28η Οκτωβρίου

 

Τώρα, σκεφτόμουν τι να γράψω για τη σημερινή ημέρα. Οι εθνικές γιορτές με δυσκολεύουν... ίσως επειδή δεν είμαι κανένας ηρωικός τύπος ή ίσως επειδή δεν είμαι και τόσο πατριώτης. Τουλάχιστον με την ευρεία έννοια του πατριωτισμού. 

Δεν με αφήνει ασυγκίνητο το έπος των αλβανικών βουνών όπου οι Έλληνες στρατιώτες κατανίκησαν τους Ιταλούς και τους Αλβανούς συμμάχους τους. Και θαυμάζω, εντυπωσιάζομαι από τον ηρωισμό που έδειξαν.

Από την άλλη, δε βλέπω κάποια ενότητα εθνική που θα πρέπει να μας εμπνεύσει αυτή η μέρα. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία τέτοια ενότητα όσο αυξάνονται οι κοινωνικές διακρίσεις και αδικίες. 

Ακόμα ακόμα, δε βλέπω τον λόγο που σήμερα αυτή η γιορτή δεν θα έπρεπε να λειτουργεί ως υπενθύμιση του παραλογισμού του πολέμου. Γιατί να μη σκεφτούμε την απώλεια τόσων νέων ανθρώπων στα πεδία των μαχών. Είτε μάχονταν επειδή υπερασπίζονταν τα εδάφη της πατρίδας τους είτε επειδή είχαν "μαγευτεί" από μία ιδεολογία που υποσχόταν μεγαλεία ψευδή, θεμελιωμένα πάνω στο αίμα των εχθρών.  

Δεν θα γράψω λοιπόν κάτι ηρωικό σήμερα. Ούτε για τη μεταφορά της γιορτής της Παναγίας από τη 1η στην 28η Οκτωβρίου για να συμπέσει με μια εθνική γιορτή. Κάτι που δεν μπορώ να πω πως με αναπαύει. Ένα έχω να γράψω για την Θεοτόκο. Σίγουρα έκλαψε για όλους τους νεκρούς νέους ανθρώπους που χάθηκαν στις μάχες ενός παράλογου πολέμου...