωτοποριακό. Πώς έγινε αυτό μόνο ο Θεός το γνωρίζει.
Με την εισδοχή σιγά – σιγά ιεροσπουδαστών στην Πατριαρχική Σχολή από νέες και άγνωστες, πρωτόγονες φυλές, το έργο αυξήθηκε. Η ανταπόκριση και η χαρά όλων ήταν παραδειγματική, γιατί τώρα θα είχαν κάτι γραπτό για να υμνούν και να δοξολογούν τον Κύριο στην ίδια τους τη διάλεκτο.
Αφού να σκεφθεί κανείς ότι οι διάλεκτοι αυτοί ομιλούνταν μεν δεν είχαν όμως κάποιο έστω γραπτό κείμενο. Έτσι η Ορθοδοξία συνέβαλε στην ανάπτυξη και διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς των φυλών αυτών.
Οι πρωτόγονες φυλές των Μασάι και των Τουρκάνα, σήμερα, διατηρούν ορθόδοξες κοινότητες με σχολεία και άριστη δραστηριότητα, επειδή βρέθηκαν νέοι απ’ αυτές τις φυλές, βαπτίστηκαν πρώτες, φοίτησαν ύστερα στην Πατριαρχική Σχολή και στη συνέχεια χειροτονήθηκαν οι πρώτοι ιερείς. Γυρίζοντας πίσω αισθάνομαι ότι αυτά δεν έγιναν έτσι μηχανικά αλλά μόνο με την επέμβαση του Θεού και της θείας Του χάριτος.
Στις φυλές αυτές παρ’ όλο που ζουν ακόμα στις πιο απομακρυσμένες περιοχές μια ζωή πρωτόγονη, το βαθύ μήνυμα της Ορθοδοξίας τους ανανέωσε πνευματικά, ώστε σήμερα να μπορούν να μεταφέρουν ελπίδα, πίστη και αισιοδοξία στους ανθρώπους αυτούς κι ας ζουν έτσι ακόμα κάτω από δύσκολες συνθήκες.
Πριν μερικά χρόνια όταν ακόμα ήμουν Επίσκοπος Ριρούτας αλλά και προηγουμένως ως λαϊκός, έγινα μάρτυρας όλων αυτών των κοσμοϊστορικών γεγονότων και ευχαριστώ τον Θεό που ακόμα με κρατά ζωντανό και ακμαίο, ύστερα από προσφορά σαράντα τόσων χρόνων.
Ο Θεός βοήθησε και αναπτύχθηκε έντονα η παρουσία της Ορθοδοξίας σ’ αυτές τις φυλές. Οι Μασάι είναι μια φυλή που ακόμα διατηρούν τα αρχαία τους έθιμα με τις παραδοσιακές τους στολές και τις όμορφες πολιτιστικές τους τελετές. Συνήθως, όταν έχω χρόνο, βρίσκομαι κοντά τους και συμμετέχω κι εγώ μαζί τους, αφού το θεωρούν μεγάλη ευλογία και τιμή να βρίσκεται κοντά τους ο πνευματικός τους πατέρας.
Την Κυριακή, τη μεγάλη γιορτή της Πεντηκοστής, θέλησα να είμαι μαζί τους και να γιορτάσω αυτό το χαρμόσυνο γεγονός της Εκκλησίας μας.
Μπορούσα να ήμουν στον Καθεδρικό ναό των Αγίων Αναργύρων στη Ναϊρόμπη. Θυμήθηκα όταν έκανα τις πρώτες ομαδικές βαπτίσεις και την πρώτη θεία λειτουργία κάτω από ένα δέντρο.
Οι Μασάι είναι λαός που κινείται συνέχεια, ανάλογα με τις κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούν. Κύριο εισόδημά τους είναι τα ζώα τους και ανάλογα μετακινούνται όπου υπάρχει τροφή γι’ αυτά. Έτσι μια φορά εκεί, δεύτερη εδώ και σήμερα πάλι σε μια νέα τελείως περιοχή, εκεί που μετακινήθηκε ο πιστός λαός του Θεού.
Άκουσα για μια στιγμή την έκφραση της mobile κινητής εκκλησίας και παραξενεύτηκα. Μετά, όμως, το συνειδητοποίησα, αφού έτσι ήταν η πραγματικότητα. Μετακινήθηκαν εκεί που ζουν σήμερα και έπρεπε να πάμε να τους συναντήσουμε, αφού εκεί θα τους βρίσκαμε.
Η μετακινούμενη εκκλησία φυσικά δεν είναι κτισμένη. Κάπου βρίσκουν έναν χώρο, τον καλλωπίζουν ανάλογα κι εκεί τελείται η θεία λειτουργία. Από τη μια μεριά στην άλλη. Κάθε φορά που πηγαίνω εκεί η θεία λειτουργία τελείται σε διαφορετικό χώρο. Δεν έχει σημασία. Ο Θεός γνωρίζει τα πάντα και τι κρύβουν μέσα στην ψυχή τους αυτοί οι άνθρωποι που είναι δικά του δημιουργήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου