Η υποστήριξη στον απεργό πείνας τον κ. Πάνο Ρούτσι - και συγγνώμη αν σας κουράζω - μπορεί να είναι πράξη πολιτική, μπορεί να είναι πράξη ηθική, φιλοσοφική, μπορεί να είναι και πράξη πίστεως. Κομματική δεν είναι και όποιοι έχουν τέτοια κίνητρα, κακώς τα έχουν. Αν και θεωρώ πως την κομματική διάσταση την μεγεθύνουν διάφοροι αδιάφοροι υπουργίσκοι.
Δεν υποστηρίζουμε - όσοι το κάνουμε - την απεργία πείνας του κ. Ρούτσι επειδή θέλουμε ντε και καλά να πέσει η κυβέρνηση. Αν πέσει, έπεσε, αν όχι, η ζωή θα συνεχιστεί. Αδιάφορο στην ουσία. Του συμπαραστεκόμαστε και κάνουμε γνωστή όσο μπορούμε την υποστήριξή μας επειδή είναι δικαίωμα του γονιού να κάνει ο,τιδήποτε περνά από το χέρι του, όσο αχρείαστο και περιττό κι αν φαίνεται στους μεγάλους κρατικούς λειτουργούς, για να μάθει από τι σκοτώθηκε το παιδί του.
Τον υποστηρίζουμε γιατί η ακραία μορφή αγώνα που επέλεξε, αυτή που βάζει σε κίνδυνο την υγεία και ίσως τη ζωή του, έχει μια ιερότητα, η οποία θεωρούσαμε πως είχε από καιρό χαθεί στην υπνωτισμένη κοινωνία μας.
Ακόμα ακόμα, επειδή μας συγκινεί ο αγώνας ενός ανθρώπου απέναντι σε ένα κράτος εχθρικό προς κάθε πολίτη - και αυτό το έχουμε κακώς συνηθίσει πια- αλλά ιδιαίτερα απέναντι σε πολίτες των οποίων τα παιδιά, τα αδέρφια, οι σύζυγοι, χάθηκαν εξαιτίας των παραλείψεων και της διαφθοράς αυτού του ίδιου του κράτους.
Και τελικά, ναι. Αυτός ο άνθρωπος, ο φτωχός, ο μεροκαματιάρης, τα βάζει με βαθύπλουτους και πανίσχυρους ανθρώπους, και τους κάνει να χάνουν τον ύπνο τους, χωρίς να σηκώσει καν το χέρι του. Χωρίς να κάνει τη παραμικρή επιθετική ή απειλητική ενέργεια. Απλώς και μόνον, αρνούμενος να δεχθεί τροφή.
Καταλαβαίνω πως πολλοί διαβάζοντας όλα αυτά, το μόνο που σκέφτονται είναι: "βλακείες, τη κυβέρνησή μας θέλουν αν ρίξουν". Αυτό όμως είναι δικό τους πρόβλημα και του δικού τους τρόπου σκέψης. Επιπλέον το να θέλει κάποιος να πέσει αυτή η κυβέρνηση, δεν είναι πάντα κομματικό ζήτημα ούτε καν ιδεολογίας. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και δεν με ενδιαφέρει να μπω σε τέτοια εδάφη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου