Ένας πρωθυπουργός, μια κυβέρνηση, φέρεται σαν κακιασμένη πεθερά μετά το γάμο του γιου της που δεν ενέκρινε. Νοικοκυραίοι και εθνικόφρονες ανατριχιάζουν μετά τη νίκη που πέτυχε ένας ξένος με το "τσαντίρι" του. Αναστατώνεται η ησυχία των πάντα σιωπηλών, εκείνων που δεν μιλάνε μη τυχόν και χάσουν τα κεκτημένα τους.
Κι εγώ χαμογελάω. Χαμογελάω πονηρά. Γιατί από μικρός προτιμούσα τα τσαντίρια και τις σκηνές από τους κίονες και τα αετώματα που προσπαθούσαν να με μάθουν να θαυμάζω. Χαμογελάω σκεπτόμενος πως μπορεί ένα αντίσκηνο να πετύχει εκεί που δεν πέτυχαν άλλα και άλλα σύμβολα επαναστατικά. Κοίτα πως τα φέρνει η ζωή.
Κάτσε γιατί η παράσταση συνεχίζεται. Αφού βρήκαν τη λύση μην τους χαλάσει στο μέλλον κανείς άλλος το…γλυκό (ζάχαρη όλα λέμε) και απαγόρεψαν κάθε είδους διαμαρτυρία μπροστά στη "βουλή" με πρόσχημα την ιερότητα του μνημείου (διότι τους έπιασε ο πόνος για τα ιερά και όσια), τώρα τσακώνονται ποιος θα το καθαρίζει…
ΑπάντησηΔιαγραφήΠ
Εγώ περιμένω τη πρώτη μεγάλη συγκέντρωση. Δε συζητάμε για 28/2, νομίζω θα γίνει πιο νωρίς...
Διαγραφή