Ο κυνηγός της γλάστρας

 

Είπα ότι δε θα γράψω άλλο κείμενο για την απεργία πείνας του κ. Ρούτσι αλλά νομίζω πως πρέπει να κάνω μια εξαίρεση και να διηγηθώ τα παρακάτω: 

Που λέτε, πήγα χθες από το Σύνταγμα, στο χώρο που γινόταν η απεργία, έτσι σαν βετεράνος στρατιώτης που επισκέπτεται το πεδίο μάχης, στο οποίο κάποτε πολέμησε. Και αφού νίκησε ο δικός του στρατός τώρα κάνει επιθεώρηση. Εκεί που καθόμουν και φούσκωνα το στήθος μου όπως κάθε παλιός στρατιώτης (που μπορεί απλά να μετέφερε εφόδια στη μάχη αλλά θεωρεί τον εαυτό του στρατηγό πια) πρόσεξα μια κίνηση περίεργη. 

Ενώ όλα ήταν όπως έπρεπε - τα ονόματα των θυμάτων, τα λουλούδια, τα κεράκια κλπ - ένας τύπος περιφερόταν σαν αρουραίος σε αποθήκη σιτηρών. Τον πλησίασα εκεί που ήταν γονατισμένος και σκάλιζε μια γλαστρούλα με ένα φυτό που δε μπόρεσα να αναγνωρίσω - πράγμα καθόλου παράξενο αφού μπερδεύω τον βασιλικό, με τον άνηθο και τη τριανταφυλλιά. 

Ήταν γύρω στα εξήντα αλλά από τις γρήγορες και νευρικές κινήσεις του νόμισα πως ήταν νεότερος. "Τι κάνεις εδώ ρε φίλε;" τον ρώτησα απορημένος, λες και κοιτούσα πίνακα αφηρημένης τέχνης. Εκείνος με μια χορευτική κυκλική κίνηση που θύμιζε έμπειρο δάσκαλο καποέιρα και ζεϊμπέκικου στάθηκε αυτοστιγμεί στα πόδια του.

"Μπράβο ο μπάρμπας" σκέφτηκα κοιτώντας το ρυτιδιασμένο πρόσωπό του. 

Κοιτάξτε, εδώ που τα λέμε ο τύπος ήταν κάπως κακάσχημος. Μια μίξη Μουστάκα και Χατζηχρήστου για να καταλάβετε. Προφανώς τον εντυπωσίασε προς ώρας το ευθυτενές της σωματικής στάσης μου και το πανέμορφο απαστράπτον πρόσωπό μου αφού με κοίταξε για λίγο χωρίς να μιλά.

Μετά την προσωρινή του έκπληξη και αφού συνειδητοποίησε ότι είμαι παπάς μου είπε συνωμοτικά: "Πάτερ, κάπου εδώ τα έχει κρυμμένα. Είμαι σίγουρος"!

Τον κοίταξα κάπως σαστισμένος. "Ποια; Τι μπορεί να έχει κρύψει κάποιος σε μια γλάστρα; Και ποιος είναι αυτός;" τον ρώτησα. 

"Ο απεργός! Αποκλείεται να μην έτρωγε. Το είπε ο Άδωνις, το λέγανε οι δικοί μας στο fb, αποκλείεται να στεκόταν μετά από 23 μέρες. Εδώ έχει τα φαγητά. Κάτι θα έχει μείνει. Βοήθησέ με" μου απάντησε με ύφος συνωμοτικό. 

"Βρε αδερφέ. Δε νομίζω να βρεις τίποτα και η απεργία πείνας έχει λήξει. Επιπλέον, πόσα θα μπορούσαν να χωρέσουν μέσα στη γλάστρα, πέρα από ένα κουτί καραμέλες; Μη κουράζεσαι άδικα. Άσε που νομίζω πως τα έκρυβε η Ζωή στο κυλικείο της Βουλής. Είδα και τον Κασσελάκη να κρατάει τσίλιες". 

"Λες;" είπε και άστραψαν ταυτόχρονα τα μάτια του και μια κονκάρδα που απεικόνιζε τον Άδωνι αγκαλιά με τον Βορίδη και τον Φλωρίδη. "Μα πώς θα τα βρω; Πώς θα μπω εκεί μέσα να βρω τα φαγητά και να τους ξεμπροστιάσω;"

Κανονικά θα σταματούσα το δούλεμα εδώ, εκείνη όμως η κονκάρδα πολύ με ιντρίγκαρε. "Πήγαινε" του είπα, "ο φρουρός είναι δικός μου θα σε μπάσει μέσα. Ξεμπρόστιασέ τον τον απατεώνα! Κοίτα στο σταχτοδοχείο πάνω στον πάγκο. Φήμες λένε πως εκεί έβαζαν τα κοντοσούβλια ο Φάμελλος με τον Κουτσούμπα και τον Βελόπουλο".

Τα μάτια του γούρλωσαν. Το βλέμμα του έλαμψε. Έφυγε με φούρια φωνάζοντας "ευχαριστώ". Δεν ξέρω τι απέγινε. Αλλά ο φρουρός μου χρωστάει μεγάλη χάρη για τη παράσταση που μάλλον του προσέφερα.

Υγ. Η ιστορία είναι εντελώς φανταστική, δεν πήγα καν στο Σύνταγμα χθες. Θα μπορούσε όμως να είναι και αληθινή με βάση τα όσα διαβάζω δεξιά και αριστερά...