Η απραξία, κρυμμένη είτε πίσω από τη φιλοσοφία και τον αναχωρητισμό είτε ενδεδυμένη το ένδυμα του κυνισμού είναι πάντα στην ουσία της δειλία και σύμπραξη με τον ισχυρό. Όταν ηττάται η δειλία/απραξία δεν της μένει να κάνει άλλο τίποτα παρά να μειώσει την αξία της πράξης. Του αγώνα. Απαξιώνοντας όμως τον αγώνα, για τον οποίο αισθάνεται πέρα από αντιπάθεια -επειδή την αποκαλύπτει όπως πραγματικά είναι- και ζήλεια, απαξιώνει την ίδια τη ζωή. Επειδή αυτό είναι τελικά η ζωή. Αγώνας.
"Για τα έργα μόνο να νοιάζεσαι, ποτέ για τους καρπούς τους. Κίνητρό σου να μην είναι ο καρπός του έργου, μα ούτε κι η προσκόλληση σου να είναι στην απραξία. Σταθερός να εκτελείς τα έργα εγκαταλείποντας κάθε προσκόλληση και μένοντας ίδιος και στην επιτυχία και στην αποτυχία." λέει ο Κρίσνα στη Μπαγκαβάτ Γκίτα, το ιερό βιβλίο των ινδουιστών. Ο αγώνας δε γίνεται καν για το αποτέλεσμα. Ο αγώνας γίνεται επειδή η ζωή είναι αγώνας. Και η απραξία είναι θάνατος.
Και αυτός είναι που πρέπει να ηττηθεί. Αυτός ο έσχατος και πανίσχυρος εχθρός του ανθρώπου, που φαίνεται να θριαμβεύει ολοκληρωτικά μα γνωρίζει ήττες πολλές από την Ανάσταση του Κυρίου κι έπειτα. Όμως, ο θάνατος και οι οπαδοί του, οι οπαδοί της απραξίας και του συμβιβασμού θα κάνουν αυτό που έκαναν και τότε οι οπαδοί του θανάτου. Θα προσπαθήσουν είτε να κρύψουν είτε να μειώσουν είτε να αμαυρώσουν την αξία του αγώνα. Την αξία της ίδιας της ζωής.
Γι' αυτό όταν συναντάμε αυτούς τους ανθρώπους, αυτούς τους έτσι κι αλλιώς ηττημένους, να μη θυμώνουμε. Μπορούμε να λυπόμαστε ή να προσπερνάμε με χιούμορ. Και να συνεχίσουμε να περπατάμε με ψηλά το κεφάλι. Γιατί αυτό είναι αγώνας. Αυτό είναι ζωή. Να περπατάς με το κεφάλι σου ψηλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου