23 μέρες...

 

Τις 23 αυτές μέρες γράφτηκε ιστορία. Αυτές όμως οι 23 ημέρες, δεν θα έπρεπε να έχουν υπάρξει ποτέ. Αυτή τραγωδία δεν θα έπρεπε να έχει συμβεί ποτέ. Αυτός ο σαδιστικός βασανισμός των συγγενών των θυμάτων δε θα έπρεπε να έχει γίνει ποτέ. 

Το κράτος δεν έχει κανένα μα κανένα δικαίωμα να βάζει τους πολίτες του απέναντι. Πόσω μάλλον πολίτες που βιώνουν μια τέτοια τραγωδία για την οποία, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το κράτος αυτό είναι υπεύθυνο. 

Δεν θα έπρεπε να συρθούν όσοι σύρθηκαν να υποστηρίξουν έναν πατέρα, απεργό πείνας, στο δικαίωμά του να κάνει εκταφή και όποιες εξετάσεις θέλει στο παιδί του για να του φύγει και η παραμικρή αμφιβολία για την αιτία θανάτου. 

Τέλος δεν θα έπρεπε να πανηγυρίζουμε για την άδεια εκταφής ενός νέου ανθρώπου. Εκεί όμως έχουμε φτάσει σε τούτη τη γωνιά του πλανήτη. Δυο γονείς να πανηγυρίζουν την άδεια εκταφής του παιδιού τους. 

Ναι, ήταν μια νίκη η χθεσινή. Σε μια μάχη που δε θα έπρεπε ποτέ να δοθεί...

Με κατηγορίες που εκτοξεύτηκαν εναντίον του πατέρα που αναζητά την αιτία θανάτου του παιδιού του από δημοσιογράφους μεγάλου καναλιού, από υπουργούς, με τρολ στο διαδίκτυο να γράφουν τα πιο αισχρά σχόλια που μπορεί να σκεφτεί ανθρώπινο μυαλό, από βαλτούς που πήγαιναν στο χώρο της απεργίας πείνας, του ιερού αυτού χώρου, για να δημιουργήσουν εντάσεις και διενέξεις και με άλλα πολλά. 

Παρ' όλα αυτά η νίκη είναι νίκη. Και αυτή ανήκει στους δύο γονείς, τον Πάνο και τη Μιρέλλα, στον Δημήτρη Οικονομόπουλο που στάθηκε σαν αδερφός δίπλα τους και στην ομάδα των νεαρών ανθρώπων του Μέχρι Τέλους. Και ήταν τιμή μου που γνώρισα αυτούς τους ανθρώπους...